Vanmorgen, zondagmorgen dus, had ik vrij. Nou ja, ik heb natuurlijk drie weken ‘vrij’, maar vandaag had ik geen plannen en eerlijk gezegd kan ik ook geen kant op, omdat de metro (waar ik afhankelijk van ben) op zondag pas vanaf 15.00 uur rijdt. Verplicht huisarrest dus (lekker !!)
Dus ik besloot mijn buurtje eens te verkennen. De weg naar de metro ken ik nu wel, maar ik ben nu de andere kant eens op gegaan. En wat een verrassing, echt een heerlijk buurtje !
De mensen zijn superaardig, soms even een verlegen glimlach als ik ze begroet, het is duidelijk dat hier niet veel toeristen komen. De kinderen duiken eerst weg achter een gordijntje of boom, maar komen later (als blijkt dat ik niets engs in zins heb) schaterlachend tevoorschijn. Ik gooi regelmatig mijn drie geleerde Bengaalse woorden eruit (Tomar nam ki = hoe heet jij, Amar nam ki Willeke = ik heet Willeke) en deze doen het goed. Nog nooit in zo’n korte tijd zoveel vrienden gemaakt.
Als ik een foto wil maken, vraag ik het eerst en af en toe krijg ik een afwijzend antwoord, maar soms zijn ze zo trots op hun winkeltje of hun kinderen dat het niet bij één foto blijft. Een jongetje blijft op zijn fietsje een half uur naast me rijden. Als ik naar hem kijk of te dicht bij hem kom, sprint hij snel weg. Hij vindt het blijkbaar reuze interessant, maar is toch ook een beetje bang. Even later is hij ineens spoorloos verdwenen, het interessante is eraf … saaie vrouw die ik ben !
Engels praten ze hier niet, maar de mensen proberen wel met mij te praten. Ingewikkeld !! Even later komt er iemand op me af die 1,5 woord Engels kan. Hij legt me uit dat de vrouwen willen dat ik nog een keertje terug kom. Ik vraag hem te zeggen dat ik hier dichtbij verblijf en dat ik zeker nog een paar keer een rondje zal doen, omdat ik het hier zo leuk vind. De vrouwen beginnen allemaal te giechelen.
Nog een eindje verder zitten twee heren op een bankje en ze schuiven (flink) wat opzij, ik moet erbij komen zitten. Ze praten redelijk Engels. De ene is een soort makelaar of aannemer (heb ik nog niet kunnen ontcijferen, hij doet in ieder geval iets met huizen) en wat de ander deed begreep ik al helemaal niet, kan aan hun Engels liggen, maar mijn inbeeldingsvermogen wat betreft gebarentaal is ook niet zo super. Ze waren in ieder geval wel reuze aardig en wilde me gelijk meenemen naar het park hierachter. Ik heb met een smoes bedankt, om nou gelijk met twee wildvreemde mannen het park in te duiken, leek me niet zo’n strak plan.
Ze vertellen zich suf over India, beiden struikelen ze over hun woorden en naar gelang ze langer praten wordt het aandeel Bengali steeds groter, met andere woorden, inmiddels begrijp ik er helemaal niets meer van en knik ik maar als zij knikken en lach ik maar als zij lachen, en dat doen ze veel ! Uiteindelijk hebben ze de moed gevonden om te vragen hoe oud ik ben, mmm, dit is waarschijnlijk een van de laatste keren dat ik kan zeggen dat ik 39 jaar ben, nog een weekje … Beiden kijken ze me verschrikt aan en zeggen ze dat ze dat niet geloven, ze hadden me rond de 30 geschat. Ha ha !! Misschien was het een toneelstukje van ze, maar het deed me duidelijk goed, nog een week en ik ben 40 en ik word vandaag gewoon op 30 jaar geschat !! Heerlijk !! Uiteindelijk is hun conclusie dat dat moet komen door het goede voedsel in Europa, ik moet alleen wel een beetje meer gymmen van ze, want ze vonden me iets te dik ;-).
Uiteindelijk loop ik weer richting mijn hotelletje, wat ik natuurlijk niet meer terug kan vinden. Al die steegjes en kronkelige straatjes, ik dacht dat ik in de goede richting liep, maar blijkbaar niet dus. En alles lijkt ook zo op elkaar !!
Een klein kereltje komt lachend naar me toe, ik probeer hem te kietelen en hij giert het uit, hij is nog geen twee jaar, echt nog zo’n klein aapje, maar wat een heerlijk ventje. Ik had net twee kleine zakjes chips gekocht en een pakje koekjes. Hij probeert de chips uit mijn tas te graaien. Dat lijkt me niet zo’n goed idee en ik geef hem een koekje. Nou ja, jullie snappen het al, ik ging uiteindelijk dus zonder koekjes terug naar het hotel …
Dan vraag ik toch maar de weg, de meeste mensen kennen de naam van het hotel hier wel en al snel blijkt dat ik wel in de goede richting zat, alleen liep ik in een weg parallel aan ‘mijn’ straat. Ach ja, best goed gedaan dus, volgende keer beter.
Maar ik word steeds blijer met mijn nieuwe stekkie. Leuk hotelletje, goed bed en ook nog een superbuurt, heerlijk !!
Hier wat foto’s :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten