WELKOM OP ONS WEBLOG !!: september 2014

zonsondergang Kythera (vanaf ons terras)

We bewegen op de muziek van Satie, hééél langzaam, de ‘dans van de nacht’, Natasja spreekt langzaam en zachtjes, millimeter voor millimeter draaien we om onze ruggengraat, onze aandacht wordt millimeter voor millimeter verlegd, binnen ons lichaam en binnen onze geest. Dit is precies het tempo waarop ik wil bewegen, waarop ik wil denken, waarop ik wil genieten. Het is heerlijk.

Het is onze vierde yogales op Kythera, een prachtig eiland in Griekenland. Het is ook de vierde keer dat ik op het eiland ben, het voelt als thuiskomen, het eiland geeft mij rust en energie. Als ik me volledig wil opladen, ‘moet’ ik even hier naar toe. De geboorteplaats van Aphrodite, de godin van de liefde, de schoonheid. Sommigen beschouwen haar ook als de godin van het evenwicht.

De aankomst is onstuimig, er staat enorm veel wind, waardoor het kleine vliegtuigje uit Athene moeite heeft om staande te blijven bij de landing. Alle passagiers verkrampen wanneer we de grond raken en het vliegtuig van het ene op het andere wiel wiebelt. Naast ons zit een papas, de vliegtuiggordel past maar net, zijn grijze baard rust op zijn dikke buik, hij slaat een paar kruisjes en het vliegtuig hervindt zijn balans. Langzaam taxiën we naar het kleine luchthavengebouwtje.

We nemen onze huurauto in ontvangst van Frank. Ik heb de afgelopen jaren veel met hem gemaild, ik had hem nog nooit in persoon ontmoet. Hij ziet er anders uit dan ik me had voorgesteld, jonger. Hij heeft een vriendelijke uitstraling. Frank is zich er vast niet van bewust, maar hij is, door het schrijven van zijn wandelboekje, mede ‘schuldig’ aan het feit dat ik hier zo graag kom. Panayotis, de autoverhuurder, drukt ons op het hart vooral niet te hard te rijden, je ziet hem denken ‘oef, twee vrouwen in een van mijn autootjes’, hij probeert zijn Griekse mannelijkheid te trotseren door het een soort van normaal te vinden, maar dat lukt niet helemaal. 20, maximaal 25 km/h mogen we door de bochten. We proberen hem gerust te stellen, maar weten dat hij pas helemaal gerust zal zijn als hij na twee weken zijn autootje weer veilig en ongeschonden terug ziet.

Het weerzien met Albert en Anita van Xenonas Fos ke Choros is meer dan hartelijk. Wat een lieve mensen en wat een mooi guesthouse hebben ze hier een paar jaar geleden gebouwd op een meer dan prachtige plek. Ze maken kennis met Anneleen, Anneleen maakt kennis met Albert en Anita. Het is al snel gezellig, we voelen ons meer dan welkom.

De dagen die hierop volgen genieten we volop. We praten eens flink bij, we zien elkaar niet regelmatig en er is de afgelopen tijd veel gebeurd in ons beider leventjes. Het eiland lijkt echter deze keer niet te weten wat te doen met mijn aanwezigheid. Na de onstuimige aankomst laten alle weergoden zich deze keer zien. Prachtige zonnige uren, warm, maar ook harde winden en korte fikse regenbuien. Op een middag rommelt het boven de grens van land en zee, onweer, het levert prachtige wolkenluchten op.

We gaan (veel en vaak) uit eten, keuze genoeg, veel leuke restaurantjes met enthousiaste eigenaren. Vaak ontbreekt de menukaart, dan mag je even mee de keuken in om te kijken wat er die dag gemaakt is. Pierros is altijd hartelijk, begroet iedereen alsof het zijn persoonlijke vriend is, hij speelt het niet. Zijn broer helpt hem als het druk is. Maar hij is iets kieskeuriger, houdt het liever bij de mensen die hij daadwerkelijk kent. Hij praat nauwelijks Engels en vermijdt de toeristen. Hij is godsdienstleraar. Pierros houdt graag alles in de gaten, wil overal tegelijkertijd zijn, als een gorilla, die met veel liefde voor zijn vrouwtjes zorgt, baant hij door het restaurant. Ik kom hier graag. Het toetje is gratis, zoals overal op Kythera. Vandaag is het een heerlijke zoete Griekse yoghurt met gekarameliseerde suiker.

Het eiland ruikt heerlijk. Een Kytheriaans geurtje, ik herkende het gelijk bij aankomst. De vele bloemen, tijm, dennenbomen, de zee, een combinatie hiervan, geen idee wat ik precies ruik, door het vele ge/misbruik van neusdruppels is mijn reukvermogen aardig naar de gallemiezen, maar ik vind het heerlijk en het doet me denken aan de voorgaande vakanties die we hier doorbrachten.

We bezoeken elke dag een ander strandje, een ander baaitje, maar elke keer weer even prachtig en even rustig. Het is het einde van het seizoen en soms heb je het strand voor jezelf alleen. Op een middag komt er een jongeman langsgelopen. Het strand is smal, slechts een meter of vier breed. Hij duikt in het water voor een verfrissende duik. Even later loopt hij het strand weer op, een meter of tien van ons vandaan. Hij houdt zijn zwembroek in zijn handen en wringt hem eens flink uit. Dan staat hij enkele minuten stil, gericht naar de zee, de zon verwarmt zijn lichaam. Hij heeft een atletische bouw, het is een mooie man. Het lijkt alsof hij die plek om een bepaalde reden heeft uitgekozen, hij staat hier niet voor het eerst, hij komt hier duidelijk vaker, is dit zijn energetische plek? Of is het slechts provocatie en kickt hij erop dat wij, twee vrouwen, hier zo dichtbij hem zitten (en uiteraard stiekem naar hem kijken)?

Dinsdagavond is het dorpsfeest in Agia Pelagia. Er is een bekende violist uit Kreta geboekt, Elias, overal op het eiland hangen posters. Voor 3 euro hebben we toegang tot het ‘feestterrein’, een afgezet stukje boulevard. De restaurants verkopen hun etenswaren op een grote tafel. Je krijgt het mee in een tasje en kan aan op de lange tafels een plekje zoeken om het op te eten. De geur van olijfolie, wijn, bier en souvlaki hangt in de lucht. Om een uur of tien begint Elias te spelen. De inwoners van Agia Pelagia staan werkelijk te popelen om te kunnen dansen. Ook de papas kan zich niet inhouden en nadat hij uitgebreid foto’s heeft gemaakt van de violist en het dansende gepeupel, stort ook hij zich in het dansgeweld. De oudere Kytheriaanse mannen kijken toe. Herinneren zich vast een leven waarin zij zich ook lieten gaan op het dorpsplein. Het kan nu niet meer, stilletjes aan de zijkant meegenieten is wat hun nog rest.

We nemen elke dag een duik in de zee, diezelfde zee waar Aphrodite uit geboren is. Zij rees op uit het zilveren schuim, ontstaan doordat de golven van de zee bevrucht werden met het bloed van Uranus, in de Griekse mythologie de personificatie van de hemel. Het zeewater is heerlijk, het voelt als een verkwikkend bad.

Zondagochtend, markt in Potamos. Het is druk, nog niet eerder deze week hebben we zoveel mensen bij elkaar gezien. Weinig toeristen, veel Grieken. Met moeite vinden we een parkeerplekje. Het is een leuke, bijna kneuterige markt. Mensen verkopen hun zelfgemaakte jam, olijfolie, wijn, ingemaakte ‘van alles’, zoetigheden. Wijn zit in plastic waterflessen, mooi hergebruik. Er is groente te koop. Een enkeling maakt en verkoopt sieraden, voor zover we dit kunnen beoordelen zijn dit mensen van buiten Griekenland die hier wonen. Er staat een dame met sieraden gemaakt van de stenen die je hier zoveel op het strand ziet. Ze maakt prachtige ringen. Het waait vandaag erg hard, ze denkt hardop en zegt dat dit waarschijnlijk haar laatste markt van het seizoen is.

Elke dag gaan we naar een andere kant van het eiland, op weg naar een strandje genieten we van de uitzichten en de kleine dorpjes. Af en toe stoppen we voor een foto of een ijsje. Of een klein winkeltje, zoals Maria’s in Kalokairines. Naast een gerestaureerde molen heeft zij een ‘heerlijkhedenwinkeltje’ (denk vooral: ‘zoet’).

We laten ons aankleden. Door Eva uit Chora, ze heeft ook een winkel in Potamos. Eva spreekt geen Engels. We struinen wat door haar kledingrekken totdat ze zich meldt. Ze weet precies wat ons past. We komen net van het strand, onze huid is nog plakkerig van het zeewater. Maar dat maakt voor Eva niet uit, ze brengt het een na het ander in de kleedkamer en plooit elke bloesje en shirtje totdat het perfekt om ons lichaam zit. Met haar Griekse charmes verleidt ze ons tot aankopen. Maar dan wel cash, op een creditcardbetaling zit ze duidelijk niet te wachten. Wij hebben momenteel niet zoveel cash op zak, maar dat is geen probleem voor Eva. We mogen de kleding meenemen en morgen komen betalen in haar winkeltje in Potamos. Wat een vertrouwen.

En ja, bij een nieuwe outfit horen nieuwe schoenen, op naar Mylopotamos! Karin is een Nederlandse die hier al heel lang woont. Ze heeft één van de mooiste winkeltjes van het eiland. Schoenen, sjaals, sieraden, prachtige tassen en dat bijna allemaal van Griekse makelij. Het blijft niet bij het kopen van schoenen, wat een heerlijk winkeltje, wat een mooie spulletjes en wat een gezellige gastvrouw.

Op een ochtend ben ik vroeg wakker, ik kijk naar buiten en zie dat de zon al schijnt. Ik loop naar buiten en schrik even van de frisse ochtendwind. Het uitzicht is prachtig. Altijd anders, altijd hetzelfde. Vlakbij het dorpje Perlegianika, daarachter de Ionische zee en daarachter het Mani gebergte van de Peloponnesos. Daar waar de zon schijnt, blijf ik een poosje staan. Het is stil, erg stil, ik hoor alleen het suizen in mijn oren, ik probeer me er niet aan te ergeren en ik laat me opwarmen door de ochtendzon.

(Bijna) elke dag gaan we naar Natasja voor een yogales. Zij woont prachtig, ze kijkt uit op het prachtige blauwe water met in de verte de Peloponnesos. Haar studiootje is onder het huis. Tijdens de yogales horen we de zee die meedeint op onze bewegingen of is het andersom? De ‘dans van de nacht’ op muziek van Satie. Gymnopedie nr 1. Elke vezel van ons lijf is ontspannen en wakker. Het voelt goed, het is heerlijk. Dankjewel Kythera, we kunnen er weer even tegen.