Op naar de yurt !!!

's Ochtends bij Cortijo El Guarda

En nog één! En dat bedoel ik in het kader van ‘bijzondere dagen’. Vannacht heeeeerlijk geslapen, Cortijo El Guarda heeft duidelijk geïnvesteerd in goede bedden, zaaaalig !!! Daarna een heerlijk ontbijt, lekker buiten in het vroege zonnetje. Het lijkt wel vakantie. Op het gemakje de koffer weer ingepakt en daarna nog gezellig met Hans en Miranda (eigenaren van de cortijo) een bakje koffie gedronken.  We hebben ‘weer’ een terugkomadresje te pakken hoor !!

ontbijt ... heerlijk toch zo ??

En daarna op pad. Via kleine dorpjes richting het yurthotel in Cortes de la Frontera. Heel veel dorpjes en steden hebben hier de toevoeging ‘de la Frontera’, zoals het bekende Jerez de la Frontera (van de Sherry!), Arcos de la Frontera, etc. Als ik het goed onthouden heb, was dat vroeger de grens van het gebied wat de Moren hebben veroverd (of andersom).

Maar goed, van Hans hadden we een route meegekregen door het prachtige Sierra de Grazalema. Dit is het natste gebied van Spanje, eigenlijk onvoorstelbaar, hier nu op deze plek, maar het is zo. Het is dan ook veel groener dan de rest van Andalusie.

Olvera

Al snel zien we in de verte een enorme kerk en een kasteel bovenop een dorp/stadje. We zijn nieuwsgierig en wijken van de route af (sorry Hans ..). Het is het dorpje Olvera. Na twee rondjes door het centrum weten we de auto te parkeren en lopen we richting het terras. First things first. Twee liter water en nog wat ander vocht is hard nodig. Het is weer erg warm vandaag. De zon lijkt wel feller als gisteren, waardoor het misschien wel twee graden koeler is (volgens de weersvoorspelling), maar waardoor het wel veel warmer aanvoelt. Inmiddels is het al begin van de middag, dus onze ‘planning’ van vandaag is nu al in de soep gelopen. We zien dat hier ook tapas verkrijgbaar zijn, dus bestelling we op de gok het een en ander. Vooral een tapa, waarvan de naam lijkt op ‘meloen’ trekt onze aandacht. Meloen is best lekker in deze hitte! Als het bordje komt, schieten we allebei in de lach. Het zijn mossels!! Ook lekker !!!

meloen ? mossels ? allebei lekker !!

aanplakbiljet voor de komende feria

uit de kerk naar de bar ... of andersom ...

Daarna lopen we nog even naar de kerk en naar de voet van het kasteel. De kerk is dicht helaas en voor het kasteel moet je nog flink klimmen. Ons te warm en we rijden verder aan de hand van de route van Hans.

Eerst via een prachtig gebied naar het dorpje Zahara de la Sierra. Onderaan dit dorp een enorm meer met een prachtige turqoise kleur. Het dorpje ziet er erg gezellig uit, misschien gaan we hier nog wel een keertje terug om leuk te lunchen of te dineren.

Daarna via een bijna nog mooiere route richting Grazalema (het natste dorp van Spanje). De omgeving is hier erg groen, je ruikt hier ook overal de dennebomen, heerlijk. Ook hier ziet het centrumpje er leuk uit, een leuk plein met een aantal terrasjes. 

Grazalema, het natste dorp van Spanje!

Maar we gaan dóór! Op naar de yurt, we zijn NIEUWSGIERIG!!  

Aan de hand van een getekende kaart van het dorp, worden naar het yurthotel geloodst. Met een geheime code (spannend!) openen we het hek en rijden we het parkeerterreintje. Henrietta wacht ons hier op met een kruiwagen voor de bagage, goed idee, want het terrein van het hotel is enorm en veelal onverhard ! En inderdaad, het is een hele tippel naar ‘onze’ yurt, maar als we hem zien, zijn we gelijk verliefd (of is dat de hitte die inmiddels flink naar ons hoofd aan het stijgen is).  Het is bloedheet in de yurt en er is alleen 1 deur. Dus je kan ook niets tegen elkaar openzetten. We zien er erg tegenop om hier vanavond te gaan slapen, want nu kan je er eigenlijk niet langer dan 2 minuten zijn, zo benauwend warm is het hierbinnen.

Alle yurts liggen hier flink afgelegen, de privacy is meer dan prima. Henrietta vertelt een beetje over de huisregels, geen open vuur (brandgevaar vanwege de droogte), geen fohn (alles draait hier op zonne-energie) en ook het toilet is ‘eco’. Niet doorspoelen (kan ook niet trouwens), maar gewoon een handje zaagsel over de ‘opbrengst’ en dat is okay. We hebben ‘a loo with a view’ (een toilet met uitzicht), want als je zit, kijk je zo de tuin in. Geen boekje nodig dus.

Tijd voor vocht! Middenop het terrein zijn twee kleine zwembadjes met een kleine bar.  Hier lessen we onze dorst, want ach (nee, we klagen niet!) wat is het warm. Hier blijven we dan ook maar hangen, lekker met een boekje in de schaduw, af en toe een verkoelende duik, heerlijk.

Van te voren was ons gevraagd of we de eerste dag hier wilden eten en dat wilden we wel. Alles gebeurd hier aan één grote tafel, veel interactie met de andere gasten dus en dat wilden we de eerste avond wel meemaken. Valt het dan tegen, dan weten we dat voor de rest van het weekend… Met nog een ander stel en een gezin met twee tienermeiden, gaan we aan tafel. En het is gelijk gezellig. Een bijzonder gezelschap ook.

Het ‘stel’ bestaat uit typische Londener Simon met z’n heerlijk droge humor, zijn vriendin Reem is Duits/Libisch, ze wonen momenteel samen in Londen, maar sluiten niet uit ooit nog eens in Libie te gaan wonen. Simon werkt hard aan zijn Arabisch. Haar familie woonde en woont in Libie en zij hebben dus een enorm spannende tijd achter de rug. Haar ouders en zussen zijn dan ook gevlucht tijdens de oorlog en haar neven hebben meegevochten in het bevrijdingsleger. Gelukkig is iedereen gespaard gebleven. Reem is lerares Engels en Simon maakt muziek onder reclamefilmpjes. Erg leuke mensen.

Het gezin met twee meiden van 13 en 15 jaar is ook bijzonder. (Eigenlijk zijn alle mensen bijzonder natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen verhaal!) Artistieke mensen, een mooie sportieve man, Carl en een leuke creatieve vrouw (naam vergeten). De meiden heten Asha en Meija. Pa zit in de ‘media’ en werkt 18 uur per dag, hij is nauwelijks thuis. De meiden zitten uiteraard nog op school en bespelen allerlei instrumenten en leren russisch (??). Al een paar jaar zijn ze gastfamilie voor studenten van over de hele wereld.

Het is altijd weer leuk om te horen hoe ze over Nederland denken, vooral Amsterdam is nog steeds een vrijplaats voor van alles en nog wat (tenminste, dat denken ze). Het eten was heerlijk, we hadden ‘pork-belly’, klinkt enigszins ranzig, maar het was heerlijk. Wat ons gelijk opvalt is dat artiesten als Antony en Rufus hier aan tafel gewoon ‘gemeengoed’ zijn. In Nederland moet je nogal eens uitleggen wie ze zijn. Een gezellige avond met bijzondere mensen, maar nu eerst maar eens slapen, morgen weer een dag !!

(ik zie nu dat ik geen foto van de yurt aan de buitenkant op mijn laptop heb gezet, deze volgen nog !!)