Wat een (fantastische) dag !

Het is nu half 12 's avonds, het is erg heet op de kamer, de buurman naast me heeft zijn tv erg hard staan en buiten wordt er nog volop (metaal) geslepen. Af en toe zou je hier liever niet zijn ... Ik vraag netjes bij de buren of ze de tv een beetje zachter willen zetten en ze verontschuldigen zich voor de herrie. Dat is dus opgelost, maar het slijpen gaat (helaas) nog even door vrees ik.

Maar goed, we hebben echt een geweldige dag achter de rug. Vandaag voor het eerst de nieuwe Prayrona school gezien. We zijn echt flabbergasted, wat een prachtig gebouw, het is nog redelijk nieuw (uit 2003), schoon en gewoon perfekt. Diverse ruimtes waar les gegeven wordt of kan worden, er is een ruimte voor de naaimachines, beneden is een kleine bibliotheek, er zijn maar liefst twee keukens en er is zelfs een toiletruimte met een 'normaal' toilet. Er is een prachtig dakterras (al zal het bijna altijd wel te heet zijn om het te gebruiken) en een klein tuintje, waar het eerste plantje al staat. Reena en Ashit zijn helemaal terecht apetrots op dit gebouw !

We worden met de nodige egards ontvangen, twee schattige meisjes maken een rode stip op ons voorhoofd, hangen een fikse bloemenkrans (waar we bijna krom van gaan lopen) om onze nek, er wordt op een schelp geblazen, we lijken wel een koninklijke delegatie.

Vooral Reena is helemaal in de wolken met ons bezoek, ze vertelt wel duizend keer hoe trots ze op me is, terwijl ik dat juist op hen ben en dat vertel ik haar dan ook. Twee mensen die zoveel over hebben voor de arme kinderen in de sloppenwijken, ik kan makkelijk praten, ik ga volgende week weer terug naar mijn luxe westerse leventje ! Ik heb zoveel bewondering voor Ashit en Reena.

We drinken thee en informeren naar het harmonium wat we vier jaar geleden gedoneerd hebben. 'Toevallig' staat het in dit gebouw en natuurlijk wil muzieliefhebber Wilbert dat wel eens even proberen. Hij krijgt er zowaar nog geluid uit ook, al is de coordinatie wat lastig, met een hand lucht pompen en de andere hand spelen. Ashit kijkt lachend toe.

We geven Ashit en Reena het prachtig beschilderde laken uit Scharendijke. Ze zoeken er gelijk een mooi plekje voor en zijn er helemaal blij mee. De kinderen worden uit de les getrommeld om te poseren voor het doek, helemaal leuk !

Daarna gaan we naar de oudere kinderen om daar onze Jip & Janneke les te doen. Nou ja, oudere kinderen, het blijkt dat de jongere broertjes en/of zusjes dan ook meekomen, dus er zitten meer jongere dan oudere kinderen. De ouders zijn vaak uit werken, dus de oudere kinderen moet dan voor de jongere zorgen en als de oudere dan naar school toe willen, zal het jonge spul dus ook mee moeten. Natuurlijk helemaal niet erg, want hoe jonger in de schoolbanken, des te beter het is !

Ze luisteren braaf (nou ja, de meeste dan en kijken vol bewondering naar onze foto's uit Nederland.

Na het verhaal trekken we het 'blikgooien' uit de tas en de chaos lijkt wel compleet. Natuurlijk wil iedereen eerst gooien en er dreigt een kleine oorlog uit te breken, totdat Reena ingrijpt. Min of meer om de beurt gooien de kinderen en het is feest. Ze vinden het geweldig. Ook wij genieten volop, waren de kinderen eerst nog wat verlegen ent terughoudend (waarschijnlijk nog niet veel of nog nooit een westerling gezien) en nu komen ze helemaal los. Fantastisch.

Reena vertelt ons dat er ook 5 doofstomme meisjes naar school komen. Ze proberen ze zo goed als kan op te nemen in het normale schoolritme. Een fantastisch initiatief, mensen met een handicap hebben een verre van volwaardig bestaan in India en dit initiatief zorgt voor wat meer begrip van de kinderen voor andere kinderen met een handicap.

Hierna lopen we door naar een ander deel van het gebouw waar het prevocational programma draait. Oudere kinderen leren hier een beroep of ambacht, waarmee ze later geld kunnen verdienen. We worden verrast door wat we zien, een kleine ruimte helemaal vol met veelal vrouwen die les krijgen in patroontekenen ! Er blijkt dus een enorme behoefte te bestaan voor dergelijke lessen, ook onder de (jong) volwassenen. Wat zou het mooi zijn als deze vrouwen wat onafhankelijker van hun man zouden zijn, wat meer eigenwaarde zouden hebben, dit programma is een eerste stap in die richting ! We gaan zeker praten met Reena en Ashit hoe we dit verder uit kunnen werken.

Reena stelt voor om ook hier het blik-gooi-spel te doen. En het is fantastisch, wat hadden de vrouwen een lol ! Het is weer eens wat anders dan wassen en eten koken, de meeste vrouwen kwamen waarschijnlijk voorheen nooit hun huis uit. We hebben enorm gelachen, wat een pret.

Hierna door naar de ruimte voor de jongens van ca 8 tot 12 jaar. Tijd voor onze Jip & Janneke les hebben we helaas niet meer, maar de spelletjes doen het ook hier goed.

Ondertussen is er zoveel pret, dat zelfs mr. Khan over het hek staat te gluren wat er toch allemaal aan de hand is. Als we naar buiten lopen, zien we dat er zelfs mensen op het dak van gebouwen staan om een glimp op te vangen van onze pret.

Eigenlijk is dit hele bezoek één groot feest geworden. We hebben iedereen de Nederlandse vlag op zijn of haar wang geschilderd, zelfs de vrouwen stonden in de rij voor een vlaggetje op de wang. Weer binnen zien we een enorme poster hangen van de keukenhof !

Ashit glundert helemaal als hij de poster aan ons laat zien. Een stukje Nederland in India, de keukenhof, het laken uit Scharendijke en niet te vergeten de hele inrichting gesponsord door onze stichting ! Want zonder de hulp van onze donateurs had de school er misschien wel niet eens geweest.

De inrichting is nog niet helemaal klaar. Zo zijn er nog geen schoolbankjes, deze zijn wel besteld, maar moeten nog afgeleverd worden. Gelukkig is er al wel een waterfiltersysteem, waardoor er schoon drinkwater is.

het aquaguard filter in de keuken

Er zijn matten gekocht waar de kinderen op zitten, er zijn ventilatoren aangeschaft (echt onmisbaar in dit klimaat), verlichting, er hangen schoolborden, er staan kasten om het materiaal in op te slaan, er hangt een prachtige kaart van India, ze zijn al een eind op weg. Het budget van Rosalie is berekend op lunch voor 30 kinderen, maar inmiddels komen er al 79 kinderen naar school. Morgen gaan we bij Reena en Ashit langs om te praten over de wensen en ideeen die ze nog hebben, wellicht kunnen we de lunch voor de overige 49 kinderen verstrekken en we denken graag mee. We hebben al een heel lijstje opgesteld met ideetjes die we willen bespreken. De school is nog maar drie weken open en is er echt al een hoop werk verricht ! Morgen praten we verder !

buiten bij de voordeur, misschien is
een schoenenkast een goed idee ?

Ondertussen is het eind van de middag en rijden we met de taxi weer richting de stad. De kinderen uit de buurt rennen onze taxi achterna.

Het lijkt wel het credo van deze trip te worden, maar hou het ook voor vandaag maar op 'moe maar voldaan'!

Dag toeristje spelen

Er staan vandaag twee tempels op het programma, Belur Math en Dakshineswar, ze liggen beiden aan (een andere kant) van de Hooghly rivier even ten noorden van het centrum. Halverwege de middag rijden we met mr. Khan naar de eerste, Belur Math. Het is onderweg reuze druk, we lijken meer stil te staan dan te rijden. Khan lijkt niet onder de indruk, dus het zal wel normaal zijn aan deze kant van de stad. Onderweg kijken we weer onze ogen uit, vooral rondom het station, waar werkelijk van alles 'versjouwd' wordt. En hier geen arbo-regels, dat moge duidelijk zijn. Het lijkt wel uren te duren, maar uiteindelijk staan we dan toch aan de poort van Belur Math, het centrum van de Ramakrishna beweging, die als grondslag de 'eenheid der godsdiensten' heeft. Het is een geweldig groot complex met als hoogte punt een grote tempel, die zowel moslim, als christelijke, als hindoe-elementen kent.


Ze zijn zich duidelijk aan het gereedmaken voor het feest van morgen en zondag, de geboortedag van Sri Ramakrishna zelf. Overal worden bloemenslingers en bloemstukken gemaakt en opgehangen, er staat een enorme tent op het complex en er zijn veel bezoekers. Hier en daar worden er liederen gezongen, de sfeer is er heel ontspannen en relaxed. Er mogen over het hele complex geen foto's gemaakt worden en eigenlijk ook wel goed. Anders hadden die arme monnikken vast geen (rustig) leven meer. Dus het fotootje van hierboven is van het internet..


Eigenlijk willen we hier niet weg, maar er staat nog een tempel op het programma. Aan de overkant van de rivier staat de Dakshineswar tempel, een hindoe tempel. En hier is het precies het omgekeerde van Belur Math. Het is er chaotisch, druk, er wordt gebedeld, mensen offeren bloemstukjes die aan de achterkant van de tempel gelijk worden weggegooid, allemaal zo zinloos. Het tempelterrein op zich is mooi, een rechthoekig plein, met middenop de hoofdtempel.


Aan de zijkant af en toe doorkijkjes naar de Hooghly. De zon gaat onder en vooral het zicht op de rivier is prachtig. Ook hier geen foto's, maar dat is vooral luiigheid ... We nemen een kijkje in de botanische tuin, waar een ruim 200 jaar oude banyan-tree staat, een enorm ding. In de bomen slingeren bavianen, die het vast goed hebben met al die etende indiers. Voordat je de tempel ingaat is er een soort markthal, waar wel zo'n 100 winkeltjes in zitten die ALLEMAAL Indiase zoetigheid verkopen, maar dan ook ALLEMAAL hetzelfde. We snappen het niet helemaal, zelf zijn we al een poosje op zoek naar een simpel flesje cola, maar dat gaat hier in ieder geval nog even niet lukken.

Mr. Khan staat op het parkeerterrein met z'n motorkap open op ons te wachten. Oeps ... slecht nieuws ? Maar geen zorgen, hij doet het nog gewoon en de motor slaat zelfs in 1x aan, bijna een uitzondering. In de spits rijden we terug naar ons hotel, maar soms lijkt het wel altijd spits in deze stad, dus of het echt veel uit maakt ?

Jip en Janneke, two kids in Calcutta

Vandaag gaan we naar het RCFC, het revalidatiecentrum voor kinderen waar ze geopereerd worden aan hun vergroeiingen. Rosalie gaat niet mee, zij heeft een aantal vergaderingen en stuurt ons alleen op pad. We hebben onze 'Nederlandse les' op zak. Eerst moeten we met de metro en daarna verder met de autorickshaw (zeg maar de tuktuk). Op een of andere manier loopt alles voorspoedig, vinden we 'gewoon' de juiste tuktuk en stappen we 'gewoon' op het juiste moment uit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het openbaar vervoer in Calcutta blijft toch een beetje spannend! We zijn wat aan de vroege kant en is er kleine paniek als we binnen lopen. Maar al snel worden de juffen van boven opgetrommeld en kunnen we van start. Nog niet iedereen (van de juffen) is er, maar dat maakt niet uit, de kinderen zijn er allemaal en zitten geduldig te wachten ! We vertellen over Nederland en laten onze vlag zien.



Elk kind krijgt een streep met onze vlag op zijn wang geschilderd, ze vinden het eerst een beetje gek, maar toch ook weer wel erg leuk ! Wilbert leest voor uit het boek 'Jip en Janneke, two kids from Holland'.



Een heel leuk engelstalig boekje waarin Jip en Janneke vertellen hoe het leven er in Nederland uit ziet. Dit hebben we 'opgeleukt' met diverse foto's van bijvoorbeeld Beatrix, het schaatsen, de zwemles, tulpen, molens, etc. De kinderen luisteren geinteresseerd toe en de foto's van de zwemles (wat een schoon water !) en het strand worden uitvoerig bekeken. De juf vertaald met verve het verhaal, ze vinden het zelf ook erg leuk. Vooral de meegebrachte foto's worden tot na de les nog uitgebreid bekeken door vrijwel al het personeel ! Hierna maken we (weer) onze eigen tulp. Dit werkstukje is ondertussen zo'n beetje ons handelsmerk geworden (we doen het hier nu al drie jaar), maar het blijft erg leuk. De kinderen op het RCFC wisselen regelmatig, dus hier kunnen we de les elk jaar opnieuw doen, het zijn iedere keer weer nieuwe kinderen ! Al snel wordt er druk gekleurd, je hoeft ze hier niets te vertellen of te helpen, ze weten wat ze moeten doen.



Als ze uitgekleurd zijn, mogen de stokken en de bladeren eraan en dan helpen we de kleintjes een beetje. De oudere kinderen kunnen dit zelf. Vol bewondering kijken we naar een meisje die aan elke hand vergroeide vingers heeft. Eigenlijk zit zeg maar haar hele handje aan elkaar vergroeid. Maar toch kleurt ze net zo snel en misschien wel met nog meer enthousiasme de tulpen. Als je vlug kijkt, zou je haar handicap niet eens opvallen. Ilse ontpopt zich tot een ware juffrouw en voorziet de kleinsten van stokjes, blaadjes en niet de hele boel aan elkaar.






Ondertussen staat onze thee al een half uur af te koelen in de kamer van de directrice. Ze heeft een erg ingewikkelde naam, die hebben we niet onthouden. Madhumita is helaas eind vorig jaar vertrokken, maar haar opvolger lijkt ons zeker ook een aardig en gedreven persoon. We maken een praatje, ze vertelt ons diverse zaken over het RCFC en vol vertrouwen verlaten we het kantoortje. Er is denk ik een waardige opvolger voor Madhumita gevonden. We gaan weer terug naar het lokaaltje en spelen nog twee spelletjes met de kinderen. 'Blik-gooien' en 'Appeltjes-gooien', we hebben het meegenomen vanuit Nederland. Het blijkt een groot succes. De kinderen vinden het prachtig en zelfs de juffen staan te popelen om het ook te proberen. Een jongetje is pas aan twee benen geopereerd en heeft grote moeite met rechtop staan. Maar niet getreurd, de juffrouw houdt hem stevig vast, zodat hij toch rechtopstaand kan gooien !





Iedereen heeft de grootste lol, onze missie van vandaag is volledig geslaagd geloof ik. Nadat iedereen aan de beurt is geweest, krijgen we een rondleiding door het complex. Buiten zien we dat de tulpen al een plekje in de tuin hebben gekregen, is dit geen leuk gezicht ?



De ziekenzaal ligt deze keer helemaal vol, er liggen wel 22 kinderen! Helemaal goed natuurlijk, ware het niet, dat we maar 18 kadootjes hebben meegenomen. We besluiten nog wat bij te kopen en deze volgende week dan maar uit te delen. We gaan bij elk kind even kijken, maken een praatje (voor zover mogelijk) en doen ook met iedereen het -appeltje-gooien-, ook hier heeft iedereen weer de grootste lol.



Het blijft fantastisch om te zien, al die kinderen, zo ver en zo lang van huis, de meesten pas geopereerd en toch zoveel plezier. De rondleiding gaat verder, we zien de slaapzalen, de ruimte waar de hulpmiddelen gemaakt worden, de fysiotherapieruimte, de keuken, etc.



Op een zaal ligt een klein 'aapje' te slapen onder een muggennet. Heel aandoenlijk .. Als we teruglopen naar het schooltje, zit iedereen te lezen of te spelen, een prachtig gezicht.




Normaal gesproken worden we nu door de ambulance weer teruggebracht naar het metrostation, maar de chauffeur is 'effe lunchen' of zoiets, hij is er in ieder geval niet. Kakaly (geen idee hoe je het schrijft, maar phonetisch in ieder geval zo) neemt ons mee naar een tempel, net achter het RCFC complex, het is een nieuw gebouw en een soort dependance van Belur Math, de tempel waar we morgen heen willen. Jammer genoeg blijkt het gebouw zelf gesloten te zijn, maar de buitenkant is ook al de moeite waard. Je kan zien dat het nog splikkiesplinternieuw is, ik ben benieuwd hoe het er na de moesson uit ziet.



Als we terugkomen, is de chauffeur er ook. Samen met nog twee mannen worden we in de ambulance gevouwen (zo groot is deze niet) en naar het metrostation gereden (o, enne Jannie, je logo mist nog steeds op 1 kant !!). Ook voor vandaag is 'moe maar voldaan' weer het credo, we hebben genoten van de kinderen !

Are you happy ?

Vanmorgen startte de dag met werk voor Rosalie voor een project van ene Adam. Hij heeft tien kinderen een camera meegegeven om zijn of haar eigen omgeving te fotograferen. Deze foto's worden ergens tentoongesteld en er komt een website van. Wat nog nodig was, waren foto's van de fotografen zelf. Die hebben wij eergisteren gemaakt toen we bij Prayroyna 2 waren. Dus vanmorgen hadden we eindelijk tijd om de foto's uit te zoeken, kijken welke er gelukt waren, etc. Daarna de foto's verzonden naar Adam. Nu maar hopen dat hij ermee uit de voeten kan, want hij schijnt een professionele fotograaf te zijn, dus tja ... Ik schrijf dit nu vrij snel neer, maar het heeft ons wel de hele ochtend gekost om dat klusje te klaren !

Na de lunch besloten we dat het tijd werd om wat meer van de stad te zien en we namen de metro richting Shayambazar, waar een prachtige Jain tempel moet staan. Uit de metro gekomen hadden we geen idee waar we heen moesten. Ook het kaartje in de lonely planet bracht geen soelaas. Dan maar vragen. Nu ben ik er ondertussen na 4 jaar wel achter dat je dit aan meerdere mensen moet vragen en dan bijhouden wie welk antwoord geeft, de richting met de meeste kruisjes zal dan wel het goede zijn. Probleem in deze is, dat we op een kruising staan met wel 5 wegen, dus we moeten wel heel veel mensen ondervragen om een beetje betrouwbaar gemiddelde te krijgen. Dat lukt dus ook niet en (achteraf) worden we de verkeerde kant opgestuurd. Gelukkig is onze 'tom-tom' redelijk wakker vandaag en met behulp van (toch) de lonely planet, wat gezond verstand en af en toe iets vragen, belanden we na een klein uurtje lopen bij de tempel.

Onderweg kijken we trouwens onze ogen uit, het straatleven blijft toch fascineren, ook naar 4x Calcutta. De mensen zijn vriendelijk, staren ons vaak na en vragen af en toe of ze op de foto mogen. Het gaat er allemaal heel gemoedelijk aan toe.


Bij de tempel aangekomen lijkt de poort nog dicht. Gelijk worden we door iemand aangesproken, de poort zit aan de andere kant. Okay, dan lopen we daarheen. Maar natuurlijk niet zonder deze man, al vrij snel hebben we door dat hij onze gids wil zijn. We strubbelen wat tegen, maar eigenlijk kan je dat beter maar niet doen. Het blijkt een aardige vent die ons om de vijf minuten vraagt : “Are you happy ?”. Zelf stopt hij maar niet met lachen, hij heeft er het postuur (en het geloof) niet voor, maar hij zou zo door kunnen gaan voor de lachende boeddha.


Het schijnt trouwens een heel complex te zijn, die bestaat uit 4 tempels. Blijkbaar voor alle 4 goden eentje, maar het engels van onze gids was nogal gebrekkig, dus zeker weten doen we het niet. In de eerste twee krijgen we een rondleiding van hem.


De tempels zijn werkelijk prachtig, zeker in deze vuile en vieze stad is het er een verademing. Alles is schoon en mooi en rustig, heerlijk. Na de tweede tempel kopen we wat drinken bij een straatstalletje. 2 flesjes cola blijkt 18 roepies te kosten, ongeveer 25 eurocent. Wat een verschil met het centrum van de stad waar wij zitten, daar betaal je zeker het dubbele :-)

We gaan even op de stoep zitten, want het is heet vandaag en we zijn al redelijk uitgeput. Naast ons zit iemand boeken van hun kaft te beroven, de zijkant van de boeken worden afgesopt. (Ja, wij begrepen het ook niet.)


Een eindje verder komt zojuist een straatstalletje aangereden, even later verkoopt hij warme snacks. Er komt een bedelaarster aangelopen die het op Ilse voorzien heeft. Haar voeten zien er houtig uit, haar tenen zijn als takken, zo gerimpeld en vol eelt.

We zijn weer wat opgefrist en lopen de derde (en laatste) tempel binnen. Waar de vierde is gebleven, weten we ook niet, misschien is deze niet voor iedereen toegankelijk. Dit is waarlijk het topstuk van het complex, wat een prachtige tempel. Voor mozaiek, stukjes glas, alles blinkt en schittert en het is echt heel mooi gemaakt en onderhouden.



We zien een bordje op een hekje dat je daar je schoenen neer kan zetten als je de tempel in wilt. Er staan nog geen schoenen. Een man gebaart ons dat we onze schoenen bij hem neer moeten zetten. Ik vertrouw het al gelijk niet, maar toch zetten we onze schoenen bij hem. In India is immers niets logisch, dus het zou helemaal niet gek zijn als er een bordje staat, maar dat het toch anders werkt. Nou niet dus, we bekijken de tempel op ons gemak (nogmaals, werkelijk schitterend) en als we terugkomen zie ik al andere schoenen staan onder de bordjes. We zijn er dus weer ingetrapt, ik vertel de man op zijn nederlands dat hij 'een lelijkerd is', natuurlijk moeten we hem geld geven omdat hij op onze schoenen heeft gepast. Ach ja ..

Op ons gemak lopen we terug naar de metro. Deze keer kost het ons slechts de helft van de tijd, waarschijnlijk omdat we nu in 1x goed lopen. Onderweg kijken we weer onze ogen uit. Onder een soort arcade zit de type-afdeling van de stad.


Hier zaten wel 20 mannen achter hun typemachine, je kan er een brief of formulier uit laten typen. Er waren ook verschillende kopieerapparaten met ieder hun eigen eigenaar. Erg grappig om te zien. Een eindje verder spelen twee jongens een soort cricket op straat.



Ik maak wat foto's en ze zijn o zo trots. Later zien we een theeverkoper, ik wil graag zijn keteltje met een typisch calcuttaas theekopje op de foto zetten, maar we mogen niet verder voordat hij er zelf ook op staat.


Heerlijk, het is een leuk deel van de stad, waar ze duidelijk niet elke dag 'vreemdelingen' zien.

Terug op onze stek helpen we Rosalie nog met wat mailtjes en eten we samen bij Hongkong. We praten elkaar de dag bij en Rosalie vertelt nog wat over haar andere projecten. Zo wil bijvoorbeeld Shelley, die pas een school heeft geopend een eind buiten de stad, graag een gebouwtje huren met twee lokalen, zodat ze de groep in twee leeftijden op kan splitsen. Nu zit ze nog met iedereen (van 5 tot 14 jaar) in eenzelfde kleine ruimte. Helaas is het budget van Rosalie hiervoor in 2009 niet toereikend en we bieden aan om het te betalen. De hogere huur voor de twee ruimtes komt ongeveer neer op 100 euro voor een jaar. Je kan hier echt zoveel met je geld doen, niet normaal gewoon.

En dan wordt het toch nog laat. Morgen vroeg op, we gaan naar het RCFC met de metro en autorickshaw, zonder Rosalie. Hopelijk kunnen we het vinden ...

Het lijkt wel feest in Dakhindari !

Vannacht heeft iedereen (behalve Wilbert dan, die slaapt hier als een blok) wat minder goed geslapen. Mijn bed is goed 'lurp', buiten nog de herrie die ik hoor omdat mijn kamer aan de straatkant ligt. Vandaag ga ik dan ook verhuizen naar m'n 'oude' kamer, waar we in november ook hebben geslapen. Die ligt wat rustiger en ik kan me ook niet herinneren dat de bedden daar zo slecht waren.

Na het ontbijt komen Rosalie en Khan ons met de taxi ophalen. Met onze feestmutsen (die we de vorige avond als voorbeeld hebben gemaakt) en ander materiaal stappen we in voor weer een fascinerend taxi-ritje. Vooral het laatste stukje door de smalle straatjes van de Dakhindari sloppenwijk is het leukst. Het lijkt wel alsof je af en toe door de markt zelf rijdt, de taxi lijkt hier helemaal niet op zijn plaats en de mensen zijn ook niet altijd genegen even een stapje opzij te doen (en eigenlijk hebben ze nog gelijk ook). Onderweg belt Ashit ons wel twee keer op. Waar we blijven, want de kinderen zijn zo opgewonden, ze kunnen haast niet wachten !

het kleine prayrona 2 schooltje

Als we aankomen, wacht Wilbert en Ilse een grote verrassing. Er hangt een groot spandoek bij de ingang van het kleine schooltje 'welkom willeke, wilbert en ilse', geweldig toch ?

Veel kinderen lijken me te herkennen, vooral degene die mee waren naar de speeltuin op mijn verjaardag. Het doet me goed.

Vandaag moeten er twee dingen gecombineerd worden, een les uiteraard, maar ook moeten alle kinderen op de foto. 60 stuks ! Omdat het een hoedenles is, werkt dat eigenlijk best goed, een voor een mogen ze een hoed op, waarna Wilbert ze op de foto zet. Eigenlijk is het dan ook zo weer gebeurd.


Daarna mogen ze hun eigen feestmuts maken. We delen de stroken papier uit, samen met het vouwpapier, de stikkertjes, stukjes lint, veren, steentjes, verf, viltstiften, etc. Het is de bedoeling dat ze zelf wat verzinnen en dat lijkt wel te lukken. Waar ze na een poosje nog steeds met een (bijna) lege strook papier zitten, wil niet zeggen dat er niet gewerkt wordt. Zo plakt een meisje stikker op stikker en is een ander met een oranje viltstift aan het kleuren op een oranje strook papier. Als we haar een andere kleur geven, kijkt ze ons toch wel erg dankbaar aan. Anderen helpen we even op weg, we nieten er veren op, Ilse knipt ware kroontjes van de mutsen en Wilbert leert ze hoe de stikkers van het papiertje af moeten.





De oudere kinderen maken er ware kunststukjes van. Er wordt erg hard gewerkt en uiteindelijk lijkt gewoon iedereen weer een eigen werkstukje af te leveren, soms snap je het niet, maar wel leuk dat het iedere keer weer blijkt te werken.






En natuurlijk zijn ze zo trots als een aap ! Ze staan te springen om op de foto te gaan en kijken daarna verwonderd naar het schermpje, “Zo zie ik er dus uit met een feestmuts op”, lijken ze wel te denken. Ondertussen is het ook een geweldige chaos geworden, overal lege stikkerpapiertjes, stukjes vouwpapier, ik verontschuldig mezelf bij Ashit dat we zo'n troep gemaakt hebben. 'It's okay for one day' zegt hij lachend. Als ik daarna zeg dat we morgen terug komen, kijkt hij me even verschrikt aan, maar (jammergenoeg) maak ik een geintje ..




Als we teruglopen naar de taxi hebben we al snel een heel gevolg achter ons aan. Ik herken veel mensen van de vorige keer, dat maakt het toch wel speciaal, alsof je een beetje thuis komt. Ashit biedt ons een kokosnoot aan, die we natuurlijk niet afslaan, we hebben ondertussen fikse dorst gekregen ! In de taxi nemen we eens een paar diepe zuchten, 'moe maar voldaan' is denk ik hetgeen het best van toepassing is. We kijken nog even achterom en zien dat de mensen ons nog nakijken, een bijzonder plekje met bijzondere bewoners !