zondag 7 juni 2009
De Amsterdamse Pijp en een rondvaart !
Vandaag alweer onze laatste Amsterdamse dag. Eigenlijk waren we van plan om vandaag naar het IJazz festival te gaan, maar aangezien ze regen afgeven (en wij toch liever droog blijven), besluiten we een rondje ' De Pijp' te doen.
Het is even een ander wijkje dan waar wij slapen, het is een echte volksbuurt. Helaas zijn bijna alle winkeltjes gesloten vandaag en ook de Albert Cuyp is 'dicht', anders zal het vast een levendigere indruk geven. Maar desalniettemin is het er leuk. Een kleurrijk buurtje met ook het standbeeld van Andre Hazes. Hij schijnt hier vlakbij geboren te zijn. Hij staat er wat verloren bij, maar goed, hij heeft in ieder geval nog een standbeeld (en ik kon het toch niet laten om het heineken-logo erbij op de foto te zetten, sorry ..).
Hier hebben we toch wel een paar uurtjes vertoefd, het is heerlijk wandelen als het zo lekker rustig is, daarnaast is er ook nog een leuk park (Sarphati-park). Op ons gemak zijn we weer teruggewandeld en hebben we ons Amsterdamse bezoek afgesloten met een typisch Amsterdams tripje, een boottochtje door de grachten! En eerlijk gezegd is dit best leuk, je ziet alles eens van een andere kant en je hoeft maar te zitten.
Sama Sebo
Gisteravond zijn we iets voor negenen op goed geluk een Indonesisch restaurant binnen gelopen. We werden ontvangen door een typische Amsterdamse blonde dame. Helaas, het zat helemaal vol, om half 10 kwam er pas een tafeltje vrij. Ietwat teleurgesteld lopen we weer naar buiten, we hadden best trek in een lekker rijsttafeltje. We lopen verder en stoppen. Waarom wachten we ook niet ? Zo lang is het niet tot half 10 ! En in het restaurant zit ook een cafeetje, dus we melden ons weer bij de blonde dame. We worden aan de bar geparkeerd, waar we na 5 minuten alweer vandaan gehaald worden, er is een tafeltje vrij. Het restaurant is vol, erg vol. Er wordt geen plekje onbenut gelaten om er mensen te laten eten. Het is gewoon vermakelijk om te zien hoe de ruimte benut wordt. We kiezen de rijsttafel en even later komen twee obers met maar liefst 22 schaaltjes aanlopen! Wat een feest. We smikkelen en smullen, want het eten is prima. De obers zijn erg aardig, een grapje hier en daar, maakt dat de krappe bedoening je niet zo opvalt. We krijgen alle schaaltjes niet leeg (nee, zelfs Erik niet) en lopen voller dan vol terug naar het hotel. Dit adresje gaan we onthouden !
Hier met een deel van alle 22 schaaltjes
zaterdag 6 juni 2009
Amsterdam !
hoezo, nederland fietsland ?
Vanmorgen na het ontbijt hoor ik Erik een zucht op oplichting geven op het balkon. Er komen diverse PC-Hooft-waardige auto's door de straat gereden, éindelijk! En ja hoor, als we even later door de PC Hooftstraat wandelen zijn de bedrijfsbusjes verdwenen en hebben ze plaatsgemaakt voor de Porsche Cayennes, de Audi Q7's, etc. Gelukkig maar ...
Vandaag wordt een wandel-dag, via het Leidse Plein lopen we naar de Oude Kerk waar de World Press Foto Tentoonstelling is. Allereerst is het een prachtige kerk, goed onderhouden, maar ze zijn ook druk aan het restaureren. Gelukkig vandaag niet, het is zaterdag.
De tentoonstelling is indrukwekkend. Ten eerste natuurlijk om prachtige foto's, maar ook schiet in een flits 2008 aan ons voorbij, de overwinning van Obama, de aardbeving in China, de oorlog in Georgie, de financiele crisis in Amerika met alle gevolgen vandien, de Olympische Spelen, de overstromingen in Myanmar, protesten in Athene en diverse andere tragedies. Je wordt er stil van, het zijn meestal geen mooie beelden. Op de achtergrond oefent een koor in de kerk, prachtig stemmige muziek, stilletjes hopen we dat ze nog even blijven zingen..
Hierna wandelen we door omgeving Warmoesstraat richting Centraal Station, op de Prins Hendrikkade is in 'De Tempel' de Tibet Art Now expositie ingericht. Het is niet echt groot, maar vooral de schilderijen van Tashi Norbu zijn schitterend. Een 'Tibetaanse Belg' of 'Belgische Tibetaan', ik weet niet hoe je het moet zeggen, maar hij woont in elk geval vrij dichtbij.
Via de Spuistraat lopen we terug richting de Dam, hier bezoeken we het piepkleine Tibetwinkeltje, een onderdeel van de Tibet Support Groep. Wat we zoeken, verkopen ze alleen via internet, de winkel is te klein om alles hier te kunnen uitstallen.
Omdat we de drie dingen (World Press, Tibet Art Now en Tibetwinkel) die we van plan waren vandaag 'af' hebben, strijken we eerst neer op het terras, even genieten van het voorzichtige zonnetje.
Via de '9 straatjes' lopen we richting de Elandsgracht, waar 4 'helden' van de Jordaan een standbeeld hebben gekregen. Manke Nelis, Tante Leen, Johnny Jordaan en Johnny Meijer. Het is een drukte van belang. Een vrijgezellenfeestje voor dames hebben blijkbaar de opdracht om hier een typisch Jordaans lied te zingen voor een van de standbeelden. We kijken geamuseerd toe.
Johnny Jordaan
Via nog wat terrasjes struikelen we terug naar ons hotel. Even opfrissen voordat we gaan eten. Vandaag veel gelopen, veel gezien, het was mooi weer en dan is Amsterdam natuurlijk helemaal een leuke stad om in te vertoeven. Het was lekker druk op straat, de terrasjes zaten gezellig vol. Ook leuk hier is altijd het aantal 'bekende luitjes' die je zo af en toe tegenkomt. We houden geen lijstje bij (of toch wel ??), maar Freek de Jonge op de fiets, Prins Bernhard met twee kinderen in de bakfiets, Jeroen Latijnhouwers achter de wandelwagen, het blijft een leuk aspect van een bezoekje aan onze hoofdstad.
Weer al een dag om nooit te vergeten
Het is nu vrijdagavond en ik heb het gevoel alsof er 'veel in het water geroerd is', het water is even niet helder meer (als dat het trouwens ooit geweest is). Niemand die deze zin begrijpt natuurlijk, maar gisteren had Sogyal Rinpoche een mooie metafoor voor geestelijke rust, geestelijk geluk. Water is helder, maar als er veel in geroerd wordt, wordt het troebel. Als je (te)veel indrukken te verwerken krijgt, (te) veel verstorende invloeden toelaat in je hersenpannetje, wordt het daarboven ook troebel.
Maar laat ik bij vanmorgen beginnen. Zolang mogelijk uitgeslapen, dat hadden we even nodig. Helaas was het ontbijt maar tot half 10, dus om 8 uur ging toch dat wekkertje weer. Pfff... we waren er nog lang niet aan toe ... Na het ontbijt de spulletjes bij elkaar gezocht en uitgecheckt. Vanmorgen 'verhuizen' we naar een hotelletje in 'oud-zuid', naast het museumplein, wat meer in het centrum en met wat meer charme dan die novotel-blokken. Onze tom weet precies de weg en na een kwartiertje rijden we de chique Jan Luykenstraat in, de straat achter de PC Hooftstraat. De kamer is gelukkig al klaar , dus we kunnen gelijk onze spullen parkeren. We hebben een kamer met een klein balkonnetje. Nu zullen we dat niet veel gebruiken, maar het betekent wel dat de balkondeuren lekker open kunnen, heerlijk.
De zon schijnt voorzichtig naar binnen, het is erg bewolkt, maar af en toe glipt ze er toch even door. Nieuwsgierig naar de PC Hooftstraat, staan we er even later midden op. Maar helaas, geen Hümmers, cabrio's, Porsche Cayennes, Mercedes SLK'tjes en grote Landrovers, wel busjes, bedrijfsbusjes wel te verstaan én een hoogwerker. Er wordt hier en daar flink verbouwd. Natuurlijk zijn er wel de chique winkels en bijbehorend publiek, maar we moeten misschien op zaterdag of zondag terug voor het wagenpark.
Daarna wandelen we richting het Vondelpark, ook om de hoek van ons hotel (onze locatie is erg luxe deze keer). Het is leuk hier eens doorheen te lopen, veel bezongen en beschreven, maar we waren er nog nooit geweest.
Eigenlijk is het er vandaag levensgevaarlijk. Het park wordt namelijk als golfbaan gebruikt, overal zijn holes uitgezet en soms vliegen de ballen letterlijk om je oren! We drinken een bakje koffie in het theehuis en verlaten het park 'halverwege'. Kriskras wandelen we door oud-zuid terug richting het hotel. Het is een mooie, leuke en rustige buurt. De straten zijn ruim met veel groen, de huizen veelal prachtig. In deze wijk zitten ook veel bekende mode-ontwerpers, zo we zien we de winkels van Sheila de Vries, Marlies Dekkers, Frans Molenaar, etc. Na de lunch gaan we terug naar het hotel, even 'uitbuiken' voordat we naar de Melkweg vertrekken.
In de Melkweg begint om half 5 de Nacht van Tibet, een 4 uur durende middag/avond met optredens van diverse Tibetaanse artiesten, Blof, The Sheer, Racoon, Aqua d'Annique, voordrachten van gedichten en diverse interviews. Om half 4 staat de rij tot aan het Leidse plein, het is geheel uitverkocht. Dit zal ook zeker te maken hebben met het feit dat de Dalai Lama deze middag komt openen.
Omdat we lekker op tijd zijn, hebben we een mooi plekje. We staan recht voor het podium op een soort balkon, dus hebben echt vrij zicht, helemaal goed. Ruben Nicolai en de zwangere Sophie Hilbrand openen de avond, ze zijn duidelijk zenuwachtig voor wat er komen gaat. Het is ook niet niks om de Dalai Lama te mogen begroeten. De nacht van Tibet begint met een optreden van The Sheer, er volgen gedichten en Loten doet een optreden, een in het westen vrij bekende Tibetaanse artiest. En dan staat hij ineens aan de zijkant van het podium, de Dalai Lama. Er wordt een stoel voor hem klaargezet, maar hij blijft liever staan. Even staat hij onwennig, niet wetend wat te zeggen (dat vertelt hij ook gewoon, hij had gevraagd aan zijn secretaris wat hij hier moest doen en die had hem verteld, 'gewoon, even gedag zeggen'). Maar al snel herpakt hij zich. Hij houdt een krachtig pleidooi voor de vrede, die begint in jezelf, eerst compassie ontwikkelen naar andere toe, je medeleven tonen, de dialoog aangaan met je 'tegenstanders', dan komt de (wereld)vrede vanzelf. Wij zijn de jongere generatie (al begon hij gelijk schuddebuikend te lachen toen hij -terwijl hij dit zei- een aantal 'grijsaards' vooraan het podium zag staan) en de toekomst ligt aan onze voeten, een toekomst die we zelf kunnen maken. Hij lijkt niet op te kunnen houden, blijft vurig staan praten, hij ziet er niet uit als een man van 73 die er een verschrikkelijk druk leven op nahoudt. Hij draagt ons op van deze eeuw een vredelievende eeuw te maken, een eeuw van verzoening.
Dan volgt een optreden van Blof, samen met Anneke van Giersbergen, de zanger van Racoon en Loten (de Tibetaanse artiest), zingen ze de 'Tibet-single' "Als je ooit nog eens terug kan", het wordt hier als het ware kado gegeven aan de Dalai Lama. Wat ze echter duidelijk niet verwacht hadden, is dat de Dalai Lama, zittend op een stoel aan de rand van het podium, blijft luisteren. Een bijzonder plaatje. Na het nummer betuigt Loten, op Tibetaanse wijze, zijn bewondering voor de Dalai Lama, die zich hierdoor een beetje gegeneerd voelt. Het dringt temeer tot je door wat de bezetting van Tibet met de mensen doet. Het is hartverscheurend, de Dalai Lama is hun laatste hoop op terugkeer, wat bijna onmogelijk lijkt. En dan gaat hij weg, hij zwaait nog een laatste keer naar het publiek, de grote bron van positieve energie verlaat het gebouw en gaat morgen door naar Parijs. Het was fantastisch om hem vandaag, van zo dichtbij, nog een keer te mogen zien, dit zullen we niet snel vergeten.
Hierna volgen nog een groot aantal optredens, Blof, Racoon, maar bijvoorbeeld ook de Singing Nuns. Een aantal Tibetaanse vrouwen staan verlegen op het podium, duidelijk niet gewend om voor grote aantallen te zingen. Het blijken vrouwen te zijn, die allemaal gevangen hebben gezeten in Tibet voor hun steun aan de regering in ballingschap. In de gevangenis zijn ze samen liederen gaan maken, deze zongen ze geheimelijk in op cassettebandjes, die de gevangenis uitgesmokkeld werden naar hun familie. Toen dit bekend werd, werd hun gevangenisstraf met 6 tot 10 jaar verlengd. Wat ze niet wisten, is dat deze liederen inmiddels de hele wereld overgingen. Een grootse lobby heeft er dan ook voor gezorgd dat deze vrouwen inmiddels 'vrij' zijn.
En zijn ook een aantal journalisten die in China gewerkt hebben en/of er goed mee bekend zijn. Zo leer ik dat de Nederlandse regering niet eens erkend dat Tibet een bezet land is. Ze zien Tibet gewoon als onderdeel van China. Ik heb me dit nooit gerealiseerd en realiseer me ook, dat dit een oplossing niet echt dichterbij brengt.
Tsering Jampa (voorzitster van de Tibet Support Groep) komt op het podium. Met anderen heeft zij ervoor gezorgd dat de Dalai Lama naar Nederland kwam. Een vrouw die zelf op jonge leeftijd gevlucht is vanuit Tibet naar India en van daaruit naar Nederland is gekomen. Een gedreven vrouw, geknipt voor haar taak. Op de vraag wat ze van de afgelopen twee dagen vond, kon ze maar één ding antwoorden 'WOW'. Ze was duidelijk nog steeds helemaal onder de indruk. Ze hield een krachtig pleidooi voor Tibet, ze vond het beschamend dat Balkenende de Dalai Lama niet wilde ontvangen. Vanmorgen was ze bij het gesprek tussen de Dalai Lama en minister Verhagen geweest en ze had zich 'dood geschaamd', haar letterlijke woorden. Triest dat onze regering zo bang is voor deze man die niet eens meer pleit voor een onafhankelijk Tibet.
Aan het eind brengt Gideon Levy (een Jakhals) nog een protestlied. Hij was een poosje geleden in Dharmsala (de huidige woonplaats van de Dalai Lama) en sprak daar veel met Tibetaanse kinderen die recent naar India gevlucht waren. Terug in Nederland was hij zo boos over wat deze kinderen doorgemaakt hadden en nog steeds doormaken, dat hij een lied schreef. Dit werd nu voor het eerst (en waarschijnlijk ook voor het laatst) ten gehore gebracht. Hij was duidelijk nog steeds erg aangedaan, alle woede en frustratie gooide hij er op meesterlijke wijze uit. Het is geen zanger (hij excuseerde zich hier ook voor, voordat hij begon te zingen), maar wie dat niet wist, had dat waarschijnlijk niet opgemerkt. Op het eind zong vrijwel iedereen mee, een mooi eind van (weer al) een bijzondere middag. Veel geleerd, vooral over de 'Tibetaanse-zaak', maar ook met een realistisch besef dat een oplossing erg ver weg is.
Rond half 9 verlaten we de Melkweg, we hebben inmiddels best trek gekregen. We kunnen het even niet over ons hart verkrijgen om een Chinees restaurant binnen te gaan, al hebben we best trek in 'Chinees' en al zegt de Dalai Lama niets tegen Chinezen te hebben. Even verderop vinden we Restaurant Sherpa, een Nepalees en Tibetaans restaurant, dit 'voelt' beter. Gelukkig is er nog plek en zo genieten we in Tibetaanse sferen nog even na.
Maar laat ik bij vanmorgen beginnen. Zolang mogelijk uitgeslapen, dat hadden we even nodig. Helaas was het ontbijt maar tot half 10, dus om 8 uur ging toch dat wekkertje weer. Pfff... we waren er nog lang niet aan toe ... Na het ontbijt de spulletjes bij elkaar gezocht en uitgecheckt. Vanmorgen 'verhuizen' we naar een hotelletje in 'oud-zuid', naast het museumplein, wat meer in het centrum en met wat meer charme dan die novotel-blokken. Onze tom weet precies de weg en na een kwartiertje rijden we de chique Jan Luykenstraat in, de straat achter de PC Hooftstraat. De kamer is gelukkig al klaar , dus we kunnen gelijk onze spullen parkeren. We hebben een kamer met een klein balkonnetje. Nu zullen we dat niet veel gebruiken, maar het betekent wel dat de balkondeuren lekker open kunnen, heerlijk.
uitzicht vanaf ons balkonnetje in 'oud-zuid'
De zon schijnt voorzichtig naar binnen, het is erg bewolkt, maar af en toe glipt ze er toch even door. Nieuwsgierig naar de PC Hooftstraat, staan we er even later midden op. Maar helaas, geen Hümmers, cabrio's, Porsche Cayennes, Mercedes SLK'tjes en grote Landrovers, wel busjes, bedrijfsbusjes wel te verstaan én een hoogwerker. Er wordt hier en daar flink verbouwd. Natuurlijk zijn er wel de chique winkels en bijbehorend publiek, maar we moeten misschien op zaterdag of zondag terug voor het wagenpark.
Daarna wandelen we richting het Vondelpark, ook om de hoek van ons hotel (onze locatie is erg luxe deze keer). Het is leuk hier eens doorheen te lopen, veel bezongen en beschreven, maar we waren er nog nooit geweest.
Eigenlijk is het er vandaag levensgevaarlijk. Het park wordt namelijk als golfbaan gebruikt, overal zijn holes uitgezet en soms vliegen de ballen letterlijk om je oren! We drinken een bakje koffie in het theehuis en verlaten het park 'halverwege'. Kriskras wandelen we door oud-zuid terug richting het hotel. Het is een mooie, leuke en rustige buurt. De straten zijn ruim met veel groen, de huizen veelal prachtig. In deze wijk zitten ook veel bekende mode-ontwerpers, zo we zien we de winkels van Sheila de Vries, Marlies Dekkers, Frans Molenaar, etc. Na de lunch gaan we terug naar het hotel, even 'uitbuiken' voordat we naar de Melkweg vertrekken.
de winkel van Marlies Dekkers
In de Melkweg begint om half 5 de Nacht van Tibet, een 4 uur durende middag/avond met optredens van diverse Tibetaanse artiesten, Blof, The Sheer, Racoon, Aqua d'Annique, voordrachten van gedichten en diverse interviews. Om half 4 staat de rij tot aan het Leidse plein, het is geheel uitverkocht. Dit zal ook zeker te maken hebben met het feit dat de Dalai Lama deze middag komt openen.
Omdat we lekker op tijd zijn, hebben we een mooi plekje. We staan recht voor het podium op een soort balkon, dus hebben echt vrij zicht, helemaal goed. Ruben Nicolai en de zwangere Sophie Hilbrand openen de avond, ze zijn duidelijk zenuwachtig voor wat er komen gaat. Het is ook niet niks om de Dalai Lama te mogen begroeten. De nacht van Tibet begint met een optreden van The Sheer, er volgen gedichten en Loten doet een optreden, een in het westen vrij bekende Tibetaanse artiest. En dan staat hij ineens aan de zijkant van het podium, de Dalai Lama. Er wordt een stoel voor hem klaargezet, maar hij blijft liever staan. Even staat hij onwennig, niet wetend wat te zeggen (dat vertelt hij ook gewoon, hij had gevraagd aan zijn secretaris wat hij hier moest doen en die had hem verteld, 'gewoon, even gedag zeggen'). Maar al snel herpakt hij zich. Hij houdt een krachtig pleidooi voor de vrede, die begint in jezelf, eerst compassie ontwikkelen naar andere toe, je medeleven tonen, de dialoog aangaan met je 'tegenstanders', dan komt de (wereld)vrede vanzelf. Wij zijn de jongere generatie (al begon hij gelijk schuddebuikend te lachen toen hij -terwijl hij dit zei- een aantal 'grijsaards' vooraan het podium zag staan) en de toekomst ligt aan onze voeten, een toekomst die we zelf kunnen maken. Hij lijkt niet op te kunnen houden, blijft vurig staan praten, hij ziet er niet uit als een man van 73 die er een verschrikkelijk druk leven op nahoudt. Hij draagt ons op van deze eeuw een vredelievende eeuw te maken, een eeuw van verzoening.
Dan volgt een optreden van Blof, samen met Anneke van Giersbergen, de zanger van Racoon en Loten (de Tibetaanse artiest), zingen ze de 'Tibet-single' "Als je ooit nog eens terug kan", het wordt hier als het ware kado gegeven aan de Dalai Lama. Wat ze echter duidelijk niet verwacht hadden, is dat de Dalai Lama, zittend op een stoel aan de rand van het podium, blijft luisteren. Een bijzonder plaatje. Na het nummer betuigt Loten, op Tibetaanse wijze, zijn bewondering voor de Dalai Lama, die zich hierdoor een beetje gegeneerd voelt. Het dringt temeer tot je door wat de bezetting van Tibet met de mensen doet. Het is hartverscheurend, de Dalai Lama is hun laatste hoop op terugkeer, wat bijna onmogelijk lijkt. En dan gaat hij weg, hij zwaait nog een laatste keer naar het publiek, de grote bron van positieve energie verlaat het gebouw en gaat morgen door naar Parijs. Het was fantastisch om hem vandaag, van zo dichtbij, nog een keer te mogen zien, dit zullen we niet snel vergeten.
Hierna volgen nog een groot aantal optredens, Blof, Racoon, maar bijvoorbeeld ook de Singing Nuns. Een aantal Tibetaanse vrouwen staan verlegen op het podium, duidelijk niet gewend om voor grote aantallen te zingen. Het blijken vrouwen te zijn, die allemaal gevangen hebben gezeten in Tibet voor hun steun aan de regering in ballingschap. In de gevangenis zijn ze samen liederen gaan maken, deze zongen ze geheimelijk in op cassettebandjes, die de gevangenis uitgesmokkeld werden naar hun familie. Toen dit bekend werd, werd hun gevangenisstraf met 6 tot 10 jaar verlengd. Wat ze niet wisten, is dat deze liederen inmiddels de hele wereld overgingen. Een grootse lobby heeft er dan ook voor gezorgd dat deze vrouwen inmiddels 'vrij' zijn.
En zijn ook een aantal journalisten die in China gewerkt hebben en/of er goed mee bekend zijn. Zo leer ik dat de Nederlandse regering niet eens erkend dat Tibet een bezet land is. Ze zien Tibet gewoon als onderdeel van China. Ik heb me dit nooit gerealiseerd en realiseer me ook, dat dit een oplossing niet echt dichterbij brengt.
Tsering Jampa (voorzitster van de Tibet Support Groep) komt op het podium. Met anderen heeft zij ervoor gezorgd dat de Dalai Lama naar Nederland kwam. Een vrouw die zelf op jonge leeftijd gevlucht is vanuit Tibet naar India en van daaruit naar Nederland is gekomen. Een gedreven vrouw, geknipt voor haar taak. Op de vraag wat ze van de afgelopen twee dagen vond, kon ze maar één ding antwoorden 'WOW'. Ze was duidelijk nog steeds helemaal onder de indruk. Ze hield een krachtig pleidooi voor Tibet, ze vond het beschamend dat Balkenende de Dalai Lama niet wilde ontvangen. Vanmorgen was ze bij het gesprek tussen de Dalai Lama en minister Verhagen geweest en ze had zich 'dood geschaamd', haar letterlijke woorden. Triest dat onze regering zo bang is voor deze man die niet eens meer pleit voor een onafhankelijk Tibet.
Aan het eind brengt Gideon Levy (een Jakhals) nog een protestlied. Hij was een poosje geleden in Dharmsala (de huidige woonplaats van de Dalai Lama) en sprak daar veel met Tibetaanse kinderen die recent naar India gevlucht waren. Terug in Nederland was hij zo boos over wat deze kinderen doorgemaakt hadden en nog steeds doormaken, dat hij een lied schreef. Dit werd nu voor het eerst (en waarschijnlijk ook voor het laatst) ten gehore gebracht. Hij was duidelijk nog steeds erg aangedaan, alle woede en frustratie gooide hij er op meesterlijke wijze uit. Het is geen zanger (hij excuseerde zich hier ook voor, voordat hij begon te zingen), maar wie dat niet wist, had dat waarschijnlijk niet opgemerkt. Op het eind zong vrijwel iedereen mee, een mooi eind van (weer al) een bijzondere middag. Veel geleerd, vooral over de 'Tibetaanse-zaak', maar ook met een realistisch besef dat een oplossing erg ver weg is.
Rond half 9 verlaten we de Melkweg, we hebben inmiddels best trek gekregen. We kunnen het even niet over ons hart verkrijgen om een Chinees restaurant binnen te gaan, al hebben we best trek in 'Chinees' en al zegt de Dalai Lama niets tegen Chinezen te hebben. Even verderop vinden we Restaurant Sherpa, een Nepalees en Tibetaans restaurant, dit 'voelt' beter. Gelukkig is er nog plek en zo genieten we in Tibetaanse sferen nog even na.
donderdag 4 juni 2009
So therefore ...
Vandaag is het zover, de Dalai Lama komt. De eigenlijke reden van ons bezoek aan Amsterdam. We staan al vroeg op en om kwart voor 7 zitten we al aan het (zeer uitgebreide) ontbijt. Inmiddels horen we dat Wilbert en Ilse in Rotterdam op de trein gestapt zijn. De bewegingen van alle bezoekers naar Amsterdam toe zijn haast voelbaar.
Tegen acht uur treffen we ze onder treinstation Amsterdam RAI, wat precies tussen ons hotel en de RAI in ligt. Vrij soepel bewegen we ons door de beveiliging, al lijken ze wel het spelletje 'tasje-wel-tasje-niet' te spelen, waardoor we uiteindelijk allemaal toch zonder tassen de zaal in gaan. Al de spulletjes (portemonnee, water, etc.) mochten gelukkig wel mee, maar dan in een doorzichtig plastic tasje.
Het is een indrukwekkende dag. De Dalai Lama ziet er goed uit en krijgt de zaal veelvuldig aan het lachen met zijn grapjes en aanstekelijke lach. De serieuze momenten zetten aan tot nadenken, maar het is en blijft vrij ingewikkelde materie die je niet gemakkelijk tot je neemt. Over de wereldreligies is hij kort, maar duidelijk. Deze moeten gewoon naast elkaar kunnen blijven bestaan, uiteindelijk streven we allemaal min of meer naar hetzelfde. Daarnaast, zo gaat hij gedreven verder, is het Boeddhisme iets voor 'het oosten' en niet iets voor 'het westen', wij moeten ons houden bij de religies die hier al honderden jaren regeren ... Ik zie de man naast mij nog zitten. Helemaal in het geel, zelfs zijn sokken, ik durf te wedden dat hij zelfs een gele onderbroek aan had ... en dan te horen krijgen van je eigenlijk geestelijk leider dat het boeddhisme niet iets voor 'het westen' is ...
Aan het eind van de ochtend komt Nelleke er ook bij voor het middagprogramma, we zien Camilla met een vriendin en per sms hebben we contact met Regi en Peter, leuk ! Het middagprogramma bestaat uit een lezing, die o.a. wordt geopend door een erg zenuwachtige Erica Terpstra. Ze is duidelijk onder de indruk van de aanwezigheid van de Dalai Lama en struikelt meer dan eens over haar Engelse woorden. Als hij gaat zitten om de lezing te starten, kijkt hij ineens verrast op, hij staat weer op en loopt naar de rand van het podium. Daar staat een Joodse rabbi, een goede vriend van hem. De begroeting is zo welgemeend en oprecht dat de tranen even in mijn ogen schieten. Twee religies even zo intens bij elkaar ..
Na de lezing gaan Wilbert en Ilse met de trein weer naar huis, Nelleke maakt met ons nog een rondje over het marktje. Het is echter zo verschrikkelijk druk, dat we door de grote hoeveelheid mensen, soms niet eens kunnen zien wat ze in het kraampje verkopen. Wat wel gelijk opvalt, is dat de kraampjes met sieraden, prullaria, etc. heel erg druk zijn, terwijl de kraampjes met de serieuze literatuur, daar waar het zeg maar echt om draait, zitten te wachten op klandizie. Ik wil hier geen oordeel over vellen (mag niet meer van de Dalai), dus dat moet je zelf maar doen.
Ook Nelleke neemt afscheid en samen gaan we naar de laatste lezing van vandaag, die van Sogyal Rinpoche. Het is een duidelijk en krachtig verhaal. Hij vertoeft in Frankrijk (is wel geboren in Tibet) en kan als geen ander het Tibetaans Boeddhisme implementeren in de de dagelijkse en hedendaagse praktijk. Hij praat goed Engels (wat de Dalai Lama toch nog niet helemaal onder de knie heeft) en ook de vertaling is deze keer erg duidelijk. Aan het eind bleek er nog wat tijd over en wilde hij een meditatie-oefening met ons doen. De hele zaal moest zich concentreren op zijn gezicht, zelf zat hij te ver weg, maar de twee grote schermen boden uitkomst. Totdat de regie het beeld wegdraaide en stukjes uit het publiek liet zien ... jammer dat zij duidelijk even niet op zaten te letten.
Het was een mooie dag. Het is altijd weer bijzonder even in de aanwezigheid van zo'n vredelievende en wijze man te mogen zijn en ook de lezing van Sogyal Rinpoche heeft bij ons veel indruk gemaakt. Maar we moeten nog veel leren ...
(en wie zich afvraagt wat de vreemde titel van dit bericht betekent, het is een soort 'stopwoordje' van de Dalai Lama ...)
Tegen acht uur treffen we ze onder treinstation Amsterdam RAI, wat precies tussen ons hotel en de RAI in ligt. Vrij soepel bewegen we ons door de beveiliging, al lijken ze wel het spelletje 'tasje-wel-tasje-niet' te spelen, waardoor we uiteindelijk allemaal toch zonder tassen de zaal in gaan. Al de spulletjes (portemonnee, water, etc.) mochten gelukkig wel mee, maar dan in een doorzichtig plastic tasje.
Het is een indrukwekkende dag. De Dalai Lama ziet er goed uit en krijgt de zaal veelvuldig aan het lachen met zijn grapjes en aanstekelijke lach. De serieuze momenten zetten aan tot nadenken, maar het is en blijft vrij ingewikkelde materie die je niet gemakkelijk tot je neemt. Over de wereldreligies is hij kort, maar duidelijk. Deze moeten gewoon naast elkaar kunnen blijven bestaan, uiteindelijk streven we allemaal min of meer naar hetzelfde. Daarnaast, zo gaat hij gedreven verder, is het Boeddhisme iets voor 'het oosten' en niet iets voor 'het westen', wij moeten ons houden bij de religies die hier al honderden jaren regeren ... Ik zie de man naast mij nog zitten. Helemaal in het geel, zelfs zijn sokken, ik durf te wedden dat hij zelfs een gele onderbroek aan had ... en dan te horen krijgen van je eigenlijk geestelijk leider dat het boeddhisme niet iets voor 'het westen' is ...
Aan het eind van de ochtend komt Nelleke er ook bij voor het middagprogramma, we zien Camilla met een vriendin en per sms hebben we contact met Regi en Peter, leuk ! Het middagprogramma bestaat uit een lezing, die o.a. wordt geopend door een erg zenuwachtige Erica Terpstra. Ze is duidelijk onder de indruk van de aanwezigheid van de Dalai Lama en struikelt meer dan eens over haar Engelse woorden. Als hij gaat zitten om de lezing te starten, kijkt hij ineens verrast op, hij staat weer op en loopt naar de rand van het podium. Daar staat een Joodse rabbi, een goede vriend van hem. De begroeting is zo welgemeend en oprecht dat de tranen even in mijn ogen schieten. Twee religies even zo intens bij elkaar ..
Na de lezing gaan Wilbert en Ilse met de trein weer naar huis, Nelleke maakt met ons nog een rondje over het marktje. Het is echter zo verschrikkelijk druk, dat we door de grote hoeveelheid mensen, soms niet eens kunnen zien wat ze in het kraampje verkopen. Wat wel gelijk opvalt, is dat de kraampjes met sieraden, prullaria, etc. heel erg druk zijn, terwijl de kraampjes met de serieuze literatuur, daar waar het zeg maar echt om draait, zitten te wachten op klandizie. Ik wil hier geen oordeel over vellen (mag niet meer van de Dalai), dus dat moet je zelf maar doen.
Ook Nelleke neemt afscheid en samen gaan we naar de laatste lezing van vandaag, die van Sogyal Rinpoche. Het is een duidelijk en krachtig verhaal. Hij vertoeft in Frankrijk (is wel geboren in Tibet) en kan als geen ander het Tibetaans Boeddhisme implementeren in de de dagelijkse en hedendaagse praktijk. Hij praat goed Engels (wat de Dalai Lama toch nog niet helemaal onder de knie heeft) en ook de vertaling is deze keer erg duidelijk. Aan het eind bleek er nog wat tijd over en wilde hij een meditatie-oefening met ons doen. De hele zaal moest zich concentreren op zijn gezicht, zelf zat hij te ver weg, maar de twee grote schermen boden uitkomst. Totdat de regie het beeld wegdraaide en stukjes uit het publiek liet zien ... jammer dat zij duidelijk even niet op zaten te letten.
Het was een mooie dag. Het is altijd weer bijzonder even in de aanwezigheid van zo'n vredelievende en wijze man te mogen zijn en ook de lezing van Sogyal Rinpoche heeft bij ons veel indruk gemaakt. Maar we moeten nog veel leren ...
(en wie zich afvraagt wat de vreemde titel van dit bericht betekent, het is een soort 'stopwoordje' van de Dalai Lama ...)
woensdag 3 juni 2009
Volendam!
Vanmorgen vertrekken we, geknipt en gemanicuurd, aan het eind van de ochtend richting Amsterdam. We lunchen bij het wegrestaurant boven de A4 en tegen twee uur rijden we het parkeerterrein van het novotel op. We slapen vlakbij de RAI, morgen gaan we een 'dagje' naar de Dalai Lama, die in de RAI een les en een lezing geeft. Dus het leek ons wel makkelijk hier lopend naar toe te kunnen!
We zetten onze spullen op de kamer en gaan er gelijk weer vandoor, we hebben onszelf een middagje Volendam beloofd. We zijn hier allebei (voor zover we weten) nog nooit geweest en zijn wel nieuwsgierig naar die beroemde 'dijk van Volendam'. Het is een half uurtje rijden als we in Volendam door een verkeersregelaar worden aangehouden. Oeps, zou er iets te doen zijn, waardoor het extra druk is ? Maar nee, het is hier allemaal niet zo groot en een beetje krap, dus die man staat daar waarschijnlijk gewoon elke dag. In de zomer zal dat zeker nodig zijn, want zoveel parkeerruimte is er niet langs de haven. Wij mogen doorrijden en vinden een mooi plekje aan de voet van de dijk. De eigenaar van het terrein brengt ons naar een vrij plekje. Het staat ons vrij zo lang te blijven als we willen en het staat ons vrij te betalen wat we willen ... dat gaat volgens die man al 50 jaar zo, we vinden Volendam nu al leuk !
Als we de auto uitstruikelen worden we gelijk geconfronteerd met de paling, klompen, tulpen en andere toeristische prullaria. In de haven liggen zowel vissersboten, oude platbodems als moderne jachten. Ondanks het grote aantal toeristen is de sfeer gemoedelijk. Bij de eerste de beste fotowinkel gaan we naar binnen om een onvervalst Volendams souvenir te laten maken ... ja, ja, we hebben er een, zo'n heerlijk foute foto van ons twee in Volendammer dracht bij de schouw. We zullen hem spoedig op ons weblog plaatsen !!
We vermaken ons prima, wandelen over de dijk, langs het Markermeer, in het oude centrumpje met kleine kneuterige, maar verzorgde huisjes. Stiekem kijk je af en toe toch even achterom. Zien we daar Jan en Yolanthe lopen ?? Ach nee, het is fata morgana, het Volendamse droompaar is immers niet meer :-(. In het praathuis op de dijk raken ze er niet over uitgepraat, die Yolanthe is immers veel te wild voor onze rustige Volendamse Jan...
het praathuisje op de dijk
Aan het eind van de middag komen Dick en Wil de dijk opgelopen. Heel toevallig zijn ze hier twee nachtjes op vakantie (wat we sinds vorige week weten) en het leek ons wel gezellig elkaar te treffen voor een etentje!
We kijken vanaf onze tafel zo op de dijk. Het is even voor zessen en we zien dat het praathuis leegloopt, de vrouwen hebben vast de piepers gaar en de mannen mogen natuurlijk niet te laat zijn voor het eten ! Na een drie kwartier zijn de meeste weer al terug, om vervolgens om 8 uur (voor het bakje koffie ?) weer naar huis toe te gaan.
Het is erg gezellig, we kletsen lekker bij en rijden aan het eind van de avond weer richting Amsterdam. Lekker badderen en op tijd naar bed, morgen naar de Dalai Lama !
Abonneren op:
Posts (Atom)