Een aantal van deze kinderen zijn zelfs doorgestroomd naar een formele school (wat betekent dat ze een diploma zullen krijgen) en de hoofdmeester heeft Reena gecomplimenteerd met haar onderwijs, het zijn de beste leerlingen van de klas ! Fantastisch om te horen !
Buiten zitten twee kleine kinderen voor de deur. Ashit vertelt ons dat ze graag naar school willen, maar dat ze nog een jaar moeten wachten, omdat ze nog geen 5 jaar zijn. Toch komen ze elke keer en gaan ze netjes naar de deur zitten. Het zijn wel volhouders dus !
Vandaag doen we een les over bomen en de noodzaak ervan. De kinderen luisteren geduldig naar het verhaal en bekijken aandachtig de plaatjes.
Ondertussen ligt mr. Khan lekker uit te rusten in zijn taxi. Rosalie roept niet voor niets elke keer : 'I pay you to sleep !'
Na het verhaal mogen de kinderen zelf een stoffen tasje maken (dit is beter dan een papieren zak, die van bomen gemaakt wordt, om de relatie boom-tas even te verduidelijken). We hebben foamstikkers meegenomen en textielverf.
Sommige kinderen maken ware kunststukjes van hun tasje, erg leuk om te zien, we waren namelijk bang dat de kinderen het er zich makkelijk vanaf zouden maken met de stikkers, maar nee dus.
Ondertussen maakt Wilbert nog wat stiekeme plaatjes. Je ziet dat hij lenig is geworden in India, hij wurmt zich zo maar onder een tafel !
De kinderen komen vol trots hun tasje laten zien. Ik bewonder ze oprecht. Sommige kinderen komen wel vijf keer langs voor een complimentje ! De meeste kinderen hebben gelijk al een bestemming voor het tasje en de waterflesjes worden erin gedaan. Erg leuk om te zien.
Als ik Sangila op schoot neem, komen de andere kinderen ook aangerend, dat willen ze allemaal wel !
Na de les krijgen ze een lunch, we blijven even kijken om het gesmikkel te bekijken. Dit meisje heet Sangila en is een echt straatkindje. Toen ze vanmorgen binnen kwam op school, kon er geen glimlachje vanaf. Het harde straatleven stond in haar ogen geschreven. Haar moeder slaat haar. Veel Indiase ouders zijn heel hard voor hun kinderen. Naar gelang de les vorderde (en zowel wij als Ashit wat extra aandacht voor haar had), kon het eerste glimlachje eraf. Ze ontspande, voelde zich veilig in deze liefdevolle omgeving en bloeide later helemaal op. Ze maakte een prachtige tas, welke ze tijdens het eten in bewaring gaf bij me. Toen alle kinderen hadden gegeten, kreeg zij nog wat extra. Reena en Ashit weten (gelukkig) precies welke kinderen dit extraatje nodig hebben.
Er wordt hier goed voor de kinderen gezorgd. Reena is als een soort oma voor ze en knuffelt (bijna) iedereen als ze binnen komt. De kinderen genieten van haar liefde en aandacht. Precies hetgeen ze thuis zo tekort komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten