Maar laat ik bij vanmorgen beginnen. Zolang mogelijk uitgeslapen, dat hadden we even nodig. Helaas was het ontbijt maar tot half 10, dus om 8 uur ging toch dat wekkertje weer. Pfff... we waren er nog lang niet aan toe ... Na het ontbijt de spulletjes bij elkaar gezocht en uitgecheckt. Vanmorgen 'verhuizen' we naar een hotelletje in 'oud-zuid', naast het museumplein, wat meer in het centrum en met wat meer charme dan die novotel-blokken. Onze tom weet precies de weg en na een kwartiertje rijden we de chique Jan Luykenstraat in, de straat achter de PC Hooftstraat. De kamer is gelukkig al klaar , dus we kunnen gelijk onze spullen parkeren. We hebben een kamer met een klein balkonnetje. Nu zullen we dat niet veel gebruiken, maar het betekent wel dat de balkondeuren lekker open kunnen, heerlijk.
uitzicht vanaf ons balkonnetje in 'oud-zuid'
De zon schijnt voorzichtig naar binnen, het is erg bewolkt, maar af en toe glipt ze er toch even door. Nieuwsgierig naar de PC Hooftstraat, staan we er even later midden op. Maar helaas, geen Hümmers, cabrio's, Porsche Cayennes, Mercedes SLK'tjes en grote Landrovers, wel busjes, bedrijfsbusjes wel te verstaan én een hoogwerker. Er wordt hier en daar flink verbouwd. Natuurlijk zijn er wel de chique winkels en bijbehorend publiek, maar we moeten misschien op zaterdag of zondag terug voor het wagenpark.
Daarna wandelen we richting het Vondelpark, ook om de hoek van ons hotel (onze locatie is erg luxe deze keer). Het is leuk hier eens doorheen te lopen, veel bezongen en beschreven, maar we waren er nog nooit geweest.
Eigenlijk is het er vandaag levensgevaarlijk. Het park wordt namelijk als golfbaan gebruikt, overal zijn holes uitgezet en soms vliegen de ballen letterlijk om je oren! We drinken een bakje koffie in het theehuis en verlaten het park 'halverwege'. Kriskras wandelen we door oud-zuid terug richting het hotel. Het is een mooie, leuke en rustige buurt. De straten zijn ruim met veel groen, de huizen veelal prachtig. In deze wijk zitten ook veel bekende mode-ontwerpers, zo we zien we de winkels van Sheila de Vries, Marlies Dekkers, Frans Molenaar, etc. Na de lunch gaan we terug naar het hotel, even 'uitbuiken' voordat we naar de Melkweg vertrekken.
de winkel van Marlies Dekkers
In de Melkweg begint om half 5 de Nacht van Tibet, een 4 uur durende middag/avond met optredens van diverse Tibetaanse artiesten, Blof, The Sheer, Racoon, Aqua d'Annique, voordrachten van gedichten en diverse interviews. Om half 4 staat de rij tot aan het Leidse plein, het is geheel uitverkocht. Dit zal ook zeker te maken hebben met het feit dat de Dalai Lama deze middag komt openen.
Omdat we lekker op tijd zijn, hebben we een mooi plekje. We staan recht voor het podium op een soort balkon, dus hebben echt vrij zicht, helemaal goed. Ruben Nicolai en de zwangere Sophie Hilbrand openen de avond, ze zijn duidelijk zenuwachtig voor wat er komen gaat. Het is ook niet niks om de Dalai Lama te mogen begroeten. De nacht van Tibet begint met een optreden van The Sheer, er volgen gedichten en Loten doet een optreden, een in het westen vrij bekende Tibetaanse artiest. En dan staat hij ineens aan de zijkant van het podium, de Dalai Lama. Er wordt een stoel voor hem klaargezet, maar hij blijft liever staan. Even staat hij onwennig, niet wetend wat te zeggen (dat vertelt hij ook gewoon, hij had gevraagd aan zijn secretaris wat hij hier moest doen en die had hem verteld, 'gewoon, even gedag zeggen'). Maar al snel herpakt hij zich. Hij houdt een krachtig pleidooi voor de vrede, die begint in jezelf, eerst compassie ontwikkelen naar andere toe, je medeleven tonen, de dialoog aangaan met je 'tegenstanders', dan komt de (wereld)vrede vanzelf. Wij zijn de jongere generatie (al begon hij gelijk schuddebuikend te lachen toen hij -terwijl hij dit zei- een aantal 'grijsaards' vooraan het podium zag staan) en de toekomst ligt aan onze voeten, een toekomst die we zelf kunnen maken. Hij lijkt niet op te kunnen houden, blijft vurig staan praten, hij ziet er niet uit als een man van 73 die er een verschrikkelijk druk leven op nahoudt. Hij draagt ons op van deze eeuw een vredelievende eeuw te maken, een eeuw van verzoening.
Dan volgt een optreden van Blof, samen met Anneke van Giersbergen, de zanger van Racoon en Loten (de Tibetaanse artiest), zingen ze de 'Tibet-single' "Als je ooit nog eens terug kan", het wordt hier als het ware kado gegeven aan de Dalai Lama. Wat ze echter duidelijk niet verwacht hadden, is dat de Dalai Lama, zittend op een stoel aan de rand van het podium, blijft luisteren. Een bijzonder plaatje. Na het nummer betuigt Loten, op Tibetaanse wijze, zijn bewondering voor de Dalai Lama, die zich hierdoor een beetje gegeneerd voelt. Het dringt temeer tot je door wat de bezetting van Tibet met de mensen doet. Het is hartverscheurend, de Dalai Lama is hun laatste hoop op terugkeer, wat bijna onmogelijk lijkt. En dan gaat hij weg, hij zwaait nog een laatste keer naar het publiek, de grote bron van positieve energie verlaat het gebouw en gaat morgen door naar Parijs. Het was fantastisch om hem vandaag, van zo dichtbij, nog een keer te mogen zien, dit zullen we niet snel vergeten.
Hierna volgen nog een groot aantal optredens, Blof, Racoon, maar bijvoorbeeld ook de Singing Nuns. Een aantal Tibetaanse vrouwen staan verlegen op het podium, duidelijk niet gewend om voor grote aantallen te zingen. Het blijken vrouwen te zijn, die allemaal gevangen hebben gezeten in Tibet voor hun steun aan de regering in ballingschap. In de gevangenis zijn ze samen liederen gaan maken, deze zongen ze geheimelijk in op cassettebandjes, die de gevangenis uitgesmokkeld werden naar hun familie. Toen dit bekend werd, werd hun gevangenisstraf met 6 tot 10 jaar verlengd. Wat ze niet wisten, is dat deze liederen inmiddels de hele wereld overgingen. Een grootse lobby heeft er dan ook voor gezorgd dat deze vrouwen inmiddels 'vrij' zijn.
En zijn ook een aantal journalisten die in China gewerkt hebben en/of er goed mee bekend zijn. Zo leer ik dat de Nederlandse regering niet eens erkend dat Tibet een bezet land is. Ze zien Tibet gewoon als onderdeel van China. Ik heb me dit nooit gerealiseerd en realiseer me ook, dat dit een oplossing niet echt dichterbij brengt.
Tsering Jampa (voorzitster van de Tibet Support Groep) komt op het podium. Met anderen heeft zij ervoor gezorgd dat de Dalai Lama naar Nederland kwam. Een vrouw die zelf op jonge leeftijd gevlucht is vanuit Tibet naar India en van daaruit naar Nederland is gekomen. Een gedreven vrouw, geknipt voor haar taak. Op de vraag wat ze van de afgelopen twee dagen vond, kon ze maar één ding antwoorden 'WOW'. Ze was duidelijk nog steeds helemaal onder de indruk. Ze hield een krachtig pleidooi voor Tibet, ze vond het beschamend dat Balkenende de Dalai Lama niet wilde ontvangen. Vanmorgen was ze bij het gesprek tussen de Dalai Lama en minister Verhagen geweest en ze had zich 'dood geschaamd', haar letterlijke woorden. Triest dat onze regering zo bang is voor deze man die niet eens meer pleit voor een onafhankelijk Tibet.
Aan het eind brengt Gideon Levy (een Jakhals) nog een protestlied. Hij was een poosje geleden in Dharmsala (de huidige woonplaats van de Dalai Lama) en sprak daar veel met Tibetaanse kinderen die recent naar India gevlucht waren. Terug in Nederland was hij zo boos over wat deze kinderen doorgemaakt hadden en nog steeds doormaken, dat hij een lied schreef. Dit werd nu voor het eerst (en waarschijnlijk ook voor het laatst) ten gehore gebracht. Hij was duidelijk nog steeds erg aangedaan, alle woede en frustratie gooide hij er op meesterlijke wijze uit. Het is geen zanger (hij excuseerde zich hier ook voor, voordat hij begon te zingen), maar wie dat niet wist, had dat waarschijnlijk niet opgemerkt. Op het eind zong vrijwel iedereen mee, een mooi eind van (weer al) een bijzondere middag. Veel geleerd, vooral over de 'Tibetaanse-zaak', maar ook met een realistisch besef dat een oplossing erg ver weg is.
Rond half 9 verlaten we de Melkweg, we hebben inmiddels best trek gekregen. We kunnen het even niet over ons hart verkrijgen om een Chinees restaurant binnen te gaan, al hebben we best trek in 'Chinees' en al zegt de Dalai Lama niets tegen Chinezen te hebben. Even verderop vinden we Restaurant Sherpa, een Nepalees en Tibetaans restaurant, dit 'voelt' beter. Gelukkig is er nog plek en zo genieten we in Tibetaanse sferen nog even na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten