Vandaag is het donderdag, na een aantal drukke dagen zouden we vandaag ‘niets’ op de agenda hebben staan, even uitrusten en energie opdoen voor de komende dagen.
Maar ja, woensdagochtend belde Kakaly van het RCFC, wanneer we kwamen … En omdat het altijd leuk is om daar te zijn, besloten we daar deze morgen naar toe te gaan om de muziekles te doen.
Eerst een eindje met de metro, dan met de autorickshaw (tuktuk), ondertussen weten we de weg een beetje en kennen we de spelregels. We weten waar we uit moeten stappen en hoeveel we moeten betalen en dat vinden we allemaal best stoer van onszelf.
Als we het klaslokaaltje binnenlopen, zien we de eerste lieve snoetjes. Vooral een meisje in een geel jurkje, haar benen staan in een hoepel, maar ze huppelt er op haar manier lekker op los en als ze naar je kijkt zie je sterretjes in haar ogen. Wat een vrolijke meid !
Voor degene die niet precies weten wat het RCFC is, hier worden kinderen met een vergroeiing geopereerd. Veel kinderen van buiten Calcutta, die hier soms maanden verblijven, omdat ze meerdere operaties nodig hebben. Sommigen kunnen helemaal niet lopen (of zelfs zitten) als ze hier komen, maar vaak gaan ze ‘rennend’ de deur uit. Echt super ! De chirurgen die hier werken, doen dat op vrijwillige basis en krijgen hier dus niet voor betaald. De kinderen zijn uiteraard hier ‘intern’, gaan naar school als dat mogelijk is, er is een muziekprogramma om de pijn te verlichten, etc. De kinderen worden hier echt liefdevol opgevangen, prachtig om te zien hoe snel ze zich hier thuis voelen.
Er zijn momenteel niet veel patiënten in het RCFC. De afgelopen weken waren er een aantal belangrijke hindoe-feestdagen en als het mogelijk is, gaan de kinderen dan naar huis. De komende twee weken komen de kinderen allemaal weer terug om hun behandeling voort te zetten. Voor zo’n 22 kinderen was het niet mogelijk om naar huis te gaan en deze hebben dus vandaag geluk, want wij komen langs voor de muziekles !
Op het schooltje zelf zitten momenteel maar 7 kinderen, de rest ligt op de ziekenzaal. Gelukkig heeft Kakaly al geregeld dat we de les in de ziekenzaal kunnen doen, de 7 kinderen uit school gaan ook mee hier naartoe. Zo hebben we toch nog een leuk aantal en het is natuurlijk extra leuk dat de kinderen op de ziekenzaal ook weer wat afleiding hebben. Ons ‘gele’ vriendinnetje gaat ons voor naar de ziekenzaal :
Het is stil als Wilbert, samen met Kakaly, het verhaal over de krokodil in de olifant voorleest.
Als ze de gitaren en de ‘shakers’ mogen maken, is het met de stilte snel gedaan. Iedereen gaat druk aan de slag met lijm, crêpepapier, stikkers, viltstiften, etc.
Drie kinderen kunnen niet uit bed en die helpen we een beetje. Er zit ook een jongen op bed, hij was nog niet zolang geleden geopereerd aan zijn benen en zit nog volledig in ‘het metaal’. Maar zijn armpjes, oef, wat was hij mager ! Toen we bij Kakaly naar hem informeerden, begrepen we al snel dat hij er juist super uitziet nu. Toen hij binnenkwam, was hij zo zwak dat hij niet eens zelfstandig kon zitten. En dat kan hij dus nu wel ! En hij heeft zijn eerste operaties aan zijn benen al achter de rug. Hij is al flink aangesterkt en verblijft nu zo’n 9 maanden in het RCFC. Hopelijk gaat hij ooit lopend hier de deur uit.
Tijdens de les wordt een oudere jongen ineens in een witte jurk ‘gehesen’. Hij schijnt zodadelijk geopereerd te gaan worden. Dat gaat hier blijkbaar allemaal ‘tussendoor’. Gelukkig kan hij nog wel de hele les bijwonen en hij heeft volgens mij aardig in de gaten dat we medelijden met hem hebben, hij wil eigenlijk geen afstand doen van een gitaartje en dat laten we ook maar zo …
Het liedje gaat super, het ‘ji-ha-hi-ha-ho’ schalt door het ziekenhuisje. Op het laatst komt de muzieklerares nog kijken, ze neemt het initiatief over en begint Old McDonald te zingen met de kinderen, de koeien, schapen en honden komen allemaal voorbij onder begeleiding van Wilbert op Ukelele en Ilse op blokfluit. Leuk om te zien dat zelfs de leraressen zo enthousiast zijn !!
En dan is het weer al tijd om te gaan, we nemen afscheid van de kids, wensen de jongen sterkte met zijn operatie en springen weer in de tuktuk om terug te rijden naar het metrostation. Ach, al dat gemopper over het opgeven van onze vrije dag … dit was toch helemaal geweldig ? We hadden het geen van allen willen missen.
Als we ‘thuis’ zijn splitsen we ons op. Wilbert en Ilse doen hun eigen dingetjes en wij gaan op zoek naar een saree. En dat lukt wonderwel redelijk snel. Als je zo’n shopje binnenloopt, liggen er binnen no-time 20 sarees op de toonbank uitgespreid, waardoor je je gelijk schuldig voelt als je toch echt weg wilt lopen, maar goed.
Uiteindelijk lopen we een shopje binnen waar ‘beneden’ ook weer van allerhande blingbling tentoongespreid worden. Als we uitleggen dat we toch echt iets anders zoeken, omdat dat doorschijnende spul met mijn lichaam er nou niet echt fantastisch uitziet, schieten ze in de lach. We worden meegenomen naar ‘boven’. Boven ligt een hoopje stof, er lijkt wel beweging in te zitten, en ja hoor, na enig gemopper komt er een vrouw tevoorschijn, ze lag lekker te slapen. Haar man komt ook naar boven en eindelijk laten ze wat zien, wat ik mooi vindt. Dat is beter ! Uiteindelijk is het nu zo geregeld en gaan we tevreden naar buiten.
Maar ja, bij een saree hoort een bloesje en een pettycoat. De stof van het bloesje maakt deel uit van de saree en hiermee gaan we naar de kleermaker. De pettycoat kan je kopen in New Market. Maar ja, wij naar New Market, wilde ze de hoofdprijs voor een pettycoat, daar waren we dus snel klaar. Dan maar gelijk naar de kleermaker. Voor twee sarees een bloesje en een pettycoat, uiteraard is dat geen probleem voor ‘the best tailor in town’. Heel voorzichtig meet hij mijn proporties (hij schrikt gelukkig niet :-)), schrijft alles op en als het goed is, worden momenteel mijn bloesjes en pettycoat in elkaar gezet. Maandag kunnen we het afhalen !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten