Weer terug in Calcutta!

Tijd voor een eerste blogje. Afgelopen zondag zijn we in Calcutta aangekomen en sindsdien zijn we alleen maar druk geweest. Gelukkig!

Maandagochtend zijn we gestart bij het RCFC, het revalidatiecentrum waar kinderen met vergroeiingen geopereerd en gerevalideerd worden. Een thuis voor de kinderen voor een periode van tenminste 3 maanden. Als de kinderen nog geen drie jaar zijn, mag er een (groot)moeder, tante of
vriendin mee. Het was goed om er weer te zijn en we werden hartelijk ontvangen. Sinds mei heeft het RCFC een nieuwe manager en ze lijken een echte kanjer in huis gehaald te hebben. Hopelijk blijft hij lang verbonden aan het centrum.

We nemen even een kijkje in de 'workshop' waar protheses en dergelijke gemaakt worden. Hier werkt ook een ex-polio patient. Hij leert hier het vak bij RCFC, zodat hij later hiermee zijn eigen inkomen hiermee kan verdienen. Super!

Het valt ons op dat er veel kleinere kindjes zijn. Het RCFC heeft zijn focus namelijk aangepast. Ze proberen de kinderen met vergroeiingen al vanaf de geboorte in het vizier te hebben/krijgen. Hoe sneller de kinderen geopereerd worden (of soms is dat zelfs niet eens nodig), hoe sneller ze revalideren en hoe ‘normaler’ ze straks door het leven kunnen gaan. Er was zelfs een kindje van 6 weken oud, ze had twee klompvoetjes en deze zijn al in het gips gezet. Wellicht kan zo een operatie voorkomen worden. Als we vragen hoe ze in het RCFC terecht is gekomen, blijkt dat de (jonge) moeder op het RCFC is gewezen door een ex-patiënt. Wat goed om te horen.

Op ons gemak hebben we een rondje gedaan door het centrum. Alle kinderen (en hun moeders) even aandacht gegeven en wat een lieverds allemaal weer.

In de fysiotherapieruimte werden drie kindjes tegelijkertijd behandeld. Tenminste, ze waren er met hun moeders die om de beurt opdrachten kregen voor hun kinderen. Deze moeders komen van buiten het centrum en moesten soms tot 1,5 uur reizen voordat ze er zijn. De drie kindjes hebben allemaal
celebral palsy (meer weten? Check http://www.medtronic.nl/aandoeningen/cerebrale-parese/index.htm).

Als we weer in de autorickshaw (tuktuk) zitten, zijn we toch weer onder de indruk van het RCFC. Iedereen die er werkt heeft zoveel liefde voor de kinderen, dat is zo voelbaar, fantastisch gewoon.

De volgende dag, dinsdag, hadden we ’s middags afgesproken om met Rosalie naar de Prayrona-1 school te gaan. We waren opgetogen toen we hoorden dat deze school 15 nieuwe leerlingen heeft, allemaal meisjes! Vorig jaar ging het namelijk niet zo goed met het leerlingenaantal en dreigde er
sluiting. Reena en Ashit zijn de wijk ingegaan om te praten met hun ouders en zie hier het resultaat. Super dat dit mooie project doorgang kan vinden, de scholing bestaat voornamelijk uit lessen aan meiden/jonge dames die hiermee later hopelijk hun eigen geld kunnen verdienen. Een min of meer onafhankelijk bestaan.

Als we aankomen is het een drukte van belang. Rosalie is hier lange tijd niet geweest, door het overlijden van haar moeder was ze ongewild lange tijd in Amerika. De ingang van de school was afgesloten met een lint, de school moest ‘geopend’ worden. Daarna mocht ik het lont aansteken van een typisch Bengaals bloemenoffer en werd er door de kinderen gezongen. Een heerlijk welkom.

Rosalie verzorgt vandaag de les en vertelt de kinderen over Mahatma Gandhi. Over zijn geweldloze strijd tegen de Britten, over zijn zelfredzaamheid en over de zoutmars. De kinderen luisteren geboeid. Dan mag een van de kinderen Gandhi zijn. Een witte dhoti, een bril, een plaksnor en een wandelstok maakt het plaatje compleet. Anita heeft de eer en vervult haar rol met verve. De andere kinderen sluiten aan, de zoutmars is begonnen. Aan het eind wint Gandhi zout uit de zee, ook dit wordt  nagespeeld. De kinderen genieten. 

Daarna mogen de kinderen knutselen, de kinderen tekenen de zoutmars na, die al deels op het papier gekopieerd is. Het is een foto van het standbeeld dat in New Delhi staat. Onderop de tekening wordt een zee gekleurd, waar later zout op lijm gestrooid wordt. 

Met een goed gevoel zitten we in de taxi. Het is super om te zien dat er weer zoveel jonge meiden hier naar school komen. Alle eer naar Reena en Ashit, want deze meiden hebben zeker een betere toekomst verdiend en nu krijgen ze ook daadwerkelijk de kans hiertoe!

N.B. de Prayrona-1 school staat in een zogenaamde ‘flat-slum-area’. In 1971 brak de Bangladesh Liberation War uit. Deze oorlog bracht heel veel vluchtelingen naar deze wijk in Calcutta, waardoor de al bestaande sloppenwijken al snel te klein waren en er onhoudbare toestanden ontstonden. De
overheid heeft toen deze flats neergezet, waar de mensen tot op de dag van vandaag tegen een kleine huur kunnen wonen.