 |
| uitzicht vanuit onze hut vanmorgen 'vroeg' (negen uur) |
Wat hebben wij geslapen vannacht! Klokje rond en nog kunnen
we wel even (het dunne matras weerhoudt ons hiervan). Maar we moeten op, want
om 9 uur komen ze het ontbijt brengen, ‘gewoon’ voor de deur van onze hut,
heerlijk, ontbijt met uitzicht op zee (en nu is het wel licht) en het geluid
van de branding.
Na het ontbijt rusten we hier eerst maar eens van uit. Het
is helder weer, de zon schijnt volop en de eerste gasten zien we al op het
strand rondlopen. Na een uurtje
besluiten we maar eens ‘iets te gaan doen’ en we lopen richting het strand. Er
zijn hier wat parasols van het hotel, maar het is niet druk. Geen
Benidorm-taferelen hier.
 |
| strand 'voor de deur' |
We lopen een stukje verder, het strand is hier geen rechte
lijn, elke keer kijk je weer op een bocht en ben je nieuwsgierig wat zich
daarachter bevindt. Er zijn aardig wat kleine hotelletjes en restaurantjes, die
bijna allemaal nog gesloten zijn. Het is nog geen seizoen, maar het komt er wel
aan, de meeste zijn druk aan het opbouwen. Ook ons hotel is trouwens nog maar
een dag of 10 open.
 |
| Erik op weg naar het Tibetaanse restaurantje |
Na een poosje zien we een lief, klein Tibetaans
restaurantje. We gaan er wat drinken. De mensen zijn aardig en er loopt een 2,5
jarig zoontje rond te dartelen. Hij vindt toeristen reuze interessant, totdat
je wat tegen hem zegt, dan zijn we eigenlijk toch best eng. Maar goed, hij
houdt je wel bezig, kruipt onder de tafels om door en helpt zijn moeder met het
afruimen van de tafels. Die komt er wel!
 |
| de 2,5 jaar oude zoon van de eigenaren ... |
Het eten in het restaurantje is vandaag wat beperkt (drinken
trouwens ook), want er is geen elektriciteit. De monteur is al twee dagen
bezig, maar het probleem is nog steeds niet opgelost. Dat betekent voor ons
geen vers geperste vruchtensappen (helaas, helaas) en geen vlees/kip/vis op het
menu. Dat kunnen ze niet koud houden. Geeft niks, de vriendelijkheid van deze
mensen maakt veel goed.
We lopen daarna nog een stukje verder, aangetrokken door
twee vissersboten die op het strand liggen. Daarnaast een kudde koeien, er
lopen hier meer koeien dan mensen op het strand. Dit is India. En weer een
bochtje waar we op uit kijken. Nog eentje dan en dan keren we terug om wat te
gaan eten. Deze is extra leuk, we zien een mooi strandje met daarop heel veel
gekleurde vissersbootjes. We struinen er wat rond en zien dat de meeste bootjes
een kruis hebben. Goa was ooit een Portugese enclave en onderweg naar het hotel
viel het ons ook al op dat er vrij veel ‘normale’ kerken zijn. Hier bestaat het
Christendom/Katholicisme dus gewoon naast het Hindoeïsme. Mooi.
Als we teruglopen, raak ik aan de praat met een van de
vissersmannen die de netten aan het boeten zijn. Ik vraag hem hoe laat of vroeg
ze uitvaren om te vissen. 4 uur in de ochtend. Ze komen dan rond half 8 terug,
maar ik moest hem er niet op houden, het kon ook gerust een uurtje eerder of
later zijn. Hmmm … dat is wel vroeg (het is een uur lopen naar hier), maar wel
leuk om eens bij te zijn natuurlijk. Nou ja, wie weet gaat het dunne matras nog
eens echt zeer doen …
We lopen terug naar ‘ons’ Tibetaanse restaurantje en eten
daar een bordje leeg met heerlijke momo’s. We informeren bij moeders waar ‘de
kleine’ is gebleven, maar die ligt lekker op bed. Na het eten vallen we allebei
bijna in slaap (correctie: Erik valt in slaap) en lopen we op het gemak terug
naar ons hotel.
Bijna dan, want volgens de boeken moet er een heel goed
restaurant zijn op vijf minuten lopen. We hebben het nog niet gezien, dus
besluiten maar eens te gaan vragen. We lopen zo maar lukraak ergens naar binnen
en ontmoeten daar een uiterst aardige vrouw. Ze heeft gestudeerd in Eindhoven
en herkent ons accent gelijk. Inmiddels is ze mede-eigenaar van dit hotel,
geeft ze yoga-lessen en geeft ze ons allerlei tips voor leuke uitjes en
etentjes. Het restaurant wat we zoeken is nog niet open. Ze nodigt ons uit
vanavond hier te komen eten, er staat vis op het menu. Misschien doen we het
wel, het is drie minuten lopen van ons hotel en het was een leuke ontmoeting.
En dan zien we Lola lopen. Lola kwamen we op de heenweg ook
al tegen, ze verkoopt sjaals. We hebben beloofd morgen wat te kopen, maar goed,
nu we haar toch weer zien … Ze herkent ons gelijk en loopt naar de bosjes, waar
vandaan ze haar handelswaar haalt. Drie grote bossen met sjaals. Haar ‘broertje’
komt ook gelijk aan gelopen. Hij verkoopt cd’s en dvd’s (echte Indiase
nepperds) en besluit Erik te gaan bewerken. Lola is gehaaid en een goede
toneelspeelster. Haar moeder heeft hartkwalen en haar vader maar één arm.
Natuurlijk, waar hebben we dit meer gehoord. Ze gaat naar school, tenminste 6
maanden per jaar is ze hier op het strand en de andere 6 maanden gaat ze naar
huis en dus ook naar school. Ik hoop dat dat wel waar is. Uiteindelijk kopen we
drie sjaals en twee cd’s. Dan komt haar andere zus aanlopen, zij is van de
sieraden, maar die weten we gelukkig netjes af te poeieren. Terug bij het hotel
zitten er nog eens vier verkopers onder een parasol. Als we onze gekochte
sjaals laten zien, vragen ze bij wie we ze gekocht hebben. Er gaat een heel
geroezemoes door de groep … “Lola …” roepen ze allemaal zuchtend.
 |
| Lola |
Terug bij onze hut neemt Erik zijn gebruikelijke
hangmat-positie weer in en duik ik in de heerlijke luie stoel. Even uitrusten
van alle belevenissen ….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten