Keep them rolling ! (and walking)

een Amerikaanse soldaat, na zijn dropping, in gesprek met een 'KTR-deelnemer'

Maanden geleden boekten we een nachtje in Hotel de Wereld in Wageningen, niet wetende dat in hetzelfde weekend het 65 jaar geleden is dat operatie Market Garden startte. Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens. Dus afgelopen zaterdag vertrekken we al vroeg richting Ede. Op de Ginkelse Heide vindt vandaag de jaarlijkse herdenking plaats, die dit jaar extra speciaal is, vanwege de 65-jaar. Totaal zullen er zo'n 1.000 parachutisten gedropt worden boven de heide, om een beetje idee te geven hoe het er 65 jaar geleden aan toe ging. Nog nooit eerder zijn er tijdens een herdenking zoveel parachutisten gedropt! En dat wilden we dus wel eens meemaken. Het is fantastisch weer, de zon schijnt en de temperatuur schiet omhoog. We zijn dus ook niet alleen en al vrij snel staan we in de file. Een uur later dan gepland arriveren we met de pendelbus op de hei, de auto staat met velen geparkeerd op een van de kazernes in Ede.

We vallen gelijk met onze neus in de boter, de droppings zijn in volle gang. We kijken onze ogen uit, het is een indrukwekkend spektakel.

Langs de hei staan een groot aantal voertuigen van 'Keep them rolling', van motor, tot 'willys-jeep', tot rupsvoertuigen, tot vrachtwagens. Soms lijken de bestuurders ouder dan het voertuig en we vragen ons af 'keep them rolling ? of keep them walking?'. Het lijkt soms een ware verkleedpartij, maar het maakt het plaatje vaak wel compleet.

Het is reuze druk en van de officiele herdenking met kranslegging krijgen we niet veel mee. Behalve de minuut stilte op de hei, ondanks de drukte is het werkelijk doodstil. Er is een groot aantal Engelse veteranen aanwezig (120). Toch een rare gewaarwording, zo lang geleden en zo 'uit de geschiedenisboekjes', maar de mensen die het daadwerkelijk meemaakten en 'deden', leven nog en zijn vandaag aanwezig .. Heel bijzonder !

Op een 'willys' zien we een bordje 'hoekse waard' hangen, we maken een praatje en het blijken mensen uit 's Gravendeel te zijn ! We vermaken ons prima op de hei en kijken onze ogen uit. Naast de droppings, vliegen er historische vliegtuigen over en zijn er stands met memoriabilia en boeken over Market Garden.

Om een uur of twee nemen we de pendelbus weer terug naar de kazerne en rijden we naar Wageningen. Bij ons hotel treffen we een grandioze ontvangst, wel 100 mensen staan buiten op ons te wachten, de rode loper ligt uit. Tussen een haag van mensen betreden we over de rode loper het hotel ... het is echt waar, de mensen stonden er echt, de rode loper ook, al was de echte reden een bruidspaar wat die middag in hotel de Wereld trouwde ..

Later de middag strijken we neer op een terras in Wageningen, het is nog steeds heerlijk weer, de zon schijnt en het lijkt wel hartje zomer !

Meisie !

Vermoedelijk is Meisie nu zo'n 3,5 maand oud. Groeit nog steeds als kool en sinds twee weken 'dierenarts-vrij', wat ook wel een hele verademing is. Ze veroorzaakt complete chaos in dit voorheen zo rustige en saaie huis. Ze rent van boven naar onder, kruipt in alle onmogelijke hoekjes (om zich vervolgens op te laten sluiten in een kast ..) en alles wat ook maar een beetje beweegt wordt direkt aangevallen.
Het oogje geneest goed en wordt nog steeds 'mooier'. Of ze last heeft van het feit dat ze er niet scherp door kan zien, weten we niet. Regelmatig valt ze ergens af en stapt ze op 'niks', maar ja, dat kan ook onhandigheid zijn, omdat ze zo speels is.

Ze zit graag voor het raam om de wijde wereld te aanschouwen, maar daarbij moeten onze plantjes het ook ontgelden helaas. Eigenlijk is alles leuk, zolang ze er maar onze aandacht door krijgt !

Altijd al jaloers op katten geweest !!

Aanstaand weekend gaan we naar Hotel de Wereld in Wageningen. Gelukkig heeft oma tijd om op te komen passen :-). Het belooft een spannend weekend te worden, in dat weekend wordt de 65e verjaardag van operatie Market Garden in Arnhem herdacht met o.a. luchtlandingen. Ook is er in Zutphen een chocoladefestival ! Het is wel even rijden vanuit Wageningen, maar dat hebben we er natuurlijk graag voor over !! Ach, we zien wel, we zijn ook vlakbij de Veluwe, dus misschien verdwijnen we wel het hele weekend in het bos ...

Glen Coe (30 aug 09)

Vanmorgen bij het ontbijt, worden uiteraard de ervaringen uitgewisseld. Niet met de Zweden, het varkentje (de mannelijke helft die lijkt op een varken en helaas ook de bijbehorende geluiden maakte) is wat eigenaardig en een beetje mensenschuw. De anderen waren met de auto naar Scone Palace gereden. Eén stel stond al om 10 uur op het parkeerterrein (als eerste) en waren ook met 5 minuten thuis, ze stonden vooraan. Een ander stel had er nogal wat langer over gedaan om het parkeerterrein af te komen, ze kwamen in een complete opstopping terecht. Gelukkig geen Drumnadrochit-taferelen deze keer, het is nagenoeg droog gebleven, dus geen traktoren nodig om mensen vlot te trekken. Iedereen had het natuurlijk super gehad !

Vandaag staat Glen Coe op het programma, toch wel m'n favoriete plekje in Schotland. Niet dat ik alles al gezien heb, maar vooralsnog staat dit toch wel bovenaan, het is daar zo geweldig mooi! Als we door de glen rijden, is het toch nog mooier dan in mijn herinnering, is dat niet geweldig ? We stoppen op diverse plekken om van het fantastische uitzicht te genieten.

Hier zouden we nog wel eens wat langer willen blijven om ook wat wandelingen door het gebied te kunnen maken, ach wie weet, komt daar nog wel eens van.

Castle Stalker in Loch Laich

We rijden door naar Oban voor een bakje koffie. Het is ondertussen al eind van de middag (Schotland is wel niet groot, echt lekker doorrijden kan je er niet, dus je bent meestal een flink tijdje onderweg). Oban is een havenplaats,hier komen diverse ferry's aan van o.a. Mull, maar ook van de outer-hebriden. In de haven liggen ook veel vissersbootjes, in de restaurants is volop vis verkrijgbaar. Ook is hier de Oban-destilleerderij (maar die is al dicht, helaas).

Helaas begint het te regenen, het is de hele dag al flink bewolkt, al is het tot op nu wel droog gebleven. We besluiten terug te rijden, het is 2,5 uur naar Perth, nog een heel eindje dus. Onderweg stoppen we bij een pub om even wat te eten. Om een uur of half 10 zijn we weer 'thuis', nog mooi op tijd om alvast wat spullen in te pakken. Morgenochtend gaan we weer al terug naar huis, het zit er weer op. Het lijkt wel alsof we weken weg zijn geweest, maar het waren 'maar' 5 dagen. Wel 5 heerlijke dagen hoor, veel gezien van het prachtige Schotland en genoten van de typisch Schotse dingen (vooral de muziek !). Hier komen we 'zeker en vast' nog eens terug !!

Scone Palace, de Tay, Runrig ! (29 aug 09)

Vanmorgen komen we erachter waarom Kathleen zulke genereuze ontbijten serveert. Ze wil graag goed voor haar gasten zorgen en als er goed wordt ontbeten, kan je 's middags volstaan met een simpele sandwich, dus per saldo spaart het je dus geld uit ! Er zit dus nog een gedachte achter ook ...

Na het ontbijt rijden we de stad Perth in, we zijn hier nu een paar dagen, maar hebben eigenlijk nog niets van de stad gezien. Het is niet erg groot, maar ligt wel mooi langs de rivier de Tay, om in Scone te komen, moet je de rivier oversteken (er zijn gelukkig twee bruggen :-)). We kijken waar de shuttlebus naar het concert vanmiddag vertrekt en drinken in het gezellige centrum een bakje koffie. Er zijn al heel wat Runrig-gangers op de been, te herkennen aan het runrig-shirtje of runrig-petje. Onze shirtjes liggen nog thuis, lekker handig ...

Perth

Zicht over de Tay op Perth

Zicht over de Tay richting Scone

Aan het eind van de ochtend brengen we de auto 'thuis', maken we ons concert-klaar (d.i. na Drumnadrochit : vooral genoeg regenkleding meenemen) en lopen op het gemak naar de shuttle-bus halte. Hier staat al een flinke rij met mensen te wachten, maar als even later de eerste dubbeldekker verschijnt, kunnen we gelijk al mee. Gelijk met de eerste mensen lopen we het terrein bij Scone palace op, het podium is zo gesitueerd dat je het paleis aan de linkerkant kunt zien. Achter je is dan de rivier de Tay. Het is droog en af en toe schijnt de zon flink. Er staat ook een fikse wind, maar als je uit de wind in het zonnetje zit, is het gewoon heet. Heerlijk ! We doen een rondje op het terrein, overal eet- en drinktentjes en er is een grote tent met allemaal Schotse specialiteiten. Het is hier nog rustig en omdat we de lunch hebben overgeslagen, kopen we hier een echte hooglander-burger. Ze worden professioneel gebakken, de kok staat voor een plaat met zo'n 20 burgers en staat ze één voor één te temperaturen of ze al gaar zijn. Ik weet niet of dit vanavond ook zo gaat werken, als alle 17.500 mensen gearriveerd zijn, maar goed. Vooralsnog duurt het een minuutje of 5 voordat we lekker zitten te smikkelen van deze toch wel erg smakelijke burger. We kunnen zelfs buiten zitten aan een soort picknick-tafels, gezellig hoor.

Erik voor de foodhall met heerlijke Schotse gerechten

Langzaamaan druppelt het terrein vol met mensen. Wat vooral opvalt zijn de ex-drumnadrochit gangers. Trots met hun shirtje (i survived ..) of van boven tot onder al in de regenkleding gestoken (mij zal deze keer niets gebeuren ...). Ook de laatste wellie-mode is hier goed zichtbaar. Met bloemetjes, streepjes, balletjes, gitaren, noem het maar op. En dan natuurlijk de echte Schotse mannen, uitgerust met hun kilt (met alles erop en eraan), meestal met vrouw en kind(eren). Wat dat betreft is dit voor veel mensen een familie-uitje en de sfeer is dan ook erg gemoedelijk.

Om een uur of vier begint het programma. 's Middags staan er vier Schotse bands op het programma, Fred Morrison, The Blair Douglas Band met Kathleen McInnes (who let my family in ? I told the security, no mcinneses !), King Creosote en The Peatbog Faeries. Vooral de laatsten maakten er een feestje van.

The Peatbog Faeries

En rond half 9 was het dan zover, waar iedereen voor kwam: Runrig. Vanwege het 'instorten' van de gitarist (hij moest twee maanden geleden nog een by-pass) hun eerste optreden dit jaar (er werden twee tours op het laatste moment afgelast). Het was super, de muziek was erg goed, ze hadden er duidelijk erg veel zin in. Voor we het wisten, was het over. Niet dat ze kort speelden (ruim twee uur), maar omdat 'time flies when you're having fun'. Met de shuttle-bus waren we vrij snel weer terug in Perth en nog voor 12 uur waren we terug bij onze B&B. Moe maar voldaan duiken we ons bedje in, wat een heerlijke dag was dit !!

Een slagveld en heel veel glens en lochs (28 aug 09)

Als we vanmorgen wakker worden, horen en zien we het eigenlijk al. De regen is vannacht niet gestopt. Als we gaan ontbijten zit Kathleen eraan te denken om een bordje op de deur te hangen met verontschuldigingen voor het slechte weer in Schotland. Ach ja, we hadden gisteren een prachtige dag, dus dat zullen we nu wel een beetje moeten bekopen.

Erik slaat een volledig Schots ontbijt naar binnen, inclusief de haggis en black pudding. Ik hou het bij de scrambled eggs met zalm, ook niet niks hoor, Kathleen houdt niet van kleine porties :-). Na het ontbijt rijden we naar Inverness, het regent nog steeds flink. Het is een heel stuk, na zo'n 2,5 uur komt Inverness in zicht. Gelukkig is het ook droog geworden en af en toe piept de zon even tussen de wolken door.

Net buiten Inverness is 'Battlefield of Culloden', waar in 1746 een veldslag plaatsvond tussen regeringstroepen en de Jakobieten, zeg maar tussen de Engelsen en de Schotten. Hierbij hebben de Schotten voorgoed hun onafhankelijkheid verloren, er vielen tussen de 1500 en 2000 doden. Het slagveld is zo goed als mogelijk teruggebracht in de staat van 1746, rode en blauwe vlaggen geven de gevechtslinies aan en er zijn diverse monumenten en grafheuvels om de omgekomenen te herdenken en te eren. Een paar jaar geleden is er een spiksplinternieuw bezoekerscentrum gebouwd, heel modern, maar toch valt het bijna weg in de omgeving, erg mooi gedaan.

bezoekerscentrum van 'Battlefield of Culloden'

blauwe vlaggen geven de linie van de Jakobieten aan

de slachtoffers onder de Jakobieten werden 'per clan' begraven

Hierna rijden we door Inverness naar de westoever van Loch Ness, vooral bekend om het beroemde monster. Bij Drumnadrochit komen we even op bekend terrein, hier vond 2 jaar geleden het grote Runrig concert plaats, precies op de natste dag in Schotland sinds tientallen jaren. Het was goed om te zien dat er op de plaats van de modderpoelen nu weer prachtig groen gras groeide.

Af en toe stoppen we voor een fotootje, bij Fort Augustus genieten we even lekker van het zonnetje op een terras, ja, ja, je leest het goed, de zon schijnt flink, heerlijk ! Hier ligt een heel sluizencomplex, het hoort bij het Caledonian Canal, een verbinding tussen de Noordzee en de Atlantische Oceaan, een kanaal van noord naar zuid door Schotland, die een aantal lochs met elkaar verbindt. Toevallig gaan er net twee zeilbootjes door het complex, maar dat gaat wel even duren hoor, na een half uur waren ze nog niet eens op de helft.

bootje door een van de 6 sluizen bij Fort Augustus

We rijden verder langs de prachtigste lochs en de door de mooiste glens. Wat is Schotland toch prachtig, zeker nu met deze mooie wolkenluchten en de zon. Het uitzicht is in dit deel nooit saai, de grootsheid van de natuur maakt je nietig. Maar niet vervelend, het is een mooi gevoel.

Als we terugkomen, frissen we ons snel even op. Om 7 uur hebben we met Kirsty en Fiona afgesproken om samen wat te eten. Beide dames hebben een druk schema dit weekend en dit was de enige avond dat we allemaal tijd hadden. Het is gezellig, even lekker bijpraten en elkaar moed inpraten om straks weer naar Calcutta te gaan. Want dat is 'de link', Calcutta en Rosalie.

Redelijk op tijd zijn we weer terug bij onze B&B, dat ondertussen vol (5 kamers) zit met Runrig-concertgangers. Uit Zweden, Duitsland, Nederland (wij ...) en Engeland, hoe internationaal kan je het hebben ? Morgenochtend waarschijnlijk Runrig muziek bij het ontbijt, al moet Kathleen tot haar schaamte bekennen dat ze geen Runrig cd in huis heeft. Misschien moeten we morgenochtend even samenspannen met elkaar om voor zondag een laat ontbijt te regelen, want voor 9 uur ontbijten is dan wel erg vroeg ...