Indiase luchthavens... en andere beslommeringen ;-)

Mist in Delhi!!!

Vanmorgen bij het ontbijt zien we in de krant dat de luchthaven van Delhi al een paar dagen kampt met dichte mist, vooral in de ochtend. Veel vluchten worden geannuleerd of hebben enorme vertraging. Hmmm, vandaag vliegen wij vanaf Dehradun naar Delhi om daar morgenochtend de vlucht naar Dusseldorf te nemen. We hebben een hotel geboekt vlakbij de luchthaven. We vliegen rond 2 uur in de middag, de vlucht duurt maar drie kwartier, dus om een uur of 4 moeten we toch wel in het hotel kunnen zijn. Zachte bedden, misschien hebben we wel een bad, lekker badderen, mooie kleertjes aan (voor zover we die nog hebben) en dan lekker uit eten. Dat is het idee voor de rest van de dag…

Het liep anders, heel anders.

Om 12 uur worden we door de taxi opgehaald bij het guesthouse. Na eerst de rekening betaald te hebben natuurlijk. We hebben nogal wat papiergeld over, zuinig geleefd de afgelopen dagen en we kunnen 10.000 roepies cash betalen (ongeveer 150 euro), de rest doen we met de creditcard. Als we beneden zijn, vraag Calam voorzichtig hoe we de rekening willen betalen, Charlotte kijkt vanaf een afstandje toe. Ik trek het pakket geld uit mijn tas (10.000 roepies is 100 biljetten van 100 roepies, is al snel een ‘pakket’), Charlotte slaakt een vreugdekreet en Calam slaat zijn handen naar zijn voorhoofd en dankt Ganesha. Zo leuk dat we deze lieve mensen zo blij kunnen maken met de biljetten.  

We drinken nog een bakje koffie met z’n allen en stappen in de taxi, drie kwartier later lopen we de luchthaven van Dehradun binnen om daar een totale chaos aan te treffen. Het is maar een kleine luchthaven en een aantal vluchten zijn inderdaad al geannuleerd vanwege de mist in Delhi. (De meeste vluchten vanuit Dehradun gaan naar Delhi.)

Wij vliegen met Indigo en we schuiven aan bij de chaotische rij voor de incheckbalie. Het is ons compleet onduidelijk of onze vlucht wel gaat en of deze nu wel of niet geannuleerd is of wordt. Er staan een aantal mensen voor ons in de rij, maar er zijn ook veel mensen die voordringen en er staan zelfs mensen achter de balie al dan niet met boardingpassen en/of bagage wat nog ingecheckt moet worden. De werknemers van Indigo zie je zo maar langzaam aan gek worden. Wij proberen onze rust te bewaren en wachten geduldig af. Af en toe een gesprekje met iemand in de rij. De vlucht van Indigo die een uur eerder zou gaan is geannuleerd, een andere vlucht van Indigo gaat waarschijnlijk wel door (met vijf uur vertraging) en over onze vlucht is nog niets bekend. Na een uur staan we vooraan. Overmoedig leggen we ons ticket op de balie. En zonder al teveel moeite worden we ingecheckt. Een vertrektijd wordt niet gegeven, maakt ons niet uit, zolang we vandaag maar in Delhi belanden.

Een soort van opgelucht lopen we richting de wachtruimte, stoelen zijn er niet meer, het is hier niet groot en alle plekken zijn meer dan bezet. Dan maar kijken of we wat te eten/snacken kunnen scoren, het gaat vast nog heel lang duren. Een restaurantje is er helaas niet, we kopen wat marsen/snickers/pinda’s en water, daar moet het ook wel mee lukken.

We nemen een hap in de mars als we ons vluchtnummer om horen roepen. We verstaan het niet goed en lopen naar de speakers toe. ‘Cancelled’ is al wat ik hoor. *&%#@!! Dus toch geen vlucht. Ik vraag aan een medewerker wat ik moet doen. Hij zegt dat we eerst ons ticket officieel moeten annuleren om ons geld terug te kunnen krijgen en/of een vlucht voor morgen te kunnen boeken en dan krijgen we onze bagage terug. Ja maar…. we moeten vandaag naar Delhi… niet morgen…

Ik loop naar de balie van Jet Airways en vraag of ze nog een vlucht naar Delhi hebben vandaag. Die hebben ze wel, maar geen stoelen meer. Bij Air India hetzelfde verhaal. Dan Spicejet, die hebben nog wel stoelen op een vlucht die eigenlijk al vertrokken zou zijn, maar ze weten nog niet of deze wel door gaat. Het toestel is net uit Hyderabad vertrokken naar Delhi, en pas als het uit Delhi vertrekt naar Dehradun hebben we zekerheid. Ik vraag of ik het ticket toch niet kan boeken, bang dat ik ben dat de vlucht wél doorgaat, maar dan inmiddels de stoelen allemaal verkocht zijn. Maar dat kan niet, de jongeman blijft echter naar me glimlachen en zegt me dat áls de vlucht doorgaat, we echt wel meekunnen. Hij vraagt ons te wachten bij zijn kantoortje.

Terwijl Erik wacht houdt bij Spicejet, loop ik zes meter verder naar Indigo om het ticket te annuleren en ons geld terug te vragen. Ook in deze rij zijn heel veel mensen veel belangrijker dan ik. Het grappige van het staan in een rij in India dat je op een gegeven moment best tevreden bent met het feit dat er bijvoorbeeld 10 mensen achter je staan (betekent dat je op tijd was, het wachten had erger kunnen zijn), maar dat op het moment dat je aan de beurt bent, de rij achter je ook verdwenen is.  Zo ook hier, maar goed, ticket geannuleerd, geld wordt teruggestort op de creditcard (dat hopen we tenminste…).

De aardige jongeman van Spicejet kan nog steeds geen nieuws brengen, dus een ticket kan nog niet worden uitgegeven. Inmiddels zijn er meer haviken aan het rondcirkelen bij het kantoortje. Alert blijvend dus!

We wisselen van positie, ik voeg me tussen de haviken bij Spicejet en Erik gaat een poging doen om onze bagage terug te krijgen. Deze was immers al ingecheckt en via de bagageband verdwenen. Ik maak hier en daar een praatje met mede-slachtoffers en er ontstaat een plan-b. Het alternatief is om over de weg naar Delhi te gaan. Afhankelijk met wie je praat duurt het 5 tot 10 uur, niet echt een aantrekkelijk scenario, ’s avonds in het donker over de Indiase wegen, ik weet niet of ik Erik wel zo ver krijg. Maar goed, nog niet op de feiten vooruit lopen, vooralsnog is er voorzichtige hoop op een ticket en vlucht.

Na een half uurtje is Erik terug met de bagage. En er is goed nieuws! De Spicejet vlucht gaat door en een nieuw ticket kan gekocht worden. Maar helaas, toch niet alert genoeg geweest, een aantal haviken zijn me voor. Het meisje van Spicejet wordt van alle kanten belaagd. Het is een kantoortje met aan twee kanten ramen met een balietje. Er is plek voor drie werknemers, ze is maar alleen, er staan overal mensen om haar heen, nieuwe tickets, vragen over de vlucht, omboekingen en er zitten zelfs mensen in haar kantoortje, waaronder ook ik L. ‘When in Rome do as the Romans do’, ik ben er niet trots op, maar je moet wat.

Na een poosje wordt het haar teveel ‘ik ben hier ook maar alleen’ jammert ze als er voor de zoveelste keer een ongeduldige Indiër op haar schouders tikt. Het maakt geen indruk, iedereen blijft mopperen en haar van alles vragen. Het stel voor me in de rij (een Amerikaanse jongen met zijn Russische vriendin, interessante combi) is aan de beurt, wil ook een nieuw ticket. Na wat wikken en wegen hebben ze een vlucht gekozen, geboekt én.... blijkt het creditcardapparaat leeg te zijn. Vergeten op te laden. Ha ha, als Murphy eenmaal in de buurt is… Kwartiertje later is er een nieuw apparaat gevonden en kan er worden betaald. Als ik aan de beurt ben, staat er (voor de zoveelste keer) iemand voor te dringen. Ik kan veel hebben, maar nu ben ik het zat. Ik vertel haar rustig te wachten omdat IK nu aan de beurt ben. Gelukkig is de Spicejetmeneer (de spicejetdame heeft het opgegeven en is vertrokken) het met me eens. Het lijkt wel alsof ze zelf ook gek worden van dat ‘gevoordring’, maar er niks van willen/durven of kunnen zeggen. Een kwartier later stap ik lachend het kantoortje uit, mét twee nieuwe tickets voor een vlucht die hopelijk vanavond rond een uur of zes vertrekt. De tickets zijn wel 2x zo duur dan de originele tickets (eerst betaalden we 60 euro voor 2 tickets, nu dus het dubbele, dat overleven we wel).

Inmiddels zijn er extra stoelen aangerukt, zodat er wat meer zitplaatsen komen in het kleine luchthavengebouwtje. En er wordt eten uitgedeeld, ook wij hebben inmiddels best trek gekregen dus we happen gretig toe. Erik overschrijdt alle regels, trekt de bakjes open, eet op zijn Indiaas de rijst met saus op (= met zijn ongewassen (!) handen) en likt daarna zijn vingers ook nog eens af. Ik sla een paar kruisjes, als dat maar goed gaat. (Het meest grappige is nog dat toen de bakjes leeg waren, Erik erachter kwam dat er gewoon een lepel bij zat…)

Voor de tweede keer vandaag checken we onze bagage in. Opnieuw in de rij, je went eraan. Ineens ben ik mijn handbagagekoffertje kwijt, shit, de schrik slaat me om het hart. In de verte zien we het gelukkig staan, ik ben het vergeten mee te nemen na de controle van de check-in-bagage, pfff. We krijgen onze boardingpassen en zien dat de bagage vooralsnog allemaal opgestapeld wordt achter de balie. Een uur later zien we de bagage via de band verdwijnen, we beschouwen dit kleine teken ook maar als goed nieuws.

Tegen half zes mogen we door de security, we worden steeds optimistischer. Een uur later gonst het door de wachtruimte, ‘ons’ toestel is onderweg, yeah! En inderdaad rond een uur of zeven, het is al pikkedonker, staat het Spicejettoestel voor onze neus. Even later mogen we aan boord. Zou het dan toch echt?

Alleen… vertrekken doen we niet. Een ander toestel, wat net na de onze is aangekomen, gaat al wel weg. De piloot vertelt dat ze wachten op toestemming vanuit Delhi om te vertrekken, door de mist zijn er veel vluchten vertraagd en zit het luchtruim bomvol. Okay, okay…

Maar er gebeurt niks, een uur gaat voorbij. Passagiers worden onrustig. Een mevrouw komt naar voren gelopen en geeft de purser de volle laag. Geen informatie, geen drinken, geen eten, ze is het duidelijk zat. Tegelijkertijd verontschuldigt ze zich, de purser kan hier allemaal ook niets aan doen, dat realiseert ze zich ook wel.

Dan komt de piloot weer aan het woord. Wat is het probleem? Nou, de werktijd van de crew zit erop. Met alle vertragingen, mogen ze nu niet meer vliegen. Er is toestemming gevraagd voor verlenging van één uurtje om toch naar Delhi te kunnen vliegen en daar zitten ze nu op te wachten. Dit meen je niet, hebben we tickets, zitten we er klaar voor…. mag het personeel niet meer vliegen.

In gedachte zie ik ons het toestel weer uitlopen en met onze bagage buiten in het donker staan. Toch met de taxi naar Delhi… het zal toch niet. En dan ineens, worden de deuren gesloten en vertrekken we. Zelden zo opgelucht en blij geweest én zo murw, zo’n hele middag op je qui-vive met veel te veel voordringende mensen in kleine kantoortjes een ticket proberen te bemachtigen, in spanning of je nu wel of niet gaat vliegen en ‘wat-als-scenarios’ bedenken… er gaat dan blijkbaar nogal wat energie verloren…

Jaaa, het wachten wordt beloond, op weg naar Delhi!

Drie kwartier later landen we in Delhi, 7 uur later dan gepland, maar dat maakt niet uit, we zijn er in ieder geval. De shuttletaxi naar het hotel laat even op zich wachten en uiteindelijk staan we om half 11 in onze hotelkamer. We verrekken inmiddels van de honger(trek) en gaan eerst nog wat eten. Morgen vroeg weer op en dan maar hopen dat onze vlucht naar Dubai door kan gaan vanwege de mist… eerst maar eens slapen…

Are you from seventh heaven?

het vinden van een yogales of muziekles is geen probleem in Rishikesh

Laatste dagje in Rishikesh. Vanmiddag hebben we een afspraak bij een heuse spa. Bij ons om de hoek, het maakt deel uit van het hotel dat daar staat. We zijn gisterenavond even binnen gelopen om te vragen of het ook toegankelijk is voor niet-gasten en dat is het. Om drie uur vanmiddag worden we verwacht voor een 2 uur durende ayurvedische behandeling, we kijken er erg naar uit!!

De rest van de dag slijten we in gehele ontspanning, we wandelen wat langs de Ganges, door het ‘dorp’, doen een bakje koffie en bezoeken we de Tera Manzil tempel, de tempel die naast de hangbrug staat. Hij lijkt een beetje op een bruidstaart en het uitzicht vanaf boven is geweldig. We geven onze schoenen beneden weer af aan een ‘schoenenmeneer’ en lopen de tempel in. Het zijn 13 verdiepingen, waarvan de onderste heel breed. En je moet ze allemaal aflopen, helemaal, er is geen korte weg naar boven. Hmmm, het lijkt wel een soort levenswijsheid.

links de tera manzil tempel

één van de tientallen nisjes met goden en godinnen die je onderweg bij het beklimmen van de tempel tegenkomt

Onderweg komen we allemaal nisjes tegen met goden en godinnen én een hoop klokken. Én, vergis je niet, heel veel winkeltjes. Goden en godinnen worden hier gemakkelijk omgewisseld met sieraden en mooie sjaals. Er zijn 13 verdiepingen, op een enkele verdieping zit een priester die je (tegen betaling) graag wilt zegenen. Op de bovenste verdieping is de priester echter hopeloos in slaap gevallen.

zicht vanaf bovenin de tempel

zicht vanaf boven

Weer terug beneden lopen we door de hoofdstraat waar we de ‘earcleaner’ weer tegenkomen. Eerder deze week liepen we hem ook al tegen het lijf. Een keurig mannetje, keurig koffertje, twee grote ‘dodden’ witte wadden achter zijn oren… fascinerend.

Om drie uur zitten we te wachten bij de spa tot we aan de beurt zijn. Er komt een mevrouw aangelopen “are you from seventh heaven?”. Of we een kwartiertje wilde wachten, de afspraken waren wat uitgelopen. Natuurlijk, geen probleem. We staan trouwens op voor ‘Abhyangam en Shiro Dhara’ – ‘a special package for complete relaxation and rejuvenation of body and mind’. Twee uur later staan we weer buiten, hoe het was? HEMELS! 

genieten van heel verantwoorde snacks na de heerlijke massage

Een dagje uit ... (en de ontdekking van een 'nieuw' klooster)

We vinden het hier heerlijk, Rishikesh is rustig, er is genoeg te zien, je kan lekker aan de oever van de Ganges zitten en je kan hier heerlijk eten. Maar ja, ‘moeten’ we ook niet iets doen dan? Een yogalesje misschien? Ha ha, er is hier zoveel aanbod, dat de lust ons gewoon vergaat. In Varanasi hebben we twee heerlijk lessen gehad, laten we het daar maar bij houden. Dan een dagje uit. Er zijn diverse opties en we kiezen voor Clement Town, dat ligt net buiten Dehradun op een anderhalf uur rijden hier vandaan. Vluchtelingen uit Tibet zijn hier ooit neergestreken en er is een heel dorpje ontstaan, er is een klooster, een enorme stupa, we zijn nieuwsgierig.

Charlotte regelt een auto voor ons. Als we instappen verbaast de taxichauffeur zich erover dat we geen bagage bij ons hebben, huh? Hij vraagt waar we naar toe willen, maar als we dat zeggen, reageert hij heel warrig. Hij spreekt nauwelijks Engels. We roepen Calam (de eigenaar van ons guesthouse) erbij, ook hij vertrouwt het niet helemaal, hij zegt ons te bellen als het niet gaat zoals we verwachten.

We zijn nog geen vijf minuten weg of de taxichauffeur (die overigens sterk op Salman Rushdie lijkt) gaat aan het bellen. We begrijpen dat hij vraagt waar het klooster is. We horen elke keer ‘monastery’ in zijn praten. Na een kwartiertje met diverse mensen gesproken te hebben, zegt hij ‘acha’, wat zoveel betekent als ‘okay’. Het zal wel goedkomen.

Twee uur later staan we (na nog diverse keren gevraagd te hebben aan omstanders) inderdaad bij een Tibetaans klooster, hoera, het is gelukt! We lopen het terrein op naar de ‘main hall’ toe, die gesloten is. Ach ja, kan gebeuren. We draaien het enorme gebedswiel in de rondte en dan zien we een monnik aan komen lopen. Mét een sleutel! Hij doet een enorme gebedshal voor ons open. Wow! Wat een kleurenpracht, we mochten binnen geen foto’s maken, maar elke vierkante centimeter was beschilderd met prachtige Tibetaanse kunst. Het klooster was niet echt heel oud (uit 1992), maar wel heel mooi.

kijk eens hoe mooi de schakelaars 'weggewerkt' zijn in de schildering

Als we naar buiten lopen, gaat net de bel. De lunchpauze gaat beginnen. Rondom het klooster zijn allemaal scholen, we hadden de jonge monniken al in de klaslokalen zien zitten. Ze komen één voor één naar buiten gerend. Wij kijken om ons heen, er zou hier toch ook een enorme stoepa moeten zijn? De grootste ter wereld hadden we gelezen. Die zie je toch niet zomaar over het hoofd. We lopen op een enorme (hij lijkt de lachende boeddha zelf wel) monnik af. Hij spreekt gelukkig goed Engels. De stoepa die we zoeken is hier zo’n 20 kilometer vandaan… Onze chauffeur staat ook bij het gesprek en hij gebaart dat hij wel weet wat dat is. Off we go…

Inmiddels begrijpen we de verwarring. Waar we heen wilden gaan, noemt onze chauffeur ‘buddha’s temple’ en wij hadden gevraagd om ‘buddha’s monastery’. Nu is er ook een klooster bij de stoepa, maar blijkbaar weet hij dat niet. Maakt allemaal niet uit natuurlijk, nu hebben we dit klooster ook gezien, bij thuiskomst blijkt dat Charlotte en Camal niet eens van het bestaan afwisten.

We rijden door naar Clement Town, daar waar de stoepa is, het ligt ten zuiden van Dehradun. Als we aankomen is de stoepa inderdaad enorm. Er staan ook twee enorme boeddhabeelden bij én een enorm klooster én een aantal winkeltjes én een aantal restaurantjes. Dit is duidelijk een plek waar mensen een dagje naar toe gaan. Buiten de vele Indiase dagjesmensen, lopen er ook een aantal Tibetaanse mensen rond. Alsof we weer even in Ladakh zijn. Traditioneel gekleed, met hun gebedsmolen in de hand de stoepa rond.

het klooster

Achter het klooster horen we traditionele klooster ‘muziek’, dat wat ze tijdens hun gebeden gebruiken bij het chanten van teksten. We lopen naar het geluid toe en zien jonge monniken op een open veld. Ze zijn aan het oefenen, het valt ze duidelijk nog niet mee om geluid te krijgen uit de enorme soort klarinetachtige instrumenten. Leuk om te zien.

We lopen door naar het kleine restaurantje, lekkere momo’s, thukpa, het is genieten hier. Voor 200 roepies (ongeveer EUR 4,50) eten we ons buikje helemaal rond J.

huh?

We geven onze schoenen af bij de schoenenmeneer, voor 3 roepies (5 eurocent) per paar houdt hij ze in bewaring voor je. Op blote voeten gaan we verder. De enorme stoepa is inmiddels open en we mogen naar binnen. Ook hier mogen we geen foto’s maken, jammer hoor, het ziet er allemaal schitterend uit (letterlijk en figuurlijk trouwens).

Aan het eind van de middag brengt de chauffeur ons weer netjes thuis. Het is allemaal gelukt, gezien wat we wilden zien en zelfs een nieuw klooster ‘ontdekt’ J.

De Beatles in Rishikesh

Buiten dat Rishikesh de yoga-hoofdstad van de wereld is, is het ook bekend om het bezoek dat de Beatles hier brachten in 1968. Samen met hun vrouwen en vriendinnen namen ze deel aan een Transcendental Meditation (TM) cursus bij de Maharishi Mahesh Yogi. De band had de Maharishi al eerder ontmoet tijdens zijn tour door Amerika. George Harrison was al eerder in India geweest om sitar-lessen te nemen en wist de rest van de club te overtuigen mee te gaan naar Rishikesh. De Maharishi vond het namelijk schokkend om te horen dat de mannen LSD gebruikten en beweerde dat ze met TM hetzelfde (of zelfs een mooier) effekt konden creëren.

De Beatles en hun meisjes waren er zeker niet alleen, buiten 60 andere deelnemers, waren ook actrice Mia Farrow en de muzikanten Donovan, Mike Love (Beach Boys) en Paul Horn erbij aanwezig.

De Beatles schreven er (heel) veel nummers (48), het was hun meest produktieve periode ooit. De meeste nummers verschenen later op het ‘white album’. Ieder bandlid van de Beatles had (onafhankelijk van elkaar) een aantal nummers geschreven, er was bij thuiskomst dan ook onenigheid wie zijn nummer wel en wie zijn nummer niet op de nieuwe elpee mocht komen. De oplossing is nog steeds voor iedereen hoorbaar, op ‘the white album’ staan maar liefst 30 nummers, waarvan maar op de helft ervan alle vier de bandleden te horen zijn.

de ashram ligt op een prachtige plek aan de Ganges

Er is genoeg informatie op google te vinden over dit bezoek, zie bijvoorbeeld https://en.wikipedia.org/wiki/The_Beatles_in_India en http://www.hindustantimes.com/brunch/beatles-ashram-in-rishikesh-to-be-turned-into-a-museum-soon/story-Api8TqS2PZeslJ5nfW9E3H.html.

De training duurde drie maanden. Maar het schijnt dat Ringo Star het allemaal maar niks vond in India. Zijn vrouw was hartstikke bang voor insecten (nou, dan zit je hier goed) en Ringo kon het eten maar slecht verdragen, hij was wel voorbereid, want hij had een koffer vol met eigen voedsel meegenomen. Al na 10 dagen houden ze het voor gezien, onder het feit ‘we missen de kinderen’, zijn ze naar huis gegaan. Ook Paul Mc Cartney houdt het niet lang vol, onder het mom van ‘andere verplichtingen’ ging ook hij eerder naar huis. George Harrison en John Lennon bleven in totaal zes weken en verlieten toen de Maharishi in opspraak raakte, het gerucht ging dat hij seksuele avances maakte naar vrouwelijke deelnemers.

De ashram is in 1961 gebouwd met geld uit het buitenland. De luxe was ongekend, stromend water, (westerse) toiletten, verlichting, verwarming, westerse meubels, alles was er. Toen bekend werd dat de Beatles zouden komen, zijn hun vertrekken nog eens extra aangekleed met vloerbedekking, extra zachte matrassen, etc.

De ashram van de Maharishi is in 1997 of 2003 (welk jaar precies is niet helemaal duidelijk) compleet verlaten en is overwoekerd door de jungle. Een aantal jaar geleden is deze weer toegankelijk gemaakt en tegenwoordig is de ashram (tegen een onwaarschijnlijk hoge toegangsprijs) te bezoeken.

buitenlanders betalen maar liefst 4x zoveel :-(

Een aantal jaren terug hebben kunstenaars een aantal gebouwen voorzien van kunst/graffiti. Vooral de voormalig meditatiehal moest eraan geloven. Deze wordt nu ‘The Beatles Cathedral’ genoemd. Eerlijk gezegd is het een beetje teveel van het goede, ik vrees dat heel veel bezoekers hun eigen graffiti aangebracht hebben, al wordt vriendelijk verzocht dit niet te doen. Overal lees je teksten uit Beatlesnummers. Op het podium is de steen waar de Maharishi op zat nog te zien. In een hoekje bij het raam staat al geruime tijd een jongeman, hij is alleen. Hij heeft Erik eerder al gevraagd of hij een foto van hem wilde maken, wat hij uiteraard deed. Hij lijkt te wachten tot we weggaan, maar dat kan nog wel even duren, er is hier veel, erg veel te zien. Dan steekt hij toch maar zijn joint op en sluit hij zijn ogen.

Ook bij de andere gebouwen op het complex is kunst/graffiti te vinden, dit is echter veel smaakvoller gedaan. Het is hier groot, 57000 m2, je kan hier gerust een dag rondsnuffelen in de oude verlaten gebouwen, het grootste deel is goed toegankelijk gemaakt, maar soms kom je in een hoekje waar het best wel obscuur is en je niet weet of het gebouwtje eigenlijk toch niet op instorten staat. Het is overigens een prachtige plek, net boven de Ganges, het is nu wat overwoekerd allemaal, maar ik denk dat je toendertijd vanuit je ‘mediatiepod’ zo over de Ganges uitkeek.

de 'meditatiepods' in de ashram

(Overigens, de Maharishi is later neergestreken in Vlodrop (Limburg), waar hij in 2008 overleed.)

er zijn hier overal jerrycannetjes te koop waarmee je gangeswater mee kan nemen voor thuis

De ashram ligt zo’n 6 kilometer van ons guesthouse, eerst de brug over de Ganges over en dan de oever volgen tot de ashram. Na de ashram is er niets meer, je kan het haast niet missen. Terug gaan we dezelfde route, maar dan langzamer. We stoppen voor een (verdiend) bakje koffie en een grilled-paneer-sandwich. Het wordt langzamerhand schemerig. Aan deze kant van de rivier veel tempels en er worden veel rituelen uitgevoerd in de Ganges. Een aantal jongens duiken er zelfs in, ondanks waarschuwingen van de sterke stroming, er verdrinken hier jaarlijks mensen. We zijn benieuwd hoe koud het water eigenlijk is, nou… koud!

de aanlegsteiger van de ferryboot

met de ferry naar de overkant

Een eindje verder gaat er een ferry naar de overkant. Voor 15 roepies (23 eurocent) mogen we mee, zelfs op en neer. We vertrekken pas als het bootje vol is. Naast me zit een mevrouw met een jerrycan op schoot. Als we vertrekken vult ze hem met water uit de Ganges. Haar vriendin vult haar thermoskan. Water uit de Ganges voor thuis.

In het donker lopen we terug naar ons guesthouse en zien we nog een klein stukje van de Ganga Aarti bij de brug. Hier is het allemaal stukken kleinschaliger dan in Varanasi, beter.

de Ganga Aarti aan de overkant bij 'onze' brug

Hieronder nog wat foto's van de kunst/graffiti (smaken verschillen :-)) in de "Beatles-ashram":