We vinden het hier heerlijk, Rishikesh is rustig, er is
genoeg te zien, je kan lekker aan de oever van de Ganges zitten en je kan hier
heerlijk eten. Maar ja, ‘moeten’ we ook niet iets doen dan? Een yogalesje
misschien? Ha ha, er is hier zoveel aanbod, dat de lust ons gewoon vergaat. In
Varanasi hebben we twee heerlijk lessen gehad, laten we het daar maar bij
houden. Dan een dagje uit. Er zijn diverse opties en we kiezen voor Clement
Town, dat ligt net buiten Dehradun op een anderhalf uur rijden hier vandaan.
Vluchtelingen uit Tibet zijn hier ooit neergestreken en er is een heel dorpje
ontstaan, er is een klooster, een enorme stupa, we zijn nieuwsgierig.
Charlotte regelt een auto voor ons. Als we instappen
verbaast de taxichauffeur zich erover dat we geen bagage bij ons hebben, huh?
Hij vraagt waar we naar toe willen, maar als we dat zeggen, reageert hij heel
warrig. Hij spreekt nauwelijks Engels. We roepen Calam (de eigenaar van ons
guesthouse) erbij, ook hij vertrouwt het niet helemaal, hij zegt ons te bellen
als het niet gaat zoals we verwachten.
We zijn nog geen vijf minuten weg of de taxichauffeur (die
overigens sterk op Salman Rushdie lijkt) gaat aan het bellen. We begrijpen dat
hij vraagt waar het klooster is. We horen elke keer ‘monastery’ in zijn praten.
Na een kwartiertje met diverse mensen gesproken te hebben, zegt hij ‘acha’, wat
zoveel betekent als ‘okay’. Het zal wel goedkomen.
Twee uur later staan we (na nog diverse keren gevraagd te
hebben aan omstanders) inderdaad bij een Tibetaans klooster, hoera, het is
gelukt! We lopen het terrein op naar de ‘main hall’ toe, die gesloten is. Ach
ja, kan gebeuren. We draaien het enorme gebedswiel in de rondte en dan zien we
een monnik aan komen lopen. Mét een sleutel! Hij doet een enorme gebedshal voor
ons open. Wow! Wat een kleurenpracht, we mochten binnen geen foto’s maken, maar
elke vierkante centimeter was beschilderd met prachtige Tibetaanse kunst. Het
klooster was niet echt heel oud (uit 1992), maar wel heel mooi.
 |
| kijk eens hoe mooi de schakelaars 'weggewerkt' zijn in de schildering |
Als we naar buiten lopen, gaat net de bel. De lunchpauze
gaat beginnen. Rondom het klooster zijn allemaal scholen, we hadden de jonge
monniken al in de klaslokalen zien zitten. Ze komen één voor één naar buiten
gerend. Wij kijken om ons heen, er zou hier toch ook een enorme stoepa moeten
zijn? De grootste ter wereld hadden we gelezen. Die zie je toch niet zomaar
over het hoofd. We lopen op een enorme (hij lijkt de lachende boeddha zelf wel)
monnik af. Hij spreekt gelukkig goed Engels. De stoepa die we zoeken is hier
zo’n 20 kilometer vandaan… Onze chauffeur staat ook bij het gesprek en hij
gebaart dat hij wel weet wat dat is. Off we go…
Inmiddels begrijpen we de verwarring. Waar we heen wilden
gaan, noemt onze chauffeur ‘buddha’s temple’ en wij hadden gevraagd om
‘buddha’s monastery’. Nu is er ook een klooster bij de stoepa, maar blijkbaar
weet hij dat niet. Maakt allemaal niet uit natuurlijk, nu hebben we dit
klooster ook gezien, bij thuiskomst blijkt dat Charlotte en Camal niet eens van
het bestaan afwisten.
We rijden door naar Clement Town, daar waar de stoepa is,
het ligt ten zuiden van Dehradun. Als we aankomen is de stoepa inderdaad enorm.
Er staan ook twee enorme boeddhabeelden bij én een enorm klooster én een aantal
winkeltjes én een aantal restaurantjes. Dit is duidelijk een plek waar mensen
een dagje naar toe gaan. Buiten de vele Indiase dagjesmensen, lopen er ook een
aantal Tibetaanse mensen rond. Alsof we weer even in Ladakh zijn. Traditioneel gekleed,
met hun gebedsmolen in de hand de stoepa rond.
 |
| het klooster |
Achter het klooster horen we traditionele klooster ‘muziek’,
dat wat ze tijdens hun gebeden gebruiken bij het chanten van teksten. We lopen
naar het geluid toe en zien jonge monniken op een open veld. Ze zijn aan het
oefenen, het valt ze duidelijk nog niet mee om geluid te krijgen uit de enorme
soort klarinetachtige instrumenten. Leuk om te zien.
We lopen door naar het kleine restaurantje, lekkere momo’s,
thukpa, het is genieten hier. Voor 200 roepies (ongeveer EUR 4,50) eten we ons
buikje helemaal rond J.
 |
| huh? |
We geven onze schoenen af bij de schoenenmeneer, voor 3
roepies (5 eurocent) per paar houdt hij ze in bewaring voor je. Op blote voeten
gaan we verder. De enorme stoepa is inmiddels open en we mogen naar binnen. Ook
hier mogen we geen foto’s maken, jammer hoor, het ziet er allemaal schitterend
uit (letterlijk en figuurlijk trouwens).
Aan het eind van de middag brengt de chauffeur ons weer
netjes thuis. Het is allemaal gelukt, gezien wat we wilden zien en zelfs een
nieuw klooster ‘ontdekt’ J.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten