Thuis !

Even een berichtje om het 'af te maken', ik merk dat sommige mensen zich afvragen of we uiteindelijk thuis aangekomen zijn : ja dus ! Zaterdagmorgen vroeg zijn we opgehaald bij het hotel, we hadden geen bagage meer in te checken, dus ruim de tijd om te shoppen op het immense vliegveld van Dubai. Rond een uurtje of 1 's middags zijn we geland in Dusseldorf, waar Erik op ons stond te wachten.

Ondertussen zijn we bijna weer al gewend aan het koude Nederland, Calcutta lijkt in ieder geval zowel letterlijk als figuurlijk erg ver weg. Stiekum ben ik natuurlijk weer al een beetje aan het kijken wat de tickets aan het eind van het jaar kosten, maar laten we eerst de was van deze keer maar eens wegwerken ;-)

Oeps, mist !

Vanmorgen (vrijdag) vroeg op, na een snel ontbijtje met de taxi van half 7 naar de luchthaven van Calcutta. Alles loopt gladjes, al vergeten we even onze bagage te laten x-ray'en, waardoor we twee maal aan moeten sluiten bij de rij achter de incheckbalie. Na een groot aantal stempels in paspoort, op boardingpas, op labels aan handbagage, op ons voorhoofd :-), etc. zitten we in de vertrekhal te wachten als we vernemen dat de vlucht 3 uur vertraging heeft. Het is/was mistig in Calcutta, waardoor de aankomende vlucht uit Dubai moest uitwijken naar Dhaka, voordat hij door kon vliegen naar een niet-mistig Calcutta. En met deze vlucht moeten wij terug naar Dubai. Oeps, onze overstaptijd in Dubai is maar een kleine twee uur, dus dat gaat niet goedkomen ! We krijgen een ontbijt aangeboden en wachten braaf (wat voor keus hebben we immers) totdat de vlucht uiteindelijk 3,5 uur later vertrekt.

In Dubai worden we gelijk opgevangen, samen met de vele andere passagiers die ook hun aansluitende vlucht gemist hebben. Het wordt allemaal heel snel en efficient afgehandeld, iedereen is al overgeboekt op een andere vlucht en de medewerkers van de Emirates hoeven eigenlijk alleen maar de nieuwe boardingpassen uit te delen. Helaas gaat de volgende vlucht naar Dusseldorf pas de volgende morgen, dus dat wordt een nachtje Dubai. We krijgen vouchers voor een hotel, diverse maaltijden, telefoontje naar huis en transport en voor we het weten zitten we in een bus op weg naar het hotel. Goed geregeld allemaal ! Alleen jammer dat we onze bagage niet meekrijgen, we zitten dus zonder toiletspullen, schone kleding, etc. Maar goed, het is even niet anders.

Aan het eind van de middag zijn we in het hotel, we kopen er de hoogstnodige dingen zoals tandenborstel, tandpasta en deo, nemen het goed van het uitgebreide buffet (vooral de toetjes, jammie) en duiken op tijd ons bed in. Morgen worden we weer al om 6 uur opgehaald bij het hotel, hopelijk dan echt op weg naar huis !

Wat een pret in Prayrona 3

Vanmorgen kunnen we voor het eerst deze week min of meer uitslapen en dat kunnen we best even gebruiken ;-) Maar het is ook onze laatste dag, morgenochtend vroeg vliegen we terug naar huis, dus we moeten ook alvast wat inpakken. Op ons gemakkie worden we wakker, ontbijten we, pakken we alvast wat in, zoeken we de spullen bij elkaar voor de les van vandaag en lopen we richting Sudderstreet. Maar eerst voor de lunch langs bij Flurries, een grote bistro-achtige zaak met de mooiste taarten en gebakjes. Maar natúúrlijk lunchen we hier heel gezond met sandwiches ! Het is erg warm vandaag, het voelt veel heter aan dan de afgelopen dagen en het beetje wind dat er staat is ook nog eens goed heet. Dat belooft nog wat.

Nadat Wilbert een fluit gekocht heeft en na onze (waarschijnlijk) laatste mango-juice bij Blue Skye, zitten we om 1 uur 's middags samen met Rosalie in de taxi van Mr. Khan. Pruttelend gaan we op weg naar de Prayrona 3 school. De taxi van Mr. Khan is al jaren aan vervanging toe. Erik zou zeggen : “Die taxi is al 4x versleten”. Hij schijnt eind maart een nieuwe te 'krijgen', maar ja, eerst zien, dan geloven is hier het credo. Reena en Ashit staan ons al op te wachten. De omgeving van deze school doet een beetje landelijk aan, al is het midden in de stad. Er staan hier af en toe rietachtige huisjes en er is wat meer groen aanwezig. De kinderen komen één voor één binnen, zetten hun schoentjes netjes aan de kant (tenminste, dat probeert Ashit te stimuleren) en gaan naar binnen. Veel kinderen moeten overdag op hun jongere broertjes en zusjes passen, dus die komen dan ook mee. Daarom zitten er dus af en toe van die schattige kleintjes in de klas !


We drinken een bakje thee en Ashit roept alle kinderen bij elkaar in de hal. Dit is de grootste ruimte van het gebouw en alleen hier kunnen alle kinderen bij elkaar zitten om les te krijgen.


We doen de Jack-in-the-Box les, Rosalie leest het verhaal voor, de kinderen mogen zelf aan de Jack-in-the-Box draaien, soms verlegen, soms vol bravoure en daarna mogen ze hun eigen masker maken. We delen de maskers uit en de viltstiften. De oudere kinderen gaan gelijk aan de slag, maar de jongsten zitten ons wat verward aan te kijken. Als we voordoen hoe het werkt, zo'n viltstift, hebben ze niet veel meer nodig en kleuren ook zij er lustig op los.





De kinderen zijn nog wat bedeesd, de school is immers nog maar een goede maand open, maar er is al verschil met vorige week. Toen werden we angstvallig in de gaten gehouden, die witte vreemdelingen met die gekke spelletjes, maar nu wordt er al volop naar ons gelachen, gelukkig maar ! Als iedereen klaar is met zijn masker, worden er nog wat stroken crepepapier opgeniet, waarna we een hele klas met gekleurde maskers hebben !



Een prachtig gezicht. Hierna doen we nog een rondje Jack-in-the-Box met de kinderen zelf als op springende Jack. Ze genieten, vinden het prachtig en wij ook. Daarna is het dan toch echt afgelopen, de kinderen krijgen hun (late) schoollunch en Reena heeft voor ons heerlijke zoetigheden gekookt en gekocht. Het smaakt allemaal prima, we worden hier echt verwend.

de zoetigheden die Reena en Ashit voor ons geregeld hebben

Door de open ramen kijken we stiekum naar beneden en zien we de kinderen met hun masker huiswaarts keren. Ze zijn er trots op, laten het aan vriendjes en vriendinnetjes zien en helpen hun jongere broertje of zusje met het opzetten ervan. Een aandoenlijk tafereel.


De school bestaat ruim een maand en er komen al 45 kinderen naar school, maar buiten dat komen er ook nog eens 20 kinderen hun huiswerk maken. Zij gaan naar een formele school, maar kunnen thuis bij hun ouders niet terecht voor vragen en bijscholing, omdat hun ouders veelal niet kunnen lezen en schrijven. Reena en Ashit hebben hun school ook opengesteld voor deze kinderen, is het niet geweldig ? Op zaterdag worden er teken- en toneellessen gegeven, natuurlijk vinden alle kinderen dat erg leuk. Maar alleen als de kinderen elke dag braaf naar school toe komen, mogen ze ook op zaterdag deelnemen. Een extra stimulans ! Aan het eind van de middag brengt Khan ons terug bij het hotel. We zijn kapot, het was zó warm vandaag en het was zó leuk om de kinderen te helpen ... we kunnen haast niet meer.

zo zien je voeten er dus uit na twee weken calcutta
(en ze worden echt twee maal daags gewassen !!)

Met de taxi rijden we weer richting het centrum. Onderweg slaat de taxi af en Khan krijgt hem niet meer aan de praat. Oeps ! Maar na wat aanduwwerk van Wilbert, slaat de taxi alsnog aan, gelukkig maar ! Aangezien het de laatste keer is dat we met Khan meerijden, geven we hem een kadootje. Wilbert heeft de afgelopen week een mooie foto van hem gemaakt en deze hebben we in laten lijsten (200 roepies, ca 3 euro). Hij is er erg blij mee, zoals je wel kan zien op de foto, hij was erg verrast.


Jammergenoeg kan hij ons niet naar de luchthaven rijden, omdat Rosalie hem morgenochtend nodig heeft. (De volgende dag horen we van Rosalie dat 's nachts de banden lek zijn gestoken van de taxi, terwijl Khan erin lag te slapen ...) 's Avonds spreken we met Rosalie af bij Fire and Ice, een goed restaurant vlakbij ons hotel. Het is ons afscheidsetentje.


We geven Rosalie een mooi boek als dank voor haar zorgen om de kinderen en hebben nog een (voorlopig) laatste gezellige avond. Maar als we later afscheid nemen, weten we dat het niet voor lang zal zijn ! We'll be back !

Tasjes maken op het RCFC

Vandaag gaan we terug naar het RCFC, vorige week woensdag waren we hier ook. Om hier te komen moeten we eerste met de metro en daarna verder met de autorickshaw. De bestuurder laat even op zich wachten, waardoor Ilse dreigt zelf het stuur ter hand te nemen. Gelukkig kunnen we haar net op tijd van dit dwaze plan afbrengen :-)


Deze keer gaat Rosalie ook mee en we vragen of zij het verhaal voor wil lezen. Zij doet dat vanmorgen vol overgave, Kakaly vertaalt en de kinderen reageren enthousiast. Het is erg leuk om dit te aanschouwen en het doet ons beseffen dat we ver verwijderd zijn van het leraarschap !


Rosalie legt het belang van bomen uit en een jongetje weet zelfs te vertellend dat de bomen ons voorzien van zuurstof, slimme kinderen hier ! De link naar de tasjes is dat je beter een stoffen (duurzaam) tasje kan gebruiken dan een papieren zak, omdat dat laatste bomen 'kost'. Na het verhaal mogen de kinderen zelf hun stoffen tasje versieren met foamstikkers en/of schilderen met textielstiften. Gelukkig doen ze het hier ook allebei en er ontstaan weer ware kunststukjes.


Een van de leraressen claimt zelfs dat dit de 'beste les ooit is', wat ik betwijfel, maar goed, het is een leuk compliment. De kinderen hier kunnen allemaal prima zelf knutselen, dus voor ons is het een eitje, we hoeven deze keer weinig te doen dan ze af en toe flink te prijzen ! Na de les krijgen we boven op kantoor het gebruikelijke kopje thee, waarna Wilbert en Ilse hun kadootjes uit gaan delen bij de kinderen die op de ziekenzaal liggen.


Eerst wordt er angstvallig afgewacht, de kadootjes worden niet gelijk opengemaakt, maar als Wilbert en Ilse even later achterom kijken, zitten de meeste kinderen geamuseerd in hun boekjes te kijken ! Missie geslaagd !


Met de ambulance worden we afgezet bij het metrostation, we lunchen op Sudderstreet en lopen terug naar het hotel om even lekker uit te rusten. De bijna twee weken Calcutta gaan zijn tol eisen en we zijn alledrie redelijk moe. Halverwege de middag splitsen we ons weer op. Willeke gaat naar Rosalie toe voor een vergadering met Reena en Ashit over de bijdrage voor Prayrona 3, de puntjes moeten nog op de i gezet worden. Wilbert en Ilse gaan op 'sightseeing' en bezoeken het Victoria Memorial en Flurries (de eerste is een cultuur-monument, de tweede een gebakzaak ...).



Halverwege de avond komen we elkaar weer tegen en ronden we de peacock-cards af, het is een heel verhaal, maar kort gezegd zijn er kaarten gemaakt waarin een foto geplakt wordt van het desbetreffende kind, inclusief naam en leeftijd. Het gaat om ongeveer 55 kaarten, dus het is even een gezoek, welke foto bij welke naam/leeftijd hoort, maar zo tegen half 11 is ook deze klus geklaard ! Morgen alweer onze laatste dag, alhoewel we fysiek en emotioneel een beetje uitgeput raken, willen we eigenlijk helemaal nog niet weg ....

Wilbert en Ilse met Champa op pad

Afgelopen dinsdag, toen ik (Willeke) met Ashit op pad was rondom Prayrona 2, zijn Wilbert en Ilse met Champa op pad geweest. Eerst op bezoek bij een kleuterschool en daarna bij de BBD school.

Bij de kleuterschool hebben ze een pakket met diverse spelletjes, een soort duplo, puzzels en boekjes gegeven. Helaas is er geen kast om spulletjes in te bewaren, dus zijn ze weer met Champa mee naar huis gegaan. Wij hebben echter geld achtergelaten voor een kast, zodat binnenkort de kleuters lekker met het speelgoed aan de slag kunnen. Ook is er op deze kleuterschool een lunchprogramma geinitieerd (door ons betaald), zodat de kids minimaal éénmaal per dag een voedzame maaltijd krijgen.

Hieronder wat foto's van de kleuterschool :








Daarna zijn ze doorgereden naar de BBD school. Zelf was ik hier ruim twee jaar geleden en was het een droevige toestand, het dak van de school was lek, het regende binnen net zo hard als buiten. De vloer was van straatstenen, dus erg vochtig, de kinderen lachten niet, ik had daar echt een vervelend vervoel aan over gehouden. Het was goed te horen dat het dak is gerepareerd, er ligt een nette betonnenvloer in en de kinderen lachten volop ! Fantastisch !

Wilbert als topje van de ijsberg ??

Een 'kijkje achter de schermen'

Als je zo maar een dagje Prayrona-2 school meemaakt, hou je daar geen naar gevoel aan over. Tja, het wijkje is 'wat' armoedig, de kleren van de kinderen niet altijd even fris en mooi, maar de kinderen zijn schattig en vrolijk ! Ze lachen, spelen, genieten van de aandacht van de leraren (en van ons), krijgen hun lunch en huppelen blij naar huis.

Maar Reena vertelt je altijd 'graag' de achtergrond van een kindje. Vader aan de drugs of drank, moeder werkt lange uren, er is weinig te eten, broer aan de drugs, moeder slaat de kinderen, vader zit in de gevangenis, vader op de vlucht voor de politie en wordt aangereden door de trein ... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het maakt je (mij in ieder geval) nieuwsgierig waar deze kinderen nu eigenlijk vandaan komen en hoe ze wonen. Vandaag was mijn kans, Wilbert en Ilse waren met Champa op pad naar een kleuterschool en de BBD School en ik ben halverwege de ochtend naar Prayrona-2 gegaan.


De kinderen wisten niet dat ik kwam, Ashit had het ze niet verteld. Dit veranderde gelijk het plaatje. Geen mooie Durga Puja jurkjes, maar veelal vodden om de lijfjes van de kinderen. Aan de andere kant leken ze ook meer ontspannen, kwamen gelijk naar me toe, wilden knuffelen (vooral de kleinsten) en op schoot. Ik had geen les bij me, wilde alleen maar kijken hoe het er aan toe ging. Al lukte dat niet helemaal, er werd namelijk voor me gedanst, gezongen, etc. Maar gelukkig wel op een relaxte en niet vooraf ingestudeerde manier.

een dansje door twee kleine dames

Shanda danst voor me in haar nieuwe jurk

(door ons gekocht, maar dat weet ze niet)

De kleinsten willen een voor een bij me op schoot

Na de lunch gingen de kinderen inderdaad huppelend naar huis. Ashit bracht me eerst bij het huisje van Chanda. Je weet niet wat je ziet, de ouders waren allebei thuis, maar het huisje ligt vol met vodden, lege plastic flessen, etc. Er was niet eens een slaapplek, ik vermoed dat ze in de vodden slapen. Haar broertje aan de drugs, haar zus weer thuis, nadat ze zwanger het huis van haar schoonouders is uitgezet (ze is drie dagen geleden bevallen van een meisje), je kan je er geen voorstelling bij maken. De moeder van Chanda kwam nog even in school kijken en Chanda deelde haar lunch met haar moeder, zo aandoenlijk.

de moeder van Shanda in hun huisje

Daarna door naar nog wat andere huisjes, 'gelukkig' werd het alleen maar beter, sommigen hadden wel een soort bed in het huisje staan, anderen hadden een soort verhoging net als bij Mehtab thuis. Maar de huisjes overal even klein en armoedig, privacy is hier heel ver te zoeken.


We zien een moeder van twee van de jongens die bij ons naar school komen. Ze heeft net haar 5e kindje gekregen. Zelf is ze 22 jaar. De vader is altijd dronken en slaat de jongens.

de twee broertjes tijdens de les

en hier eentje met daarachter de moeder
(van 22 jaar) met het jongste kindje

Even verderop zijn een aantal 'schoffies' aan het wassen en spelen bij de waterpomp, een leuk gezicht.


We lopen richting de spoorweg. De overgang is gesloten, maar me hier niets van aantrekkend, kruip ik de overgang onderdoor. Chanda volgt me, er lopen nog meer mensen op en rond de rails. Ashit volgt met een bezorgd gezicht, 'train coming' roept hij diverse keren, maar ik kijk en zie niets. Maar hij blijft maar bezorgd kijken, we lopen midden op de rails als ik achter me toch iets hoor. Verrek, de trein komt er nog aan ook. Twee keer op een dag schijnt hij langs te komen en nu net als ik ... Maar goed, we duiken tegen het hek, houden de kinderen die we bij ons hebben goed vast en de trein suist voorbij. Oeps, volgende keer toch wat meer respect tonen voor een gesloten overgang ...


Ook hier niet te geloven wat je ziet, hoe de mensen langs deze spoorrails wonen. Het staat zover van je af, dat alhoewel je er midden in staat, je er nog steeds geen voorstelling van kunt maken hoe het is om hier te moeten leven. En dan zeker niet als kind zijnde.

mensen die langs de spoorbaan wonen

Ashit vertelt de verhalen van de kinderen. Hij kent ze allemaal, kent hun ellende en probeert ze zo goed als mogelijk te helpen. Van het al schamele loon dat hij heeft, koopt hij kleren voor de meest arme kinderen, koopt hij shampoo en wast hij het haar van de kinderen een keer in de week zelf, hij knipt elke maandag de nageltjes van de kleinste kinderen, gaat kinderen van huis halen als ze niet op komen dagen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ashit zijn hart is te groot, ik hoop echt dat hij dit nog 100 jaar volhoudt !

Foto's van vandaag

Vandaag maak ik het mezelf makkelijk :-), het is al laat en morgen vroeg weer op, dus ik zal wat vertellen aan de hand van wat foto's van vandaag. Vanmorgen zijn we naar de Prayrona-1 school geweest. Het schooltje bestaat nu een jaar of 4 en dat kan je goed merken. De kinderen zijn heel gedisciplineerd.


Een aantal van deze kinderen zijn zelfs doorgestroomd naar een formele school (wat betekent dat ze een diploma zullen krijgen) en de hoofdmeester heeft Reena gecomplimenteerd met haar onderwijs, het zijn de beste leerlingen van de klas ! Fantastisch om te horen !


Buiten zitten twee kleine kinderen voor de deur. Ashit vertelt ons dat ze graag naar school willen, maar dat ze nog een jaar moeten wachten, omdat ze nog geen 5 jaar zijn. Toch komen ze elke keer en gaan ze netjes naar de deur zitten. Het zijn wel volhouders dus !


Vandaag doen we een les over bomen en de noodzaak ervan. De kinderen luisteren geduldig naar het verhaal en bekijken aandachtig de plaatjes.



Ondertussen ligt mr. Khan lekker uit te rusten in zijn taxi. Rosalie roept niet voor niets elke keer : 'I pay you to sleep !'


Na het verhaal mogen de kinderen zelf een stoffen tasje maken (dit is beter dan een papieren zak, die van bomen gemaakt wordt, om de relatie boom-tas even te verduidelijken). We hebben foamstikkers meegenomen en textielverf.


Sommige kinderen maken ware kunststukjes van hun tasje, erg leuk om te zien, we waren namelijk bang dat de kinderen het er zich makkelijk vanaf zouden maken met de stikkers, maar nee dus.


Ondertussen maakt Wilbert nog wat stiekeme plaatjes. Je ziet dat hij lenig is geworden in India, hij wurmt zich zo maar onder een tafel !


De kinderen komen vol trots hun tasje laten zien. Ik bewonder ze oprecht. Sommige kinderen komen wel vijf keer langs voor een complimentje ! De meeste kinderen hebben gelijk al een bestemming voor het tasje en de waterflesjes worden erin gedaan. Erg leuk om te zien.


Als ik Sangila op schoot neem, komen de andere kinderen ook aangerend, dat willen ze allemaal wel !


Na de les krijgen ze een lunch, we blijven even kijken om het gesmikkel te bekijken. Dit meisje heet Sangila en is een echt straatkindje. Toen ze vanmorgen binnen kwam op school, kon er geen glimlachje vanaf. Het harde straatleven stond in haar ogen geschreven. Haar moeder slaat haar. Veel Indiase ouders zijn heel hard voor hun kinderen. Naar gelang de les vorderde (en zowel wij als Ashit wat extra aandacht voor haar had), kon het eerste glimlachje eraf. Ze ontspande, voelde zich veilig in deze liefdevolle omgeving en bloeide later helemaal op. Ze maakte een prachtige tas, welke ze tijdens het eten in bewaring gaf bij me. Toen alle kinderen hadden gegeten, kreeg zij nog wat extra. Reena en Ashit weten (gelukkig) precies welke kinderen dit extraatje nodig hebben.

Er wordt hier goed voor de kinderen gezorgd. Reena is als een soort oma voor ze en knuffelt (bijna) iedereen als ze binnen komt. De kinderen genieten van haar liefde en aandacht. Precies hetgeen ze thuis zo tekort komen.