Op woensdagavond, na het heerlijke mac-patatje, ben ik ‘voldaan’ gaan slapen. De werkzaamheden verliepen naar wens, de vergadering was goed gegaan en ik had al flink wat in kunnen slaan om later in Nederland te kunnen verkopen op marktjes. En ik had nog 4 dagen te gaan ! Alles op schema dus. Totdat ik ineens wakker werd vanwege flinke buikkrampen … ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar na minimaal 25 toiletbezoekjes, waaronder ook eentje met een emmer op m’n schoot … viel ik aan het begin van de ochtend uitgeput in slaap. Als ik aan het eind van de ochtend wakker wordt, ben ik gebroken en leeg. Gedurende de dag probeer ik regelmatig wat te eten en te drinken, maar vaak moet het er met dezelfde snelheid weer uit, dit voelt niet goed !
’s Nachts slaap ik gelukkig redelijk en de volgende morgen voel ik me wat beter. Ik ontbijt met de gebruikelijke toast en besluit om even naar buiten te gaan. Ik moet nog geld pinnen en de bank is op 5 minuten lopen, dus dat is een mooie test. En dat gaat goed ! Ik pak zelfs de metro om twee haltes verder naar het emporium te gaan, ik heb nog wat kadootjes nodig en deze winkel is vlakbij de metrohalte, dus ik hoef niet ver te lopen. Ik koop nog wat leuke dingetjes daar en moet eerlijk gezegd bij het afrekenen (wat weer eens eindeloos lijkt te duren) even gaan zitten. Maar verder gaat het prima, al kom ik even later erg moe weer terug bij het hotel, even liggen ! Ik bel Rosalie op om te vertellen dat het best goed met me gaat en we besluiten om ’s middags met de taxi naar de Jaintempel te gaan. Een relatief rustige omgeving met een winkeltje waar ik graag nog eens wilde kijken. Ik sla er flink in (allemaal om te verkopen hoor luitjes … zo shop-verslaafd ben ik nu ook weer niet) en op de terugreis gaan we nog langs twee kleine winkeltjes. Mr. Khan blijft met z’n taxi elke keer buiten wachten, dus veel lopen is er (gelukkig) niet bij. ’s Avonds eten we bij Fire & Ice, geen ingewikkelde zware gerechten, een lekkere soep met wat brood.
de Jain tempel En ’s nachts begint het hele feest weer opnieuw, ik zit meer op het toilet dan ik in bed lig, er lijken wel liters vocht uit mijn lichaam te komen. ’s Morgens val ik weer uitgeput in slaap en als ik wakker wordt voel ik me geen haar beter. Dit gaat de verkeerde kant op en ik vraag David (hoteleigenaar) om een dokter te bellen.
Aan het eind van de ochtend hoor ik een onbekend geklop op mijn deur. Ondertussen kan ik het kloppen van het personeel of van Rosalie wel herkennen, deze niet. Het is de dokter. Hij lijkt op Prem, geeft me netjes een hand en gaat op een stoel naast m’n bed zitten. Hij hoort mijn ‘probleempjes’ aan, voelt even aan mijn buik, neemt mijn bloeddruk op (maar hij doet dat zo snel dat hij nooit mijn bloeddruk heeft kunnen zien), voelt aan mijn pols en constateert een ‘Delhi-belly’, ofwel reizigersdiarree. Ik vraag hem nog ‘no parasite?’, nee, ik heb geen parasiet. Hij schrijft me medicijnen voor die me weer op de been moeten helpen.
Als ik even later naar beneden strompel met het verzoek aan het personeel om de medicijnen voor me te halen, geeft David een verrassende reactie. Hij vertelt me dat het ‘orni’ wat op het briefje staat aan elke zieke gast is voorgeschreven door deze arts, ‘it must be his favourite medicine’ … hmmmm …. wat moet ik hier nu weer mee ? Ik ben al niet overtuigd van de ‘delhi-belly’, ik heb tijdens onze reizen wel vaker diarree, maar dit is echt heel anders en dan nu deze reactie. Als de medicijnen gehaald zijn, mail ik Regi. Een goede vriendin met kennis van Indiase (medische) zaakjes J. Ik leg haar uit wat mijn klachten zijn en welke medicatie ik heb gekregen. Haar reactie : het is waarschijnlijk geen ‘delhi-belly’, maar een parasiet en de medicatie is niet goed, het antibioticum is veel te zwaar. Ze schrijft me andere medicijnen voor, die ik even later zelf maar ga halen, de apotheek is maar 2 minuten lopen van het hotel.
Over het vervolg van deze en de volgende dag kan ik ook heel kort zijn : deze heb ik in bed doorgebracht. Ik was te slap om het hotel te verlaten, de diarree leek wel aardig onder controle, in ieder geval hoefde ik geen 25 keer per nacht mijn bed uit. Maar het hele gedoe had me aardig verzwakt en ik probeerde echt regelmatig wat te eten en goed te drinken, maar ik had totaal geen eetlust en was af en toe misselijk, dus het viel echt niet mee.
het uitzicht vanuit mijn bedje :-) Afleiding had ik gelukkig genoeg. Rosalie kwam regelmatig op bezoek, nam voor ’s avonds dan wat eten mee. Mehtab heeft ook nog een middag naast me op bed gelegen. Zondag kwamen Shahib, Reena, Ashit en Rosalie tegelijkertijd langs, heel erg lief allemaal. Het was wel leuk, er ontstond een discussie over kinderarbeid en armoede, ik heb er niet alles van meegekregen (ik was zó moe), maar ik vond het leuk om te zien dat mensen, die door mij elkaar kennen, zo’n interessante discussie voerden.
Op maandag mocht ik dan éindelijk naar huis, wat had ik hier naar uitgezien, maar aan de andere kant zag ik als een berg tegen de vlucht op. Wat als ik diarree krijg als ik mijn stoel niet uit mag ? Wat als ik instort tijdens het lange lopen of het lange wachten op luchthavens ? Met een extra (onder)broek en een doosje immodium in mijn rugzak stapte ik ’s morgens vroeg in de taxi bij mr. Khan. Gelukkig voelde ik me sterk en eigenlijk is de hele reis zonder problemen verlopen. Tenminste wat mij betreft dan, de vlucht van Dubai naar Dusseldorf leek wel een film.
Als (bijna) iedereen zit en het tijd is om te vertrekken, blijven er 4 stoelen naast elkaar leeg. Precies de vier stoelen naast mij aan de andere kant van het gangpad. Ineens loopt er een heel gezin binnen, pa, ma en 4 kinderen. Twee kinderen krijsen, moeder zit continue aan de telefoon en pa kijkt boos. Ze lopen ‘gelukkig’ de rij naast me voorbij, ze moeten blijkbaar meer achter in het toestel zitten. Even later komen er stewardessen aangerend met boardingpassen, het gezin moet toch naast mij zitten. Ze nemen plaats, maar toch ook niet, de kinderen blijven krijsen, pa gaat zitten, ma blijft bellen, loopt uiteindelijk weg, de kinderen volgen haar en als we nog een keer kijken is er niemand meer. Er ligt alleen nog wat bagage in de stoelen. Het hele toestel kijkt verbijsterd toe. Even later komen de stewardessen uitleg geven, het koppel heeft ruzie, er is blijkbaar bagage blijven liggen na de vorige vlucht en hier krijgt pa de schuld van. Ma wil nu niet meer verder vliegen, pa wel. Na een kwartier blijkt dat ze niet meer mee gaan, samen met een andere passagier nemen we de vier stoelen in beslag (ieder dus 2 J). Vervolgens moet alle handbagage gecontroleerd worden op ‘eigenaar’, want het kan toch niet zo zijn dat ze ‘iets’ hebben achtergelaten in het toestel met dit toneelstuk ? Als dit gebeurd is, komt tot ieders grote verbazing het gezin weer terug ! Ze willen toch nog mee. Ik ga weer op mijn eigen stoel zitten en zie dat het toneelstuk de ‘tweede akte’ in gaat. Pa en ma hebben blijkbaar nog steeds ruzie, de kinderen krijsen nog steeds en ma blijft ook maar bellen. Pa gaat met drie kinderen zitten (he, he, éindelijk), maar ma verdwijnt met een van de kleintjes in het toilet. Ondertussen hebben we al ruim een half uur vertraging door dit hele gebeuren. Maar dan komt het beveiligingspersoneel in aktie, het gezin wordt van het toestel verwijderd, dit wordt blijkbaar (gelukkig) niet getolereerd. Maar goed, ik weer snel naar ‘mijn’ twee stoelen en wéér moet de handbagage gecontroleerd worden, ze zijn immers weer het toestel binnen geweest ! Uiteindelijk kunnen we na een uur alsnog vertrekken. Zelfs de stewardessen hadden dit nog nooit meegemaakt. Maar ook tijdens de vlucht gebeuren er ‘rare’ dingen, tijdens een periode van hevige turbulentie, raakt een passagier (wéér naast mij) zo in paniek, dat ze begint te gillen en krijsen. Wat een vlucht !
Uiteindelijk kom ik om 8 uur ’s avonds aan in Dusseldorf. Wilbert en Ilse staan op me te wachten, Erik moest namelijk dezelfde dag voor zijn werk naar Roemenie.
Op maandag mocht ik dan éindelijk naar huis, wat had ik hier naar uitgezien, maar aan de andere kant zag ik als een berg tegen de vlucht op. Wat als ik diarree krijg als ik mijn stoel niet uit mag ? Wat als ik instort tijdens het lange lopen of het lange wachten op luchthavens ? Met een extra (onder)broek en een doosje immodium in mijn rugzak stapte ik ’s morgens vroeg in de taxi bij mr. Khan. Gelukkig voelde ik me sterk en eigenlijk is de hele reis zonder problemen verlopen. Tenminste wat mij betreft dan, de vlucht van Dubai naar Dusseldorf leek wel een film.
Als (bijna) iedereen zit en het tijd is om te vertrekken, blijven er 4 stoelen naast elkaar leeg. Precies de vier stoelen naast mij aan de andere kant van het gangpad. Ineens loopt er een heel gezin binnen, pa, ma en 4 kinderen. Twee kinderen krijsen, moeder zit continue aan de telefoon en pa kijkt boos. Ze lopen ‘gelukkig’ de rij naast me voorbij, ze moeten blijkbaar meer achter in het toestel zitten. Even later komen er stewardessen aangerend met boardingpassen, het gezin moet toch naast mij zitten. Ze nemen plaats, maar toch ook niet, de kinderen blijven krijsen, pa gaat zitten, ma blijft bellen, loopt uiteindelijk weg, de kinderen volgen haar en als we nog een keer kijken is er niemand meer. Er ligt alleen nog wat bagage in de stoelen. Het hele toestel kijkt verbijsterd toe. Even later komen de stewardessen uitleg geven, het koppel heeft ruzie, er is blijkbaar bagage blijven liggen na de vorige vlucht en hier krijgt pa de schuld van. Ma wil nu niet meer verder vliegen, pa wel. Na een kwartier blijkt dat ze niet meer mee gaan, samen met een andere passagier nemen we de vier stoelen in beslag (ieder dus 2 J). Vervolgens moet alle handbagage gecontroleerd worden op ‘eigenaar’, want het kan toch niet zo zijn dat ze ‘iets’ hebben achtergelaten in het toestel met dit toneelstuk ? Als dit gebeurd is, komt tot ieders grote verbazing het gezin weer terug ! Ze willen toch nog mee. Ik ga weer op mijn eigen stoel zitten en zie dat het toneelstuk de ‘tweede akte’ in gaat. Pa en ma hebben blijkbaar nog steeds ruzie, de kinderen krijsen nog steeds en ma blijft ook maar bellen. Pa gaat met drie kinderen zitten (he, he, éindelijk), maar ma verdwijnt met een van de kleintjes in het toilet. Ondertussen hebben we al ruim een half uur vertraging door dit hele gebeuren. Maar dan komt het beveiligingspersoneel in aktie, het gezin wordt van het toestel verwijderd, dit wordt blijkbaar (gelukkig) niet getolereerd. Maar goed, ik weer snel naar ‘mijn’ twee stoelen en wéér moet de handbagage gecontroleerd worden, ze zijn immers weer het toestel binnen geweest ! Uiteindelijk kunnen we na een uur alsnog vertrekken. Zelfs de stewardessen hadden dit nog nooit meegemaakt. Maar ook tijdens de vlucht gebeuren er ‘rare’ dingen, tijdens een periode van hevige turbulentie, raakt een passagier (wéér naast mij) zo in paniek, dat ze begint te gillen en krijsen. Wat een vlucht !
Uiteindelijk kom ik om 8 uur ’s avonds aan in Dusseldorf. Wilbert en Ilse staan op me te wachten, Erik moest namelijk dezelfde dag voor zijn werk naar Roemenie.
Een paar uur later lig ik lekker in mijn eigen bedje. Wat een week is dit geweest, ik voel me een afgestraft voor mijn onbezonnen aktie om een weekje naar India te gaan. Dit zal ik geen tweede keer meer doen …
