Laatste dag !

De laatste dag alweer, wat is de tijd voorbijgevlogen ! Het wordt geen leuke dag, afscheid nemen is niet mijn hobby ..

We doen vandaag niet veel, pakken de rugzakken in, kopen (toch) nog wat souvenirs en kopen nog een salwar voor de kleine asmaa.

Tegen 5 uur worden we verwacht bij Mehtab thuis. We zien Altab in de verte al staan met z'n oranje pet op. Iedereen is op z'n mooist vandaag en zelfs pa is thuis. Ik heb dit gevraagd, zodat we wat foto's van de hele familie kunnen maken voor Sultana. (Dus dat jullie niet denken dat dit speciaal voor ons is !)

We voelen ons wat gegeneerd als ze met kado's op de proppen komen. Een mooie portemonnee voor Erik en een prachtige salwar voor mij ! Dat was natuurlijk veel te veel, maar weigeren is geen optie. We bedanken iedereen hartelijk. Het is erg gezellig als Rosalie binnen komt .. waar we blijven ... volgens haar moesten we om half 7 bij Salvation Army zijn voor ons afscheidsetentje met Sissel en Eva. Maar tegen ons had ze 7 uur gezegd ! Het was al kwart over 6 en we namen afscheid van de familie. Het is nooit leuk om aardige mensen te moeten missen en zien er dan ook al weer naar uit om ze weer terug te zien.

De chaos is compleet als blijkt dat Rosalie Sissel half 8 als tijd had genoemd, Eva half 7 en ons dus 7 uur. Wat kan ze toch af en toe toch lekker organiseren !
Uiteindelijk zijn we tegen 8 uur compleet, Anne en Katherina zijn er ook en we hebben een gezellige avond op het rooftoprestaurant van hotel Lindsay.

's Avonds nemen we afscheid. Mehtab is er ook, hij brengt de tas van Sultana (netjes 10 kg!) en staat bijna te huilen. Op de een of andere manier hou ik het droog, ik weet dat ik hier ooit terug zal komen !

Lunchen met Mahdu

Het is alweer woensdag, nog twee dagen en we gaan alweer naar huis ! Voor mij hoeft het nog niet, alhoewel Erik er wel aan toe is geloof ik.

Vandaag hebben we afgesproken om met Mahdu te gaan eten. Met de metro gaan we naar Girish Park en lopen we naar haar huis. Het is even zoeken, we zijn er nog maar twee keer eerder geweest, maar het lukt !

Mahdu is duidelijk blij om ons te zien, we krijgen zelfs een kado ! Erik een mooie polo en ik een lap stof om een kurti te laten maken.

Met de taxi gaan we naar een restaurant met Zuid Indiase specialiteiten. Madhu bestelt voor ons haar favorieten en het is inderdaad erg lekker. We kletsen heel wat af, vergelijken het Indiase met het Nederlandse leven en ik voel me verdrietig als we afscheid nemen. Wanneer zullen we elkaar weer zien ?

Aan het eind van de middag gaan we nog even bij Rosalie langs. We geven haar alvast het afscheidskado, een prachtig fotoboek over kinderen in India. We kletsen nog wat en Mehtab komt natuurlijk ook nog even buurten. We hebben beloofd 10 kilo met spullen voor Sultana mee te nemen en hij is druk aan het inpakken geweest. 10 kilo precies beweert hij, maar de tas is wel erg zwaar ! Als Erik ziet dat de weegschaal niet goed geijkt is, corrigeren we dit en wegen de tas opnieuw : 17 kilo, oeps ! Ietwat teveel en Mehtab beloofd er 'iets' uit te halen.

Het regent nog als we weer weggaan, volgende keer maar eens buiten het regenseizoen deze kant op !

Rugzakkendag !

Als ik 's morgens wakker wordt, heeft de henna zijn werk goed gedaan. Ik wrijf de restanten eraf en kijk naar het uiteindelijke resultaat, werkelijk prachtig !

Vandaag wordt het winkeldag, we willen nog wat souvenirs kopen en willen 50 rugzakjes kopen voor de BBD school !

We gaan dus redelijk vroeg op pad, want het zal wel een hele klus worden. Eerst naar het emporium, dat ligt het verst weg. We kopen een mooie houten Ganesh voor onszelf en nog wat andere dingen.

Op de terugweg gaan we vol goede moed op een 'tassenkraam' af. Aangezien we te laat waren om een 'local' mee te vragen en toeristen altijd de hoofdprijs moeten betalen, hebben we maar voor onszelf een maximumprijs bepaald. Waarschijnlijk betalen we dan nog teveel, maar kunnen we zelf in ieder geval tevreden zijn.

Na enig onderhandelen krijgen we bij de eerste verkoper inderdaad 'onze' prijs voor elkaar. De eerste 10 rugzakken worden ingepakt. Bij het afrekenen bedingt hij ineens toch nog een hogere prijs, maar daar trappen we natuurlijk niet in !

Als we met onze aanwinsten naar het hotel lopen, bluft een concurrent dat hij goedkoper is. Oke, laat maar zien dan ! We krijgen het voor elkaar een iets grotere rugzak te kopen voor dezelfde prijs. Alleen, hij heeft er op dit moment maar twee, om half 1 vanmiddag heeft hij de rest. Ach, zover is het niet van het hotel, we gaan akkoord.

We lopen terug naar het hotel om uit te rusten. Iedereen die ooit in Calcutta is geweest, weet dat je van een uurtje rondlopen al verschrikkelijk moe kan worden, alles is hier een grote opgave !

Het loopt inmiddels tegen half 1 en het is flink gaan regenen. Ik wil de rugzakken ophalen, maar Erik heeft geen zin om nat te worden. En ja, we hebben paraplu's, maar als het hier regent, wordt je niet alleen van bovenaf nat, maar ook van onderaf.

We wachten een kwartiertje of de regen minder wordt, maar het wordt alleen maar erger. Ik kan niet langer wachten en besluit om alleen te gaan. Het is even zoeken naar de juiste kraam, want alles is nu met plastic afgedekt. Uiteindelijk vindt ik de goede en als ik vraag of de resterende 8 rugzakken eral zijn, antwoordt hij 'het regent !'. Ja, dat weet ik ook wel ! Ik had het natuurlijk kunnen weten, 'this is india' en de regen bepaalt het ritme van de dag. Maar goed, de verkoper ziet wel in dat ik geen 2e keer terug ga komen en heeft toch wel zin in deze megadeal.



Er wordt een kruk tevoorschijn getoverd en ik mag op de stoep plaatsnemen. 20 minuutjes vraagt hij, ik ga akkoord en neem plaats op de kruk. Angstig kijkt hij me aan 'don't go !' en ik probeer hem met mijn glimlach gerust te stellen. Ik zit goed hier en heb alle aandacht. Nog geen 20 minuten later komen de rugzakken eraan, ik betaal en loop verder. Tussenstand : 20 rugzakjes !

Het regent nog steeds erg hard en ik loop te soppen in mijn schoenen. Ik besluit door New Market te lopen, een enorme markthal, waar werkelijk alles te koop is, daar is het in ieder geval droog !

Ik kom in New Market langs weer een andere tassenverkoper. Hij stribbelt flink tegen als ik mijn prijs noem, maar gaat uiteindelijk toch akkoord. Ik ga het nog leren en krijg er schik in. Tussenstand : 30 rugzakjes !

Trots loop ik door de monsoonregens met 20 rugzakjes onder mijn armen terug naar het hotel. De portier informeer hoeveel ik ervoor heb betaald, 'good price' is zijn reactie en ik groei een beetje.

Ondertussen is het halverwege de middag en krijgen we trek. We nemen een taxi naar Westside en genieten van een lunch bestaande uit appelgebak, muffins en natuurlijk die overheerlijke mangosmoothie ! Ook hier doen we nog wat inkopen en we lopen terug. Het is inmiddels droog geworden. Bij de 4e tassenmeneer kopen we moeiteloos de volgende 10 rugzakken. Wel even wachten op de kruk op de stoep, want 10 rugzakjes hebben ze natuurlijk niet op voorraad. Vrij snel komt een ca 10-jarig jongetje met de resterende rugzakken aan. Tussenstand : 40 rugzakken !

Terug in het hotel zijn Rosalie en Eva op ziekenbezoek bij Regi. Het gaat weer wat beter met haar gelukkig, al blijft ze wel koorts houden. Ik had bij Westside (op haar verzoek) nog twee joggingbroeken voor haar meegenomen en ze is er gelukkig erg blij mee.

M'n handen jeuken om de laatste tien rugzakjes te scoren en ik ga weer op pad. Naast New Market wemelt het van de tassenverkopers en ik sluit weer de bekende deal. De beroemde kruk komt weer tevoorschijn, maar deze keer duurt het langer. Het kost ze zichtbaar moeite om 10 rugzakjes bijeen te vergaren. Uiteindelijk hebben ze er 9, ze stellen voor om een wat grotere erbij te doen. Prima, maar daar moest ik dan wel extra voor betalen ! Omdat ik met gepast geld op pad was gegaan en de prijs heus wel dusdanig was dat er goed aan werd verdiend, ging ik daarmee niet akkoord. Toen ik dreigde weg te lopen zonder een enkele rugzak, kreeg ik ze uiteindelijk toch alle tien voor dezelfde prijs mee. Eindstand : 50 rugzakken, het is gelukt !!

Als we de rugzakken 's avonds aan Rosalie geven is ze blij verrast. Ze stond bijna te springen. Hopelijk tovert ze met deze rugzakjes even een glimlach op de gezichtjes van deze arme kinderen ..

's Avonds zijn we door Peter en Regi uitgenodigd om met Mehtab en Afsana op hun kamer Chinees te komen eten, Mehtab's favoriete kostje. Morgen reizen Peter en Regi weer verder en ze wilden Mehtab bedanken voor zijn hulp in de nacht dat Regi naar het ziekenhuis moest.

Mehtab en Afsana kijken hun ogen uit, vooral in de badkamer raken ze niet uitgekwijld. Logisch, als je zelf alleen maar de pomp op straat kent natuurlijk.

Ze genieten van de Chinees en Afsana vertelt over haar droom. Ze wil verpleegster worden en als ze veel geld verdiend heeft, wil ze een school stichten voor de minderbedeelden. Is dat niet mooi ? Zelf hebben ze al niets !

Mehtab's dromen zijn wat onduidelijk en eigenlijk komt hij ook nauwelijks aan de beurt door al het geklets van Afsana. Leuk om te zien dat ze zo opbloeit nu Sultana in Schotland is !

Verdriet op Dashami

Terug in het hotel lekker gedouched en daarna snel naar de rivier. Het is vandaag (maandag) Dashami en dat is de laatste dag van de Durga Puja. Maa Durga, die dagenlang in de pandals stond, wordt vandaag 'te water gelaten'. Ze gaat weer terug naar huis.



Bij de rivier is het een beetje een treurige bedoening. Er wordt nog net niet gehuild, maar de mensen zijn duidelijk verdrietig dat Maa Durga weer weg gaat.

Op vrachtwagens arriveren ze, Maa Durga met de buurtbewoners. Onder luid tromgeroffel wordt ze uit de truck geladen en naar de rivier gedragen. Drie rituele rondjes gaan vooraf aan de te waterlating. Liefdevol wordt ze ondergedompeld totdat de stroming van de rivier haar meeneemt. De mensen gaan weer terug naar huis, terug naar de lege pandal. Bij de rivier staat de volgende truck weer al te wachten.

's Avonds gaan we naar Mehtab's familie. Rehana (de oudste zus) gaat mijn handen met henna versieren. Het is een echt 'vrouwending' en tijdens het versieren wordt er heerlijk gegiecheld en zijn ze nieuwsgierig naar hoe ik Erik heb ontmoet, wat we op ons eerste avondje uit gedaan hebben, wie er kookt thuis, etc. etc. etc. Reuze gezellig ! 's Avonds laat verlaat ik 'hulpeloos' hun huisje. De henna moet een nacht drogen, het is ingesmeerd met een mengsel van suiker en citroen en ik kan dus niks aanraken, laat staan mijn tanden poetsen of mezelf uitkleden. Thanks for Erik !

'Naar huis !!

Deze ochtend voelt Regi zich stukken beter, het infuus is er uit. Als de dokter langs komt, krijgt ze toestemming om het ziekenhuis te verlaten, joepie !
Als Erik en Peter komen, gaat Peter naar de 'matrons office' om de formaliteiten 'even' te regelen en het (ingenomen) paspoort van Regi op te halen.

Dit blijkt echter nog een hele opgave. 'This takes a very long time' was de eerste reactie en er wordt zelfs voorgesteld om nog een nacht langer te blijven om alles te kunnen regelen !! Dus niet !

Alhoewel er een fax ligt van de verzekering dat alle kosten vergoedt worden, wordt het paspoort niet vrijgegeven. Peter wordt van het kastje naar de muur gestuurd en uiteindelijk besluiten Regi en ik alvast maar te gaan. Peter en Erik zouden dan later volgen.

Terwijl wij al in het hotel zijn, moeten Peter en Erik nog eens 5 kantoortjes af, worden er overal nog eens 50 kopietjes van gemaakt, waarna ze toch uiteindelijk het paspoort terug krijgen. De hele ochtend is om, maar mission accomplished !

Water tot onze knieen en chips & cola !

De rest van de zondag is een beetje hectisch verlopen. We gaan naar Parkstreet om in een prachtige boekhandel wat kadootjes te kopen. Als we terugkomen is het weer enorm gaan regenen. We willen nog even bij Rosalie langs om te vertellen hoe het met Regi is, maar het water staat ondertussen bijna tot onze knieen. We lopen toch maar door, veel keus hebben we niet. Het is wel enorm goor en tricky, want je ziet niet waar je loopt. Gelukkig komen we veilig aan (en alleen maar nat tot onze knieen) bij Rosalie.

We eten nog wat in Blue Sky, we slaan cola, chips en chocolade in voor in het ziekenhuis. Uiteindelijk zijn we rond half 7 weer bij Regi. Ze heeft nog steeds koorts en is erg moe, maar ze ziet er gelukkig beter uit dan afgelopen nacht !

Om kwart over 7 wordt Erik met zachte hand door de verpleegsters het ziekenhuis uitgewerkt. Het bezoekuur was blijkbaar om 7 uur al afgelopen. De rest van de avond brengen Regi en ik door met chocola, koekjes en chippies.

Als de zuster rond 9 uur het licht uit wil doen, vraag ik haar nog even te wachten, omdat ik mijn lenzen nog uit moest doen. Uitermate geinteresseerd volgt ze hoe ik mijn lenzen uit mijn ogen haal en mijn bril op zet. Ze kan zich niet voorstellen dat dit geen pijn doet !

Blijkbaar vindt ze ons aardig, want we krijgen nog een uurtje respijt en mogen nog even kletsen. Moe vallen we uiteindelijk allebei in slaap.

Indiase dokters en ziekenhuizen ...

Het is een uurtje geleden dat we afscheid namen van Peter. We liggen net in bed als de telefoon gaat. Het is Peter, of ik (Willeke) wil komen want het gaat niet goed met Regi...

Snel kleed ik me aan en ga mee. Als een zielig hoopje mens ligt ze doodziek in bed. Ik kan er een heel verhaal van maken, maar uiteindelijk is iedereen opgetrommeld, Erik die samen met Peter om Mehtab is gegaan, Eva, waar ik samen met Mehtab met de taxi naar toe ben gegaan. Er komt een dokter langs in het guesthouse (die achteraf een verkeerde diagnose stelt en zegt dat het allemaal wel meevalt) en dit alles resulteert erin dat we rond middernacht in een taxi zitten op weg naar het ziekenhuis.

Een virele infectie gecombineerd met ernstige uitdrogingsverschijnselen, het is geen goede combinatie in Calcutta. In het ziekenhuis ligt Regi binnen 'indiase no-time' aan het infuus.

Er kan iemand bij haar blijven en zo breng ik mijn eerste nacht door in een Indiaas ziekenhuis.


's Morgens rond 7 uur (Regi voelt zich gelukkig al een stuk beter) komt de 'ochtendthee' met 2 biscuitjes. Als Regi om een tweede bakje thee vraagt voor mij, antwoordt hij in zijn beste engels 'not allowed'. Nou ja zeg ! Het moet niet gekker worden hier ! We moesten het maar aan de zuster vragen. Uiteindelijk krijg ik ook een felbegeerd bakje thee. Het ontbijt levert gelukkig minder problemen op.

Tegen 10 uur komen Mehtab, Peter en Erik op bezoek. Peter blijft bij Regi en ik ga met Erik terug naar het hotel, Mehtab gaat naar huis. Een frisse douche en schone kleren, heerlijk !

Westside !

Eerder deze week had Mehtab geinformeerd of we al bij Westside waren geweest. Westside ? Nee dus ! Zijn ogen werden groter en groter, begonnen enorm te glimmen 'you really have to go there, it is sooooo nice!!' zei hij in het engels met zijn heerlijke indiase accent.

Dus vanmorgen (zaterdag) togen wij beiden naar Westside. Wandelend over Parkstreet en Camacstreet keken we onze ogen uit. Bijna Westers aandoende winkels, een Levi Store bijvoorbeeld. En dat zo dichtbij ! Hadden we dit maar eerder geweten.

Westside is een prachtige winkel, een soort mini V&D met voornamelijk kleding, maar ook een koffieshop, kado-artikelen, speelgoed, etc. Alles met vaste prijzen, dus geen gezeur met onderhandelen. Flink ingeslagen natuurlijk en in de koffieshop de heerlijkste mango-smoothie ooit gedronken !

Toen we na een aantal uren (het was goed om even 'thuis' te zijn) naar buiten liepen, kwam het water (weer eens) met bakken uit de lucht. Snel in de taxi die ons voor 20 roepies (ca 50 eurocent) naar het hotel reed.

's Avonds hadden we met Rosalie, Peter en Regi afgesproken om te gaan eten op het rooftop restaurant van hotel Lindsay. Peter en Regi reizen morgenochtend verder. Aan het eind van de middag belde Rosalie af, ze was ziek en voelde zich niet fit genoeg om mee te gaan. Toen we bij het restaurant aankwamen was Peter alleen, ook Regi voelde zich niet goed.

We hadden met z'n drieen een gezellig etentje op de 9e verdieping van het hotel. Het uitzicht over de stad was prachtig.

We namen afscheid, wenste Regi (via Peter) beterschap en gingen terug naar het hotel. Ons niet realiserende hoe snel we elkaar weer zouden zien ...

Happy Durga Puja !

Vandaag (vrijdag) is het de eerste echte Puja dag en omdat we hier nu toch zijn ... vieren we het feest maar mee !

We beginnen met een bezoek aan Champa en haar man. Ik draag mijn nieuwe Salwar, inclusief bijpassende bangles en Champa is verrukt al ze me ziet. Zelf heeft ze haar mooiste saree aan, werkelijk prachtig, daar val ik goed bij in het niet !


Trots als ze is, laat ze ons eerst de pandal van haar eigen buurt zien. In een pandal staan een aantal godenbeelden die het verhaal van Durga Puja voorstellen. Het is meestal een grote tent, maar het kunnen ook complete grote complexen zijn (gesponsord .)! Daarna rijden we naar een andere pandal waar op de eerste dag een soort gemeenschappelijke lunch plaats vindt. Iedereen mag komen eten, oud & jong, arm & rijk, hindoe & moslim. We schuiven aan en krijgen uit grote pannen opgeschept. Champa heeft voor ons en Rosalie borden en bestek meegenomen. De overige mensen eten van een bananeblad .. Elke keer kunnen er 200 mensen eten en ze doen vandaag 10 'rondes' ! Best een bijzondere ervaring om tussen al deze verschillende mensen te lunchen. De priester kom nog even informeren waar we vandaan komen en is vereerd met zulk 'hoog' bezoek.

Terug in Sudderstreet doen we een tukkie en halverwege de middag vervolgen we onze Durga Puja activiteiten. Mahdu heeft ons uitgenodigd voor 'pandal hopping'. Samen met Sissel en 'haar' 3 Noorse meiden gaan we naar Girish Park waar Mahdu thuis op ons wacht. Na een rondleiding door de daktuin en een bakje thee, vertrekken we richting de pandals. Mahdu heeft een wandeling bedacht langs de mooiste pandals. En we zien werkelijk de meest prachtige constructies. Hele complexen zijn opgetrokken met de meest uiteenlopende materialen. Hout, bamboe, maar bijvoorbeeld ook schelpjes. Je weet af en toe gewoon niet wat je ziet !



Mahdu, alhoewel geen hindoe, weet veel te vertellen van de achterliggende verhalen en we luisteren geboeid. Erg interessant om wat meer te weten te komen van dit belangrijkste festival van de Bengalen.

Zo'n twee uur lang lopen we van pandal naar pandal met daarin de meest prachtige godinnen. In de straten is alles verlicht, het lijkt wel kerst !

Shelley - a love marriage !

Shelley is de vriendin van Rosalie die het project in Dankuni leidt. Momenteel is ze hoog zwanger, nog 6 weekjes te gaan. Haar eerste kindje, alhoewel ze toch al rond de 30 moet zijn (en dat is oud om in India een eerste kindje te krijgen). Er zit een mooi verhaal achter.

Shelley werd namelijk VERLIEFD en dat kan je in India maar beter niet gebeuren. 'Tot overmaat van ramp' was de liefde wederzijds en kwam de jongen uit een lagere kaste. Oeff ... dan heb je dus pas echt een probleem.

De ouders accepteerden deze liefde uiteraard niet. Maar Shelley hield vol en vroeg haar ouders of ze deze jongeman mocht trouwen. Nee dus. Okay, zei ze, maar dan trouw ik met helemaal niemand ! De jaren daarop bleven haar ouders het proberen met nieuwe huwelijkspartners, maar ze bleef weigeren.

Uiteindelijk werden ze bang dat ze nooit meer zou trouwen en stemden ze toch toe. De jongeman had al die tijd op haar gewacht (hoe romantisch !) en twee jaar geleden trouwden ze. Nu is het eerste kindje onderweg. Is dit een mooi verhaal voor een Bollywoodfilm of niet ?

Leeggezweten in Dankuni

Het is vandaag donderdag, na het feestje van gisteravond konden we vanmorgen lekker uitslapen. Pas tegen half 12 hadden we afgesproken, vandaag gaan we naar Dankuni, een dorpje net buiten Calcutta. Hier loopt een van de schoolprojecten van Rosalie en we gaan (weer) kleding uitdelen voor de Durga Puja. Vanwege dit feest heeft iedereen vakantie nu, maar voor de kleren komen ze natuurlijk wel even naar school toe !

De trein naar Dankuni is er een zoals je die kent van tv en uit de boeken. De mensen hangen uit de deuren, de trein is bomvol en smerig. Houten bankjes, tralies voor de ramen ... gelukkig kunnen we wat bij de (open) deuren staan en hebben dus nog wat frisse lucht. We houden ons goed vast om niet naast de trein op het spoor te belanden.



Op het station van Dankuni staan 4 fietsrickshaws, aangezien we met een hele delegatie zijn, huren we ze allemaal af ! In het dorp zijn ze duidelijk geen vreemdelingen gewend. De mensen staren je aan en een enkeling durft (heel stoer !) 'hello' te roepen om vervolgens verbijsterd achter te blijven als je iets terug zegt.

Het schooltje is op de 2e verdieping en de chaos is al snel compleet. Veel kinderen zijn er al, maar de rest van het dorp staat in het trappengat, allemaal nieuwsgierig. Maar ja, de kinderen die nog moeten komen, kunnen zo niet naar boven. Een meisje komt al 'crowdsurfend' binnen. Een paar keer proberen we de trap 'schoon' te maken, wat maar even helpt. Uiteindelijk lijkt toch iedereen er te zijn en kan het uitdelen beginnen.


Het is ondertussen bloedje heet geworden. De stroom is uitgevallen en de ventilatoren werken niet. Heel af en toe komt er een briesje door te ramen, maar daar moeten we het dan ook mee doen. Door het aantal mensen (50) in een kleine ruimte, wordt het al snel heter en heter, we smelten langzaam weg ...

De meeste kinderen kunnen hun outfit goed gebruiken, wat ze aan hebben mag soms geen naam hebben. Iedereen is blij en onderling worden de aanwinsten geshowd en bewonderd.

Als we klaar zijn en op het punt staan om weg te gaan, springt het licht aan (en dus de ventilator !). Ondertussen kan je ons allemaal uitwringen, pfoeh wat was dat heet !

Als we teruglopen naar het station lijken we de rattevangers van Hamelen wel. Iedereen loopt achter ons aan en wil op de foto. We zijn duidelijk de attractie van de week. Het begint ondertussen te regenen en het koelt gelukkig lekker af nu.
Met dezelfde overvolle trein gaan we terug naar Calcutta. We zitten helemaal stuk, de hitte kost een hoop energie !!

De avond is al begonnen als we terugzijn in Sudderstreet. In Blue Sky eten we een Cordon Blew. Het blijft toch moeilijk, die engelse taal ...

Welcome to Calcutta party !

Woensdagavond, na de Durga Puja voorstelling in Preyrona, gaf Rosalie een 'welcome to calcutta party' in haar flat. Afgelopen week zijn er twee Nederlanders gearriveerd, Regi en Peter, 4 Noorse dames (waarvan er al 1 flink ziek op bed ligt) en een brit. Sissel, Mehtab, Altab en Afsana waren er ook, dus het was een gezellige boel.


Afsana had gekookt, heel veel gerechten en allemaal even heerlijk ! Het was voor haar de eerste keer, normaal maakte Sultana altijd een heel diner, maar ja, zij zit nu in Schotland. Afsana heeft het echt perfekt gedaan, haar kookkunsten doen zeker niet onder voor die van haar zus en het is leuk om ze te zien opbloeien. Ze stond altijd in de schaduw van haar oudere zus. En dan ook nog te bedenken dat ze Moslim is en de Ramadan al begonnen is. Ze stond dus vanaf 's middags 1 uur te koken (op een 1-pits stelletje ..) en mocht niet eens even snoepen van al het lekkers !

De jongens Mehtab en Altab genoten van de Noorse blonde Hannah die ook nog eens een piercing in haar tong heeft. Reuze interessant natuurlijk !

Het was leuk om te horen met welke motivatie iedereen hierheen gekomen is. De Noorse dames lopen stage bij Calcutta Rescue voor hun verpleegstersopleiding. De Brit is hier voor een ICT bedrijf en reist heel India door om diverse mensen op te leiden. De twee Nederlanders zijn op vakantie en wilden dit graag combineren met een paar dagen vrijwilligerswerk. Regi komt oorspronkelijk uit India, is geadopteerd toen ze klein was.

's Avonds laat kropen we vol nieuwe indrukken en met een volle maag in ons bedje ..

Pyama party met het harmonium

Lieve iedereen, we lopen wat achter, heeft zo zijn redenen, maar hier het verslagje van woensdag 27 september j.l.

Rosalie staat stampvoetend op Sudderstreet. Tot drie maal toe heeft ze de afgelopen twee dagen haar vaste taxichauffeur gevraagd om vanmorgen om 9 uur klaar te staan. Maar ja, hij kon de verleiding van snel geld verdienen niet weerstaan en is toch vertrokken voor een rit naar het vliegveld. En het is zo belangrijk dat we op tijd zijn ! Een speciale Durga Puja uitvoering in de Preyrona school staat op het programma. Omdat deze school in de sloppenwijken ligt, weten de meeste taxichauffeurs niet waar het is (en daarom heeft ze ook elk jaar een vaste chauffeur ..).

Maar goed, na veel over een weer gepraat beweert een chauffeur dat hij het wel weet. Op hoop van zegen dan maar ! Na een kwartier heeft hij onderweg al twee keer de weg gevraagd, maar we blijven gewoon lachen. Uiteindelijk herkent Rosalie de buurt en leidt ze hem naar de school ... we zijn op tijd !!

Uiteindelijk is dan iedereen compleet, alle leraren zijn er, alle kinderen. In het toch al kleine schooltje is een podium gemaakt met daarnaast een versterker voor de microfoon. Natuurlijk hard nodig voor een school van 6 bij 10 meter ... this is India !

Eerst worden de nieuwe Durga Puja kleren uitgedeeld. Ze moeten gelijk aan en het geheel begint een beetje op een pyama party te lijken. De oudere jongens en meiden hebben mooie pakjes, maar de kleinere hebben pyama-achtige outfits gekregen met 101 dalmatiers. Ik weet het ook niet precies ..

De oudste meiden staan inmiddels te pronken met hun saree's. De leraressen helpen ze met de meterslange stukken stof die uiteindelijk tot een sierlijke saree worden gewikkeld. Hier en daar wat lippenstift en blusher, er wordt heel wat afgegiecheld !

Ze openen de voorstelling en zingen met het harmonium diverse liedjes. Er wordt druk gedanst, geklapt en meegezongen. Het is voor ons erg leuk om het harmonium (wat we vorig jaar hebben gegeven)in werking te zien. Er wordt een toneelstukje opgevoerd en veel gespeeched (ook typisch India).

Na 2 uur zang, dans en speech, komen er 4 blinde volwassen mannen (voor de duidelijkheid, dit was gepland). Omdat in de Indiase samenleving gehandicapten (fysiek, mentaal, visueel, etc...) geen rol spelen en eigenlijk verstoten worden, probeert Rosalie in haar programma's altijd deze partijen samen te brengen om begrip te kweken.

Eerst zijn de kinderen wat terughoudend, toch wel eng natuurlijk. De mannen nemen plaats op het podium, pakken het harmonium en starten met het lijflied van Preyrona 'we shall overcome'. Het ijs is gelijk gebroken en iedereen zingt enthousiast mee. De zanger begint een verhaal (wat we uiteraard niet begrijpen) en de kinderen zitten geboeid te luisteren. Ze moeten geluiden en bewegingen nadoen en vinden het fantastisch, de kinderen hebben de grootste lol ! De opzet van deze ongedwongen ontmoeting is zeker geslaagd !

En dan is het tijd voor de langverwachte lunch. Met kip, speciaal voor Durga Puja, normaal (dagelijks) krijgen ze een vegetarische lunch. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat er heerlijk gesmikkeld en gesmuld werd !

We rijden na de lunch weer terug naar Sudderstreet en genieten in de taxi nog even na van het feestje ..

Weer terug in Calcutta !!

We zijn weer terug in Calcutta, onze vakantie zit er weer op ! Maandag was het ook de hele dag nog prachtig weer, lekker gerelaxed aan het zwembad, beetje gelezen, beetje niks gedaan en uitgerust 's avonds de trein weer in.

We zagen we wat tegenop, gezien de ervaring van de heenreis, maar niks minder waar. We hadden nu een andere coupe en nu maar 5 kakkerlakken gezien. Dat is nog eens andere koek. Het enige nadeel was een onderbuurman die het hele treinstel wakker hield met zijn gesnurk, maar ook dat went na verloop van tijd. Allebei redelijk goed geslapen in ieder geval ! De trein vertrok ook op tijd en kwam op tijd aan, best een unicum voor India denk ik.

Dus vanmorgen stonden we om kwart over 8 weer op Calcuttase bodem. Weg verse zeelucht, weg zeebriesje, welkom luchtvervuiling, welkom verstikkende vochtige hitte. Gelukkig is het droog, Rosalie heeft het hele weekend haar flat niet kunnen verlaten vanwege de overstromingen. We hadden het goed gepland !

Vandaag verder een rustdag, eerst zouden we nog naar een kleuterschool gaan, maar alles is gesloten vanwege Durga Puja. Voor degenen die willen weten wat dit precies is, op deze website staat een (Nederlandse) uitleg over het :festival.

Strakjes ga ik schoenen kopen met Rosalie (ze heeft nog maar 1 paar over ..), Erik gaat even pitten, vanavond een massage (mmm !!!) en daarna een dinertje met Rosalie en twee andere Nederlanders die vandaag hier arriveren.

Doei doei !!

Erik & Willeke

Op bezoek bij Jagannath en z'n familie

Als we vanochtend (zondag) wakker worden, is de wind nagenoeg gaan liggen, we zien blauwe luchten, een felle zon en voelen een verkoelend briesje ! Fijn !

Na het ontbijt duiken we dan ook gelijk Puri in. Het is een relaxed dorp. We lopen langs de kleine winkeltjes, kappers op straat, langs het strand met een soort boulevard-achtige weg, het lijkt wel vakantie !

Ons doel is de Jagannath tempel. India kent 4 belangrijke heiligdommen voor de Hindoes (eentje in het noorden, oosten, zuiden en westen) en deze tempel is er een van. Elk jaar komen er miljoenen pelgrims af op Puri en het jaarlijkse festival is dan ook altijd druk (waarschijnlijk hectisch) bezocht. Sri Jagannath gaat dan samen met zijn broer en zus een weekje op vakantie. Ze worden ieder op een grote kar geladen en naar een tempel een kilometer verderop gereden (geduwd door de gelovigen). De karren zijn echt enorm, de grootste heeft geloof ik 16 wielen van 2 meter doorsnee. In het verleden gooiden gelovigen zich voor de wielen om te kunnen sterven in de ogen van hun god.... Een week later worden ze weer teruggereden naar de tempel, hun weekje vakantie zit er dan op.

Het is even zoeken naar de juiste weg, maar als we in de buurt komen, is de tempel niet te missen. Een bijna 60 meter hoge constructie toren overal bovenuit. Het complex is alleen toegankelijk voor Hindoes, dus we moeten het doen met het zicht op de vier toegangspoorten. Vanaf het dak van een naast liggend gebouw zou je een mooi zicht hebben op het binnenste van de tempel, ware het niet dat het gebouw vandaag gesloten is.

Tussen de vele gelovigen, rickshaws, koeien en fietsen doen we een rondje om het flinke complex. We zien de Indiase versie van de Amsterdamse coffeeshop. Vanwege de heiligheid van deze plaats, is de verkoop en het gebruik van drugs op bepaalde punten toegestaan. Op een marktje kopen we drie beeldjes van Jagannath en z'n broer en zus en we regelen een tuktuk naar 'huis'. Stormde het de afgelopen twee dagen nog enorm, nu is het weer bloedje heet (het is ook nooit goed ...).

De middag brengen we door aan het zalige zwembad. Wat een luxe toch, we moeten maar even niet denken aan onze arme kindertjes in Calcutta ... sorry ...

Weekendje aan zee !

Het is nu zaterdagochtend, de storm lijkt wat te zijn gaan liggen, misschien is er nog hoop voor ons weekend aan zee !

Het hotel ligt prachtig, een handvol redelijk luxe kamers met zachte bedden, een schitterend zwembad en het ligt direkt aan zee, het strand voor de deur !

TV op de kamer met 100 kanalen, toch wel handig als je de deur niet uit kan vanwege het weer. Af en toe (vooral als het flink regent) zwart beeld met de melding dat de 'service scrambled' is. Het licht valt ook regelmatig uit. Niet raar als je buiten de electriciteitspalen ziet flikkeren en bij een lamp in de tuin van het hotel hebben we 's avonds vuurwerkshows. Ach, ach, ach, ach ... roept Erik regelmatig.


's Middags wagen we ons even op het strand, het waait nog steeds flink, maar het is net te doen. De gezonde zeelucht is een verademing na het sterk vervuilde calcutta !

Helaas trekt de wind weer aan en volgen er een paar fikse regenperiodes. Op tv zien we hoe Martina Hingis de Indiase lieveling Sania Mirza inmaakt in de halve finales, 6-1 en 6-0, binnen het uur is het gebeurt en Martina houdt zich duidelijk in. Het toernooi is in Calcutta en Hingis is hier duidelijk niet op haar plaats, maar Calcutta is zeer wel vereerd met haar bezoek. De kranten staan er vol mee, wat ze in haar hotel eet, hoe vaak ze van de fitnessruimte gebruik maakt, of ze aardig is, etc. etc.

Hopelijk is het weer morgen beter, we zijn nieuwsgierig naar Puri !

Net op tijd weg uit Calcutta !

Het is nog steeds donderdag, vandaag waren we in de BBD School, die nog niet uit onze gedachten is verdwenen.

Om 5 ur nemen we een taxi naar het Howrah treinstation. Vanavond met de trein naar Puri voor een lang weekend aan zee. Als we de brug over de Hooghly rivier nemen, begint de taxichauffeur allerlei religieuze rituelen uit te voeren. Mmmm, zou hij de brug niet vertrouwen of heeft het te maken met het feit dat de rivier heilig is ?? ... We houden het maar op het laatste.

Als we aankomen en de chauffeur betalen, vertrouwt hij ons nog even met een glimlach toe hoeveel we wel niet teveel hebben betaald ... hij is wel eerlijk en red met deze actie wellicht zijn karma.

Voor we het weten bungelt onze rugzak op het hoofd van een wel erg magere man. Hij loopt echter sneller dan wij en brengt ons naar het goede perron. Zijn grote ogen glimmen als we hem betalen, hopelijk koopt hij er een voedzame maaltijd van.

Natuurlijk zijn we veel te vroeg, het is 6 uur en de trein vertrekt om 10 over 7. We hadden een hoop chaos verwacht op het grootste treinstation van de stad, maar dat valt erg mee. Maar ja, de trein komt natuurlijk pas op z'n eigen Indiase tijd en om half 9 zijn we dan eindelijk onderweg. De tijd doorgebracht onder de overkapping op het station MET een paraplu. De regens zijn ondertussen zo heftig geworden dat je nergens meer droog kan staan. Later bleek dat we geluk gehad hebben, onze trein was een van de laatste die het staion nog kon verlaten. Door de heftige regen is deze avond en nacht heel Calcutta onder gelopen, waaronder ook de sporen.

De coupe lijkt op het eerste gezicht redelijk comfortabel. We hebben allebei het bovenste bed, er worden dekens, lakens en kussens uitgedeeld en er is airco. Al snel stroomt er water door de coupe over de vloer, de ramen blijken alles behalve waterdicht. Ook blijkt het te wemelen van de kakkerlakken ... het worden 10 lange uren !

Aangezien we allebei niet topfit zijn, we hoesten, proesten, kuchen en roggelen, krijgt Erik een tablet aangeboden van een medepassagier. Omdat hij bang is dat hij daarna inderdaad nooit meer zal hoesten, slaat hij beleefd af.

Ondertussen wachten we lijdzaam af. Erik kan rechtop zitten in z'n bed, ik (net) niet. Af en toe dommel ik weg totdat ik weer wat in mijn nek voel kriebelen. Onze onderburen blijken goede snurkers, de 10 uren en af te leggen 500 km kruipen voorbij.

De trein vervolgt al schuddend en schokkend zijn weg, stopt vaak, maar soms gaat het zo te keer dat we bang zijn te ontsporen. Af en toe raast er een tegemoetkomende trein langs en zij we blij dat we aan de goede kant van het spoor zitten.

Aangekomen in Puri (half 7 's ochtends) blijkt het enorm te waaien ... Wat zou dat betekenen ? We lopen het station uit en worden gelijk aangesproken door een rickshaw rijder. Hij wil ons wel naar het hotel fietsen. We dachten dat ons hotel wat verder uit het centrum zou liggen, maar hij wil ons er wel heen brengen ... het zal wel ..

Als koning en koningin zitten we te kijken op de rickshaw. Als we na 500 meter bij de kustlijn aankomen ondervinden we dat het niet hard waait, maar hard stormt ! Wolken van zand worden op ons afgevuurd, we zitten met onze handen voor onze ogen ineen gedoken op de rickshaw. De 'chauffeur' is al afgestapt, we hebben tegenwind en Erik stapt ook af en loopt uit solidariteit mee. Door de zandstorm en mijn lenzen (= geen goede combi) zie ik inmiddels niets meer. We vragen ons af waarom we geen taxi of tuktuk hebben genomen ... Na een gevecht van 3 kwartier (het stukje blijkt achteraf 4 km) arriveren we bij het hotel. We betalen de rickshawmeneer dubbel, dat heeft hij wel verdiend !

Ondertussen kunnen we geen plek op ons lichaam bedenken waar zich geen zand heeft opgehoopt. We zien er niet uit, een nacht niet geslapen met een zandstorm als toetje ... Gelukkig is er een kamer vrij, we spoelen het zand door het putje, gaan naar het ontbijt en daarna gelijk naar bed. Eerst maar eens slapen, kunnen we wel gebruiken en met dit weer kunnen we toch niet naar buiten. Met het geraas van een flinke februari storm vallen we in slaap ... als roosjes !

Op de Bengaalse tv ?

Vandaag (donderdag 20 september) wordt het een drukke dag. Spullen inpakken en uitchecken, lunchen bij Champa, nieuwe kleren uitdelen bij BBD School, met de nachttrein naar Puri, we zien wel 1 ding tegelijk !

Eerst maar eens ontbijten in ons vaste restaurant aan Sudderstreet : Zurich. We nemen de gebruikelijke jamtoast met black tea en voor ca 70 roepies (1 euro) kan de dag van start !

Dan uitchecken, eerlijk gezegd zijn we blij dat we hier weg kunnen. Alles is zo vochtig hier, tot aan het matras toe. Het is niet goed voor onze gezondheid, allebei zijn we goed verkouden, ontstoken neusholtes en alles speelt nog eens extra op zodra we de deur van onze kamer open doen. In de badkamer heerst een continue urinelucht, het komt van buiten en het raam kan niet dicht. De glimlach van de aardige receptionist maakt veel goed, maar niet alles ...

Ondertussen is het tegen 10 uur en zitten we in de taxi op weg naar Champa. Een vriendin van Rosalie die veel zaken voor haar regelt. Zo onderhoudt ze bijvoorbeeld alle contacten met de BBD School, waar we vanmiddag heen gaan. Ze is niet onbemiddeld, een prachtig huis met auto voor de deur. In een soort vitrinekast staan allerlei hindoegoden, vooral ganesh's, maar wie herkennen we tussen al dat hindoe-geweld ? Donald Duck ! Is dat niet grappig ?

Al snel is de lunch klaar en zitten we te smikkelen van allerlei indiase delicatessen. De vrouw des huizes is bijna beledigd als we na een (heel) vol bord de tweede ronde afslaan, maar als we haar vertellen dat het heerlijk was, tovert ze toch een glimlach op haar mond.

Na de lunch vertrekken we naar de BBD school. Rosalie's stichting betaalt hier de dagelijkse lunch voor de kinderen en de schoolbenodigdheden. Er zijn 4 leraren, 2 worden betaald door de overheid en 2 door de rotary. De kinderen komen uit de sloppenwijken dichtbij de school. Ze leven onder zeiltjes aan de oever van de rivier. Regelmatig haalt de overheid een bulldozer door deze wijkjes, waarna ze alles plat branden. De mensen trekken dan meestal terug naar het platteland (waar ze vandaan komen) om na enkele maanden weer terug te komen. Wanneer dit gebeurt is de school dus enkele weken tot maanden 'kinderloos'. De leraressen verdienen hier 200 roepies per maand. Om een idee te geven, ons ontbijt bij Zurich kost ca 60-70 roepies, mijn nieuwe salwar 498 rp en een fatsoenlijke wc rol kost 50 rp. Waarschijnlijk zijn dit niet de meest benodigde dingen voor hun, maar toch.

Als we de school naderen, rijden we langs de onderkomens van de kinderen. Het regent hard, ik stel me voor hoe het moet zijn om zo te moeten leven, maar het lukt me niet. Bij de school zien we geen lachende gezichten, de onzekerheid, het ontbreken van de menselijke basisbehoeftes is van de kindergezichtjes af te lezen.



Vandaag worden er nieuwe kleren uitgedeeld voor de Durga Puja. Hier en daar tovert een meisje een kleine glimlach op haar gezicht als ze haar nieuwe jurk ziet, maar de meeste kinderen nemen het uitdrukkingsloos aan en klemmen hun nieuwe aanwinst stevig onder hun arm.

Ondertussen is het nog harder gaan regenen. Hier en daar sijpelen er straaltjes water door het dak van de school, later worden het stralen. Het is onvoorstelbaar, de overheid belooft al jaren een ander/nieuw schoolgebouwtje. Stel je hier overigens niets bij voor, het is een ruimte van zo'n 8 bij 10 meter waar 3 soort van lokaaltjes in gemaakt zijn. Sinds een jaar is er een soort toilet, een muurtje met daarachter een gat in de grond.

Na het uitdelen van de kleren, of eigenlijk al tijdens, is er een cameraploeg van de lokale tv gearriveerd. Straks komt de gouvernor blijkbaar langs en hij is belangrijk genoeg voor de tv. Rosalie helpt deze school nu 4 jaar en er was nog nooit iemand van de overheid langs geweest. Ze dacht dat het met onze aanwezigheid te maken kon hebben. Mmmm, ik loop hier in mijn oude kleren, had ik nu toch mijn salwar maar aangedaan ! Zodra hij komt worden we aan hem voorgesteld en de camera draait. Zodra hij vragen aan ons gaat stellen voor de camera, lopen we weg. We willen Rosalie niet in de problemen brengen (ze is hier op een toeristenvisum). Als hij weggaat lijkt het alsof Champa hem confronteert met de slechte staat van de school. In tegenstelling tot de meeste Indiase vrouwen is ze niet bang van deze hooggeplaatste functionaris. Hij is er duidelijk niet blij mee en verlaat gefrusteerd het schooltje. Hopelijk helpt het en krijgen ze nu een ander gebouwtje.



Inmiddels is het lunchtijd voor de kinderen en wordt er flink opgeschept. Rijst, groenten en zelfs kip ! Omdat dit de armste kinderen van al Rosalie's projecten zijn, krijgen ze dagelijks vlees/vis. Ze smikkelen en smullen. Sommigen scheppen meerdere malen op. Hun enige fatsoenlijke maaltijd per dag. Je ziet de spanning wegebben en de meeste kids worden nu wat losser, we zien hier en daar een glimlach verschijnen.

Niet bij iedereen overigens, veel kinderen eten hun bord leeg, hun nieuwe kleren niet uit het oog verliezend, pakken hun schooltas (= vies oud plastic tasje) en lopen naar hun uitzichtloze situatie thuis, waarschijnlijk om te gaan werken. Hopelijk biedt het feit dat ze hier naar school kunnen, hun een kans op een betere toekomst dan die van hun ongeschoolde ouders. Misschien dat zij later hun kinderen wel naar een waterdichte school kunnen sturen en dat zij hun kinderen wel kunnen laten spelen (ipv werken) na schooltijd.

Ik zie een jongetje mank lopen, als ik naar zijn voetje kijk, schrik ik. Het voetje is misvormd, waardoor hij als het ware op de zijkant van zijn voet moet lopen. Ik wijs Rosalie erop en ook zij schrikt, ze had het nog nooit gezien hier. We besluiten te zullen proberen hem in het RCFC te krijgen voor een operatie. Champa is de zus van een chrirurg die daar als vrijwilliger werkt (zelfs in Calcutta is de wereld klein) dus dat moet haast wel gaan lukken !

Flink aangeslagen stappen we in de taxi. Er spookt van alles door mijn hoofd. Hoe kunnen we (meer) helpen, wat te doen om deze kinderen allemaal te zien lachen ? Nieuwe rugzak ? Nieuw dak op de school ? Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het probleem groter is dan dat en dat dat niet met een nieuw rugzakje is op te lossen ...

TIME OUT !

Ja, ja, we lopen wat achter met ons weblog, maar we hebben even een time-out. We zitten momenteel in Puri, een stadje/dorpje zo'n 500 km ten zuiden van Calcutta. Het ligt aan de zee, dus we hebben min of meer een weekend vakantie !

We proberen hier een beetje bij te komen van alle indrukken en onze gezondheid weer wat op te krikken, want die had een flinke knauw opgelopen in Calcutta. Het is nu zondagmiddag en morgenavond gaan we met de nachttrein weer terug naar de stad. Er ligt weer een heel programma op ons te wachten, dus we moeten daar weer flink aan de slag.

In Calcutta zijn de computers wat sneller dan hier, dus werken we daar ons weblog weer helemaal bij !!

Groetjes !!!
Erik & Willeke

Met de tas van Sinterklaas naar het RCFC

Hai, even een kort berichtje. Vanmorgen naar het RCFC geweest, het ziekenhuis waar kinderen met vergroeiingen worden behandeld. Sommige kinderen zijn hier heel lang, zo herkende ik zelfs wat kinderen van vorig jaar ! Veel kinderen zijn naar huis voor de feestdagen, er is een soort kerst op handen (Durga Puja). Maar de kinderen die niet naar huis konden, om wat voor reden dan ook (geld, operatie, etc.) hebben we een leuke ochtend bezorgd. Poppenkast, tulpenles, het was weer een groot succes. Echt leuk om te zien hoe de kinderen zo kunnen genieten van in onze ogen zo iets simpels.

Bij binnenkomst kregen we van de kinderen allemaal een kaart, een bedankje voor het geld wat we vorig jaar hebben achtergelaten voor het schilderen van het klaslokaal en de trolley. En het is inderdaad erg netjes geworden ! De trolley doet goed dienst.

Hier wat foto's van vanmorgen :





Iedereen veel groetjes !!
Erik & Willeke

We hebben onze rabo-pas terug !

Vandaag hadden we een 'vrije' dag. Geen bezoeken aan projecten, we konden onze eigen tijd indelen. We zijn maar begonnen (na het ontbijt uiteraard) met een bezoekje aan de bank. Afgelopen vrijdag hebben we via de geldautomaat geld gepind. We waren zo blij verrast dat er geld uit kwam, dat we dit verdeeld hebben over onze portemonnee's en weg zijn gelopen. Hier is het niet zo dat je pas eerst terug komt en dat het geld ... dussss ... onze pas zat nog in het automaat toen we weggingen. Aangezien we de pas niet echt dagelijks nodig hebben hier, kwamen we daar zondag pas achter. Maar goed, zondag is de bank dicht en maandag was een feestdag. Dus het saldo van de bankrekening maar snel overgeboekt naar een andere rekening en 'op hoop van zegen' de dagen afgewacht. Vanmorgen was het dus zover. Wij de bank binnen, ze begrepen gelijk wat er aan de hand was en ... binnen drie minuten stonden we met onze pas weer buiten ! 'It happens all the time with foreigners' zei de juffrouw lachend. Met de Indiase bureaucratie in ons achterhoofd hadden we zo'n uitkomst niet echt verwacht !

Daarna naar de emailshop. Eergisteren hebben we daar treintickets besteld voor een tripje naar Puri. Deze konden we vanmorgen ophalen en betalen. Aanstaande donderdagavond om 7 uur gaan we op de trein voor een 10 uur durende reis naar het zuiden. Puri ligt aan de zee en we hopen daar wat rust aan te treffen (voor zover dat mogelijk is in India, want we zijn er wel achter, een 'Indiaan' houdt niet van rust !). We blijven daar tot maandagavond en komen dan met de nachttrein weer terug. Geen idee of we een bed hebben of een houten bank, we hebben gewoon een ticket geregeld en we zien wel.

Daarna nog wat gemaild, gegeten en uitgerust en halverwege de middag afgesproken met Rosalie om naar de Jain Tempel te gaan. Er was wat verwarring over welke, er zijn er namelijk twee op relatief korte afstand van elkaar. Uiteindelijk bleken de namen van de tempels verwisseld te zijn in onze LP, liepen we dus eerst naar de 'verkeerde', uiteindelijk toch nog bij de goede terecht gekomen. De tempel is een aangenaam rustpunt in Calcutta met een mooi onderhouden tuin erom heen. Omdat we vier keer doorgezweten waren van het lopen, konden we hier mooi even tot ons zelf komen.

Daarna met de metro weer terug naar Sudderstreet. Ondertussen was het flink gaan regenen en natuurlijk lagen onze paraplus in het guesthouse ... Goed nat (want je weet niet of het 5 minuten of 5 dagen blijft regenen, alles is hier mogelijk) kwamen we aan bij Zurich, lekker gegeten en nu nog even mailen.

We duiken op tijd ons bedje in, morgenochtend alweer vroeg naar het RCFC ziekenhuis. Kijken of het schooltje inderdaad netjes is opgeschilderd en de tulpenles doen bij de kinderen. Hopelijk hebben we net zoveel lol als bij de vorige school !!

Doei !!
Erik & Willeke

Twee foto's van Preyrona

Hier twee foto's van maandag, toen we bij Preyrona waren. Zijn ze niet geweldig ?

Doei doei

Erik & Willeke

Bericht van Sultana

Zoals ik twee berichten eerder vertelde, is Sultana naar Schotland afgereist, misschien is het leuk om haar verhaal over de reis te lezen :

Hello. Finally i reached Fiona's place,It is really great to be in abroad.Fiona's family r really wondeful person.U r right as u always says that I am the luckiest girl of the world,that is true. U cannot believe that my journey was incredible ,i have no words to describe about it,but i must say u that i never had any jet lag as i was not at tired after my journey ,infact i wasvery much trilled to see how the plane takes off and how beautifully it flies in the sky.To me it seemed that I was still dreaming as now also I cannot believe that I am in Edinburgh. It is really beautiful to see from plane when it took off as when lands down. I must commit that Edinburgh is really beautiful. Today I went for a walk and even i went to Janet's house too,she is really very nice.She gave me her grandson mobile as welll she will be giving me her boots too.

I am really happy ,but I am missing u people a lot.But this question is always striking my head that how r living in Kolkata when abroad country is so beautiful and everthing is so welll organised .I am really surprised infact I must hats off to u that u r really great person by giving all ur comforts .

Rosalie u know i never got a window seat ,but for flying to Edinburgh i got a window seat.I was very happy ,after all god always listen to my prayer .

I will moved to Hostel on thursday morning . U know Rosalie that Chinese and Punjabi guys with whom I was travelling we were all seperated as we were given different seats both the time but I meet them on when i was boarding for Edinburgh .I must say that I am really brave coz I myself surprise that I travelled all alone by myself and Infact I enjoyed it very much.

Now I am like princess who is staying in a beautiful room with nice cosy room with avery soft bed . I still cannot belive as it seemed to me that if I am dreaming. So I really thanku for making my dream cum true.

Convey my love to everyone out there. Especially tell my Mom & Dad that they r really need not worry at alll ,as I am having great time out here .Even assure them as I am different from other girl as I never allow any problems to enter into my life,even if it do enter I give them warm welcome and tackle them smoothly.So they should be relaxed as the journey and still so far I am having awesome time.so I am 1000000% fine and healthy ,so they need not worry at alll.

they need not cry as they will be simply wasting their precious tears .

I love u alll. take care. love. sultana

Jan Klaassen en Katrijn in de sloppenwijken

Vanochtend (maandag) is het verhuisochtend, we verlaten ons 'dure' (ca 45 euro per nacht) hotel voor een goedkoop (13 euro per nacht) guesthouse. Het is even wennen, keiharde bedden, geen plankje voor onze toiletspullen, als we douchen wordt de wc nat, het is rumoerig, niet superschoon, maar ach, de meeste mensen in Calcutta slapen op de straat, dus wat zeuren we eigenlijk ... we gaan het proberen vol te houden.

Na een snelle lunch vertrekken we met de taxi naar de Ulta Dunga sloppenwijken, naar de Preyrona school. Het is vandaag een feestdag, maar Rosalie heeft toch gevraagd of de kinderen wilde komen omdat wij er waren. Ik had niet verwacht dat dat ook zou helpen, maar ze waren er gewoon allemaal ! Dit is hetzelfde schooltje waarvoor ik vorig jaar geld voor het harmonium heb achtergelaten en ze zijn me blijkbaar niet vergeten. Volgende week is er een soort voorstelling en krijgen we een demo op het harmonium, we zijn benieuwd ! Het is leuk om dezelfde kinderen van vorig jaar weer te zien. Het meisje dat zo wordt geslagen thuis omdat ze het zoveelste meisje is (in plaats van een jongen) is zichtbaar opgeknapt. Vorig jaar zat ze nog erg verlegen, altijd naar beneden kijkend, nu zit ze recht, haar ogen glanzen als we iets vertellen. De school heeft haar goed gedaan, al is haar situatie thuis niet veranderd. Een ander meisje werd mishandeld door haar stiefmoeder. Toen ze haar naar school brachten, vertelde haar vader dat ze geestelijk gehandicapt was, niet wetende dat ze op haar hoofd werd geslagen. Nu haar vader dit weet (dank zij de school), wordt ze niet meer geslagen en bloeit ze als ooit tevoren. Ze doet goed haar best en kan goed meekomen. Ze is helemaal niet gehandicapt ! Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal en geschiedenis. Het is fantastisch om te zien dat de kinderen werkelijk baat hebben bij deze school, die vorig voorjaar door Rosalie is opgericht.

We beginnen met de poppenkast en poppen. Alles zit nog in de tas (de tas van sinterklaas, dit is geen grapje ..) als Rosalie verteld dat we een verrassing hebben meegenomen. We ritsen de tas open en iedereen roept al 'ooooh' en 'aaaah', terwijl er nog niks uit de tas is gekomen. Ze zijn zo snel tevreden hier .. Maar goed, iedereen is door het dolle heen als we de poppen laten zien. We spannen de poppenkast (van stof) tussen twee raamblinden en we doen eerst voor hoe het moet. Daarna is het bijna vechten, iedereen wil eerst ! Ze mogen hun eigen pop uitzoeken en doen een verhaaltje, ze hebben verschrikkelijk veel lol. Natuurlijk loopt het helemaal uit de hand, we wilden het alleen maar even laten zien, maar nu wil iedereen natuurlijk even spelen. Zelfs de allerkleinsten zijn door het dolle heen en willen het proberen. Erg aandoenlijk.

Daarna beginnen we onze tulpenles. We beginnen met de nederlandse vlag, laten op een wereldbol zien waar Nederland ligt. Ze hadden het al snel door : Holland very small ... India, very big ... !!! De foto's van de koningin en van Maxima doen het ook erg goed. Iedereen is gek van Maxima en vooral van haar twee kinderen. En dan de creatie van de tulp. Er wordt druk gekleurd, de meest mooie tulpen worden hier geboren. Daarna moeten ze nog in elkaar. Ze willen allemaal hulp van ons en we hebben het reuze druk. De tulpen worden op de stok geniet en ook de bladeren worden vastgeniet. Omdat de kleintjes dit niet zelf kunnen, helpen we ze. Uiteindelijk wilden de grotere kinderen ook hulp, het is natuurlijk toch wel bijzonder als twee 'witte' komen helpen. Mister, mister, auntie, auntie ... het galmt nog na in onze oren.

Maar het resultaat was schitterend. Iedereen een prachtige tulp, er waren ruim 30 kinderen en als iedereen zijn tulp omhoog stak, was het een prachtig tulpenveld. De foto's volgen...

Aan het eind werden we nog vol overtuiging toegezongen, 'We shall overcome, oh deep in my heart, I do believe, we shall overcome some day ...' met een brok in onze keel staan we te luisteren.

We verlaten de school, blij dat we ze een leuke middag bezorgd hebben, maar ook met een dubbel gevoel, wat kunnen we meer doen ? En hoe ? Je voelt je erg machteloos.

Onderweg naar Sudderstreet zien we overal weer mensen met vrachtwagentjes en rickshaws, ze zijn met hun godinnen op weg naar de rivier. We nemen een taxi en gaan ze achterop. Vorig jaar heb ik dit ook meegemaakt en het is een waar spektakel. Nu is het zelfs nog drukker, er staan agenten het verkeer met de godinnen te regelen. Iedereen draait zijn verplichte rondjes en dumpen haar in de rivier. Het is weer een grote chaos. De gelovigen zijn ons een beetje te enthousiast, ze hebben vast al het een en ander gerookt, gedronken of gesnoven voordat ze hierheen kwamen. Het feest gaat door als ze zonder godin weer vertrekken, het zal een lange avond (en nacht) worden ! Voor zover ze nog enigszins bij zinnen zijn, komen ze een praatje maken. Vragen waar we vandaag komen, vragen of we hun foto willen maken, ze zijn allemaal even aardig en nieuwsgierig. Ik weet dat dit raar overkomt op mensen die ooit in (andere plaatsen van) India zijn geweest, maar ze willen er bijvoorbeeld echt geen geld voor !

Het wordt ondertussen donker, maar het feest gaan voorlopig nog wel even door. De godinnen worden in grote getale aangevoerd en gedumpt. We worden een beetje gek van de herrie. Overal herrie, overal geluid, het lijkt nergens stil in Calcutta. We gaan weer terug naar huis, klaar voor ons eerste nachtje op het harde bed in ons nieuwe guesthouse ...

Tot later allemaal !
Erik & Willeke

Een droom die werkelijkheid wordt !

Zondagochtend, het is nog erg vroeg. Drie uur welteverstaan. Vanmorgen gaat Sultana op het vliegtuig naar Schotland. En omdat ze ons zo verraste door ons op te halen een paar dagen geleden, gaan we nu haar verrassen door ze (mee) weg te brengen. Om 4 uur zijn de taxi's geregeld, dus we moeten vroeg op. De straten van Calcutta zijn nog leeg als we naar Sultana lopen. Een enkele straathond die zijn territorium verdedigd, veel slapende mensen op de straten, maar heerlijk (on-calcutta's) rustig.

Als we aankomen staat Altab ons al op te wachten, Rosalie had hem wel verteld dat we kwamen en omdat ze bang was dat wij het niet konden vinden, stond hij halverwege. We herkenden hem van verre, hij droeg zijn oranje holland t-shirt dat we hem gegeven hebben. Even later kwam zijn broer ook, ook met oranje holland t-shirt inclusief oranje cap. Geweldig toch ? Sultana was zeer verrast toen ze ons zag. De hele familie ging mee, de meesten waren sowieso nog nooit op de luchthaven geweest (zelfs Sultana was nog nooit binnen geweest), dus het is dubbel en dwars de dag van hun leven.

Misschien even voor de onwetenden het verhaal van Sultana. Ze woont met haar familie (10 man sterk) in een bustee onder de flat van Rosalie. 10 bijna allemaal volwassen lichamen op zo'n 15 m2. 10 volwassen lichamen slapen op 1 bed van 6 m2. Het is werkelijk onvoorstelbaar. Door veel geluk in haar leven is ze naar een Engelse school geweest, toen dit ophield en ze uitgehuwelijkt ging worden, kwam Rosalie in haar leven. Ze beschouwt haar als een engel van God. Rosalie betaalde haar vervolgopleiding (en die van de andere broers en zussen overigens) en ze ging naar een soort hotelschool. Vorig jaar kwam ze helemaal super enthousiast naar Rosalie. 'Guess what, I have some good news' vertelde ze 'I need a passport !!'. Rosalie vond dat helemaal niet zulk goed nieuws 'sounds complicated' was haar antwoord. 'I'm going to Scotland !' was haar reactie. Niet eens, misschien, of mogelijk, nee, ze ging gewoon. De besten van haar klas hebben de gelegenheid om het laatste jaar in Schotland te studeren en zij was verkozen. Een meisje uit de bustee ! Maar goed, het kost zo'n 30.000 dollar, dus het bleek een mission impossible. Ondertussen is het een jaar verder en gaat ze (dankzij giften en een lening) naar Schotland. Er is nog niet genoeg geld, alleen het eerste semester is betaald. Maar ze gaat en ze zien wel wat er daarna gebeurt.

Sultana heeft nog nooit haar eigen stad verlaten, ze wist niet eens waar het busstation was. Had tot twee jaar geleden nog nooit met de metro of taxi gereisd. Maar ze is altijd vol vertrouwen. 'I'm brave, I can handle the world' vertelde ze me vorig jaar. Het hele verhaal van haar familie staat overigens op onze website : www.erikenwilleke.com. Voor de nieuwsgierigen.

Op het vliegveld is het druk, iedereen moet 60 roepies betalen om binnen te mogen (= ongeveer 1 euro, voor velen een dagloon).Rosalie gaat 20 tickets halen en de man achter de ticketcounter vraagt wel tot 5 maal toe of het er echt 20 moeten zijn. Had hij blijkbaar nog nooit meegemaakt. Ooms, tantes, nichtjes, iedereen was mee. Het afscheid is 'nat'. Vooral haar moeder huilt tranen met tuiten, haar vader niet, maar is zichtbaar erg verdrietig. De zussen huilen, de broers, Mehtab snikt het uit, Sultana, hun steun en toeverlaat vertrekt naar Schotland. Misschien voor 1 semester, maar misschien wel voorgoed. Wie zal het zeggen !?

Als we een kopje thee gaan drinken, verbaast Mehtab (ca 18 jaar) zich over een potje. Grote ogen, verbaasde blik, hij ziet duidelijk iets wat hij nog niet eerder heeft gezien. Het zijn suikerklontjes ..

Als we terug zijn in Sudderstreet gaan we nog maar even pitten, de nacht duurde ons een beetje te kort. 's Middags zijn we naar een park aan de Hooghly rivier geweest, relatief rustig voor Calcutta. Colaatje, chipjes, we leken wel een stel verliefde tieners....

Heel veel groetjes
Erik & Willeke

Unconditional love voor de Hollandse tulp !

Vandaag, zaterdag, onze eerste 'echte' dag in Calcutta. Alhoewel, toen we wakker werden, bleek de halve dag alweer voorbij te zijn, maar een goede nachtrust konden we wel gebruiken na gisteren. Het ontbijt en de lunch dus gelijk maar gecombineerd en om 1 uur zaten we in de taxi richting Prabartak, het tehuis voor volwassen (vooral geestelijk) gehandicapten.

Iedereen daar was weer superenthousiast, net als vorig jaar. Er zaten nog dezelfde personen, slechts 1 nieuw gezicht gezien ! Iedereen wil je even aanraken, met je kroelen, even een aai over de bol, ze zijn zo snel blij. 'Unconditional love' noemt Rosalie het, het maakt niet uit welke kleur, ras, godsdienst, etc. ze houden gewoon van je omdat je er bent. Geweldig is het niet ? Wat kunnen wij daar een hoop van leren.

Thuis hadden we een les over Nederland voorbereid. Foto's van Maxima, Beatrix, tulpen, de vlag mee, etc. etc. Omdat ik natuurlijk geen juf ben, stelde Rosalie voor om de les hier uit te proberen. Een fout wordt hier toch niet opgemerkt (beetje oneerbiedig tegenover de gehandicapten, maar het is natuurlijk wel waar ..). En het was een succes, vooral de foto's van Willem en Max deden het goed. Een van de gehandicapten nam eenzelfde pose aan als Alex en Rosalie moest Maxima spelen. Zo wilde hij op de foto ! Ook hadden we kleine vlaggetjes meegenomen (je weet wel van die koninginnedagdingen). Aan iedereen uitgedeeld, de grote vlag voorop en in colonne gingen we door het tehuis, de grootste pret. Het leek even koninginnedag in Calcutta. Ook het kleuren en in elkaar zetten van onze tulp bleek geen probleem, al hebben de meeste hier wel hulp bij nodig. Het was zo leuk om te zien dat onze voorbereidingen niet voor niets waren geweest. Al snel zat iedereen heel trots met zijn zelfgemaakte tulp te zwaaien. Fantastisch !

Na de creabea kwamen de muziekinstrumenten weer tevoorschijn. We hadden wat nieuwe meegenomen, maar ook die ik vorig jaar had achtergelaten waren er nog. Ze zaten zelfs nog in de hamstertas van de Albert Heyn ... misschien moeten we volgende week maar even een fatsoenlijke opbergmand of zo meenemen. Het was weer een groot feest. Iedereen speelde een instrument, ieder doet dat voor zichzelf, geen idee waar een ander mee bezig is, maar toch klinkt het op een of andere manier nog niet zo beroerd. Maar tja, hoe kan je niet genieten als je al die gelukkige gezichten ziet !? Er werd ook nog gedanst en natuurlijk moesten wij er ook nog aan geloven. Een hoop hilariteit, vooral toen Erik probeerde een doof meisje te schaken. Ze liep snel heel hard weg ! Het is de ondeugendste van het hele stel, maar we krijgen ze volgende week nog wel.

Moe van alle indrukken, maar erg voldaan zaten we aan het eind van de middag weer in de taxi. Op weg naar Madhu, de beste vriendin van Rosalie. Ook zij was zo enthousiast om me weer te zien, het is bijna beschamend. Hier lekker uitgerust, ze woont voor Calcutta-begrippen erg mooi en rustig. Een prachtige daktuin en een mooi huis. Haar zoon was erg nieuwsgierig en kende alle Nederlandse voetballers, hij wist er meer van te vertellen dan wij ... Al snel bleek ook dat het Bengaals en het Nederlands best veel verwandschappen heeft. Nee is ook in het Bengaals nee en ja is iets van ha, klinkt in ieder geval hetzelfde. Zelfs onze ananas klinkt als ananas in het Bengaals, erg grappig.

Maar goed, uiteindelijk met de metro richting 'huis' getogen, lekker gegeten en vroeg naar bed. Vannacht moeten we er weer al om 3 uur uit, we gaan Sultana naar het vliegveld brengen !

Veel groetjes, liefs,
Erik & Willeke

Wat een welkom !

Afgelopen vrijdag was het dan (eindelijk) zo ver, we kwamen na een vluchtje met krijsende kinderen, de Da Vinci Code en een Harry Potter film aan op het vliegveld van Calcutta. De geur bij het binnenkomen van het luchthaven gebouw was ook gelijk 'Calcutta', eten, urine, vochtige warmte, we gaan het niet meer kwijt raken de komende drie weken vrees ik.

Gelukkig waren alle koffers aanwezig, dat is toch altijd weer even spannend, zeker als je over moet stappen en de bagage doorgelabeld is. Maar goed, ticket gekocht bij de prepaid taxi booth en vrij snel stonden we buiten. Op zoek naar een taxi waar we ons ticket konden inwisselen. Maar wat schertst onze verbazing ! Daar stonden Sultana, Absana en Mehtab ons op te wachten ! Ze konden het luchthavengebouw niet in (kost 60 rupees p.p.) en stonden dus buiten. Echt geweldig, wat voelden we ons welkom. Sultana had mijn kleren aan die ik ooit had opgestuurd, echt heel leuk. Ook stonden er veel cameramensen van de tv, we voelden ons even echte sterren, maar het bleek voor Martina Hingis te zijn die hier komt tennissen.

Bij het hotel wilden we de familie trakteren op een ontbijtje (het was inmiddels half 8 in de ochtend), maar ze stonden erop dat we eerst maar eens gingen slapen. Was eigenlijk wel een goed idee, want we waren doodop.

Om drie uur 's middags hadden we afgesproken met Rosalie in restaurant Zurich. Alles was weer zo bekend, er is echt niets veranderd. Dezelfde rickshawwallahs, dezelfde bedelaars ... alsof ik nooit weg was. Het was fantastisch om Rosalie weer te zien, ook zij is niets veranderd (als dat al zou kunnen na een jaar, maar goed).

's Avonds waren we uitgenodigd door Sultana, ze zou voor ons koken. Dat had ze vorig jaar al beloofd, maar omdat ze zondag naar Schotland afreist, vonden we het nogal wat. Nog ruim een dag te gaan voor haar grote vertrek, maar ze stond erop voor ons te koken. Was bijna beledigd toen we vertelden dat het echt niet nodig was. Rosalie had haar dus maar gevraagd twee of drie eenvoudige gerechten te maken. Nou, dat was aardig mislukt. Ik weet niet meer hoeveel gerechten er stonden, maar toch zeker 15 verschillende ! En het smaakte weer heerlijk, haar droom is om 'alle harten van de wereldbevolking te veroveren met haar gerechten', nou dat zou best wel eens kunnen gaan lukken.

Ondertussen waren we echt 'op'. We hadden voor de hele familie kadootjes meegenomen en deze hebben we nog uitgedeeld. Nog even in hun bustee geweest en weer was het een schok ons te realiseren in hoe een kleine ruimte ze met zoveel personen leven. We wensten Sultana een goede trip naar Schotland. We zullen meegaan om haar weg te brengen as zondag, maar willen dat nog even als verrassing houden.

Veel groetjes allemaal !
Erik & Willeke

De tulpen zijn geknipt .. we kunnen !!

Eindelijk is het dan (bijna) zover, morgen om deze tijd staan we op Schiphol te popelen om in te stappen. De tulpen zijn geknipt, tja, we willen de Indiase kids een lesje Nederland meegeven. Gewapend met foto's van Beatrix, Maxima, tulpen, klompen, landschapjes, etc. gaan we naar Calcutta. Als 'werkje' mogen ze zelf een tulp maken, waarbij wij het nodige voorwerk hebben verricht. 100 tulpen uitgeknipt, 300 groene blaadjes ... het was eigenlijk nog een hele klus. Nu maar hopen dat ze het ook leuk vinden ! Natuurlijk gaat er ook drop mee, eens kijken hoeveel vieze gezichten ze kunnen maken ... of ze vinden het heerlijk, kan ook nog !

Maar goed, we zijn er helemaal klaar voor, de laatste onderbroeken worden gewassen, de laatste t-shirts gestreken. Vanavond gaat alles in de rugzak en dan maar hopen dat we niet teveel gewicht bij ons hebben.

Wat we natuurlijk nog wel even willen melden is de totale opbrengst van onze 'bedelactie'. 2.500 euro !

Is dat niet geweldig ? Bijeengebracht door goede vrienden, familie en meelevende klanten ! En natuurlijk niet te vergeten de 'knipdrift' van mijn moeder. Al een jaar is ze druk met het knippen (en verkopen !) van kaarten. Ook bij mijn schoonheidsspecialiste mocht een mandje kaarten staan, echt hartstikke leuk ! Ook dit heeft dus aardig bijgedragen aan het mooie saldo. Iedereen nogmaals heel erg bedankt, het zal echt goed terecht komen.


Het volgende berichtje zal wel uit Calcutta komen, we kunnen haast niet wachten !

Erik & Willeke

Jan Klaassen en Katrijn tellen de nachtjes af ...

Nog 4 nachtjes en dan gaan we naar Calcutta. Terug naar Rosalie en haar kids, Sultana, Mehtab, Absana, Asmaa ... hoe zal het zijn om weer terug te zijn ? We kunnen haast niet wachten.
Maar nu zijn we nog even erg druk met de voorbereidingen. Natuurlijk het bijeenvergaren van onze eigen spullen, vaccinaties, visa, maar ook met spulletjes voor daar.
Zo hebben we, tenminste, voornamelijk Elly, al bijna 50 poppenkastpoppen bij elkaar verzameld! Allemaal van rommelmarkten en tweedehandswinkels, maar ook van de albertheyn actie van een aantal maanden geleden, waarbij onze familie en vrienden naarstig mee hielpen met sparen. Een aantal poppen hadden geen kleertjes meer en mam heeft erg haar best gedaan om de prinses en de politieagent weer waardige kledij mee te geven (en dat is erg goed gelukt !).



Maar toen, was zijn poppen zonder een poppenkast ? Meenemen is lastig, daar laten maken zou kunnen, maar ja, zo'n schooltje daar is vaak niet meer dan een schuur. Wat moeten ze dan met zo'n sta-in-de-weg ? Een paar dagen geleden diende de oplossing zich aan : stoffen poppenkasten ! Op www.sumu.nl vonden we een aantal mooie, we mailden het bedrijf en we mochten ze tegen een zacht prijsje aanschaffen. Er liggen nu 4 poppenkasten en dus bijna 50 poppen te wachten op transport naar India !

Maar ook zijn we zo brutaal geweest om een 'bedelbrief' te sturen aan familie, vrienden en klanten. Tot nu ruim 2.000 euro opgehaald voor de projecten van Rosalie ! Is dat niet fantastisch !?

Dus nog een paar nachtjes ... we houden jullie op de hoogte.

Erik & Willeke

Aanrader : B&B in Amsterdam !!

Vanmiddag teruggekomen van een weekendje Amsterdam. Aanleiding : concert van Acda & de Munnik, van Dik Hout en De Dijk op het Java-eiland. Concert was leuk (geluid slecht helaas), de stad was warm en klam, maar we hebben ons prima vermaakt. Lekker veel gewandeld door de 'negen straatjes', de Jordaan, de walletjes gezien, gewinkeld, kortom lekker gerelaxed. Onze thuisbasis was de B&B kamer 01. Een echte aanrader ! De ontvangst is zeer hartelijk, de kamer (wij hadden 'de rode') is perfekt, heerlijk bed, prachtige badkamer (washandjes !), aan elk detail is gedacht, verse bloemen op de kamer, flesje water, internet, mac met i-tunes, mooie Loewe tv, dvd speler, grote mooie 'kijkboeken', etc. En dan het ontbijt, heerlijk verse (warme) broodjes, fruit, vers sap, erg goed verzorgd en alles supervers. Vanmorgen zelfs zalm en champagne bij het ontbijt ! Alles zit bij de prijs inbegrepen, geen extra rekeningen achteraf. Hier zullen we zeker nog eens teruggaan.

Erik in Malta !

Hij is weer terug ! Erik zat de afgelopen twee weken (met collega's) in Malta voor zijn werk en dat vond ik helemaal niet gezellig. Nu was ik eens de thuisblijver in plaats van de 'vertrekker' en dat voelde toch heel anders ! Het was een goede les. In eerste instantie zou hij voor een kleine week gaan, maar het werden er bijna twee. De container met spullen die vooruit waren gestuurd, kwam een week later aan, dus ze konden niet aan de slag. Om een heel lang verhaal kort te maken : van de twee weken op Malta heeft hij er een aan het zwembad gelegen ! Maar uiteraard is er ook hard gewerkt (zo heeft hij mij weten te overtuigen tenminste ..). Het bedrijf waarvoor hij in Malta zat heet Koseq. Waarschijnlijk moet hij deze week nog terug om het karwei af te ronden.

Geboekt !!

De schrik sloeg me om het hart, regelmatig hou ik de vluchtprijzen in de gaten van een retourtje Amsterdam-Kolkata. Elke keer is het dezelfde prijs en hoef ik geen haast te maken met boeken. We wisten nog steeds niet hoe we het precies zouden gaan doen. Drie weken, vier weken, ik (Willeke) misschien een week eerder, een week langer blijven ?? September, oktober, november ... Lastig, lastig ... Maar nu, ineens zie ik de vluchtprijzen de lucht in gaan, honderden euro's betaal je meer. Snel op zoek naar een retourtje met de 'oude vertrouwde' bedragen, gelukkig, in september is er nog eentje mogelijk voor de oude prijs, snel overleg met Erik en het is geregeld, het ticket is geboekt. Na maanden twijfelen over hoe en wat, gaan we nu de 14e september SAMEN naar Kolkata en komen we de 6e oktober SAMEN weer terug. Het is een heerlijk gevoel dat het geregeld is !

Dalai Lama !

Afgelopen weekend was erg bijzonder ! Samen met Nancy heb ik (Willeke) drie dagen onderricht gekregen in het Boeddhisme van de Dalai Lama zelf. Hij bracht een bezoek aan Belgie en gaf zijn onderricht in Brussel. Met Erik en Wilbert zijn we naar Brussel gegaan en hebben we lekker geslapen in 'ons' hotel Welcome. Wel wrang dat we nu uitgerekend de China kamer hadden, maar goed. De heren zijn hun eigen weg gegaan en de dames gingen dagelijks naar de Dalai Lama.

Wat een charisma heeft deze man en wat is hij 'wijs' ! Alleen al door van een grote afstand naar hem te kijken, maakt je al blij, heel bijzonder. Hij vindt ook dat hij niet méér is dan een ander en voelt zich duidelijk ongemakkelijk als iedereen applaudiseerd als hij binnen komt. Als het even kan, zorgt hij er dan ook voor dat hij al zit, voordat iedereen er is. Hij heeft in ieder geval erg veel indruk gemaakt.
Er staan wat foto's op de website van de organisatie : foto's.

De heren hebben Brussel verkend, manneke pis, grote markt, EU parlement, muziekinstrumentenmuseum, brouwerijmuseum, stripmuseum, atonium, Brusselpark, ze hebben zich duidelijk niet verveeld. Gelukkig was het ook redelijk weer, af en toe zon, dus ook de Brusselse terrassen zijn niet onberoerd gelaten.

Al met al een zeer gezellig en leerzaam weekend, zeker eentje om nooit meer te vergeten !

Weer thuis ... (en niet bruin geworden ..)

We zijn alweer drie dagen thuis, de zes dagen in Andalusie waren echt veel te kort. Helaas viel het weer erg tegen, nauwelijks de zon gezien en veel mist en soms zelfs regen. En tja, voor de zon gingen we toch wel eigenlijk ! Maar ja, dan maar veel met de huurauto (Ford Ka) op stap.



Twee keer in Malaga geweest, een erg leuke en gezellige stad. Er is veel te zien, maar je kan er ook leuk winkelen, leuke terrasjes, lekker eten, we hebben ons daar prima vermaakt. We zijn ook veel in Nerja geweest, dat was maar een kwartiertje rijden vanaf het hotel. Vrij toeristisch, maar toch vind je er nog de relaxte Spaanse sfeer. Wel veel 'oude' mensen, maar ja, wat wil je, Costa del Sol .. We hebben er 's avonds vaak gegeten, via een vrouwtje in een winkeltje kregen we de juiste adresjes om goed te eten en we zijn niet teleurgesteld ! Het hotel was erg leuk en apart, de eigenaren deels Nederlands, deels Spaans en erg jong, Kim & Carlos. 11 kamers, dus erg druk wordt het nooit, een goed restaurant met Carlos als kok en een prachtig buitenterras, waar we helaas maar 1x konden ontbijten in de zon. Misschien moeten we nog maar eens terug als de zon schijnt ..

Andalusie !

Het is nog even wachten, maar aanstaande zaterdag gaan we een korte week naar Andalusie. Heerlijk even relaxen, uitrusten, genieten van de zon ...

We hebben een leuk hotelletje gevonden op elizawashere.

We hoopten op een vroege vlucht, maar we hebben te hard gehoopt, om 3 uur worden we al op Schiphol verwacht, dat had nu ook weer niet gehoeven. Maar goed, we zijn lekker op tijd in Spanje en kunnen gelijk aan het Grote Genieten beginnen.

Geen idee of er internet in de buurt is (en of we er tijd voor hebben tussen het genieten door), maar anders vind je bij terugkomst hier wel een update.

Veel groetjes !!

Erik & Willeke

Meer foto's !

Ondertussen zijn we al weer even thuis en weer aan het werk. Op naar de volgende trip ! (Budapest in februari ..)

Voor de nieuwsgierigen : op onze website www.erikenwilleke.com zijn meer foto's te zien van Hong Kong.

Groetjes !!

Vogeltjes en (toch maar) een kijkje in een winkelcentrum

Alweer onze laatste dag, aan deze kant van de aarde lijkt de tijd wel (nog) harder te gaan dan bij ons. We genieten een laatste keer van het uitgebreide buffet, Howard bakt voor de laatste keer een eitje voor ons. We pakken onze spullen in, checken uit, laten onze bagage in het hotel en gaan natuurlijk nog een dagje de stad in. We vliegen pas om kwart over 12 vanavond, dus we hebben nog even te gaan.

We beginnen in Mongkok, waar we eerder deze week vanwege de regen niet verder konden. De Yuen Po Bird Market staat op het programma, de vogeltjesmarkt. Allereerst kom je door de bloemenmarkt, leuk om te zien. We passeren veel soorten bloemen en planten en de mooiste boeketten. De vogeltjesmarkt is erg lawaaiig, elk vogeltje doet zeg maar zijn uiterste best om boven het andere uit te komen.

En er zijn heel veel vogeltjes en heel veel kooitjes, soms zit er een wel hele grote vogel in een veel te klein kooitje en soms zitten er heel veel kleine vogeltjes bij elkaar in een veel te klein kooitje. Al met al nou niet zo’n diervriendelijk situatie. Maar als ze eenmaal een eigenaar gevonden hebben, hebben ze de tijd van hun leven. De mooiste kooitjes, kraampjes met het lekkerste voer (zelfs levende sprinkhanen worden druk verhandeld) worden hier ook verkocht. Er lopen mensen rond met bijvoorbeeld drie kooitjes, ze laten hun vogeltjes uit … Er zijn speciale stellingen rondom de markt, waaraan mensen hun kooitje kunnen hangen. Kan het vogeltje ook eens buiten kijken en een frisse neus halen, de eigenaar kijkt trots toe. Een vermakelijk geheel.

Daarna nemen we de bus richting de Star Ferry pier, we kunnen bovenin voorin zitten en genieten van een rit door Kowloon. Voor de laatste keer (tja, dat denken we nogal eens vandaag) nemen de we ferry naar de overkant, het uitzicht blijft toch wel erg mooi, het verveelt zeker niet ! In Central aangekomen zoeken we onze weg tussen de jungle wolkenkrabbers, in dit deel loop je als voetganger niet op de weg, maar op de ‘eerste verdieping’, via wegovergangen, winkelcentra, etc. zoek je je weg. Lopen op de ‘begane grond’ heeft weinig zin, je kan hier bijna nergens op dit niveau de weg oversteken. Met de tram gaan we richting Causeway Bay en snacken wat bij de Mc Donalds, lekker weer eens frietjes na een week rijst.

We zijn vlakbij Happy Valley, de andere racecourse in Hong Kong, de oudste van de twee. Toch wel nieuwsgierig geworden door ons bezoek aan de andere, besluiten we een kijkje te nemen. Er is een museum bij Happy Valley, op de tweede verdieping van het gebouw en van hieruit heb je een prachtig uitzicht op de racetrack. De baan ligt midden tussen de wolkenkrabbers, echt prachtig om te zien, er wordt hier veel ’s nachts geracet en dat zal werkelijk een fantastisch zicht zijn. Hebben ze in Sha Tin een park aangelegd midden in de baan (waar mensen in het weekend heen gaan, zo wanhopig zijn ze op zoek naar ‘groen’), hier hebben ze het midden van de baan benut voor voetbal- en tennisvelden. Morgenavond wordt hier weer geracet, we vinden het echt jammer dat we daar niet bij kunnen zijn !!

Hierna besluiten we de dag af te sluiten op een Hong Kong – waardige manier, namelijk met het bezoek aan een winkelcentrum. Daar kan je natuurlijk niet onderuit als je hier bent, al zou je willen. We gaan naar Times Square, waar we geprobeerd hebben oud & nieuw te vieren. Het is een prachtig winkelcentrum, 9 verdiepingen hoog en de enorme kerstboom staat nog steeds te pronken. Op de bovenste twee verdiepingen zijn een aantal restaurants (van de duurdere categorie) en op elke verdieping is wel een koffie/thee shopje (waaronder natuurlijk de Starbucks). We kwijlen wat op de elektronica afdeling, lessen onze dorst in een van de cafeetjes, internetten (gratis) en gaan uiteindelijk met de metro weer terug naar ons hotel.

Een aantal roltrappen zijn afgesloten, er hangt een bordje ‘not in use, energy saving’. Als je zou kunnen zien hoeveel licht hier ’s avonds is (het wordt hier gewoon nooit echt donker) en als je zou kunnen voelen hoeveel airconditionings hier zijn, is het absurd dat er één roltrap is afgesloten om te kunnen besparen … wellicht tekent het Hong Kong en tja, je moet tenslotte ergens beginnen …

Yung Kee

Gisteravond was onze laatste avond in Hong Kong. We besloten naar Lan Kwai Fong te gaan, populair vanwege zijn bars, restaurants, etc. Toen we aankwamen hadden we al spijt, inderdaad er zijn hier vooral veel bars, veel toeristen en expats. Toen we een straatje inliepen vol met terrasjes (hadden we overigens nog niet eerder zo gezien), werden we gelijk door 6 man aangevallen, we moesten toch vooral bij hun komen eten. "Wegwezen hier !!" riepen kleine stemmetjes in ons hoofd.

En zo kwamen we bij Yung Kee, een 'beroemd' Cantonees restaurant, is er al sinds 194x. Het was er druk, het is er waarschijnlijk altijd druk, dus we moesten wachten.
Al een hele week zien we mensen staan wachten bij populaire restaurants, pizzahutten en sushibarretjes en nu waren we blijkbaar ook aan de beurt ! We kregen een nummertje en mochten zelfs een rondje gaan lopen, een half uurtje zou het ongeveer gaan duren. Nou, dat klopte wel, met een half uurtje zaten we aan tafel en bestelden we een dinertje met alle prijswinnende gerechten. Het restaurant is namelijk nogal prijswinnerig, de eerste 4 bladzijdes van de menukaart staat vol met diverse prijzen over de jaren heen. Het eten was goed, de sfeer Chinees (vooral veel licht !).

En nu is onze laatste dag aangebroken. De spullen zijn al ingepakt, maar we kunnen nog een hele middag en avond de stad in, onze vlucht gaat pas om kwart over 12 vannacht. We gaan er nog even van genieten !!

De Chineze BBQ

De één na laatste dag in Hong Kong, jammer, want ons verlanglijstje is nog te lang voor nog maar twee dagen te gaan. We kiezen ervoor nogmaals naar de New Territories te gaan, ons eerste uitstapje daarheen (naar de 10.000 boeddha’s) viel niet tegen, maar we hadden meer groen verwacht en vonden eigenlijk alleen maar beton. We doen dus een nieuwe poging en gaan nu wat verder. Met de KCR rijden we tot aan Tai Po Market, waar we een bus zoeken richting Tai Mei Tuk. Voor de kenners : het schiereiland boven Sai Kung.

Als we aankomen in Tai Mei Tuk worden we gelijk al weer verrast. Het is eind van de ochtend, maandagochtend wel te verstaan en het is hier hartstikke druk. Het dorpje/stadje ligt aan het water en het geheel ademt ‘vakantie’ uit. En wat doen Hong Kong Chinezen als ze ‘uit’ zijn ? BBQ’en ! Je kan hier een tafeltje met bbq huren, boodschappen gaan gewoon mee en het vuur kan erin. We kunnen het ons niet voorstellen, maandag, eind van de ochtend … en het is druk …erg druk …



Maar wij gaan naar het Pat Sin Leng Country Park, een natuurgebied, de ingang van het gebied is een kwartiertje lopen vanaf Tai Mei Tuk. We volgen een wandeling door het park, de Pat Sin Leng Nature Trail en komen onderweg allemaal Chinezen tegen met wandelstokken, rugzakken, telefoons, kaarten van het gebied (terwijl je nauwelijks van de route kan afwijken en er staan overal bordjes) en als ze even uitrusten zijn ze uiteraard aan het snacken. Het enige wat we hier missen zijn de winkels …

Het is een flinke route, niet qua lengte (4 km), maar qua hoogteverschil, we ‘moeten’ zo’n 300 meter hoogteverschil overbruggen en kost heel wat zweetdruppeltjes. De zon schijnt heerlijk, het uitzicht in het vanuit het park zijn schitterend en we genieten even van de rust, we horen hier vogeltjes zingen, af en toe een krekel en dat op een uurtje van de hectiek van centrum Hong Kong.



Vooraf zijn ons twee watervallen beloofd, maar helaas, alles staat droog. Na twee uurtjes klimmen en klauteren zijn we bij het eindpunt en ook hier weer allemaal bbq’ende Chinezen. Volgens mij moeten ze hier ook een soort kerstvakantie kennen, want ook de bus vanaf Bride’s Pool (ons eindpunt), die alleen in het weekend en in ‘holidays’ rijdt, rijdt vandaag gelukkig.

Met de bus, de KCR en de taxi zijn we weer redelijk snel terug bij ons hotel. Even lekker opfrissen voordat we onze (voorlopig) laatste avond in Hong Kong doorbrengen !

Harry Harry op de race track

De eerste dag van 2006, we staan al weer redelijk vroeg op om op tijd door Iris (tuutterdetuut) naar ons tafeltje aan het ontbijt begeleidt te worden. Ze gaat ons al kennen en we krijgen met de dag een mooier plekje. Vanmorgen zitten we zelfs aan het raam bij de waterkant. Zo kunnen we ons op het gemak voorbereiden op de dag die komen gaat. Bij het dagelijkse krantje zit een fikse bijlage over de paardenraces van vandaag. Zo kunnen we ons een beetje inlezen en weten we wie er favoriet zijn ! Na het ontbijt vragen we aan ons space-cake-concierge om er dress-codes zijn bij de paardenraces. We hadden hier namelijk over gelezen. Hij wist het niet, was nog nooit naar een paardenrace geweest. Toen ik hem vroeg of hij dan geen miljonair wilde worden, kregen we een warrig antwoord, het kwam er geloof ik op neer dat hij er liever hard voor werkte.

Maar goed, vandaag dus naar de paardenraces. Als je denkt dat de hele economie van Hong Kong draait om de ondernemingen die zich hier gevestigd hebben, heb je het fout, het zijn de paarden waar alles om draait. Gokken zit de Chinezen in het bloed, maar toen de Engelsen Hong Kong koloniseerden, werd dat al snel verboden. Behalve de paardenraces dan, dat mocht wel, vonden de Engelsen natuurlijk zelf ook leuk. Tegenwoordig mag er ook bij voetbalwedstrijden gegokt worden en is er één legale loterij, maar dat even terzijde. Het gokken op de paarden kent hier een jaarlijkse omzet van meer dan 1 biljoen US dollar. In het seizoen vinden er ca 2 maal per week races plaats en er zijn twee stadia. Eentje op Hong Kong Island, Happy Valley, midden tussen de wolkenkrabbers (en de oudste, is er sinds 1846) en eentje in de New Territories, Sha Tin, het is het grootste stadium van Azie, er kunnen geloof ik 80.000 mensen in. Vandaag mogen we naar het grote en nieuwe Sha Tin.

Als we aankomen worden we weer hartelijk verwelkomt. Het valt ons op dat iedereen aardig is in Hong Kong (dus niet alleen toevallig vandaag). Als je maar even staat te kijken of te zoeken, vragen ze al of ze je kunnen helpen (zonder dat ze iets aan je willen verkopen, bijna uniek in Azie). Erg attent. Ook hier, gelijk worden we naar het juiste loket verwezen voor de speciale tourist-badge. Even later worden we aangesproken of we niet in de members-sectie willen zitten en recreëren, ‘better facilities’ roept de man en we happen gretig toe. We worden er zelfs helemaal naar toe gebracht !

We lopen wel een stukje door het gebied voor de ‘normale’ mensen en besluiten hier toch straks ook een kijkje te gaan nemen. In het members deel is het goed toeven, de airco staat op vriezen, nu is het eindelijk mooi weer, de zon schijnt, moeten we een jas mee voor binnen !

Binnen wordt er al volop gegokt, er zijn automaten, telefoons, loketten, je moet haast moeite doen om niet te gokken. Op de tv schermen worden beelden getoond van recente races, kan je kijken hoe fit ‘je’ paard erbij staat vandaag. Overal liggen kranten met statistieken, honderden statistieken. Ook hoeveel het paard weegt vandaag en hoeveel dat verschilt met de vorige race, dezelfde gegevens over het gewicht van de jockey en hoeveel oliebollen hij op had gisteren. Of het paard ziek is geweest of niet, of hij al eens ‘gebloed’ heeft, wat dat ook moge zijn, laatst gewonnen race, snelste tijd, etc. etc. etc. je kan het zo gek niet bedenken of het staat erin. Iedereen zit dan ook met zijn neus in deze krantjes (of is aan het eten, het blijven immers Chinezen).

De paarden hebben de mooiste namen, Harry Harry, Smarty, Ambitious Leader, Hip Hip Hooray, Desert Strike, Double Pleasure, Just Too Good, Dream Horse, Arrogance en zo kan ik nog wel even doorgaan. Harry Harry vinden we de mooiste.

Dan is het een klein half uur voor de eerste race. In de paradering worden de paarden warm gelopen, na een paar rondjes gaan ze ieder in hun eigen paddock, de deuren gaan dicht. Wat zou hierachter gebeuren ?? De VIP’s komen het paradeveld op, dure mannen en nog duurdere vrouwen, de paarden komen weer naar buiten en worden nogmaals rondgeleid, op de grote schermen zien we de beelden. De jockeys lopen tussen de VIP’s, ze worden voorgesteld aan diverse mensen. Dan gaat de bel, de jockeys klimmen op hun paarden en draaien nog een laatste rondje op het paradeveld. Het is tijd om de racetrack op te gaan !

Alhoewel het paradeveld niet in ons gezichtsveld is, kunnen we alles goed volgen op de enorme schermen. We zien de paarden het veld op komen, de start is helemaal aan de andere kant, we kunnen dit nauwelijks met het blote oog zien (maar ook nu kunnen we alles weer perfekt volgen op de schermen). Het hele circuit is ca 1.900 meter lang en de eerste race gaat over 1.200 meter. De jockeys gaan met hun paarden in de startwagen (dat ding zal vast wel een naam hebben, je weet wel, waar de deurtjes ineens van open gaan, waaruit dan de paarden tevoorschijn ‘vliegen’). Niet elk paard gaat daar blijkbaar vrijwillig in, sommige worden door een Chineesje of 10 aangeduwd. Het paard lijkt dan in eerste instantie sterker, maar moet uiteindelijk toch toegeven. Ineens wordt het ook enorm druk buiten, iedereen blijft zo lang mogelijk binnen, is druk met gokken, totdat de race daadwerkelijk begint. Eerst zit iedereen, nog steeds met de neuzen in de krantjes. Totdat de paarden in zicht komen, dan gaan ze staan, druk gebaren, gillen, roepen, het hoogtepunt volgt op de finish. Jantje lacht, Jantje huilt en iedereen gaat weer naar binnen. De volgende race begint over een half uurtje…



Het is erg vermakelijk, de mensen zijn de hele tijd druk in de weer, gokjes worden tot op het laatste moment nog gelegd. Er zijn vandaag 10 races, de eerste om 1 uur ’s middags en de laatste om kwart voor 6. We dachten eerst halverwege de middag naar ‘huis’ te gaan, maar we vinden het zo amusant, dat we tot het eind blijven. Ook dan blijkt weer dat ze perfekt met massa’s om kunnen gaan. Binnen no-time verlaten circa 80.000 mensen het stadium, zonder opstoppingen van welke aard dan ook !

We bezoeken de paradering, waar de paarden en de jockeys voorgesteld worden aan de VIPS en waar iedereen kan zien hoe zijn favoriet er aan toe is. We lopen nog naar helemaal vooraan aan het circuit. Als de paarden het veld aflopen, zijn ze dan nog geen drie meter van je vandaan. We kijken hoe de Hong Kong Chinees het geheel beleeft en we zijn blij dat we in de wat ‘duurdere’ members-sectie mogen zitten. ‘Beneden’ zitten de ‘arme sloebers’, mensen die waarschijnlijk ergens tig-hoog achter wonen in zo’n triest betonnen blok, met het lijkt wel soms geen ramen. Ze dromen van een mooi huis in een rustige omgeving, de paardenraces lijkt voor hun de enige manier om dit te realiseren. Maar het werkt natuurlijk niet zo en het is triest om te zien hoe de hoop uit de ogen van deze mensen vervliegt als de race over is ..