Ondertussen zijn we al weer even thuis en weer aan het werk. Op naar de volgende trip ! (Budapest in februari ..)
Voor de nieuwsgierigen : op onze website www.erikenwilleke.com zijn meer foto's te zien van Hong Kong.
Groetjes !!
dinsdag 10 januari 2006
woensdag 4 januari 2006
Vogeltjes en (toch maar) een kijkje in een winkelcentrum
Alweer onze laatste dag, aan deze kant van de aarde lijkt de tijd wel (nog) harder te gaan dan bij ons. We genieten een laatste keer van het uitgebreide buffet, Howard bakt voor de laatste keer een eitje voor ons. We pakken onze spullen in, checken uit, laten onze bagage in het hotel en gaan natuurlijk nog een dagje de stad in. We vliegen pas om kwart over 12 vanavond, dus we hebben nog even te gaan.
We beginnen in Mongkok, waar we eerder deze week vanwege de regen niet verder konden. De Yuen Po Bird Market staat op het programma, de vogeltjesmarkt. Allereerst kom je door de bloemenmarkt, leuk om te zien. We passeren veel soorten bloemen en planten en de mooiste boeketten. De vogeltjesmarkt is erg lawaaiig, elk vogeltje doet zeg maar zijn uiterste best om boven het andere uit te komen.
En er zijn heel veel vogeltjes en heel veel kooitjes, soms zit er een wel hele grote vogel in een veel te klein kooitje en soms zitten er heel veel kleine vogeltjes bij elkaar in een veel te klein kooitje. Al met al nou niet zo’n diervriendelijk situatie. Maar als ze eenmaal een eigenaar gevonden hebben, hebben ze de tijd van hun leven. De mooiste kooitjes, kraampjes met het lekkerste voer (zelfs levende sprinkhanen worden druk verhandeld) worden hier ook verkocht. Er lopen mensen rond met bijvoorbeeld drie kooitjes, ze laten hun vogeltjes uit … Er zijn speciale stellingen rondom de markt, waaraan mensen hun kooitje kunnen hangen. Kan het vogeltje ook eens buiten kijken en een frisse neus halen, de eigenaar kijkt trots toe. Een vermakelijk geheel.
Daarna nemen we de bus richting de Star Ferry pier, we kunnen bovenin voorin zitten en genieten van een rit door Kowloon. Voor de laatste keer (tja, dat denken we nogal eens vandaag) nemen de we ferry naar de overkant, het uitzicht blijft toch wel erg mooi, het verveelt zeker niet ! In Central aangekomen zoeken we onze weg tussen de jungle wolkenkrabbers, in dit deel loop je als voetganger niet op de weg, maar op de ‘eerste verdieping’, via wegovergangen, winkelcentra, etc. zoek je je weg. Lopen op de ‘begane grond’ heeft weinig zin, je kan hier bijna nergens op dit niveau de weg oversteken. Met de tram gaan we richting Causeway Bay en snacken wat bij de Mc Donalds, lekker weer eens frietjes na een week rijst.
We zijn vlakbij Happy Valley, de andere racecourse in Hong Kong, de oudste van de twee. Toch wel nieuwsgierig geworden door ons bezoek aan de andere, besluiten we een kijkje te nemen. Er is een museum bij Happy Valley, op de tweede verdieping van het gebouw en van hieruit heb je een prachtig uitzicht op de racetrack. De baan ligt midden tussen de wolkenkrabbers, echt prachtig om te zien, er wordt hier veel ’s nachts geracet en dat zal werkelijk een fantastisch zicht zijn. Hebben ze in Sha Tin een park aangelegd midden in de baan (waar mensen in het weekend heen gaan, zo wanhopig zijn ze op zoek naar ‘groen’), hier hebben ze het midden van de baan benut voor voetbal- en tennisvelden. Morgenavond wordt hier weer geracet, we vinden het echt jammer dat we daar niet bij kunnen zijn !!
Hierna besluiten we de dag af te sluiten op een Hong Kong – waardige manier, namelijk met het bezoek aan een winkelcentrum. Daar kan je natuurlijk niet onderuit als je hier bent, al zou je willen. We gaan naar Times Square, waar we geprobeerd hebben oud & nieuw te vieren. Het is een prachtig winkelcentrum, 9 verdiepingen hoog en de enorme kerstboom staat nog steeds te pronken. Op de bovenste twee verdiepingen zijn een aantal restaurants (van de duurdere categorie) en op elke verdieping is wel een koffie/thee shopje (waaronder natuurlijk de Starbucks). We kwijlen wat op de elektronica afdeling, lessen onze dorst in een van de cafeetjes, internetten (gratis) en gaan uiteindelijk met de metro weer terug naar ons hotel.
Een aantal roltrappen zijn afgesloten, er hangt een bordje ‘not in use, energy saving’. Als je zou kunnen zien hoeveel licht hier ’s avonds is (het wordt hier gewoon nooit echt donker) en als je zou kunnen voelen hoeveel airconditionings hier zijn, is het absurd dat er één roltrap is afgesloten om te kunnen besparen … wellicht tekent het Hong Kong en tja, je moet tenslotte ergens beginnen …
We beginnen in Mongkok, waar we eerder deze week vanwege de regen niet verder konden. De Yuen Po Bird Market staat op het programma, de vogeltjesmarkt. Allereerst kom je door de bloemenmarkt, leuk om te zien. We passeren veel soorten bloemen en planten en de mooiste boeketten. De vogeltjesmarkt is erg lawaaiig, elk vogeltje doet zeg maar zijn uiterste best om boven het andere uit te komen.
En er zijn heel veel vogeltjes en heel veel kooitjes, soms zit er een wel hele grote vogel in een veel te klein kooitje en soms zitten er heel veel kleine vogeltjes bij elkaar in een veel te klein kooitje. Al met al nou niet zo’n diervriendelijk situatie. Maar als ze eenmaal een eigenaar gevonden hebben, hebben ze de tijd van hun leven. De mooiste kooitjes, kraampjes met het lekkerste voer (zelfs levende sprinkhanen worden druk verhandeld) worden hier ook verkocht. Er lopen mensen rond met bijvoorbeeld drie kooitjes, ze laten hun vogeltjes uit … Er zijn speciale stellingen rondom de markt, waaraan mensen hun kooitje kunnen hangen. Kan het vogeltje ook eens buiten kijken en een frisse neus halen, de eigenaar kijkt trots toe. Een vermakelijk geheel.
Daarna nemen we de bus richting de Star Ferry pier, we kunnen bovenin voorin zitten en genieten van een rit door Kowloon. Voor de laatste keer (tja, dat denken we nogal eens vandaag) nemen de we ferry naar de overkant, het uitzicht blijft toch wel erg mooi, het verveelt zeker niet ! In Central aangekomen zoeken we onze weg tussen de jungle wolkenkrabbers, in dit deel loop je als voetganger niet op de weg, maar op de ‘eerste verdieping’, via wegovergangen, winkelcentra, etc. zoek je je weg. Lopen op de ‘begane grond’ heeft weinig zin, je kan hier bijna nergens op dit niveau de weg oversteken. Met de tram gaan we richting Causeway Bay en snacken wat bij de Mc Donalds, lekker weer eens frietjes na een week rijst.
We zijn vlakbij Happy Valley, de andere racecourse in Hong Kong, de oudste van de twee. Toch wel nieuwsgierig geworden door ons bezoek aan de andere, besluiten we een kijkje te nemen. Er is een museum bij Happy Valley, op de tweede verdieping van het gebouw en van hieruit heb je een prachtig uitzicht op de racetrack. De baan ligt midden tussen de wolkenkrabbers, echt prachtig om te zien, er wordt hier veel ’s nachts geracet en dat zal werkelijk een fantastisch zicht zijn. Hebben ze in Sha Tin een park aangelegd midden in de baan (waar mensen in het weekend heen gaan, zo wanhopig zijn ze op zoek naar ‘groen’), hier hebben ze het midden van de baan benut voor voetbal- en tennisvelden. Morgenavond wordt hier weer geracet, we vinden het echt jammer dat we daar niet bij kunnen zijn !!
Hierna besluiten we de dag af te sluiten op een Hong Kong – waardige manier, namelijk met het bezoek aan een winkelcentrum. Daar kan je natuurlijk niet onderuit als je hier bent, al zou je willen. We gaan naar Times Square, waar we geprobeerd hebben oud & nieuw te vieren. Het is een prachtig winkelcentrum, 9 verdiepingen hoog en de enorme kerstboom staat nog steeds te pronken. Op de bovenste twee verdiepingen zijn een aantal restaurants (van de duurdere categorie) en op elke verdieping is wel een koffie/thee shopje (waaronder natuurlijk de Starbucks). We kwijlen wat op de elektronica afdeling, lessen onze dorst in een van de cafeetjes, internetten (gratis) en gaan uiteindelijk met de metro weer terug naar ons hotel.
Een aantal roltrappen zijn afgesloten, er hangt een bordje ‘not in use, energy saving’. Als je zou kunnen zien hoeveel licht hier ’s avonds is (het wordt hier gewoon nooit echt donker) en als je zou kunnen voelen hoeveel airconditionings hier zijn, is het absurd dat er één roltrap is afgesloten om te kunnen besparen … wellicht tekent het Hong Kong en tja, je moet tenslotte ergens beginnen …
dinsdag 3 januari 2006
Yung Kee
Gisteravond was onze laatste avond in Hong Kong. We besloten naar Lan Kwai Fong te gaan, populair vanwege zijn bars, restaurants, etc. Toen we aankwamen hadden we al spijt, inderdaad er zijn hier vooral veel bars, veel toeristen en expats. Toen we een straatje inliepen vol met terrasjes (hadden we overigens nog niet eerder zo gezien), werden we gelijk door 6 man aangevallen, we moesten toch vooral bij hun komen eten. "Wegwezen hier !!" riepen kleine stemmetjes in ons hoofd.
En zo kwamen we bij Yung Kee, een 'beroemd' Cantonees restaurant, is er al sinds 194x. Het was er druk, het is er waarschijnlijk altijd druk, dus we moesten wachten.
Al een hele week zien we mensen staan wachten bij populaire restaurants, pizzahutten en sushibarretjes en nu waren we blijkbaar ook aan de beurt ! We kregen een nummertje en mochten zelfs een rondje gaan lopen, een half uurtje zou het ongeveer gaan duren. Nou, dat klopte wel, met een half uurtje zaten we aan tafel en bestelden we een dinertje met alle prijswinnende gerechten. Het restaurant is namelijk nogal prijswinnerig, de eerste 4 bladzijdes van de menukaart staat vol met diverse prijzen over de jaren heen. Het eten was goed, de sfeer Chinees (vooral veel licht !).
En nu is onze laatste dag aangebroken. De spullen zijn al ingepakt, maar we kunnen nog een hele middag en avond de stad in, onze vlucht gaat pas om kwart over 12 vannacht. We gaan er nog even van genieten !!
En zo kwamen we bij Yung Kee, een 'beroemd' Cantonees restaurant, is er al sinds 194x. Het was er druk, het is er waarschijnlijk altijd druk, dus we moesten wachten.Al een hele week zien we mensen staan wachten bij populaire restaurants, pizzahutten en sushibarretjes en nu waren we blijkbaar ook aan de beurt ! We kregen een nummertje en mochten zelfs een rondje gaan lopen, een half uurtje zou het ongeveer gaan duren. Nou, dat klopte wel, met een half uurtje zaten we aan tafel en bestelden we een dinertje met alle prijswinnende gerechten. Het restaurant is namelijk nogal prijswinnerig, de eerste 4 bladzijdes van de menukaart staat vol met diverse prijzen over de jaren heen. Het eten was goed, de sfeer Chinees (vooral veel licht !).
En nu is onze laatste dag aangebroken. De spullen zijn al ingepakt, maar we kunnen nog een hele middag en avond de stad in, onze vlucht gaat pas om kwart over 12 vannacht. We gaan er nog even van genieten !!
maandag 2 januari 2006
De Chineze BBQ
De één na laatste dag in Hong Kong, jammer, want ons verlanglijstje is nog te lang voor nog maar twee dagen te gaan. We kiezen ervoor nogmaals naar de New Territories te gaan, ons eerste uitstapje daarheen (naar de 10.000 boeddha’s) viel niet tegen, maar we hadden meer groen verwacht en vonden eigenlijk alleen maar beton. We doen dus een nieuwe poging en gaan nu wat verder. Met de KCR rijden we tot aan Tai Po Market, waar we een bus zoeken richting Tai Mei Tuk. Voor de kenners : het schiereiland boven Sai Kung.
Als we aankomen in Tai Mei Tuk worden we gelijk al weer verrast. Het is eind van de ochtend, maandagochtend wel te verstaan en het is hier hartstikke druk. Het dorpje/stadje ligt aan het water en het geheel ademt ‘vakantie’ uit. En wat doen Hong Kong Chinezen als ze ‘uit’ zijn ? BBQ’en ! Je kan hier een tafeltje met bbq huren, boodschappen gaan gewoon mee en het vuur kan erin. We kunnen het ons niet voorstellen, maandag, eind van de ochtend … en het is druk …erg druk …
Maar wij gaan naar het Pat Sin Leng Country Park, een natuurgebied, de ingang van het gebied is een kwartiertje lopen vanaf Tai Mei Tuk. We volgen een wandeling door het park, de Pat Sin Leng Nature Trail en komen onderweg allemaal Chinezen tegen met wandelstokken, rugzakken, telefoons, kaarten van het gebied (terwijl je nauwelijks van de route kan afwijken en er staan overal bordjes) en als ze even uitrusten zijn ze uiteraard aan het snacken. Het enige wat we hier missen zijn de winkels …
Het is een flinke route, niet qua lengte (4 km), maar qua hoogteverschil, we ‘moeten’ zo’n 300 meter hoogteverschil overbruggen en kost heel wat zweetdruppeltjes. De zon schijnt heerlijk, het uitzicht in het vanuit het park zijn schitterend en we genieten even van de rust, we horen hier vogeltjes zingen, af en toe een krekel en dat op een uurtje van de hectiek van centrum Hong Kong.
Vooraf zijn ons twee watervallen beloofd, maar helaas, alles staat droog. Na twee uurtjes klimmen en klauteren zijn we bij het eindpunt en ook hier weer allemaal bbq’ende Chinezen. Volgens mij moeten ze hier ook een soort kerstvakantie kennen, want ook de bus vanaf Bride’s Pool (ons eindpunt), die alleen in het weekend en in ‘holidays’ rijdt, rijdt vandaag gelukkig.
Met de bus, de KCR en de taxi zijn we weer redelijk snel terug bij ons hotel. Even lekker opfrissen voordat we onze (voorlopig) laatste avond in Hong Kong doorbrengen !
Als we aankomen in Tai Mei Tuk worden we gelijk al weer verrast. Het is eind van de ochtend, maandagochtend wel te verstaan en het is hier hartstikke druk. Het dorpje/stadje ligt aan het water en het geheel ademt ‘vakantie’ uit. En wat doen Hong Kong Chinezen als ze ‘uit’ zijn ? BBQ’en ! Je kan hier een tafeltje met bbq huren, boodschappen gaan gewoon mee en het vuur kan erin. We kunnen het ons niet voorstellen, maandag, eind van de ochtend … en het is druk …erg druk …
Maar wij gaan naar het Pat Sin Leng Country Park, een natuurgebied, de ingang van het gebied is een kwartiertje lopen vanaf Tai Mei Tuk. We volgen een wandeling door het park, de Pat Sin Leng Nature Trail en komen onderweg allemaal Chinezen tegen met wandelstokken, rugzakken, telefoons, kaarten van het gebied (terwijl je nauwelijks van de route kan afwijken en er staan overal bordjes) en als ze even uitrusten zijn ze uiteraard aan het snacken. Het enige wat we hier missen zijn de winkels …
Het is een flinke route, niet qua lengte (4 km), maar qua hoogteverschil, we ‘moeten’ zo’n 300 meter hoogteverschil overbruggen en kost heel wat zweetdruppeltjes. De zon schijnt heerlijk, het uitzicht in het vanuit het park zijn schitterend en we genieten even van de rust, we horen hier vogeltjes zingen, af en toe een krekel en dat op een uurtje van de hectiek van centrum Hong Kong.
Vooraf zijn ons twee watervallen beloofd, maar helaas, alles staat droog. Na twee uurtjes klimmen en klauteren zijn we bij het eindpunt en ook hier weer allemaal bbq’ende Chinezen. Volgens mij moeten ze hier ook een soort kerstvakantie kennen, want ook de bus vanaf Bride’s Pool (ons eindpunt), die alleen in het weekend en in ‘holidays’ rijdt, rijdt vandaag gelukkig.
Met de bus, de KCR en de taxi zijn we weer redelijk snel terug bij ons hotel. Even lekker opfrissen voordat we onze (voorlopig) laatste avond in Hong Kong doorbrengen !
Harry Harry op de race track
De eerste dag van 2006, we staan al weer redelijk vroeg op om op tijd door Iris (tuutterdetuut) naar ons tafeltje aan het ontbijt begeleidt te worden. Ze gaat ons al kennen en we krijgen met de dag een mooier plekje. Vanmorgen zitten we zelfs aan het raam bij de waterkant. Zo kunnen we ons op het gemak voorbereiden op de dag die komen gaat. Bij het dagelijkse krantje zit een fikse bijlage over de paardenraces van vandaag. Zo kunnen we ons een beetje inlezen en weten we wie er favoriet zijn ! Na het ontbijt vragen we aan ons space-cake-concierge om er dress-codes zijn bij de paardenraces. We hadden hier namelijk over gelezen. Hij wist het niet, was nog nooit naar een paardenrace geweest. Toen ik hem vroeg of hij dan geen miljonair wilde worden, kregen we een warrig antwoord, het kwam er geloof ik op neer dat hij er liever hard voor werkte.
Maar goed, vandaag dus naar de paardenraces. Als je denkt dat de hele economie van Hong Kong draait om de ondernemingen die zich hier gevestigd hebben, heb je het fout, het zijn de paarden waar alles om draait. Gokken zit de Chinezen in het bloed, maar toen de Engelsen Hong Kong koloniseerden, werd dat al snel verboden. Behalve de paardenraces dan, dat mocht wel, vonden de Engelsen natuurlijk zelf ook leuk. Tegenwoordig mag er ook bij voetbalwedstrijden gegokt worden en is er één legale loterij, maar dat even terzijde. Het gokken op de paarden kent hier een jaarlijkse omzet van meer dan 1 biljoen US dollar. In het seizoen vinden er ca 2 maal per week races plaats en er zijn twee stadia. Eentje op Hong Kong Island, Happy Valley, midden tussen de wolkenkrabbers (en de oudste, is er sinds 1846) en eentje in de New Territories, Sha Tin, het is het grootste stadium van Azie, er kunnen geloof ik 80.000 mensen in. Vandaag mogen we naar het grote en nieuwe Sha Tin.
Als we aankomen worden we weer hartelijk verwelkomt. Het valt ons op dat iedereen aardig is in Hong Kong (dus niet alleen toevallig vandaag). Als je maar even staat te kijken of te zoeken, vragen ze al of ze je kunnen helpen (zonder dat ze iets aan je willen verkopen, bijna uniek in Azie). Erg attent. Ook hier, gelijk worden we naar het juiste loket verwezen voor de speciale tourist-badge. Even later worden we aangesproken of we niet in de members-sectie willen zitten en recreëren, ‘better facilities’ roept de man en we happen gretig toe. We worden er zelfs helemaal naar toe gebracht !
We lopen wel een stukje door het gebied voor de ‘normale’ mensen en besluiten hier toch straks ook een kijkje te gaan nemen. In het members deel is het goed toeven, de airco staat op vriezen, nu is het eindelijk mooi weer, de zon schijnt, moeten we een jas mee voor binnen !
Binnen wordt er al volop gegokt, er zijn automaten, telefoons, loketten, je moet haast moeite doen om niet te gokken. Op de tv schermen worden beelden getoond van recente races, kan je kijken hoe fit ‘je’ paard erbij staat vandaag. Overal liggen kranten met statistieken, honderden statistieken. Ook hoeveel het paard weegt vandaag en hoeveel dat verschilt met de vorige race, dezelfde gegevens over het gewicht van de jockey en hoeveel oliebollen hij op had gisteren. Of het paard ziek is geweest of niet, of hij al eens ‘gebloed’ heeft, wat dat ook moge zijn, laatst gewonnen race, snelste tijd, etc. etc. etc. je kan het zo gek niet bedenken of het staat erin. Iedereen zit dan ook met zijn neus in deze krantjes (of is aan het eten, het blijven immers Chinezen).
De paarden hebben de mooiste namen, Harry Harry, Smarty, Ambitious Leader, Hip Hip Hooray, Desert Strike, Double Pleasure, Just Too Good, Dream Horse, Arrogance en zo kan ik nog wel even doorgaan. Harry Harry vinden we de mooiste.
Dan is het een klein half uur voor de eerste race. In de paradering worden de paarden warm gelopen, na een paar rondjes gaan ze ieder in hun eigen paddock, de deuren gaan dicht. Wat zou hierachter gebeuren ?? De VIP’s komen het paradeveld op, dure mannen en nog duurdere vrouwen, de paarden komen weer naar buiten en worden nogmaals rondgeleid, op de grote schermen zien we de beelden. De jockeys lopen tussen de VIP’s, ze worden voorgesteld aan diverse mensen. Dan gaat de bel, de jockeys klimmen op hun paarden en draaien nog een laatste rondje op het paradeveld. Het is tijd om de racetrack op te gaan !
Alhoewel het paradeveld niet in ons gezichtsveld is, kunnen we alles goed volgen op de enorme schermen. We zien de paarden het veld op komen, de start is helemaal aan de andere kant, we kunnen dit nauwelijks met het blote oog zien (maar ook nu kunnen we alles weer perfekt volgen op de schermen). Het hele circuit is ca 1.900 meter lang en de eerste race gaat over 1.200 meter. De jockeys gaan met hun paarden in de startwagen (dat ding zal vast wel een naam hebben, je weet wel, waar de deurtjes ineens van open gaan, waaruit dan de paarden tevoorschijn ‘vliegen’). Niet elk paard gaat daar blijkbaar vrijwillig in, sommige worden door een Chineesje of 10 aangeduwd. Het paard lijkt dan in eerste instantie sterker, maar moet uiteindelijk toch toegeven. Ineens wordt het ook enorm druk buiten, iedereen blijft zo lang mogelijk binnen, is druk met gokken, totdat de race daadwerkelijk begint. Eerst zit iedereen, nog steeds met de neuzen in de krantjes. Totdat de paarden in zicht komen, dan gaan ze staan, druk gebaren, gillen, roepen, het hoogtepunt volgt op de finish. Jantje lacht, Jantje huilt en iedereen gaat weer naar binnen. De volgende race begint over een half uurtje…
Het is erg vermakelijk, de mensen zijn de hele tijd druk in de weer, gokjes worden tot op het laatste moment nog gelegd. Er zijn vandaag 10 races, de eerste om 1 uur ’s middags en de laatste om kwart voor 6. We dachten eerst halverwege de middag naar ‘huis’ te gaan, maar we vinden het zo amusant, dat we tot het eind blijven. Ook dan blijkt weer dat ze perfekt met massa’s om kunnen gaan. Binnen no-time verlaten circa 80.000 mensen het stadium, zonder opstoppingen van welke aard dan ook !
We bezoeken de paradering, waar de paarden en de jockeys voorgesteld worden aan de VIPS en waar iedereen kan zien hoe zijn favoriet er aan toe is. We lopen nog naar helemaal vooraan aan het circuit. Als de paarden het veld aflopen, zijn ze dan nog geen drie meter van je vandaan. We kijken hoe de Hong Kong Chinees het geheel beleeft en we zijn blij dat we in de wat ‘duurdere’ members-sectie mogen zitten. ‘Beneden’ zitten de ‘arme sloebers’, mensen die waarschijnlijk ergens tig-hoog achter wonen in zo’n triest betonnen blok, met het lijkt wel soms geen ramen. Ze dromen van een mooi huis in een rustige omgeving, de paardenraces lijkt voor hun de enige manier om dit te realiseren. Maar het werkt natuurlijk niet zo en het is triest om te zien hoe de hoop uit de ogen van deze mensen vervliegt als de race over is ..
Maar goed, vandaag dus naar de paardenraces. Als je denkt dat de hele economie van Hong Kong draait om de ondernemingen die zich hier gevestigd hebben, heb je het fout, het zijn de paarden waar alles om draait. Gokken zit de Chinezen in het bloed, maar toen de Engelsen Hong Kong koloniseerden, werd dat al snel verboden. Behalve de paardenraces dan, dat mocht wel, vonden de Engelsen natuurlijk zelf ook leuk. Tegenwoordig mag er ook bij voetbalwedstrijden gegokt worden en is er één legale loterij, maar dat even terzijde. Het gokken op de paarden kent hier een jaarlijkse omzet van meer dan 1 biljoen US dollar. In het seizoen vinden er ca 2 maal per week races plaats en er zijn twee stadia. Eentje op Hong Kong Island, Happy Valley, midden tussen de wolkenkrabbers (en de oudste, is er sinds 1846) en eentje in de New Territories, Sha Tin, het is het grootste stadium van Azie, er kunnen geloof ik 80.000 mensen in. Vandaag mogen we naar het grote en nieuwe Sha Tin.
Als we aankomen worden we weer hartelijk verwelkomt. Het valt ons op dat iedereen aardig is in Hong Kong (dus niet alleen toevallig vandaag). Als je maar even staat te kijken of te zoeken, vragen ze al of ze je kunnen helpen (zonder dat ze iets aan je willen verkopen, bijna uniek in Azie). Erg attent. Ook hier, gelijk worden we naar het juiste loket verwezen voor de speciale tourist-badge. Even later worden we aangesproken of we niet in de members-sectie willen zitten en recreëren, ‘better facilities’ roept de man en we happen gretig toe. We worden er zelfs helemaal naar toe gebracht !
We lopen wel een stukje door het gebied voor de ‘normale’ mensen en besluiten hier toch straks ook een kijkje te gaan nemen. In het members deel is het goed toeven, de airco staat op vriezen, nu is het eindelijk mooi weer, de zon schijnt, moeten we een jas mee voor binnen !
Binnen wordt er al volop gegokt, er zijn automaten, telefoons, loketten, je moet haast moeite doen om niet te gokken. Op de tv schermen worden beelden getoond van recente races, kan je kijken hoe fit ‘je’ paard erbij staat vandaag. Overal liggen kranten met statistieken, honderden statistieken. Ook hoeveel het paard weegt vandaag en hoeveel dat verschilt met de vorige race, dezelfde gegevens over het gewicht van de jockey en hoeveel oliebollen hij op had gisteren. Of het paard ziek is geweest of niet, of hij al eens ‘gebloed’ heeft, wat dat ook moge zijn, laatst gewonnen race, snelste tijd, etc. etc. etc. je kan het zo gek niet bedenken of het staat erin. Iedereen zit dan ook met zijn neus in deze krantjes (of is aan het eten, het blijven immers Chinezen).
De paarden hebben de mooiste namen, Harry Harry, Smarty, Ambitious Leader, Hip Hip Hooray, Desert Strike, Double Pleasure, Just Too Good, Dream Horse, Arrogance en zo kan ik nog wel even doorgaan. Harry Harry vinden we de mooiste.
Dan is het een klein half uur voor de eerste race. In de paradering worden de paarden warm gelopen, na een paar rondjes gaan ze ieder in hun eigen paddock, de deuren gaan dicht. Wat zou hierachter gebeuren ?? De VIP’s komen het paradeveld op, dure mannen en nog duurdere vrouwen, de paarden komen weer naar buiten en worden nogmaals rondgeleid, op de grote schermen zien we de beelden. De jockeys lopen tussen de VIP’s, ze worden voorgesteld aan diverse mensen. Dan gaat de bel, de jockeys klimmen op hun paarden en draaien nog een laatste rondje op het paradeveld. Het is tijd om de racetrack op te gaan !
Alhoewel het paradeveld niet in ons gezichtsveld is, kunnen we alles goed volgen op de enorme schermen. We zien de paarden het veld op komen, de start is helemaal aan de andere kant, we kunnen dit nauwelijks met het blote oog zien (maar ook nu kunnen we alles weer perfekt volgen op de schermen). Het hele circuit is ca 1.900 meter lang en de eerste race gaat over 1.200 meter. De jockeys gaan met hun paarden in de startwagen (dat ding zal vast wel een naam hebben, je weet wel, waar de deurtjes ineens van open gaan, waaruit dan de paarden tevoorschijn ‘vliegen’). Niet elk paard gaat daar blijkbaar vrijwillig in, sommige worden door een Chineesje of 10 aangeduwd. Het paard lijkt dan in eerste instantie sterker, maar moet uiteindelijk toch toegeven. Ineens wordt het ook enorm druk buiten, iedereen blijft zo lang mogelijk binnen, is druk met gokken, totdat de race daadwerkelijk begint. Eerst zit iedereen, nog steeds met de neuzen in de krantjes. Totdat de paarden in zicht komen, dan gaan ze staan, druk gebaren, gillen, roepen, het hoogtepunt volgt op de finish. Jantje lacht, Jantje huilt en iedereen gaat weer naar binnen. De volgende race begint over een half uurtje…
Het is erg vermakelijk, de mensen zijn de hele tijd druk in de weer, gokjes worden tot op het laatste moment nog gelegd. Er zijn vandaag 10 races, de eerste om 1 uur ’s middags en de laatste om kwart voor 6. We dachten eerst halverwege de middag naar ‘huis’ te gaan, maar we vinden het zo amusant, dat we tot het eind blijven. Ook dan blijkt weer dat ze perfekt met massa’s om kunnen gaan. Binnen no-time verlaten circa 80.000 mensen het stadium, zonder opstoppingen van welke aard dan ook !
We bezoeken de paradering, waar de paarden en de jockeys voorgesteld worden aan de VIPS en waar iedereen kan zien hoe zijn favoriet er aan toe is. We lopen nog naar helemaal vooraan aan het circuit. Als de paarden het veld aflopen, zijn ze dan nog geen drie meter van je vandaan. We kijken hoe de Hong Kong Chinees het geheel beleeft en we zijn blij dat we in de wat ‘duurdere’ members-sectie mogen zitten. ‘Beneden’ zitten de ‘arme sloebers’, mensen die waarschijnlijk ergens tig-hoog achter wonen in zo’n triest betonnen blok, met het lijkt wel soms geen ramen. Ze dromen van een mooi huis in een rustige omgeving, de paardenraces lijkt voor hun de enige manier om dit te realiseren. Maar het werkt natuurlijk niet zo en het is triest om te zien hoe de hoop uit de ogen van deze mensen vervliegt als de race over is ..
De tas van Sinterklaas en duizenden Boeddha’s
Een maand geleden deed ik inkopen voor de Sinterklaas bij ons op het dorp. De supermarkt had een aktie, je kreeg een gratis boodschappentas, de tas van Sinterklaas. Het staat er ook in grote letters op, de tas is rood met uiteraard een Sinterklaas in het midden. Vandaag zitten we in de KCR, een kruising tussen een metro en een trein op weg naar Sha Tin in de New Territories van Hong Kong. En wat komt er (aan de hand van de Chinese mevrouw) voorbij gelopen ? De tas, ónze tas van Sinterklaas. Amazing !
De New Territories, het gebied tussen Kowloon en de Chinese grens. Een deel is natuur, bergen, maar natuurlijk ook veel bebouwing, volgens mij houdt het gewoon niet op. Met de KCR kan je tot aan de Chinese grens, maar wij stoppen halverwege bij Sha Tin, hier staat het klooster van de 10.000 boeddha’s.
Gelukkig schijnt vandaag de zon, heerlijk, de eerste zonnige dag hier in Hong Kong, hopelijk blijft het zo ! Ook in Sha Tin zijn winkelcentra, er zijn hier overal winkelcentra… eigenlijk wel handig, je kan overal gemakkelijk een toilet vinden .. en koffie ..
Na het bakkie bestijgen we de trappen, de 500 treden op weg naar het klooster van de 10.000 boeddha’s. Het begint beneden al, of het boeddha’s zijn weet ik niet, maar er staan aan de kant van de trap wel enorme godenbeelden, allemaal anders en allemaal met goud geverfd. Een rijk klooster … alhoewel, onderweg vinden we een bedelende monnik. We geven een kleinigheid, je weet nooit of het helpt. Bovenaan gekomen is het prachtig, veel kleuren, veel goud, het is een fotogeniek klooster. Als we de belangrijkste tempel binnengaan, begrijpen we de naam. Overal in de wand staan boeddha’s, allemaal anders, of het er 10.000 zijn weten we niet, we hebben ze maar niet nageteld. Er zijn veel aanbidders en er wordt weer veel gewierookt, al mag dat (gelukkig) hier niet binnen.
Middenin de tempel ligt Yuet Kai, de stichter van het klooster, overleden op bijna 90-jarige leeftijd in 1965. Zijn lichaam is gebalsemd en ligt hier te kijk, al heeft hij wel een gouden masker op (gelukkig ..). Hij stichtte het klooster in de jaren 50, het is dus nog niet zo oud. In 1997 heeft het hele grote schade geleden door landverschuivingen, het heeft toen drie jaar geduurd voordat de belangrijkste gebouwen weer hersteld waren. Nog niet alles is klaar, er wordt nog druk aan gewerkt.
Weer beneden eten we wat bij Fairwood, een soort Mc Donalds maar dan voor Chinees eten. Het personeel is er meer dan vriendelijk en al spreken sommigen geen woord Engels, ze helpen je maar al te graag.
Met de KCR en de MTR gaan we weer terug naar Hong Kong zelf. Het is vandaag redelijk zonnig en we ‘moeten’ The Peak nog op. Echt een must als je hier komt, je staat dan op ca 400 meter hoogte en er is een schitterend uitzicht over Hong Kong en zijn haven. Maar ja, het moet dan natuurlijk wel een beetje helder weer zijn. Vanaf beneden gaat er een tram naar boven, een vooroorlogs ding, maar wel erg leuk. Het gaat zo steil, sommige stukken lijken wel 45 graden, je ligt gewoon in je stoeltje. Bovenaan viel het ietwat tegen, beneden leek het wel helder, maar het is het nog lang niet. We zien het water maar nauwelijks. Toch is het prachtig, als het later in de week nog meer opknapt, gaan we misschien nog wel een keertje terug.
Met de ferry gaan we terug naar ons hotel. Even opfrissen, want het is immers oudjaarsavond. In de krant lazen we dat ‘the place to be for the countdown’ Times Square is, dus dat is de bestemming van vanavond. Het ligt in Causeway Bay (gezellige buurt) op Hong Kong Island en om 7 uur vanavond gaat de laatste ferry erheen. In het hotel worden ook al voorbereidingen getroffen voor het feest, balonnen gaan aan de stoelen, het personeel heeft mutsjes op en de band staat al te trappelen onder het 2006 spandoek.
In Causeway Bay is het een drukte van jewelste, wat zijn er toch een hoop mensen hier. We zoeken eerst een restaurantje op om wat te eten, wat hier gelukkig geen probleem is. Vooral de sushi restaurantjes zijn erg in trek, daar staan grote groepen mensen zelfs buiten te wachten op een plaatsje. Daarna bewegen we ons richting Times Square. ‘Bewegen’ is ook letterlijk en figuurlijk wat we doen. We zijn niet alleen, grote massa’s willen allemaal naar Times Square. Maar het is niet groot, er zijn hier geen grote pleinen of open plekken in de stad en zeker niet in dit gedeelte. Door de politie worden we efficiënt en doordacht door een systeem met dranghekken geleidt. We staan nauwelijks stil en uiteindelijk lopen we op Times Square (ik schrijf het snel, toch duurde het wel een half uurtje). We lopen door een speciale passage, het plein is al vol en voor we het weten staan we aan de andere kant en kunnen we niet meer terug. Het is verbazingwekkend hoe ze hier met massa’s om weten te gaan, zonder dat er problemen ontstaan of dat mensen lang stil staan. Het is circa half 11 en we realiseren ons dat we nooit op het plein terecht komen voor 12 uur. We besluiten maar terug te gaan naar het hotel. Te meer omdat vannacht na twaalven deze massa waarschijnlijk met dezelfde metro naar huis moet als wij. De meeste ingangen van de metro zijn afgesloten of er is eenrichtingsverkeer van gemaakt. Het ‘crowd management control system’ werd al afgekondigd en is duidelijk in werking getreden. Maar we worden gered. Een Duitser die al bijna 4 jaar in Hong Kong woont, neemt ons mee naar een ingang die nog wel open is. Hij heeft hiervoor jaren in Londen gewoond en dus nu in HK. Hij is dansleraar, grappig, we hadden allerlei beroepen verwacht, maar niet die.
Als we aan de juiste kant van het water zijn, wacht het volgende probleem. We moeten met de taxi naar het hotel terug omdat alle andere vormen van OV om deze tijd niet meer rijden en ons hotel toch al slecht met OV bereikbaar is. De taxichauffeurs schrikken als ze ons zien, of ze willen niet richting ons hotel, of ze zijn bang voor ons westerlingen, de meeste spreken geen Engels. In ieder geval laten ze ons niet in hun taxi. Dan maar op zoek naar een bus die in de buurt van ons hotel stopt, maar alle bushaltes zijn verlegd doordat diverse wegen zijn afgezet. Ook nu worden we weer gered, dit maal door een Hong Kong Chinees. Hij snapt niet dat ze ons niet in de taxi laten en spreekt zelf een taxichauffeur aan. Het werkt en even later (10 voor 12 om precies te zijn) lopen we de lobby van ons hotel binnen. Op tv kijken we hoe de massa op Times Square aftelt naar 2006 en wij gaan lekker in bad …
De New Territories, het gebied tussen Kowloon en de Chinese grens. Een deel is natuur, bergen, maar natuurlijk ook veel bebouwing, volgens mij houdt het gewoon niet op. Met de KCR kan je tot aan de Chinese grens, maar wij stoppen halverwege bij Sha Tin, hier staat het klooster van de 10.000 boeddha’s.
Gelukkig schijnt vandaag de zon, heerlijk, de eerste zonnige dag hier in Hong Kong, hopelijk blijft het zo ! Ook in Sha Tin zijn winkelcentra, er zijn hier overal winkelcentra… eigenlijk wel handig, je kan overal gemakkelijk een toilet vinden .. en koffie ..
Na het bakkie bestijgen we de trappen, de 500 treden op weg naar het klooster van de 10.000 boeddha’s. Het begint beneden al, of het boeddha’s zijn weet ik niet, maar er staan aan de kant van de trap wel enorme godenbeelden, allemaal anders en allemaal met goud geverfd. Een rijk klooster … alhoewel, onderweg vinden we een bedelende monnik. We geven een kleinigheid, je weet nooit of het helpt. Bovenaan gekomen is het prachtig, veel kleuren, veel goud, het is een fotogeniek klooster. Als we de belangrijkste tempel binnengaan, begrijpen we de naam. Overal in de wand staan boeddha’s, allemaal anders, of het er 10.000 zijn weten we niet, we hebben ze maar niet nageteld. Er zijn veel aanbidders en er wordt weer veel gewierookt, al mag dat (gelukkig) hier niet binnen.
Middenin de tempel ligt Yuet Kai, de stichter van het klooster, overleden op bijna 90-jarige leeftijd in 1965. Zijn lichaam is gebalsemd en ligt hier te kijk, al heeft hij wel een gouden masker op (gelukkig ..). Hij stichtte het klooster in de jaren 50, het is dus nog niet zo oud. In 1997 heeft het hele grote schade geleden door landverschuivingen, het heeft toen drie jaar geduurd voordat de belangrijkste gebouwen weer hersteld waren. Nog niet alles is klaar, er wordt nog druk aan gewerkt.
Weer beneden eten we wat bij Fairwood, een soort Mc Donalds maar dan voor Chinees eten. Het personeel is er meer dan vriendelijk en al spreken sommigen geen woord Engels, ze helpen je maar al te graag.
Met de KCR en de MTR gaan we weer terug naar Hong Kong zelf. Het is vandaag redelijk zonnig en we ‘moeten’ The Peak nog op. Echt een must als je hier komt, je staat dan op ca 400 meter hoogte en er is een schitterend uitzicht over Hong Kong en zijn haven. Maar ja, het moet dan natuurlijk wel een beetje helder weer zijn. Vanaf beneden gaat er een tram naar boven, een vooroorlogs ding, maar wel erg leuk. Het gaat zo steil, sommige stukken lijken wel 45 graden, je ligt gewoon in je stoeltje. Bovenaan viel het ietwat tegen, beneden leek het wel helder, maar het is het nog lang niet. We zien het water maar nauwelijks. Toch is het prachtig, als het later in de week nog meer opknapt, gaan we misschien nog wel een keertje terug.
Met de ferry gaan we terug naar ons hotel. Even opfrissen, want het is immers oudjaarsavond. In de krant lazen we dat ‘the place to be for the countdown’ Times Square is, dus dat is de bestemming van vanavond. Het ligt in Causeway Bay (gezellige buurt) op Hong Kong Island en om 7 uur vanavond gaat de laatste ferry erheen. In het hotel worden ook al voorbereidingen getroffen voor het feest, balonnen gaan aan de stoelen, het personeel heeft mutsjes op en de band staat al te trappelen onder het 2006 spandoek.
In Causeway Bay is het een drukte van jewelste, wat zijn er toch een hoop mensen hier. We zoeken eerst een restaurantje op om wat te eten, wat hier gelukkig geen probleem is. Vooral de sushi restaurantjes zijn erg in trek, daar staan grote groepen mensen zelfs buiten te wachten op een plaatsje. Daarna bewegen we ons richting Times Square. ‘Bewegen’ is ook letterlijk en figuurlijk wat we doen. We zijn niet alleen, grote massa’s willen allemaal naar Times Square. Maar het is niet groot, er zijn hier geen grote pleinen of open plekken in de stad en zeker niet in dit gedeelte. Door de politie worden we efficiënt en doordacht door een systeem met dranghekken geleidt. We staan nauwelijks stil en uiteindelijk lopen we op Times Square (ik schrijf het snel, toch duurde het wel een half uurtje). We lopen door een speciale passage, het plein is al vol en voor we het weten staan we aan de andere kant en kunnen we niet meer terug. Het is verbazingwekkend hoe ze hier met massa’s om weten te gaan, zonder dat er problemen ontstaan of dat mensen lang stil staan. Het is circa half 11 en we realiseren ons dat we nooit op het plein terecht komen voor 12 uur. We besluiten maar terug te gaan naar het hotel. Te meer omdat vannacht na twaalven deze massa waarschijnlijk met dezelfde metro naar huis moet als wij. De meeste ingangen van de metro zijn afgesloten of er is eenrichtingsverkeer van gemaakt. Het ‘crowd management control system’ werd al afgekondigd en is duidelijk in werking getreden. Maar we worden gered. Een Duitser die al bijna 4 jaar in Hong Kong woont, neemt ons mee naar een ingang die nog wel open is. Hij heeft hiervoor jaren in Londen gewoond en dus nu in HK. Hij is dansleraar, grappig, we hadden allerlei beroepen verwacht, maar niet die.
Als we aan de juiste kant van het water zijn, wacht het volgende probleem. We moeten met de taxi naar het hotel terug omdat alle andere vormen van OV om deze tijd niet meer rijden en ons hotel toch al slecht met OV bereikbaar is. De taxichauffeurs schrikken als ze ons zien, of ze willen niet richting ons hotel, of ze zijn bang voor ons westerlingen, de meeste spreken geen Engels. In ieder geval laten ze ons niet in hun taxi. Dan maar op zoek naar een bus die in de buurt van ons hotel stopt, maar alle bushaltes zijn verlegd doordat diverse wegen zijn afgezet. Ook nu worden we weer gered, dit maal door een Hong Kong Chinees. Hij snapt niet dat ze ons niet in de taxi laten en spreekt zelf een taxichauffeur aan. Het werkt en even later (10 voor 12 om precies te zijn) lopen we de lobby van ons hotel binnen. Op tv kijken we hoe de massa op Times Square aftelt naar 2006 en wij gaan lekker in bad …
Abonneren op:
Posts (Atom)