Een 'kijkje achter de schermen'

Als je zo maar een dagje Prayrona-2 school meemaakt, hou je daar geen naar gevoel aan over. Tja, het wijkje is 'wat' armoedig, de kleren van de kinderen niet altijd even fris en mooi, maar de kinderen zijn schattig en vrolijk ! Ze lachen, spelen, genieten van de aandacht van de leraren (en van ons), krijgen hun lunch en huppelen blij naar huis.

Maar Reena vertelt je altijd 'graag' de achtergrond van een kindje. Vader aan de drugs of drank, moeder werkt lange uren, er is weinig te eten, broer aan de drugs, moeder slaat de kinderen, vader zit in de gevangenis, vader op de vlucht voor de politie en wordt aangereden door de trein ... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het maakt je (mij in ieder geval) nieuwsgierig waar deze kinderen nu eigenlijk vandaan komen en hoe ze wonen. Vandaag was mijn kans, Wilbert en Ilse waren met Champa op pad naar een kleuterschool en de BBD School en ik ben halverwege de ochtend naar Prayrona-2 gegaan.


De kinderen wisten niet dat ik kwam, Ashit had het ze niet verteld. Dit veranderde gelijk het plaatje. Geen mooie Durga Puja jurkjes, maar veelal vodden om de lijfjes van de kinderen. Aan de andere kant leken ze ook meer ontspannen, kwamen gelijk naar me toe, wilden knuffelen (vooral de kleinsten) en op schoot. Ik had geen les bij me, wilde alleen maar kijken hoe het er aan toe ging. Al lukte dat niet helemaal, er werd namelijk voor me gedanst, gezongen, etc. Maar gelukkig wel op een relaxte en niet vooraf ingestudeerde manier.

een dansje door twee kleine dames

Shanda danst voor me in haar nieuwe jurk

(door ons gekocht, maar dat weet ze niet)

De kleinsten willen een voor een bij me op schoot

Na de lunch gingen de kinderen inderdaad huppelend naar huis. Ashit bracht me eerst bij het huisje van Chanda. Je weet niet wat je ziet, de ouders waren allebei thuis, maar het huisje ligt vol met vodden, lege plastic flessen, etc. Er was niet eens een slaapplek, ik vermoed dat ze in de vodden slapen. Haar broertje aan de drugs, haar zus weer thuis, nadat ze zwanger het huis van haar schoonouders is uitgezet (ze is drie dagen geleden bevallen van een meisje), je kan je er geen voorstelling bij maken. De moeder van Chanda kwam nog even in school kijken en Chanda deelde haar lunch met haar moeder, zo aandoenlijk.

de moeder van Shanda in hun huisje

Daarna door naar nog wat andere huisjes, 'gelukkig' werd het alleen maar beter, sommigen hadden wel een soort bed in het huisje staan, anderen hadden een soort verhoging net als bij Mehtab thuis. Maar de huisjes overal even klein en armoedig, privacy is hier heel ver te zoeken.


We zien een moeder van twee van de jongens die bij ons naar school komen. Ze heeft net haar 5e kindje gekregen. Zelf is ze 22 jaar. De vader is altijd dronken en slaat de jongens.

de twee broertjes tijdens de les

en hier eentje met daarachter de moeder
(van 22 jaar) met het jongste kindje

Even verderop zijn een aantal 'schoffies' aan het wassen en spelen bij de waterpomp, een leuk gezicht.


We lopen richting de spoorweg. De overgang is gesloten, maar me hier niets van aantrekkend, kruip ik de overgang onderdoor. Chanda volgt me, er lopen nog meer mensen op en rond de rails. Ashit volgt met een bezorgd gezicht, 'train coming' roept hij diverse keren, maar ik kijk en zie niets. Maar hij blijft maar bezorgd kijken, we lopen midden op de rails als ik achter me toch iets hoor. Verrek, de trein komt er nog aan ook. Twee keer op een dag schijnt hij langs te komen en nu net als ik ... Maar goed, we duiken tegen het hek, houden de kinderen die we bij ons hebben goed vast en de trein suist voorbij. Oeps, volgende keer toch wat meer respect tonen voor een gesloten overgang ...


Ook hier niet te geloven wat je ziet, hoe de mensen langs deze spoorrails wonen. Het staat zover van je af, dat alhoewel je er midden in staat, je er nog steeds geen voorstelling van kunt maken hoe het is om hier te moeten leven. En dan zeker niet als kind zijnde.

mensen die langs de spoorbaan wonen

Ashit vertelt de verhalen van de kinderen. Hij kent ze allemaal, kent hun ellende en probeert ze zo goed als mogelijk te helpen. Van het al schamele loon dat hij heeft, koopt hij kleren voor de meest arme kinderen, koopt hij shampoo en wast hij het haar van de kinderen een keer in de week zelf, hij knipt elke maandag de nageltjes van de kleinste kinderen, gaat kinderen van huis halen als ze niet op komen dagen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ashit zijn hart is te groot, ik hoop echt dat hij dit nog 100 jaar volhoudt !