Het lijkt wel feest in Dakhindari !

Vannacht heeft iedereen (behalve Wilbert dan, die slaapt hier als een blok) wat minder goed geslapen. Mijn bed is goed 'lurp', buiten nog de herrie die ik hoor omdat mijn kamer aan de straatkant ligt. Vandaag ga ik dan ook verhuizen naar m'n 'oude' kamer, waar we in november ook hebben geslapen. Die ligt wat rustiger en ik kan me ook niet herinneren dat de bedden daar zo slecht waren.

Na het ontbijt komen Rosalie en Khan ons met de taxi ophalen. Met onze feestmutsen (die we de vorige avond als voorbeeld hebben gemaakt) en ander materiaal stappen we in voor weer een fascinerend taxi-ritje. Vooral het laatste stukje door de smalle straatjes van de Dakhindari sloppenwijk is het leukst. Het lijkt wel alsof je af en toe door de markt zelf rijdt, de taxi lijkt hier helemaal niet op zijn plaats en de mensen zijn ook niet altijd genegen even een stapje opzij te doen (en eigenlijk hebben ze nog gelijk ook). Onderweg belt Ashit ons wel twee keer op. Waar we blijven, want de kinderen zijn zo opgewonden, ze kunnen haast niet wachten !

het kleine prayrona 2 schooltje

Als we aankomen, wacht Wilbert en Ilse een grote verrassing. Er hangt een groot spandoek bij de ingang van het kleine schooltje 'welkom willeke, wilbert en ilse', geweldig toch ?

Veel kinderen lijken me te herkennen, vooral degene die mee waren naar de speeltuin op mijn verjaardag. Het doet me goed.

Vandaag moeten er twee dingen gecombineerd worden, een les uiteraard, maar ook moeten alle kinderen op de foto. 60 stuks ! Omdat het een hoedenles is, werkt dat eigenlijk best goed, een voor een mogen ze een hoed op, waarna Wilbert ze op de foto zet. Eigenlijk is het dan ook zo weer gebeurd.


Daarna mogen ze hun eigen feestmuts maken. We delen de stroken papier uit, samen met het vouwpapier, de stikkertjes, stukjes lint, veren, steentjes, verf, viltstiften, etc. Het is de bedoeling dat ze zelf wat verzinnen en dat lijkt wel te lukken. Waar ze na een poosje nog steeds met een (bijna) lege strook papier zitten, wil niet zeggen dat er niet gewerkt wordt. Zo plakt een meisje stikker op stikker en is een ander met een oranje viltstift aan het kleuren op een oranje strook papier. Als we haar een andere kleur geven, kijkt ze ons toch wel erg dankbaar aan. Anderen helpen we even op weg, we nieten er veren op, Ilse knipt ware kroontjes van de mutsen en Wilbert leert ze hoe de stikkers van het papiertje af moeten.





De oudere kinderen maken er ware kunststukjes van. Er wordt erg hard gewerkt en uiteindelijk lijkt gewoon iedereen weer een eigen werkstukje af te leveren, soms snap je het niet, maar wel leuk dat het iedere keer weer blijkt te werken.






En natuurlijk zijn ze zo trots als een aap ! Ze staan te springen om op de foto te gaan en kijken daarna verwonderd naar het schermpje, “Zo zie ik er dus uit met een feestmuts op”, lijken ze wel te denken. Ondertussen is het ook een geweldige chaos geworden, overal lege stikkerpapiertjes, stukjes vouwpapier, ik verontschuldig mezelf bij Ashit dat we zo'n troep gemaakt hebben. 'It's okay for one day' zegt hij lachend. Als ik daarna zeg dat we morgen terug komen, kijkt hij me even verschrikt aan, maar (jammergenoeg) maak ik een geintje ..




Als we teruglopen naar de taxi hebben we al snel een heel gevolg achter ons aan. Ik herken veel mensen van de vorige keer, dat maakt het toch wel speciaal, alsof je een beetje thuis komt. Ashit biedt ons een kokosnoot aan, die we natuurlijk niet afslaan, we hebben ondertussen fikse dorst gekregen ! In de taxi nemen we eens een paar diepe zuchten, 'moe maar voldaan' is denk ik hetgeen het best van toepassing is. We kijken nog even achterom en zien dat de mensen ons nog nakijken, een bijzonder plekje met bijzondere bewoners !