‘Zo-éh’… wat een dag !! We liggen nu allebei uitgeblust op
bed, overigens na een heerlijk diner op het Cortijo El Guarda. Eigenlijk is het
jammer dat we hier maar één nachtje zijn, want het is hier prachtig. Hans en
Miranda hebben hier een waar paradijsje aangetroffen (of gemaakt, maar net hoe
je het bekijkt) en we zouden het hier best nog een paar dagen uit kunnen houden.
Maar goed, we hadden nu eenmaal onze zinnen gezet op de yurt, dus we ‘moeten’
nog maar eens terug dan om hier nog wat langer van te kunnen genieten.
Vanmorgen ging om half 4 de wekker … een vroege vlucht is
heerlijk, je bent lekker op tijd op de bestemming, maar om half 4 vanmorgen zag
ik het nut er niet meer zo van in. De vlucht was een
‘niets-aan-de-hand-vlucht’, bij toeval had ik stoelen bij het gangpad
uitgekozen bij het inchecken, dus we hadden genoeg beenruimte. Ook de koffers
waren er redelijk snel, maar toen, de huurauto. Omdat we het goedkoopste van
het goedkoopste geboekt hadden, werden we met een busje van de luchthaven
opgehaald om naar het verhuurkantoor gebracht te worden. Hertz, Avis en hun
makkers zitten allemaal gewoon OP de luchthaven, maar wij moesten naar
‘elders’. Op zich niets mis mee, ware het niet, dat we niet alleen waren en de
shuttlebusjes maar eens in het kwartier komen. Als er dan zo’n busje kwam, dan
sprongen de mensen ‘als bokken op een haverkist’ naar het busje, waar maar 8 man
in konden. Dat zat dus zo vol! Na drie busjes ‘mochten’ we eindelijk mee, hé
hé, volgende keer toch maar Avis boeken …
Toen we aankwamen stond er een saaie grijze corsa (die we
geboekt hadden) naast een alleraardigst wit jeepje. ‘Daar staat onze auto!’ roept
Erik enthousiast, wijzend naar het jeepje. Nee schat, we hebben een goedkoop
corsaatje gereserveerd en het leek even of het witte jeepje gemeen naar ons
knipoogde. Binnen in het kantoor werd het huurcontract opgemaakt en was er wat
heen en weer gepraat op z’n Spaans. Wat was het geval, een ander stel wat ook
het autootje kwam halen, kreeg de grijze corsa mee en of wij er een probleem
mee hadden dat we een (gratis) upgrade kregen naar het lieve witte jeepje !!
Had Erik toch nog gelijk, een kwartier later hobbelden we met het jeepje de
wijde Andalusische wereld in, leuk!
Op zoek naar geld, allebei onze portemonnees waren kuisleeg,
we hadden er niet meer aan gedacht om thuis te pinnen, dus ons eerste doel van
vandaag was de geldautomaat. En dan is het wel lang-leve-de-tom-tom, want
binnen no-time leidde die ons naar de dichtsbijzijndste geldautomaat. En zo was
het al met al eind van de ochtend, toen we koers zetten richting Antequera.
Niet via de snelweg, maar via de ‘Camino de Antequera’, een prachtige naam voor
een net zo prachtige route. Het landschap is vrij kaal en droog en dor, maar
wat wil je, het is hier hartstikke warm, Andalusie in augustus, dan kan je je
fleecevest wel thuis laten! Het lijkt alsof er hier heel veel graan gestaan
heeft, de velden zijn pas geoogst en zien nu goudgeel. Een prachtig gezicht.
Maar het is ook ‘diezig’ of hoe je het ook wilt noemen, je kunt nergens echt
ver kijken, de hitte straalt van het landschap af.
 |
| nee, het is geen mist, de hitte ZINDERT !! |
Ondertussen leren we ons autootje wat beter kennen en het ‘lieve’
was er al snel van af. We hebben namelijk last van piepende bandjes. Ons
autootje heeft nogal een kort lontje en als je met 30 km/h een normale bocht
pakt, piepen de bandjes… Alsof we met 120 km/h door de bocht rijden! Niet dus!
Resultaat is dat we nogal eens worden nagekeken door mensen in de dorpen…
We passeren enkele kleine dorpjes/stadjes totdat we bij ‘El
Torcal’ zijn, (een nationaal park ?) een soort maanlandschap van kalksteen van
zo’n 12 km2. Werkelijk prachtig, je kan er een heel stuk inrijden met de auto
en het lijkt wel een beetje buitenaards, beetje science fiction. Aan het eind
van de weg is een bezoekerscentrum van waaruit diverse wandelingen vertrekken,
maar het is vandaag ruim 40 graden. Zelfs het zitten in de auto is eigenlijk al
te warm en we lopen dan ook alleen maar naar een paar uitzichtpunten. De rest
van de wandelingen moeten we nog maar eens doen in een kouder jaargetijde
(alweer de 2e reden om nog eens terug te komen!!). Het is het erg
bijzonder, je blijft je verbazen over de het ‘gekke’ gesteente en
rotsformaties. Erg gaaf om te zien.
Daarna rijden we richting Alcala del Valle waar onze
overnachtingsplek is. Onderweg komen we in een fikse bui terecht! Ja, een bui !
We zien hem in de verte al hangen, een grote donkere zwarte wolk. Een paar
minuten later begint het ENORM te waaien, haast een beetje ‘windhozerig’.
Enorme stofwolken draaien en kolken over de wegen de verte in, beetje
angstaanjangend wel. Dan houdt het ineens op. Weer een paar minuten later
klettert het regen op de ruiten. De plassen staan op de weg en af en toe zien
we geen hand voor ogen. Nou ja! Maar ook dat houdt ineens op en onder de
stralende en hete zon rijden we verder. Het is erg warm, af en toe zien we een
thermometer aan een gebouw hangen, 42 graden … Later horen we dat dit tot nu
toe de warmste dag van het jaar is. Alsof het land in extase is dat wij komen …
Ik zeg: niet doen! Gewoon rustig blijven, we blijven maar een paar dagen!
In Alcala del Valle rijden we een stuk een berg op en dan
ineens zien we de prachtige cortijo liggen. Wow, wat een mooie plek en wat een
prachtig gebouw. De binnenplaats is zo niet nog mooier, werkelijk een
droomplek. We worden ontvangen door Miranda die er met een glaasje wijn, een
chipje en een gezellig praatje, meteen voor zorgt dat we ons thuis voelen. Het
hotel bestaat nog niet zo lang, het is pas in maart dit jaar open gegaan. Kijk
maar eens op www.bedandbreakfast-elguarda.nl
, dan zie je eigenlijk gelijk al hoe mooi het hier is.
 |
| uitzicht vanuit onze kamer |
Het is eind van de middag en we hebben tijd genoeg om lekker
bij te komen, het zweet van ons af te spoelen en even bij te komen van de
hitte. Even een tukje, een drankje en voor je het weet is het dan weer al half
9, tijd voor het diner. Samen met de kok toveren Hans en Miranda een heerlijk
diner uit de hoge hoed, met als hoogtepunt het toetje van witte chocolade met
framboosijs. Jammie, jammie!
Tja, en nu liggen we dus uitgeteld op bed … het vroege
opstaan en de warmte eisen nu hun tol. Maar weet je, dat geeft helemaal niks!
We zijn op vakantie, dus we gaan lekker slapen, morgen weer een dag en we
hebben besloten dat deze begint met de siesta! TRUSTE ALLEMAAL !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten