Daar staan we dan, moe van een lange slapeloze vliegreis, aan de bagageband van het vliegveld in Calcutta. Op zich alles behalve een spannende situatie, ware het niet dat we er achter zijn gekomen dat we maar drie bagagestikkers hebben voor vier stuks bagage. Ergens is er iets misgegaan, we hebben toch echt vier stuks op de bagageband gelegd bij het inchecken in Dusseldorf, maar we hebben toch echt maar drie bagagestikkers. Het totaal aantal kilo's klopt wel, 66 kilo voor 4 stuks, maar op de boardingpas staat 66 kilo voor 3 stuks... Dus dat alles maakt het in dit geval wel degelijk een spannende situatie !
Zeker als Wilbert zijn rugzak ziet en Willeke haar twee koffers, precies die bagage waarvoor we stikkers hebben ... En inderdaad na een uur wachten tot alle bagage van de band is, missen we de rugzak van Ilse. Deze staat waarschijnlijk nog label-loos in Dusseldorf ... Het huilen staat haar nader dan het lachen, geen schone kleren, geen medicijnen, geen schone onderbroeken, geen teva's en ga zo nog maar even door. We claimen de missende rugzak bij de balie van de Emirates, maar ja, leg maar eens uit dat we vier stuks hebben ingecheckt, maar dat we maar drie bagagestikkers hebben. 'Gelukkig' blijkt het meer voor te komen en staan ze er niet eens van te kijken. De bagage wordt zelfs gewogen en inderdaad, we missen nog een aantal kilo's ! De nodige formulieren worden ingevuld, het paspoort van Ilse wordt ge-xeroxt, maar ja, ook dat valt niet altijd mee. De kleur van de rugzak is namelijk groen en zwart, maar de rugzak zit in een blauwe flightbag. En tja, het formulier geeft maar ruimte voor 1 kleur en geen drie .. Maar goed, het personeel van de luchthaven blijft optimistisch, morgenavond om half 9 landt de volgende vlucht uit Dubai en dan zal de rugzak er zijn ... Op hoop van zegen verlaten we de luchthaven, we geloven er voorlopig nog helemaal niks van !
Bij de uitgang staat een grote krullebos op ons te wachten, Rosalie heeft de moeite genomen om ons op te halen ! Samen met mr. Khan die gelijk om zijn taxi gaat. Na het bagage-debacle is dit toch wel een heerlijk aankomen.
Wilbert en Ilse kijken hun ogen uit in de taxirit van de luchthaven naar het hotel. Gelukkig blijven ze lachen en ik kan opgelucht ademhalen, je weet het immers maar nooit !
In het hotel aangekomen, het is inmiddels een uur of 11, duiken Wilbert en Ilse gelijk hun bedje in. Rosalie blijft nog een poosje bij mij op de kamer hangen. Ik laat haar zien wat we mee hebben genomen en wat we van plan zijn met de kids, ze is aangenaam verrast. Ze heeft veel plannen en een druk programma. Ik schrijf maar gelijk met haar mee en de eerste week zit al zo goed als vol. Ach ja, we zien wel, als ik iets geleerd heb van India, is dat je zelf wel plannen kunt maken, maar dat het land zelf wel bepaald wat er uiteindelijk van terecht komt. Na een uurtje duik ook ik even in mijn bedje, lekker even uitrusten, een tukje lukt niet, mijn kamer is aan de voorkant van het hotel en de herrie laat me hier helaas niet alleen.
Halverwege de middag zijn we min of meer fris. Ilse heeft een lijstje gemaakt met direkt noodzakelijke dingen, dus we lopen eerst richting pin-automaat ! Daarna op weg naar Westside en Pantaloons, op zoek naar onderbroeken. Na een kwartier lopen we triomfantelijk naar de kassa, missie 1 is geslaagd. Dan eerst maar een bak koffie, daar zijn we inmiddels wel aan toe. Daarna op zoek naar een katoenen zomerbroek. Spijkerbroeken genoeg hier, maar 'normale' zomerbroeken wordt iets lastiger, zeker als je weet dat Ilse boven gemiddeld lang is. Normale broeken hier zijn voor haar kuitbroeken, maar ja, het modelletje klopt dan ergens niet helemaal meer. Uiteindelijk vinden we gelukkig leuke kuitbroeken, helemaal goed ! Ze zijn ook nog eens in de aanbieding en voor nog geen 10 euro hebben we twee nieuwe broeken. T-shirts zijn hier niet zo'n probleem gelukkig en voor 5 euro scoren we twee leuke shirts. Dat is nog eens leuk winkelen, (alleen is de aanleiding in dit geval wat minder.) Dan op zoek naar de medicijnen. In de eerste apotheek weten ze niet goed wat we bedoelen, en wat er ook op de toonbank getoverd wordt, het is niet het juiste. De tweede heeft iets wat er op lijkt, maar Ilse twijfelt en we besluiten het eerst maar even op te zoeken op internet. Ze schrijft de naam van het flesje op. Na nog twee apothekers grabbelt er iemand iets van onder de toonbank, de stof wordt eraf geveegd en het blijken dezelfde medicijnen te zijn die ze in Nederland gebruikt ! Gelukkig, weer een missie geslaagd ! Daarna door naar een klein supermarktje (relatief nieuw fenomeen hier, maar wel reuze handig) en we kopen wat toiletartikelen, tandenborstel, borstel, haarelastiekjes, etc. Het lijstje der noodzakelijke dingen is helemaal afgevinkt en dat in een paar uur tijd, niet slecht !
Het is inmiddels tegen de avond en samen met Rosalie eten we bij HongKong, gaan we langs de lijstenmaker waar foto's voor Rosalie worden ingelijst, lopen we met Rosalie mee naar haar flat om spulletjes te helpen dragen en zeggen we even gedag bij de familie van Mehtab. We worden gelijk uitgenodigd voor de thee, maar we zijn moe en beloven later een keertje terug te komen. Met een hoofd vol eerste indrukken lopen we terug naar het hotel. Gelukkig ebt de herrie langzaam weg uit de straten van Calcutta en uiteindelijk vallen we allemaal in een diepe slaap, wat een eerste dag !
De volgende morgen worden we (min of meer) uitgerust wakker, we hebben alledrie heerlijk geslapen, gelukkig maar ! Na het ontbijt met de lachende toast, lopen we richting Oxford, een 'westerse' boekenzaak met 'koffie-afdeling', we kopen een paar mooie handgemaakte kaarten bij een charity-winkel en gaan door naar Sudderstreet, even wat mailtjes naar huis sturen. Ook hier in Calcutta zijn de 'veiligheidseisen' aangescherpt. Ilse haar duimafdruk, foto en paspoortgegevens worden in de computer opgeslagen, hier geen internet zonder geregistreerd te zijn ! Toevallig loopt Rosalie ook net naar binnen en we besluiten gelijk maar door te gaan voor de lunch, over een drie kwartier moeten we immers alweer in de taxi zitten voor een bezoek aan Prabartak.
Tijdens de lunch geven we Rosalie de oliebollen die we beloofd hadden mee te nemen. (In ingevroren toestand meegenomen, nu maar hopen dat ze nog enigszins eetbaar zijn.) Ze reageert enthousiast, maar dit vermindert aanzienlijk als we de letterlijke betekens van het woord oliebol uitleggen. Ze gaat ze morgenochtend als ontbijt nuttigen bij de koffieshop van Raj, (hij heeft een magnetron), we zijn benieuwd ! Na de sandwiches lopen we langs Times Guest House waar ze de opslag heeft van haar materialen. Helaas is de stroom (weer) uitgevallen, maar met het flitslicht van de camera van Wilbert lukt het toch de juiste spullen te vinden. Een kwartier later dan gepland zitten we dan toch in de taxi, gevieren op weg naar Prabartak. (Prabartak is het tehuis voor veelal geestelijk gehandicapte volwassenen.)
Daar aangekomen staan de bewoners zoals gebruikelijk al voor de ramen te wachten. Een paar komen er naar beneden om te helpen met de spulletjes. We worden gelijk meegenomen naar de geiten. Er zijn er nu meer dan afgelopen oktober, ze hebben een paar kleintjes ! Leuk hoor en ze zijn er apetrots op.
Als vanouds worden we verwelkomd alsof we er al jaren komen, hier geen verschil en afstand tussen mensen, je hoort er gewoon gelijk bij. Tijdens de les hebben we verschrikkelijk veel lol gehad. Er werd gedold, maar uiteraard ook serieus gewerkt ! Na de les werd er muziek gemaakt, gedanst en natuurlijk ontkomen ook wij er niet aan om even mee te doen. Moe maar voldaan gaan we aan het eind van de middag weer terug naar Sudderstreet. Een heerlijk dagje !
Zeker als in de taxi de moeder van Ilse smst dat zij gebeld is voor de rugzak van Ilse. Daar zit namelijk nog een label aan met het adres en telefoonnummer van haar ouders. Deze hebben de vluchtnummers doorgegeven aan 'Dusseldorf', die weer contact zouden zoeken met Calcutta of daar bagage vermist werd. Nu maar hopen dat ook hier 1 en 1 2 is !
Na een biertje bij Fairlawn duiken we nog even New Market in op zoek naar nietmachines voor de kinderen. We vragen naar onze bekende 'number ten' koolie, zegmaar de wandelende winkelwagentjes. Zonder deze mensen is het niet te doen om iets snel te vinden, zeker niet als je niet lastig gevallen wilt worden. Helaas staat 'number 10' niet op zijn vaste stek. We vragen naar hem en iemand gaat hem zoeken. We mogen beneden even wachten en worden in een souvenirzaak gedropt ! Natuurlijk, domme fout van ons .. Na vijf minuten (en drie open kastjes van waaruit diverse zaken getoond worden) nemen we de benen, dit was niet de bedoeling. Gelijk worden we tegengehouden, ze zijn echt naar hem op zoek, maar kunnen hem niet vinden. We besluiten met 'number 42' mee te gaan, op zoek naar nietmachines. Vrij snel lopen we met 10 stuks naar buiten, we hebben niet afgedongen (blijft lastig), maar ja, voor 50 roepies (75 cent) een prachtige nietmachine. Aan het blije gezicht van de verkoper te zien, hebben we echt veel te veel betaald, ach, het zal wel en we geven de koolie een mooie fooi. Hij wilde zelfs meelopen naar Sudderstreet, maar dat is nu ook weer niet nodig.
Dan op weg naar 'huis' we zijn allemaal een beetje uitgeput en zijn blij als we even kunnen uitrusten. Daarna naar Fire & Ice, een nette Italiaan vlakbij ons hotel. En daar krijgen we een telefoontje. Ik neem mijn mobiel op en iemand vraagt naar Maria. Ik ken geen Maria en wilde eerst vertellen dat ze vast fout verbonden was, totdat ik me realiseerde dat Maria de tweede naam van Ilse is ! Ilse loopt even naar buiten (binnen is het nogal een herrie) en ze komt lachend terug. Haar rugzak is in Calcutta aangekomen en wordt bij het hotel afgeleverd ! Is dat goed nieuws of niet ?! Uiteraard verkeren we nog steeds in het stadium van 'eerst zien dan geloven', maar we komen nu wel erg dichtbij !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten