WELKOM OP ONS WEBLOG !!: Nog een laatste dagje freewheelen ...

Het is nu negen uur in de avond en ik ben net terug in mijn kamer. Alles is chaos, mijn (hand)tas, mijn portemonnee, mijn hoofd, maar ja, India is ook chaos, dus op zich heb ik me goed aangepast.

Mijn dag vandaag, ook chaos, druk met van alles, maar met wat precies ? Het wordt tijd dat ik de projecten en de kinderen ga bezoeken !!

Vanochtend startte uitermate relaxed, lekker uitgeslapen, ontbijtje in het hotel, heerlijk. Bakje thee in de ‘zentuin’ van het hotel, wat wil je nog meer. Aan het eind van de ochtend op mijn gemakje richting de metro gewandeld. Onderweg mijn nieuwe omgeving eens goed in me opgenomen, het is toch wel erg leuk om weer eens ergens anders te verblijven, zie je ook weer eens wat nieuws.

een beeld in een tempel die is neergezet voor Diwali

offers aan het beeld van hierboven

omgeving van mijn hotelletje

tja, Wilbert, had ik nu toch maar mijn gitaar meegenomen :-)

zou de post die je hier in doet ooit aankomen ?
ik denk dat ik het van de week gewoon ga proberen !

Uitgestapt bij metrohalte Parkstreet, zeg maar de Kalverstraat van Calcutta (al is het vergelijk eigenlijk nauwelijks op zijn plaats … hier zijn wel de meest ‘normale’ winkels te vinden). Bij Oxford (een grote mooie boekenwinkel met veel Engelstalige titels) even rondgesnuffeld. Een kuifje strip gekocht in zowel Engels als in Bengali (dezelfde strip), altijd leuk voor presentaties op scholen. Daarna door naar de Vodafone winkel.

altaartje in Parkstreet

Ik was gewaarschuwd van tevoren, vandaag is het ‘brother-sister-day’ (aha …), dus alles zal wel dicht zijn, maar gelukkig, de vodafone shop is gewoon open. Ik, gewapend met mijn paspoort en visum, vertel mijn probleem en het blijkt dat Indiase nummers, als ze drie maanden niet meer gebruikt worden, worden opgeheven. Nieuwe regel om terrorisme tegen te gaan. Tuurlijk. Maar hij kan me best aan een nieuwe simkaart helpen, dat is geen probleem. Paspoort, visum, pasfoto (ik ben trots op mezelf dat ik dit allemaal zonder te zoeken kan overleggen) en een brief van het hotel. Huh ? Een brief van het hotel ? Ja, een brief van het hotel die zegt dat ik daar verblijf. Het zal niet waar zijn, hebben ze toch nog iets bedacht waardoor ik geen nieuwe simkaart kan regelen. Bah, teleurgesteld loop ik de winkel uit.

Maar ik ben natuurlijk niet voor één gat te vangen en loop naar de man die mij gisteren wilde helpen, totdat ik mijn paspoort niet bij me bleek te hebben. Die heb ik niet gehoord over een brief van het hotel. Als ik daar naar toe loop, zie ik dat hij wel ‘brother-sister-day’ aan het vieren is, hij is gesloten. Maar goed, telefoonshoppies genoeg, dus ik probeer het bij de volgende.

heeft deze shop wel een simkaart voor mij ?

De meneer van de volgende telefoonwinkel gaat voortvarend te werk. Binnen no-time heeft hij een nieuwe simkaart uit een envelop getrokken en zit deze al in mijn telefoon. Oke, dat is een goed teken ! Hij heeft blijkbaar het volle vertrouwen in me. Als we de papieren in gaan vullen, moet er een kopie komen van mijn paspoort en visum. Ik geef hem mijn paspoort en ineens hoor ik zachtjes ‘wow!’, ik kijk verschrikt op, wat is er aan de hand met mijn paspoort ? En hij trekt er zo 400 euro uit … oeps … dat had ik er ingevouwen toen het in de kluis lag … lekker opgelet Willeke … Ik lach hem wat onhandig toe, mompel iets van ‘you found a treasure’ en frommel het geld in mijn tas. Chaos …

Dan ineens geeft hij iemand die op de stoep staat twee roepies EN mijn paspoort en degene gaat er direkt vandoor. Wat nu ? Wordt mijn identiteit voor twee roepies van de hand gedaan ?? Maar gelukkig, na een paar minuten keert hij terug met mijn paspoort en de twee benodigde kopietjes, inmiddels staat het zweet op mijn rug, wat staat me nog meer te wachten ? En dan begint hij over mijn hotel, nee he … maar gelukkig, hij wil alleen maar weten waar ik verblijf en welk kamernummer ik heb. Mijn kamer heeft geen nummer, maar een naam, maar dat snapt hij niet. Oke, als dat voor jou makkelijker is, dan slaap ik in kamer nummer twee, ook goed.

Opgelucht dat ik een nieuw nummer heb (en dus weer kan bellen!) loop ik verder. Eerst maar eens een bakje koffie, ik voel dat ik dat verdiend heb. En waar kan je dat beter doen dan bij Barista ? Inclusief een muffin, die, heel grappig, hier in vieren wordt gesneden en even wordt opgewarmd. Ik zet ‘al’ mijn telefoonnummers op mijn nieuwe simkaart (niet dat mijn sociale leven hier nu zo groot is, maar toch) en geniet van mijn koffie. Maar o jee, waar is mijn tas met gekochte spullen van Oxford ? Pfff, blijkbaar bij de telefoonshop laten liggen.

Fijn voor mij is dat de meneer van de telefoonshop zijn nummer aan me heeft gegeven, voor als er ‘iets’ was, kon ik hem ALTJD bellen. Dus ik bel hem direkt op. Staat zijn telefoon uit … wat nou ALTIJD ? Een half uur later probeer ik het opnieuw. Gelukkig neemt hij nu wel op. Ik vraag of mijn tas er nog ligt, nou hij heeft geen idee wat ik bedoel, maar er ligt zeer zeker geen tas meer van mij in zijn shop. Shit … waar kan die dan zijn ? Ik heb nog even bij mr. Ghosh gevraagd wat het verzenden van een pakket naar Nederland kost (hij heeft ook een DHL vestigingetje), maar daar ben ik niet bij gaan zitten … Ik pieker me suf, toch niet op straat laten staan bij het maken van een foto ? Nee, dat kan haast niet. Nou ja, twee stripboeken, zo’n drama is het niet, maar toch … waar is mijn hoofd ?? Een half uur later gaat de telefoon, de meneer uit de telefoonshop … mijn tas toch aangetroffen … pfffff ….

Huppelend verlaat ik Barista, blij dat mijn tas terecht is. Ik ga nog even bij Westside/Pantaloons kijken, vanaf morgen zit ik zo’n dag of 10 in een strak schema, dus nu nog even genieten (=shoppen).

Onderweg kom ik twee jongens tegen die op de stoep zitten, die heel raar, fel blauw en rose gekleurd is. Ze zijn cartridges aan het leegmaken … dit kan nooit gezond zijn !!! Ik vraag of ik een foto mag maken en dat mag. Het zijn twee broers. Aan een schone cartridge verdienen ze drie roepies (100 roepies is ongeveer 1,50, dus reken maar uit) en hij kijkt er nog trots bij ook. Ze hebben natuurlijk geen idee dat ze met dit werk geen 80 jaar gaan worden, maar misschien willen ze dat ook niet. Als ik weg loop, vraagt hij een roepie voor een bakje thee. Ik geef hem 20 bakjes..

(let ook even op het been, dat aan het hek hangt ...)

Aan het eind van de middag ben ik ‘versleten’, waarvan ? Geen idee! Ik loop naar Rosalie waar ik even bijkom, even water bijtanken, want het water drinken (zooo belangrijk hier), zit er nog niet goed in en ik voel dat ik daar last van heb. We lopen naar Sudderstreet om wat te gaan eten. Inmiddels weet ik ook dat me vanaf maandag een strak schema te wachten staat. Vergadering hier, les daar, bezoekje links, bezoekje rechts. Ach, we zullen zien, in India gaat toch niets volgens plan, dus waarschijnlijk ook volgende week niet.

Morgenochtend ga ik in ieder geval eerst met Khan op pad. Er is hier een ‘grote’ fair trade fair, georganiseerd door Sacha. Sacha is een winkel die allemaal fair trade spulletjes ‘importeert’ vanuit alle delen van India. Onder andere onze kleurige ‘strings’ die we op markten verkopen (waarvan de opbrengst weer naar de stichting gaat), halen we hier. Op de fair, die morgen begint, komen al deze leveranciers bij elkaar met hun spulletjes. Je kan hier dus supergoed inkopen doen, direkt bij de maker van de produkten. Ik hoop dus genoeg bij elkaar te sprokkelen om weer een leuke voorraad te hebben voor het komende ‘marktenseizoen’. Ik heb afgesproken met Khan dat hij me gaat brengen, ten eerste is het te ver om te lopen en ten tweede, als ik goed slaag (hoop, hoop) hoef ik niet te sjouwen met al mijn gekochte spulletjes, dat kan dan mooi in de achterbak van de grote witte taxi.

En vanaf morgenmiddag gaan we ‘echt’ aan de slag, eerst naar Prabartak, altijd leuk, altijd gezellig, jullie horen het wel !!

Voor de liefhebbers hier nog wat foto's :