Vandaag ben ik jarig, bij het ontbijt nemen we een gekookt eitje, lekker. Halverwege de ochtend lopen we richting Sudderstreet, we hebben het ‘druk’. We moeten nog een stuk stof kopen, materialen opzoeken in Times Guest House (de opslagruimte van Rosalie), nog taart inslaan, nog lunchen en om 1 uur vertrekt de taxi naar Prabartak.
Maar we zijn op tijd vertrokken en onderweg nemen we even een pauze voor een bakje koffie bij Barista. Als we daar zitten belt Ashit ons op. Waar we zijn, want hij staat bij ons hotel ! Oeps, daar zijn we niet en daar komen we voorlopig ook niet terug. Gelukkig weet Ashit de koffieshop te vinden en Erik vangt hem op als hij met z’n motor aan komt. Wat moet Ashit nu toch hier in het centrum van Calcutta ? Nou ja, dat is al snel duidelijk. Ineens staat hij met een enorm bloemstuk en een enorme verjaardagskaart voor mijn neus !! Wat een verrassing !! Met z’n drieën drinken we nog wat en gelukkig vind Ashit het niet erg om het bloemstuk even in het hotel af te leveren, want als we het de hele dag mee moeten nemen, blijft er niets van over.
Maar we zijn op tijd vertrokken en onderweg nemen we even een pauze voor een bakje koffie bij Barista. Als we daar zitten belt Ashit ons op. Waar we zijn, want hij staat bij ons hotel ! Oeps, daar zijn we niet en daar komen we voorlopig ook niet terug. Gelukkig weet Ashit de koffieshop te vinden en Erik vangt hem op als hij met z’n motor aan komt. Wat moet Ashit nu toch hier in het centrum van Calcutta ? Nou ja, dat is al snel duidelijk. Ineens staat hij met een enorm bloemstuk en een enorme verjaardagskaart voor mijn neus !! Wat een verrassing !! Met z’n drieën drinken we nog wat en gelukkig vind Ashit het niet erg om het bloemstuk even in het hotel af te leveren, want als we het de hele dag mee moeten nemen, blijft er niets van over.
Dan belt Jannie, ze is niet in orde. Voelt zich niet lekker, heeft de hele nacht overgegeven, is flink aan de diarree, oeps, dat is geen goed nieuws. Jannie ‘woont’ op de route naar Sudderstreet, dus we gaan even langs om te kijken hoe het is. Erik loopt alvast door om aan ons ‘todolijstje’ te gaan beginnen, anders komen we in tijdnood. Jannie baalt als een stekker dat ze niet lekker is, maar ja, what to do ? Ze besluit de hele dag in bed te blijven.
We doen daarna samen onze ‘klusjes’, kopen bij Kathleens de hele winkel leeg, toen de man taartjes in de doos ging tassen, vertelde ik hem een grote doos te nemen, want we moesten in totaal 70 stukjes hebben. 17 ? vroeg hij, nee 70 ! 17 ? No 70 ! 17 ? No ‘seven zero’ ! Are you sure ‘seven zero’? Yes, ‘seven zero’ ! Aaahhh…… en daarna deed hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
We hebben nog een kwartiertje om te lunchen, maar bij Blue Skye moet dat geen probleem zijn. Rosalie is daar inmiddels ook en als we zitten te eten komen David en Christy binnen. David (Engelsman) woont al 13 jaar in Calcutta, heeft hier een weeshuis opgezet voor gehandicapte kinderen en Christy komt uit Amerika, is hier voor een half jaar. Zij is lerares (32 jaar) en doof. Ze praat echter ‘normaal’ Engels en kan supergoed liplezen, je kan dus normaal met haar converseren. Christy gaat vandaag mee naar Prabartak.
Onderweg in de taxi wordt het me duidelijk dat we niet met zomaar iemand te maken hebben. Christy is supergedreven, ze vertelt dat van alle dove mensen in de wereld er maar 20 % in staat zijn om hun eigen naam te vertellen en te vertellen waar ze wonen. Zij is zo bevoorrecht dat ze onderwijs heeft genoten, heeft gestudeerd en wil dit gebruiken om hier wat aan te doen. Niet alleen in Calcutta of in India, maar wereldwijd dus. Haar ogen stralen als ze erover vertelt. Door nu over de wereld te reizen en in contact te komen met andere dove mensen hoopt ze een internationale manier te vinden om dove kinderen te onderwijzen. De manier waarop dit nu gebeurd in India is vaak niet de juiste, ze wist dit uiteraard precies uit te leggen, maar ik zal jullie de details besparen.
Bij Prabartak, waar jonge volwassenen wonen met zowel een lichamelijke als geestelijke handicap, valt het me op hoe snel ze contact maakt met de bewoners. Ik hoop dat ze ook snel mee gaat naar Praroyna-3, waar we een aantal dove kinderen les geven. Wellicht kan ze hierbij heel veel voor ons gaan betekenen !! Maar wat een heerlijke meid is dit, zo gedreven, hopelijk wordt ze nooit teleurgesteld in haar streven de positie van de dove mensen in de wereld te verbeteren.
In Prabartak is het zoals altijd feest. Vandaag doet Rosalie en les over kikkers, ze leren hoe een kikkervisje een kikker wordt, ze springen als een kikker, we gooien met kikkers en uiteindelijk maken we met z’n allen kikkers. Iedereen geniet volop. Daarna zingen we met z’n allen, Arjun speelt op de tabla en dan is het toch echt tijd voor taart. We delen de taartjes uit en ze worden met smaak verorberd, wat een heerlijk gezicht !
het taartje heeft duidelijk goed gesmaakt !Als we weer terug zijn in Sudderstreet, ga ik nog even bij Jannie langs. Ze voelt zich gelukkig al weer wat beter. We besluiten ‘mijn’ verjaardagsetentje een avond op te schuiven, misschien kan ze er dan ook bij zijn en daarnaast komen Wilbert en Ilse morgen ook, dus wel zo gezellig.
Terug in het hotel staat het bloemstuk te pronken in de kamer, ondertussen weet het personeel dus ook dat ik jarig ben en ik wordt van alle kanten gefeliciteerd. Wat was ik vandaag jarig !
Nieuwsgierig naar Christy begin in te googelen op haar naam. Al snel kom ik op een wikipedia-artikel. Het blijkt dat ze heeft meegedaan aan de USA versie van Expeditie Robinson om meer ‘awareness’ te geven aan dove mensen. Echt iets voor haar.
’s Avonds gaan Erik en ik samen wat eten bij Fire & Ice, een leuke afsluiter van deze ‘jarige dag’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten