 |
| Mist in Delhi!!! |
Vanmorgen bij het ontbijt zien we in de krant dat de
luchthaven van Delhi al een paar dagen kampt met dichte mist, vooral in de
ochtend. Veel vluchten worden geannuleerd of hebben enorme vertraging. Hmmm,
vandaag vliegen wij vanaf Dehradun naar Delhi om daar morgenochtend de vlucht
naar Dusseldorf te nemen. We hebben een hotel geboekt vlakbij de luchthaven. We
vliegen rond 2 uur in de middag, de vlucht duurt maar drie kwartier, dus om een
uur of 4 moeten we toch wel in het hotel kunnen zijn. Zachte bedden, misschien
hebben we wel een bad, lekker badderen, mooie kleertjes aan (voor zover we die
nog hebben) en dan lekker uit eten. Dat is het idee voor de rest van de dag…
Het liep anders, heel anders.
Om 12 uur worden we door de taxi opgehaald bij het
guesthouse. Na eerst de rekening betaald te hebben natuurlijk. We hebben nogal
wat papiergeld over, zuinig geleefd de afgelopen dagen en we kunnen 10.000
roepies cash betalen (ongeveer 150 euro), de rest doen we met de creditcard.
Als we beneden zijn, vraag Calam voorzichtig hoe we de rekening willen betalen,
Charlotte kijkt vanaf een afstandje toe. Ik trek het pakket geld uit mijn tas
(10.000 roepies is 100 biljetten van 100 roepies, is al snel een ‘pakket’),
Charlotte slaakt een vreugdekreet en Calam slaat zijn handen naar zijn
voorhoofd en dankt Ganesha. Zo leuk dat we deze lieve mensen zo blij kunnen
maken met de biljetten.
We drinken nog een bakje koffie met z’n allen en stappen in
de taxi, drie kwartier later lopen we de luchthaven van Dehradun binnen om daar
een totale chaos aan te treffen. Het is maar een kleine luchthaven en een
aantal vluchten zijn inderdaad al geannuleerd vanwege de mist in Delhi. (De
meeste vluchten vanuit Dehradun gaan naar Delhi.)
Wij vliegen met Indigo en we schuiven aan bij de chaotische
rij voor de incheckbalie. Het is ons compleet onduidelijk of onze vlucht wel
gaat en of deze nu wel of niet geannuleerd is of wordt. Er staan een aantal
mensen voor ons in de rij, maar er zijn ook veel mensen die voordringen en er
staan zelfs mensen achter de balie al dan niet met boardingpassen en/of bagage
wat nog ingecheckt moet worden. De werknemers van Indigo zie je zo maar
langzaam aan gek worden. Wij proberen onze rust te bewaren en wachten geduldig
af. Af en toe een gesprekje met iemand in de rij. De vlucht van Indigo die een
uur eerder zou gaan is geannuleerd, een andere vlucht van Indigo gaat
waarschijnlijk wel door (met vijf uur vertraging) en over onze vlucht is nog niets
bekend. Na een uur staan we vooraan. Overmoedig leggen we ons ticket op de
balie. En zonder al teveel moeite worden we ingecheckt. Een vertrektijd wordt
niet gegeven, maakt ons niet uit, zolang we vandaag maar in Delhi belanden.
Een soort van opgelucht lopen we richting de wachtruimte,
stoelen zijn er niet meer, het is hier niet groot en alle plekken zijn meer dan
bezet. Dan maar kijken of we wat te eten/snacken kunnen scoren, het gaat vast
nog heel lang duren. Een restaurantje is er helaas niet, we kopen wat
marsen/snickers/pinda’s en water, daar moet het ook wel mee lukken.
We nemen een hap in de mars als we ons vluchtnummer om horen
roepen. We verstaan het niet goed en lopen naar de speakers toe. ‘Cancelled’ is
al wat ik hoor. *&%#@!! Dus toch geen vlucht. Ik vraag aan een medewerker
wat ik moet doen. Hij zegt dat we eerst ons ticket officieel moeten annuleren
om ons geld terug te kunnen krijgen en/of een vlucht voor morgen te kunnen
boeken en dan krijgen we onze bagage terug. Ja maar…. we moeten vandaag naar
Delhi… niet morgen…
Ik loop naar de balie van Jet Airways en vraag of ze nog een
vlucht naar Delhi hebben vandaag. Die hebben ze wel, maar geen stoelen meer. Bij
Air India hetzelfde verhaal. Dan Spicejet, die hebben nog wel stoelen op een
vlucht die eigenlijk al vertrokken zou zijn, maar ze weten nog niet of deze wel
door gaat. Het toestel is net uit Hyderabad vertrokken naar Delhi, en pas als
het uit Delhi vertrekt naar Dehradun hebben we zekerheid. Ik vraag of ik het
ticket toch niet kan boeken, bang dat ik ben dat de vlucht wél doorgaat, maar
dan inmiddels de stoelen allemaal verkocht zijn. Maar dat kan niet, de jongeman
blijft echter naar me glimlachen en zegt me dat áls de vlucht doorgaat, we echt
wel meekunnen. Hij vraagt ons te wachten bij zijn kantoortje.
Terwijl Erik wacht houdt bij Spicejet, loop ik zes meter
verder naar Indigo om het ticket te annuleren en ons geld terug te vragen. Ook
in deze rij zijn heel veel mensen veel belangrijker dan ik. Het grappige van
het staan in een rij in India dat je op een gegeven moment best tevreden bent
met het feit dat er bijvoorbeeld 10 mensen achter je staan (betekent dat je op
tijd was, het wachten had erger kunnen zijn), maar dat op het moment dat je aan
de beurt bent, de rij achter je ook verdwenen is. Zo ook hier, maar goed, ticket geannuleerd,
geld wordt teruggestort op de creditcard (dat hopen we tenminste…).
De aardige jongeman van Spicejet kan nog steeds geen nieuws
brengen, dus een ticket kan nog niet worden uitgegeven. Inmiddels zijn er meer
haviken aan het rondcirkelen bij het kantoortje. Alert blijvend dus!
We wisselen van positie, ik voeg me tussen de haviken bij
Spicejet en Erik gaat een poging doen om onze bagage terug te krijgen. Deze was
immers al ingecheckt en via de bagageband verdwenen. Ik maak hier en daar een
praatje met mede-slachtoffers en er ontstaat een plan-b. Het alternatief is om
over de weg naar Delhi te gaan. Afhankelijk met wie je praat duurt het 5 tot 10
uur, niet echt een aantrekkelijk scenario, ’s avonds in het donker over de Indiase
wegen, ik weet niet of ik Erik wel zo ver krijg. Maar goed, nog niet op de
feiten vooruit lopen, vooralsnog is er voorzichtige hoop op een ticket en
vlucht.
Na een half uurtje is Erik terug met de bagage. En er is
goed nieuws! De Spicejet vlucht gaat door en een nieuw ticket kan gekocht
worden. Maar helaas, toch niet alert genoeg geweest, een aantal haviken zijn me
voor. Het meisje van Spicejet wordt van alle kanten belaagd. Het is een
kantoortje met aan twee kanten ramen met een balietje. Er is plek voor drie werknemers,
ze is maar alleen, er staan overal mensen om haar heen, nieuwe tickets, vragen
over de vlucht, omboekingen en er zitten zelfs mensen in haar kantoortje,
waaronder ook ik L.
‘When in Rome do as the Romans do’, ik ben er niet trots op, maar je moet wat.
Na een poosje wordt het haar teveel ‘ik ben hier ook maar
alleen’ jammert ze als er voor de zoveelste keer een ongeduldige Indiër op haar
schouders tikt. Het maakt geen indruk, iedereen blijft mopperen en haar van
alles vragen. Het stel voor me in de rij (een Amerikaanse jongen met zijn
Russische vriendin, interessante combi) is aan de beurt, wil ook een nieuw
ticket. Na wat wikken en wegen hebben ze een vlucht gekozen, geboekt én....
blijkt het creditcardapparaat leeg te zijn. Vergeten op te laden. Ha ha, als
Murphy eenmaal in de buurt is… Kwartiertje later is er een nieuw apparaat
gevonden en kan er worden betaald. Als ik aan de beurt ben, staat er (voor de
zoveelste keer) iemand voor te dringen. Ik kan veel hebben, maar nu ben ik het
zat. Ik vertel haar rustig te wachten omdat IK nu aan de beurt ben. Gelukkig is
de Spicejetmeneer (de spicejetdame heeft het opgegeven en is vertrokken) het
met me eens. Het lijkt wel alsof ze zelf ook gek worden van dat ‘gevoordring’,
maar er niks van willen/durven of kunnen zeggen. Een kwartier later stap ik
lachend het kantoortje uit, mét twee nieuwe tickets voor een vlucht die
hopelijk vanavond rond een uur of zes vertrekt. De tickets zijn wel 2x zo duur
dan de originele tickets (eerst betaalden we 60 euro voor 2 tickets, nu dus het
dubbele, dat overleven we wel).
Inmiddels zijn er extra stoelen aangerukt, zodat er wat meer
zitplaatsen komen in het kleine luchthavengebouwtje. En er wordt eten
uitgedeeld, ook wij hebben inmiddels best trek gekregen dus we happen gretig
toe. Erik overschrijdt alle regels, trekt de bakjes open, eet op zijn Indiaas
de rijst met saus op (= met zijn ongewassen (!) handen) en likt daarna zijn
vingers ook nog eens af. Ik sla een paar kruisjes, als dat maar goed gaat. (Het
meest grappige is nog dat toen de bakjes leeg waren, Erik erachter kwam dat er
gewoon een lepel bij zat…)
Voor de tweede keer vandaag checken we onze bagage in. Opnieuw
in de rij, je went eraan. Ineens ben ik mijn handbagagekoffertje kwijt, shit,
de schrik slaat me om het hart. In de verte zien we het gelukkig staan, ik ben
het vergeten mee te nemen na de controle van de check-in-bagage, pfff. We
krijgen onze boardingpassen en zien dat de bagage vooralsnog allemaal
opgestapeld wordt achter de balie. Een uur later zien we de bagage via de band
verdwijnen, we beschouwen dit kleine teken ook maar als goed nieuws.
Tegen half zes mogen we door de security, we worden steeds
optimistischer. Een uur later gonst het door de wachtruimte, ‘ons’ toestel is
onderweg, yeah! En inderdaad rond een uur of zeven, het is al pikkedonker,
staat het Spicejettoestel voor onze neus. Even later mogen we aan boord. Zou
het dan toch echt?
Alleen… vertrekken doen we niet. Een ander toestel, wat net
na de onze is aangekomen, gaat al wel weg. De piloot vertelt dat ze wachten op
toestemming vanuit Delhi om te vertrekken, door de mist zijn er veel vluchten
vertraagd en zit het luchtruim bomvol. Okay, okay…
Maar er gebeurt niks, een uur gaat voorbij. Passagiers worden
onrustig. Een mevrouw komt naar voren gelopen en geeft de purser de volle laag.
Geen informatie, geen drinken, geen eten, ze is het duidelijk zat.
Tegelijkertijd verontschuldigt ze zich, de purser kan hier allemaal ook niets
aan doen, dat realiseert ze zich ook wel.
Dan komt de piloot weer aan het woord. Wat is het probleem?
Nou, de werktijd van de crew zit erop. Met alle vertragingen, mogen ze nu niet
meer vliegen. Er is toestemming gevraagd voor verlenging van één uurtje om toch
naar Delhi te kunnen vliegen en daar zitten ze nu op te wachten. Dit meen je
niet, hebben we tickets, zitten we er klaar voor…. mag het personeel niet meer
vliegen.
In gedachte zie ik ons het toestel weer uitlopen en met onze
bagage buiten in het donker staan. Toch met de taxi naar Delhi… het zal toch
niet. En dan ineens, worden de deuren gesloten en vertrekken we. Zelden zo
opgelucht en blij geweest én zo murw, zo’n hele middag op je qui-vive met veel
te veel voordringende mensen in kleine kantoortjes een ticket proberen te
bemachtigen, in spanning of je nu wel of niet gaat vliegen en ‘wat-als-scenarios’
bedenken… er gaat dan blijkbaar nogal wat energie verloren…
 |
| Jaaa, het wachten wordt beloond, op weg naar Delhi! |
Drie kwartier later landen we in Delhi, 7 uur later dan
gepland, maar dat maakt niet uit, we zijn er in ieder geval. De shuttletaxi
naar het hotel laat even op zich wachten en uiteindelijk staan we om half 11 in
onze hotelkamer. We verrekken inmiddels van de honger(trek) en gaan eerst nog
wat eten. Morgen vroeg weer op en dan maar hopen dat onze vlucht naar Dubai
door kan gaan vanwege de mist… eerst maar eens slapen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten