Maar goed, vandaag dus naar de paardenraces. Als je denkt dat de hele economie van Hong Kong draait om de ondernemingen die zich hier gevestigd hebben, heb je het fout, het zijn de paarden waar alles om draait. Gokken zit de Chinezen in het bloed, maar toen de Engelsen Hong Kong koloniseerden, werd dat al snel verboden. Behalve de paardenraces dan, dat mocht wel, vonden de Engelsen natuurlijk zelf ook leuk. Tegenwoordig mag er ook bij voetbalwedstrijden gegokt worden en is er één legale loterij, maar dat even terzijde. Het gokken op de paarden kent hier een jaarlijkse omzet van meer dan 1 biljoen US dollar. In het seizoen vinden er ca 2 maal per week races plaats en er zijn twee stadia. Eentje op Hong Kong Island, Happy Valley, midden tussen de wolkenkrabbers (en de oudste, is er sinds 1846) en eentje in de New Territories, Sha Tin, het is het grootste stadium van Azie, er kunnen geloof ik 80.000 mensen in. Vandaag mogen we naar het grote en nieuwe Sha Tin.
Als we aankomen worden we weer hartelijk verwelkomt. Het valt ons op dat iedereen aardig is in Hong Kong (dus niet alleen toevallig vandaag). Als je maar even staat te kijken of te zoeken, vragen ze al of ze je kunnen helpen (zonder dat ze iets aan je willen verkopen, bijna uniek in Azie). Erg attent. Ook hier, gelijk worden we naar het juiste loket verwezen voor de speciale tourist-badge. Even later worden we aangesproken of we niet in de members-sectie willen zitten en recreëren, ‘better facilities’ roept de man en we happen gretig toe. We worden er zelfs helemaal naar toe gebracht !
We lopen wel een stukje door het gebied voor de ‘normale’ mensen en besluiten hier toch straks ook een kijkje te gaan nemen. In het members deel is het goed toeven, de airco staat op vriezen, nu is het eindelijk mooi weer, de zon schijnt, moeten we een jas mee voor binnen !
Binnen wordt er al volop gegokt, er zijn automaten, telefoons, loketten, je moet haast moeite doen om niet te gokken. Op de tv schermen worden beelden getoond van recente races, kan je kijken hoe fit ‘je’ paard erbij staat vandaag. Overal liggen kranten met statistieken, honderden statistieken. Ook hoeveel het paard weegt vandaag en hoeveel dat verschilt met de vorige race, dezelfde gegevens over het gewicht van de jockey en hoeveel oliebollen hij op had gisteren. Of het paard ziek is geweest of niet, of hij al eens ‘gebloed’ heeft, wat dat ook moge zijn, laatst gewonnen race, snelste tijd, etc. etc. etc. je kan het zo gek niet bedenken of het staat erin. Iedereen zit dan ook met zijn neus in deze krantjes (of is aan het eten, het blijven immers Chinezen).
De paarden hebben de mooiste namen, Harry Harry, Smarty, Ambitious Leader, Hip Hip Hooray, Desert Strike, Double Pleasure, Just Too Good, Dream Horse, Arrogance en zo kan ik nog wel even doorgaan. Harry Harry vinden we de mooiste.
Dan is het een klein half uur voor de eerste race. In de paradering worden de paarden warm gelopen, na een paar rondjes gaan ze ieder in hun eigen paddock, de deuren gaan dicht. Wat zou hierachter gebeuren ?? De VIP’s komen het paradeveld op, dure mannen en nog duurdere vrouwen, de paarden komen weer naar buiten en worden nogmaals rondgeleid, op de grote schermen zien we de beelden. De jockeys lopen tussen de VIP’s, ze worden voorgesteld aan diverse mensen. Dan gaat de bel, de jockeys klimmen op hun paarden en draaien nog een laatste rondje op het paradeveld. Het is tijd om de racetrack op te gaan !
Alhoewel het paradeveld niet in ons gezichtsveld is, kunnen we alles goed volgen op de enorme schermen. We zien de paarden het veld op komen, de start is helemaal aan de andere kant, we kunnen dit nauwelijks met het blote oog zien (maar ook nu kunnen we alles weer perfekt volgen op de schermen). Het hele circuit is ca 1.900 meter lang en de eerste race gaat over 1.200 meter. De jockeys gaan met hun paarden in de startwagen (dat ding zal vast wel een naam hebben, je weet wel, waar de deurtjes ineens van open gaan, waaruit dan de paarden tevoorschijn ‘vliegen’). Niet elk paard gaat daar blijkbaar vrijwillig in, sommige worden door een Chineesje of 10 aangeduwd. Het paard lijkt dan in eerste instantie sterker, maar moet uiteindelijk toch toegeven. Ineens wordt het ook enorm druk buiten, iedereen blijft zo lang mogelijk binnen, is druk met gokken, totdat de race daadwerkelijk begint. Eerst zit iedereen, nog steeds met de neuzen in de krantjes. Totdat de paarden in zicht komen, dan gaan ze staan, druk gebaren, gillen, roepen, het hoogtepunt volgt op de finish. Jantje lacht, Jantje huilt en iedereen gaat weer naar binnen. De volgende race begint over een half uurtje…
Het is erg vermakelijk, de mensen zijn de hele tijd druk in de weer, gokjes worden tot op het laatste moment nog gelegd. Er zijn vandaag 10 races, de eerste om 1 uur ’s middags en de laatste om kwart voor 6. We dachten eerst halverwege de middag naar ‘huis’ te gaan, maar we vinden het zo amusant, dat we tot het eind blijven. Ook dan blijkt weer dat ze perfekt met massa’s om kunnen gaan. Binnen no-time verlaten circa 80.000 mensen het stadium, zonder opstoppingen van welke aard dan ook !
We bezoeken de paradering, waar de paarden en de jockeys voorgesteld worden aan de VIPS en waar iedereen kan zien hoe zijn favoriet er aan toe is. We lopen nog naar helemaal vooraan aan het circuit. Als de paarden het veld aflopen, zijn ze dan nog geen drie meter van je vandaan. We kijken hoe de Hong Kong Chinees het geheel beleeft en we zijn blij dat we in de wat ‘duurdere’ members-sectie mogen zitten. ‘Beneden’ zitten de ‘arme sloebers’, mensen die waarschijnlijk ergens tig-hoog achter wonen in zo’n triest betonnen blok, met het lijkt wel soms geen ramen. Ze dromen van een mooi huis in een rustige omgeving, de paardenraces lijkt voor hun de enige manier om dit te realiseren. Maar het werkt natuurlijk niet zo en het is triest om te zien hoe de hoop uit de ogen van deze mensen vervliegt als de race over is ..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten