Vandaag is het dé dag, nou ja, laat ik niet overdrijven,
maar we zagen er wel naar uit om naar de markt in Anjuna te gaan. Het is de
grootste markt van de hele omgeving, elke woensdag is hier van alles te koop.
Doel is natuurlijk om te kijken of we leuke dingen kunnen scoren om straks weer
op markten in Nederland te kunnen verkopen voor de stichting. Maar goed, als we
iets leuks voor onszelf zien, zal ik het uiteraard niet laten om dat ook te
kopen.
De dag begint lekker relaxed. Eerst uitgeslapen … nou ja …
niet bewust, dat gaat vanzelf . Ik neem
me al een aantal ochtenden voor om me om half 10 bij de yogales te melden, maar
dat heb ik nog niet gehaald. We ontbijten op het gemak, rusten hier daarna maar
eens lekker lang van uit en pakken ook nog een kleine lunch voordat we in de
taxi stappen richting Anjuna.
 |
| zo ontbijten we elke ochtend, lunchen we soms, dineren we soms .... heel vervelend allemaal ... |
Het is een half uurtje rijden voordat we in een waar
winkelparadijs terecht komen. Als het hier niet te koop is, bestaat het niet,
dat idee. Honderden stalletjes vol met kleding, tassen, dekens, sjaals, lampen,
kalenders, andere prullaria, thee, kruiden en ga zo nog maar even door. Kortom:
het feest van het afdingen kan beginnen.
We moeten er wel even inkomen. De eerste twee tassen die we
kopen voor 225 rps (komend vanaf 450 rps), worden drie meter verder aangeboden
voor een prijs (vanaf) 150 rps. Ai … lesje geleerd, eerst maar eens een rondje
doen.
We leren snel, het voordeel is dat we niets perse hoeven te
kopen, dat maakt onze uitgangspositie makkelijker. Zodra ze door hebben dat je
het echt graag wilt hebben, ga je hartstikke nat. Maar dat speelt nu niet. Ze
verkopen ook allemaal hetzelfde, dus lukt het bij de ene niet, dan ga je gewoon
door naar de buurman. Weglopen helpt ook enorm. Je hebt dan al snel door of je
niet te laag geboden hebt, dan roepen ze je namelijk niet terug. We hoeven niet
de bodemprijs, maar een beetje een normaal Indiaas prijsje stellen we toch wel
erg op prijs J.
Ik denk dat we bij de theedoosjes wel een bodemprijsje te
pakken hadden, want we waren al weggelopen en kregen uiteindelijk toch de
doosjes tegen ons eerste bod. De jongen deed alleen erg geheimzinnig, we
mochten de prijs niet noemen tegen de buurman (die ook thee verkocht) en het
werd heel snel, bijna onder de tafel om door, afgehandeld. Leuk!
Een ander haalde lachend zijn bord tevoorschijn, ‘customer
is king, king never bargain’. We probeerden een aantal wierookhouders en wat
wierook te kopen. Ik vertel hem snel dat ik een ‘QUEEN’ ben die dus wel
afdingt. Hij wijst naar Erik en zegt dat hij de king is. Ik vertel hem dat Erik
niets te vertellen heeft en zeg hem dat ik het geld beheer. De marktverkoper
lacht gezellig mee en uiteindelijk krijgen we het voor een mooi prijsje. Hij
heeft trouwens veel bijzondere wierook, bijvoorbeeld een ‘vigra for good sex’, (volgens
mij is er een a vergeten), maar ook cannabis wierook is hier verkrijgbaar, als
ik hem zeg hier problemen mee te krijgen bij de douane, begint hij te lachen ‘no
problem!’, tja, voor hem niet nee …
We zien een cafeetje en strijken daar even neer. Ondertussen
hebben we al aardig wat gekocht en Erik zijn armen beginnen het te begeven.
Even bijtanken. Je ziet dan ook werkelijk van alles langskomen. Over het
algemeen heb je twee types ‘westerlingen’. Eentje is de vakantieganger, die
gerust met bikini of ontbloot bovenlijf (mannen) over de markt gaan. Werkelijk beschamend.
En dan vinden ze het gek dat de Indiers denken dat wij er een vrije sexuele
moraal op na houden … Het tweede soort zijn degene die hier al veel te lang
zijn. De nieuwe hippies, met dreadlocks, wazige blik in de ogen, Bob Marley
kleuren op shirt, haar, of waar dan ook … hun vingers vormen haast continue een
V en ze zijn graag één met de Indiers. Het leukste ‘type’ als ik eerlijk ben.
Het afdingen is een spel en best een leuk spel zolang je
maar op blijft letten. Zo had ik in het begin twee tassen voor 250 roepies te
pakken en als ik er nog eentje bij nam, was ik maar 400 rps kwijt. Oeps … wel
op blijven letten Wil! (Maar ik ben er dus wel ingetrapt …)
 |
| de markt begint bij het strand, waar natuurlijk ook gewoon de koeien doorheen lopen ... |
Bij de laatste tassenkoop werd het een soort klucht.
Vrouwtje 1 zit op de grond haar spullen in te pakken, het is op het laatst van
de markt. Ik wijs naar een tas die boven haar hoofd hangt. Zij wijst weer naar
vrouwtje nr 2 aan de overkant, die tas is van haar. Deze tas is erg leuk en ik
denk dat we deze wel kunnen verkopen in NL, dus ik vraag of ze er nog meer
heeft. Nee, dit is de laatste, helaas pindakaas en ik koop hem van haar (dit is
sneller geschreven dat het ging, al met al duurde de onderhandeling over die
ene tas een minuut of 10). Daarna ga ik naar de buurvrouw, vrouwtje nummer 3.
Zij heeft meer mooie tassen en met hulp van onderhandelaarster vrouwtje nummer
4, koop ik daar 6 tassen. Vrouwtje nummer 4 vraagt of ik ook bij haar kom
kijken, ik loop mee en zij probeert me de tassen te verkopen van vrouwtje
nummer 2! Ahum? Ik snap er inmiddels niets meer van. Maar goed, ik zeg haar dat
ik zojuist deze ene tas heb gekocht, maar dat ik er wel meer van wil, of zij
die nog heeft (je weet immers nooit). En ja hoor, dat zou ze wel even regelen.
Ik moet de tas wel meegeven, maar 10 minuten later komt ze terug met nog vier
dezelfde. In die 10 minuten die ik moet wachten, chartert vrouwtje nummer 2 me
nog een keer om bij haar enkelbandjes te komen kijken. Voor ik het wist lach
mijn hele been (ik mocht gaan zitten) vol met armbanden, enkelbandjes,
kettingen, etc. Ik was blij dat vrouwtje nummer 4 terugkwam met de tassen. Uiteraard
niet alleen met de tassen die ik had gevraagd, nee, ze had op haar toch ook nog
een tas of wat extra meegenomen, mocht ik die toevallig ook leuk vinden … Okay,
okay, ik koop er nog drie extra en ik loop werkelijk vol met tassen terug naar
Erik, die in een cafeetje is blijven hangen. Genieten van de live muziek van
een nog niet eens zo slecht Indiaas bandje die de Rolling Stones spelen “I can
get no satisfaction …”
Dan raken we het zat en raken onze tassen (te) vol, we lopen
op het gemak terug. Hier en daar scoren we nog iets, het is sluitingstijd, dus
sommigen willen wel iets verder zakken in hun prijs. Zo kopen we nog een leuke
partij batikstempels voor precies de prijs die ik in mijn hoofd heb. Natuurlijk
is die nog te hoog, maar het idee is leuk dat dit gelukt is.
Als wij richting de uitgang lopen, komen de kleine
vrachtwagentjes de markt in. De spullen opladen en dan ook naar huis. Het is
een complete wirwar geworden van toeristen met volle tassen, marktkooplui die
naar huis gaan, marktkooplui die met hun vrachtwagentje de markt oprijden,
koeien die er rustig tussendoor lopen, brommers die als taxi fungeren voor
toeristen die gereden willen worden, tuktuks die klaar staan voor toeristen die
nog meer gekocht hebben en aan de zijkant kramen en stalletjes met marktkooplui
die op het laatst nog even hun slag willen slaan. Een heerlijke, zo typische
Indiase, soort van georganiseerde chaos.
 |
| hij wil zó graag zijn vader helpen !! (maar is nog niets ietsje pietsje te klein ...) |
Voor ons staat, heel decadent, onze taxi te wachten. Een
luxe auto met airco, tot op heden de enige airco die we hier gezien hebben.
Lekker hoor, ik hou niet van airco. We laten ons bij het Thalasso brengen, een
beroemd (voor hier) Grieks restaurant, niet zover van hier. Als we daar
aankomen, worden we even stil. We kijken op het strand en hebben een prachtig
uitzicht. Het kaarsje maakt het af, het is prachtig. Een half uurtje later is
het pikkedonker, dus we waren net op tijd om dit nog te mogen zien. Het eten is
trouwens ook verrukkelijk (en duur), we genieten er maar even goed van, maar
straks in Calcutta kunnen we voor dit bedrag een hele week eten …
Op de terugweg brengt de taxichauffeur ons even het laatste
nieuws. Storm in New York, storm in Kerala, veel te veel Russen in Morjim, die
volgens hem ’s ochtends al aan de alcohol zitten, toeristen die teveel drugs
gebruiken, allemaal problemen. Als ik hem vraag of drugs toegestaan zijn hier,
antwoord hij ‘yes, yes’ en wel op een toon alsof ik echt een hele rare vraag
stel. Mijn reisgids vertelt me anders, 10 jaar gevangenisstraf kan er boven je
hoofd hangen, dus ik weet ook niet wat de waarheid is. We waren toch niet van
plan om het uit te proberen. Dan rijdt de taxichauffeur bijna een motor aan,
uiteindelijk maken ze allebei een praatje en het resultaat van deze onderhandeling
is dat de motorrijder was vergeten richting aan te geven(en dat hij volgens de
taxichauffeur teveel gedronken had) …
volgens mij nam onze taxichauffeur gewoon de binnenbocht, maar dat zal ik dan
weer wel verkeerd gezien hebben …
Truste allemaal !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten