Pfoeh, alweer de laatste hele dag hier, wat vliegt de tijd
toch. Jammer hoor. Ook vannacht weer heerlijk geslapen in onze yurt. Het was
een stuk koeler dan de nacht ervoor wat het erg aangenaam maakt. Het was vanmorgen
zelfs een beetje fris toen we gingen douchen.
 |
| Ontbijt in het yurthotel |
Ook vandaag eerst ‘siesta’ gehouden, lekker rustig aan,
lekker niks. Aan het eind van de ochtend weer in de auto, ons doel van vandaag
is Tarifa, een eindje hier vandaan, maar vanuit Tarifa worden dolfijn- en
walvistochten georganiseerd en daar zijn we wel voor in!
Nadat we vanuit de bergen de kust bereikt hebben, nemen we
de tolweg richting Tarifa, dat schiet tenminste een beetje op. Niet dat we
haast hebben, maar toch, het is beter buiten te zijn dan in de auto! Gelukkig
waren we op tijd vertrokken, want rond Algericas is het echt hartstikke druk,
we staan zelfs een half uur in de file!! Van hieruit vertrekken veerboten naar
Marokko, dat zie je dan ook goed liggen, het is maar 14 km varen en vandaag is
het helder, dus je ziet het rifgebergte al van ver.
 |
| voorgrond = spanje, achtergrond = marokko |
 |
| Gibraltar |
Maar goed, de veerboot naar
Marokko, je ziet dus onderweg auto’s helemaal volgeladen, met een lading op het
dak wat per saldo groter is dan de auto zelf. Waarschijnlijk allemaal op weg
naar Marokko. Onderweg ook overal ticketkantoortjes, sommige zelfs in het
Arabisch aangegeven. Vanuit Tarifa gaat er zelfs een snelle catamaran, 35
minuten en je bent er al!
Als we in Tarifa zijn, hebben we helaas geen tijd meer om te
lunchen. Dit hadden we wel ingecalculeerd, maar deze extra tijd is ‘verloren’
gegaan aan de file en het zoeken naar een parkeerplek. Dan maar even wat koeken
halen in een kleine supermarkt, met een lege maag de zee op is ook niet zo’n
strak plan. Net op tijd komen we aan bij onze geboekte tocht.
Voordat we de boot opgaan, krijgen we eerst drie kwartier
voorlichting over de dolfijnen, de walvissen en het gebied waar we zijn. Reuze
interessant! Daarna de boot op en om een lang verhaal kort te maken, we hebben
helaas geen walvissen gezien. Maaarrrr wel heel veel dolfijnen! Een aantal
flinke groepen van wel tientallen dolfijnen bij elkaar. Spelend, springend
(soms ondersteboven op het ruggetje) en dartelend naast de boot. Heel erg leuk
om te zien, je wordt er heel erg BLIJ van!
 |
| Op naar open water ! Tarifa op de achtergrond |
Als we na 2 uur varen weer aan wal staan, zijn we zo ‘zout’
als wat. Op het bootje vang je nogal eens golf water, waarna je flink nat bent.
Nu droogt dat weer snel op met de wind en het zonnetje, maar het zout blijft
uiteraard achter. Als ik over mijn rug wrijf, heb ik gelijk een goede scrub te
pakken!
We lopen richting het strand en duiken daar een leuke
strandtent in. Even wat drinken en bijkomen, wat een leuke middag tot nu toe!
Voor ons ligt een soort dam naar een eilandje toe. Rechts daarvan is de
Atlantische oceaan, links de Middellandse zee. Er staat hier een fikse wind,
blijkbaar altijd, want Tarifa is ‘the place to be’ in het kader van surfen. In
de strandtent dan ook veel ‘strakke’ mensen, mooie dames, mooie kontjes, kleine
bikini’s, gespierde heren, harde wasbordjes …
 |
| strand bij Tarifa |
Als we hier weglopen, zien we in de verte iets wat de
aandacht trekt, het lijken wel kites, maar dan heel veel, kan dat wel ? Zien we
het goed ? Het is best even wat verder weg, maar nieuwsgierig geworden, pakken
we de auto en rijden we erheen. En ja hoor, het is het kite-surf-strand van
Tarifa. Nog nooit zoveel kites bij elkaar gezien, niet normaal gewoon. En hier
helemaal eigenlijk alleen maar stoere heren en stoere vrouwen. Veel spieren en
gebruinde huiden, wow! We zitten een poos zomaar op het strand te kijken naar
alle capriolen die ze uithalen op het water. Geweldig om te zien.
En dan ‘moeten’ we toch weer een keer terug naar onze yurt.
Geen straf hoor, maar hier is het toch ook wel erg leuk. Via het prachtige
binnenland rijden we terug. De zon gaat langzaam onder en het licht geeft
fantastische kleuren aan de omgeving. Onderweg veel paarden en koeien in de
wei. In ons dorpje Cortes de la Frontera stoppen we om nog wat te eten. Het is
half 10 en het is gezellig druk in het dorp. Moeders komen hun kinderen showen
en oude mensen zitten op de stoep met elkaar te kletsen. Bij een klein barretje
gaan we zitten en al snel komt de wat oudere eigenaar naar ons toe. Of we
willen eten (zoveel Spaans verstaan we ondertussen wel). We bestellen een
flesje wijn en dan ratelt hij in snel Spaans zijn menukaart op. Tja, dat krijg
je als je op een paar Spaanse vragen ‘si’ antwoord, dan denken ze dat je Spaans
spreekt. Maar halverwege demenukaart hoor ik ‘carne’ en ‘muy bien’. Nou, doe dat dan maar! Hij heeft
ondertussen in de gaten dat wij geen Spaans spreken en lacht ons toe met een geruststellende
blik van ‘het komt goed, het is echt lekker’.
Vol vertrouwen wachten we ons bordje af. En inderdaad, er
komt een homp vlees aan wat je U tegen zegt, het had best een kwart minder
gemogen, maar het was wel ERG LEKKER! Koffietje na, likeurtje na, wat is het
toch genieten hier. Als we tegen 12’en weggaan, komt de vrouw des huizes aan.
Ze maakt met haar handen een tent en kijkt ons vragend aan. Jazeker! Wij slapen
hier in de yurts. Ze lacht en geeft ons twee zoenen, als we een derde willen
geven, roepen we ‘Olanda, tres besos!’ en ze geeft lachend een derde zoen op
onze wangen. Wat een lieverd!
En wat JAMMER dat we morgen weg moeten, we gaan ons
inmiddels hier heel erg thuis voelen …
.JPG)
