Na de lunch besloten we dat het tijd werd om wat meer van de stad te zien en we namen de metro richting Shayambazar, waar een prachtige Jain tempel moet staan. Uit de metro gekomen hadden we geen idee waar we heen moesten. Ook het kaartje in de lonely planet bracht geen soelaas. Dan maar vragen. Nu ben ik er ondertussen na 4 jaar wel achter dat je dit aan meerdere mensen moet vragen en dan bijhouden wie welk antwoord geeft, de richting met de meeste kruisjes zal dan wel het goede zijn. Probleem in deze is, dat we op een kruising staan met wel 5 wegen, dus we moeten wel heel veel mensen ondervragen om een beetje betrouwbaar gemiddelde te krijgen. Dat lukt dus ook niet en (achteraf) worden we de verkeerde kant opgestuurd. Gelukkig is onze 'tom-tom' redelijk wakker vandaag en met behulp van (toch) de lonely planet, wat gezond verstand en af en toe iets vragen, belanden we na een klein uurtje lopen bij de tempel.
Onderweg kijken we trouwens onze ogen uit, het straatleven blijft toch fascineren, ook naar 4x Calcutta. De mensen zijn vriendelijk, staren ons vaak na en vragen af en toe of ze op de foto mogen. Het gaat er allemaal heel gemoedelijk aan toe.
Bij de tempel aangekomen lijkt de poort nog dicht. Gelijk worden we door iemand aangesproken, de poort zit aan de andere kant. Okay, dan lopen we daarheen. Maar natuurlijk niet zonder deze man, al vrij snel hebben we door dat hij onze gids wil zijn. We strubbelen wat tegen, maar eigenlijk kan je dat beter maar niet doen. Het blijkt een aardige vent die ons om de vijf minuten vraagt : “Are you happy ?”. Zelf stopt hij maar niet met lachen, hij heeft er het postuur (en het geloof) niet voor, maar hij zou zo door kunnen gaan voor de lachende boeddha.
Het schijnt trouwens een heel complex te zijn, die bestaat uit 4 tempels. Blijkbaar voor alle 4 goden eentje, maar het engels van onze gids was nogal gebrekkig, dus zeker weten doen we het niet. In de eerste twee krijgen we een rondleiding van hem.
De tempels zijn werkelijk prachtig, zeker in deze vuile en vieze stad is het er een verademing. Alles is schoon en mooi en rustig, heerlijk. Na de tweede tempel kopen we wat drinken bij een straatstalletje. 2 flesjes cola blijkt 18 roepies te kosten, ongeveer 25 eurocent. Wat een verschil met het centrum van de stad waar wij zitten, daar betaal je zeker het dubbele :-)
We gaan even op de stoep zitten, want het is heet vandaag en we zijn al redelijk uitgeput. Naast ons zit iemand boeken van hun kaft te beroven, de zijkant van de boeken worden afgesopt. (Ja, wij begrepen het ook niet.)
Een eindje verder komt zojuist een straatstalletje aangereden, even later verkoopt hij warme snacks. Er komt een bedelaarster aangelopen die het op Ilse voorzien heeft. Haar voeten zien er houtig uit, haar tenen zijn als takken, zo gerimpeld en vol eelt.
We zijn weer wat opgefrist en lopen de derde (en laatste) tempel binnen. Waar de vierde is gebleven, weten we ook niet, misschien is deze niet voor iedereen toegankelijk. Dit is waarlijk het topstuk van het complex, wat een prachtige tempel. Voor mozaiek, stukjes glas, alles blinkt en schittert en het is echt heel mooi gemaakt en onderhouden.
We zien een bordje op een hekje dat je daar je schoenen neer kan zetten als je de tempel in wilt. Er staan nog geen schoenen. Een man gebaart ons dat we onze schoenen bij hem neer moeten zetten. Ik vertrouw het al gelijk niet, maar toch zetten we onze schoenen bij hem. In India is immers niets logisch, dus het zou helemaal niet gek zijn als er een bordje staat, maar dat het toch anders werkt. Nou niet dus, we bekijken de tempel op ons gemak (nogmaals, werkelijk schitterend) en als we terugkomen zie ik al andere schoenen staan onder de bordjes. We zijn er dus weer ingetrapt, ik vertel de man op zijn nederlands dat hij 'een lelijkerd is', natuurlijk moeten we hem geld geven omdat hij op onze schoenen heeft gepast. Ach ja ..
Op ons gemak lopen we terug naar de metro. Deze keer kost het ons slechts de helft van de tijd, waarschijnlijk omdat we nu in 1x goed lopen. Onderweg kijken we weer onze ogen uit. Onder een soort arcade zit de type-afdeling van de stad.
Hier zaten wel 20 mannen achter hun typemachine, je kan er een brief of formulier uit laten typen. Er waren ook verschillende kopieerapparaten met ieder hun eigen eigenaar. Erg grappig om te zien. Een eindje verder spelen twee jongens een soort cricket op straat.
Ik maak wat foto's en ze zijn o zo trots. Later zien we een theeverkoper, ik wil graag zijn keteltje met een typisch calcuttaas theekopje op de foto zetten, maar we mogen niet verder voordat hij er zelf ook op staat.
Heerlijk, het is een leuk deel van de stad, waar ze duidelijk niet elke dag 'vreemdelingen' zien.
Terug op onze stek helpen we Rosalie nog met wat mailtjes en eten we samen bij Hongkong. We praten elkaar de dag bij en Rosalie vertelt nog wat over haar andere projecten. Zo wil bijvoorbeeld Shelley, die pas een school heeft geopend een eind buiten de stad, graag een gebouwtje huren met twee lokalen, zodat ze de groep in twee leeftijden op kan splitsen. Nu zit ze nog met iedereen (van 5 tot 14 jaar) in eenzelfde kleine ruimte. Helaas is het budget van Rosalie hiervoor in 2009 niet toereikend en we bieden aan om het te betalen. De hogere huur voor de twee ruimtes komt ongeveer neer op 100 euro voor een jaar. Je kan hier echt zoveel met je geld doen, niet normaal gewoon.
En dan wordt het toch nog laat. Morgen vroeg op, we gaan naar het RCFC met de metro en autorickshaw, zonder Rosalie. Hopelijk kunnen we het vinden ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten