Welkom in India !

Ik heb zojuist mijn paspoort in het kluisje gedaan op mijn kamer. Voor het eerst een kluisje op m’n kamer in Calcutta, pfoeh eh, ik heb wel een écht hotel gevonden. Totdat ik merkte dat het kluisje niet echt vast was gemaakt aan de kast en/of muur en totdat ik merkte dat ik het kluisje zonder moeite zo op kon tillen … welkom in India!

Ja, ik heb dus een andere slaapplek moeten zoeken, ons ‘oude’ hotelletje bestaat niet meer en ik mis het nu al. De kamers waren daar verschrikkelijk groot en erg licht. Hier heb ik ruimte genoeg hoor en ik heb een heel raam met daglicht, maar toch. Even wennen nog.

Ik heb een kamer met ‘garden view’. Thuis zag ik op internet een foto van een kussen in mijn raam. Ik zag me daar dus al zitten, mijmerend uitkijkend op de grote tuin. De zin van het leven overdenkend. Als ik het nu in het echt zie, schiet ik in de lach. Het kussen in het raam is er, prachtig, maar de tuin is een stukje van 1,5 bij 1,5 meter, geheel ommuurd (2 á 3 meter hoog) met een half groene/ half bruine bananeboom. Welkom in India!

Nog wel even een belangrijk pluspuntje van deze kamer, anders denken jullie dat ik het allemaal niets vindt, maar het bed is geweldig, dik matras, super gewoon !! Dat is wel even wat anders dan die harde bedden die we hier gewend zijn.

De heenreis ging meer dan voorspoedig. Beetje slechte start, met vertraging vertrokken vanuit Dusseldorf, maar gelukkig wel de aansluiting in Dubai gehaald. Ik had zelfs nog tijd om een lekkere verse sinaasappelsap te kopen (en te drinken)! Dat ik daar net te weinig Dubaise dirhams voor had, vond de verkoper niet erg, hij gaf me met plezier korting, een grote glimlach kwam mijn kant op. De lieverd!

In het toestel naar Calcutta kregen we alvast een douaneformulier om in te vullen. Zo gepiept, maar nee, als ik dacht klaar te zijn, had ik het mis. Of ik het ook van de rij naast me in wilde vullen. Ik kreeg ineens een aantal formuliertjes en paspoorten toegeworpen. De jongens (die bij de paspoorten horen) kijken me hoopvol aan. Oke dan … daar ga ik. Ali Menok … grappig … ze zijn allemaal geboren op 1 januari :-). Waarschijnlijk zijn het allemaal arbeiders die in Dubai e.o. werken (c.q. uitgebuit worden). Ze kunnen niet lezen of schrijven en vertrouwen erop dat ik (of wie dan ook) het allemaal netjes invult. Ik doe mijn best en geef ze uiteindelijk allemaal terug. In Calcutta zie ik dat ze in de rij staan van ‘diplomatic passports’. Tja, dat bordje kunnen ze natuurlijk ook niet lezen. Ik zie dat ze wel gewoon geholpen worden, gelukkig maar.

Wonder boven wonder komt mijn bagage direkt van de band rollen. Het voelt alsof ik als eerste van het toestel het luchthavengebouw verlaat. Buiten staat een menigte te wachten, ik voel me een ware filmster als ik naar buiten loop. Ik zie een man met een bordje ‘Willeke v N’, mmm, voelt een beetje als een misdadiger, maar ik ga toch met hem mee. Hij is zichtbaar blij dat ik er zo snel ben. We lopen naar zijn auto, wat is dit nu ? Een gloednieuwe Ford Fiesta! Ik voel me ineens weer even die filmster, zo’n mooie auto, zonder krassen en deuken, bijna een unicum hier. Als ik hem complimenteer met zijn mooie wagen, groeit hij van trots.

Onderweg is het niet druk en soms met wel 100 km/h zoeven we door de stad. Bij onze vaste taxichauffeur Khan is de snelheidsmeter stuk, dus je hebt geen idee hoe hard je gaat, maar zo hard als deze auto rijdt, kan Khan zeker niet. Aan de spiegel hangt de Dalai Lama te bungelen en voor de voorruit staat een kleine Ganesha. Vandaar dat de auto nog zo netjes zonder deuken en krassen is, met deze twee kanjers in de auto kan het gewoon niet anders.

De meest mooie borden komen we onderweg tegen om ons er maar te van weerhouden niet te hard te rijden ‘no hurry, no worry’ of ‘take your time, not your life’ en nog mooier ‘alert today, alive tomorrow’.

Bij het hotel word ik in een soort kleine chesterfield geparkeerd. Nog nooit heb ik zo snel vanuit het vliegtuig het hotel bereikt in Calcutta, binnen een uur na landing zit ik hier gewoon, het ging allemaal zo supersnel. Maar goed, er komt dus een tijd dat dit ook tegen je keert en die tijd is dus nu aangebroken. Eerst gaat het nog goed, ik krijg een glas water aangeboden, wat attent. Maar dan zit ik maar, een hoop hotelpersoneel kachelt op het gemak op en neer, ik zie broodjes, thee en ander lekkers voorbij komen, de overige hotelgasten zijn duidelijk aan het ontbijt toe. Na een half uur ga ik eens informeren, ‘aaaa, room, aaaa’, hij knikt me goedkeurend toe. Tja, nu weet ik nog niets. Ik snap best dat ik vroeg ben en dat mijn kamer nog niet klaar zou kunnen zijn, maar vertel dat dan even. Een kwartier later komt er iemand die zegt ‘5 minutes, 5 minutes’. En weer trap ik erin, ‘5 minutes to what ?’, waarschijnlijk 5 minutes totdat de vorige kamerbewoner wakker wordt of zo, want een uur later zit ik er nog. Ik heb inmiddels al wel een krantje onder mijn neus geduwd gekregen, ook al zo’n slecht teken. En dan komt ‘ie weer … nog ‘5 minutes’… ik knik gedwee, het zal wel. Maar deze keer klopte het aardig, na zo’n kleine twee uur wachten kan ik mijn kamer in. Maar dan moet ik ook gelijk weer mee, met mijn paspoort, naar boven naar het kantoor. Had dit niet in die twee uur gekund ?? Blijkbaar niet, first things first. Boven komt mijn naam in het grote boek en moet ik mijn gegevens op nog drie andere plekken invullen, maar dan mag ik toch echt mijn kamer in. Ik pak het noodzakelijke uit en ga liggen, niet veel later val ik in slaap.

Als ik ga douchen (ik heb de boiler op tijd aangezet, dus er is warm water), schiet ik toch ook weer in de lach. Voordat je door hebt wat nu koud en warm is, is de waterdruk bijna weg, ik kruip haast tegen de douchekraan aan, om die ene vallende druppel op te vangen, natuurlijk net mijn haar ingesopt. Maar dan even later komt alles in volle hevigheid weer terug (gelukkig!) en geniet ik toch even van een zowaar fatsoenlijke warme douche, hoera !!

Ik ga zo eerst maar even wat water kopen, en daarna de stad in, wat eten en kijken of ik Rosalie kan traceren, die geen idee heeft dat ik hier al ben.

Tot later !!!

gespot tijdens mijn twee uur wachten ...
advertentie in de krant voor airco-units ...