WELKOM OP ONS WEBLOG !!: 2007

Zaterdag 17 februari 2007

Vanmorgen krijgen we tijdens het ontbijt een flinke bui met ‘liquid sunshine’ om onze oren. Gefascineerd kijken we hoe onze idyllische baai ineens verandert in een spookachtig geheel. De storm laat de donkergrijze wolken in een flink tempo over de baai heen denderen. Maar als we nog een keer naar buiten kijken, schijnt de zon alweer en is de lucht opgeklaard. Onze baai is weer idyllisch.

Na het ontbijt vleien we onder de Caribische zon, af en toe nemen we een duik in de Caribische zee, waarna we uitrusten op ons Caribische strandbed … wat is het leven hier toch goed !

’s Middags maken we een tripje. Met onze huurauto rijden we naar Roxborough, vlakbij zijn de Argyle watervallen, de hoogst gelegen watervallen van Tobago. Moeiteloos vinden we de parkeerplaats en we kopen de kaartjes. We worden tijdelijk geparkeerd op een bankje onder een boom, de gids komt er aan. Na een minuut of 5 verschijnt er nog een bezoeker, een Amerikaanse dame en gelijk erachter aan onze gids. Ze stelt zich voor als Ester, een flinke Tobagose dame, in groene boswachterskledij, flinke kaplaarzen, rastaharen, fikse blauwe oorbellen en haar voorhoofd vol met glinsterende zweetparels. Ze ziet er vermoeid uit en ze verzucht : “I don’t know if we will make it to the falls today”. Toch gaan we vol goede moed van start. Het is een wandeling van een half uur, normaal 15 minuten verzucht Ester, maar dat gaat ze vandaag niet meer redden. We sjokken het regenwoud in en vrezen dat we er in dit tempo wel een uur over gaan doen … Onderweg krijgen we nog wat opgedreunde info over de boompjes, plantjes en vogeltjes. Ze leert ons over cacao en over de trompetboom die allerlei medicijnen levert voor diverse kwaaltjes.

Regelmatig struikelt Ester met haar veel te grote laarzen over het minste oneffenheidje in het pad. Uiteindelijk staan we oog in oog met de prachtige waterval, de stenen worden glibberig en de Amerikaanse haakt af, ze gaat weer terug. Wij klauteren nog wat rond en Ester is inmiddels neergezegen op een flinke rots. Naast haar zit haar vriendin (en ook gids) Allison, samen klagen ze lekker door over hun vermoeiende baan. Ester vertelt ons dat ze dit werk al 17 jaar doet, 17 jaar, 6 dagen in de week, 2 a 3 keer (soms wel 4!) per dag op en neer naar de watervallen …

Op de terugweg informeren we naar het carnaval in Roxborough van vanavond. Haar ogen gaan glimmen, vanavond is het de Queen en Calypso Show ! Het begint om 8 uur, kost 40 TT dollar en het wordt één groot feest ! Fluisterend vertrouwt ze me toe dat met carnaval een vrouw iedere man kan krijgen die ze maar wil …

We geloven deze versie maar al te graag, de afgelopen dagen hebben we bij diverse mensen geïnformeerd naar het carnaval en we hebben ook even zoveel verschillende versies gehoord. Van optochten met praalwagens van dorp tot dorp, tot kinderfeestjes aan toe, soms is het feest ’s middags, dan weer ’s avonds, soms om 8 uur, dan weer om half 10 … al met al komt Ester het betrouwbaarst over en besluiten we om vanavond om 8 uur in Roxborough te zijn !

En dus zitten we enkele uurtjes later weer in de auto richting Roxborough, een provincie dorpje aan de kust en aan de voet van ‘de bergen’ van Tobago. Het is de tweede grootste stad/dorp van het eiland, maar van een stad kan je toch echt niet spreken hoor ! Maar goed, veel plannen vanavond, tanken, geld pinnen en natuurlijk de queens show ! Vanmiddag stonden we ook al bij het tankstation, maar daar hing toen een bordje voor het raam : “see you at 6 pm”. De buurman zegt ons dat hij naar de kerk is en dat wachten dus echt geen zin heeft. Het is het enige tankstation in de wijde omtrek (de volgende is minimaal een uur rijden). Maar goed, vanavond is hij dus weer open en doen we een nieuwe poging. We gaan eerst pinnen. Als we het parkeerterrein afrijden raakt de onderkant van de auto de stoep, we rijden twee meter achteruit om schuin het terrein af te rijden en zien ineens een fikse olieplas voor ons. We stappen uit, de olie druppelt vanonder de auto, sterker nog, voor zover we kunnen zien, ligt er een oliespoor door het hele dorp … oeps !

Het visitekaartje van Oswyn (onze autoverhuurder) laat wel 4 telefoonnummers zien, maar goed, geen telefooncel in de buurt, zaterdagavond half 8, hé, het politiebureau is nog open, gewapend met mijn innemende glimlach stap ik op de dienstdoende agent af. Hij vertelt mij dat het erg lastig voor hem wordt om mij te helpen. Waarom ? Wil hij geld ? Geen zin ? Even later begrijp ik dat we een communicatiestoornis hebben, hij denkt dat ik hem vraag of hij onze auto wil repareren, terwijl ik alleen maar wil bellen. Het telefoontje is nu snel gepleegd.
Ik leg Oswyn uit wat er aan de hand is en waar we staan, hij vertelt ons dat er binnen 10 minuten iemand bij ons zal zijn. “Ja, ja, 10 Caribische minuutjes zeker”, dacht ik nog. Ik loop terug naar de auto en we gaan op ons gemakkie ergens zitten, dit kan nog wel even duren !

Aan de overkant van de straat galmt muziek uit de 8 opgestapelde speakers, het is druk op straat, iedereen is op weg naar het carnaval, we zijn op nog geen 100 meter van het stadion (waar alles gebeurd) gestrand. Ineens komt er een knalgele auto aanrijden, dreunende muziek, armpje uit het raam, bierflesje in de hand, hij stopt naast onze auto. Hij is een vriend van Oswyn en komt ons helpen. De moed zakt met in de schoenen, hij is er wel snel, maar ja … Toch heeft hij al snel in de smiezen wat er mis is, hij zet zijn biertje op de motorkap van zijn auto en duikt onder onze motorkap, er is een slangetje gebroken. Hij lacht en vertelt ons dat zijn shop 50 meter verderop is. We moeten hem even achteroprijden. En zo leggen we nog wat olie neer in de straten van Roxborough. In zijn ‘garage’ repareert hij binnen enkele minuten het euvel en opgelucht rijden we verder. Let the carnaval begin !

Als we het terrein van het complex oprijden horen we het welkomstwoord. Door politieagenten worden we een parkeerplaats gewezen totdat … het volkslied uit de luidsprekers schalt. Iedereen springt in de houding en geduldig wachten we af. Even later staan we zowat naast de voordeur geparkeerd. We kopen onze kaartjes. Als we het terrein oplopen, worden we verwelkomd door diverse eet- en drinktentjes. We krijgen een lichtgevende stok en een grote groene zakdoek met alle sponsors erop (later begrijpen we dat dit een hoofddoekje is ..). We lopen de enorme tribune op, ze zijn nog steeds bezig met het welkom. Het programmaboekje laat zien dat er 7 potentiële koninginnen zijn en die zullen elk drie ronden lopen in diverse outfits. Daartussen worden we vermaakt met Calypso. Het belooft een lange en spannende avond te worden !

Het wordt al snel duidelijk dat, alhoewel we zeker niet op tijd waren, de meesten zelfs nog moeten komen. Pas aan het eind van de avond is alles proppie vol. Is de queens show dan toch een mooi omhulsel voor een heel ander feestje ?

De bezoekers zijn allemaal op hun paasbest. Maatje 36 of 56, strak is de mode, grote glimmende riemen, veel bloot en hoe uitdagender hoe beter. De oudere dames hebben hun portie blijkbaar al gehad, zij doen hier niet aan mee. Voor de heren geldt ‘oversized’, t-shirts tot op de knieen, broeken met het kruis op half 7. De oudere heren hebben hun mooiste kleding aan van 40 jaar geleden. Versleten jasjes, veel te grote broeken (het waren vast ooit mannen om rekening mee te houden ..) en blouses met ruches langs de knopenrij. Er zijn ook veel (rijke) mensen traditioneel gekleed. Vrouwen dragen een Indiaas aandoend gewaad met vrolijke kleuren en een gigantische hoed en de mannen lijken we koning van een of andere Afrikaanse stam. Vooral dames onder de 30 jaar komen toch wel meerdere malen per uur heupwiegend voorbij, maar wel met een blik in hun ogen dat ze zich zo maar niet gewonnen geven. Je zult hier maar man zijn, je wordt voortdurend uitgedaagd, maar de dames hebben het duidelijk voor het zeggen !

Ineens een hoop gegil om ons heen, daar staat Ester samen met Allison ! Ze was duidelijk verrast ons hier aan te treffen en laat dat merken ook. Ook zij zijn op hun best, mooie jeans, strak t-shirt, dat komt wel goed met die mannen vanavond !

De zeven kandidaten van vanavond doen erg hun best. De eerste ronde is in ‘Caribbean Wear’, dan komt de ‘Carnival-wear’ (=veel veren op hun hoofd + bikini-achtige outfits) en als laatste de ‘Afro Night Gown wear’. Sommige meisjes staan wat onwennig op het podium. Vooral de tweede ronde die gepaard gaat met springen en het schudden van billen en borsten gaat niet iedereen even goed af. Ik geef je ook te doen hoor op die hoge hakken ! Onderaan het podium staan de oudere dames te gillen en voor te doen hoe het wel zou moeten, het is een dolle boel.

Tussendoor worden we vermaakt met maar liefst 13 Calypso optredens. Dit zijn meestal mannen die een nummer zingen met een orkest. De nummers zijn soms belerend, ironisch, politiek, gaan vaak over drank en drugs, criminaliteit, etc. Sommige zangers hebben een aantal toneelspelers zijn zich die dan op de achtergrond tijdens het nummer een stukje opvoeren. Hun kleding is niet aangepast een hun karakter, ze dragen gewoon een bordje om hun nek met bijvoorbeeld ‘old lady’ of ‘mr manager’, is dat niet fantastisch ? Er wordt in de zaal af en toe flink gelachen en alhoewel het wel Engels is, begrijpen we niet alles. Het sarcasme tijdens de nummers schijnt voor te komen uit de slaventijd, waarin de mensen zich op het veld vermaakten met zingen. Omdat ze niet rechtstreeks hun superieuren konden bekritiseren, deden ze dat met hun zang, daaruit is de Calypso ontstaan.

Hoe verder de avond vordert, hoe gezelliger het wordt, er wordt flink gedronken en de heupen komen steeds losser te zitten. Twee oude mannetjes komen al waggelend binnen, de ene in zijn borstzakje een half flesje rum, de ander met twee plastic bekertjes. Het halve flesje is er natuurlijk ook zo doorheen en ze kunnen inmiddels bijna niet meer op hun benen staan. Maar als de muziek begint MOETEN ze gewoon bewegen, alsof ze een aan-en-uit-knop hebben !

Het is inmiddels middernacht en het feest is nog lang niet afgelopen, maar wij kunnen ondertussen niet meer op onze benen staan (en dat komt niet door de drank …). We besluiten weg te gaan en zien dat vlak voor de uitgang zich alle mannen verzameld hebben. Als gewillige prooidieren staan ze hier hun roofdier af te wachten. We zien een bekende, Oswyn ! We bedanken hem voor de snelle pechhulp van vanavond en vragen hem wat hij van de show van vanavond vond. Hij vertelt ons dat hij er nog maar 10 minuten is. Ik floep eruit : “Aha, you’re just waiting for the girls !”, hij lacht ietwat verlegen en de man die naast hem staat, begint te grinniken. Ineens hebben we de essentie van de avond begrepen …