Het internet werkt niet op onze kamer. Als we het aan Speedy (waarover later meer) gaan vragen, knikt hij geduldig. Hij reikt met zijn handen achter de grote deuren van het prive gedeelte van het hotel. Eerst gaat er een licht aan en uit, vervolgens start de ventilator te draaien, vervolgens gaat ál het licht gaat aan en uit, ik vermoed dat hij het juiste knopje niet kan vinden. En inderdaad, hij moet het even gaan vragen. Hij is vrij snel terug en probeert me op zijn beste Hindi (of Bengali) iets uit te leggen. Hij is erg geduldig en wijst een paar keer op zijn horloge. Ik knik maar 'ja', het zal wel, het is zo'n schat, zo belangrijk is het internet nu ook weer niet. Later zien we de receptionist, het blijkt dat het hele internet er uit ligt, problemen in de wijk, nou ja, we wachten wel af dan !
Na onze 'lachende' toast wilden we met de metro naar Parkstreet. Normaal lopen we, maar we wilden onze krachten sparen voor later. Maar wat denk je ? Metro gesloten. Staking ? Zondag ? Geen flauw idee, maar nu moeten we wel lopen. Later horen we dat op zondag de metro pas om 3 uur 's middags gaat rijden.
Bij Parkstreet besluiten we het Indian Museum te bezoeken, we lopen hier elke dag tig-keer voorbij (zowel drie jaar terug, als twee jaar terug, als nu) en nu is het tijd om er een keertje een kijkje te nemen. Bj de kassa lezen we dat het 10 roepies kost om naar binnen te gaan, nog net niet gratis dus. Als ik om twee tickets vraag en met 20 roepies klaar sta, wordt ik boos aangekeken, 300 roepies ! Voor buitenlanders hebben ze de prijs 'ietwat' verhoogd .. Maar goed, wij naar binnen, tenminste dat dachten we. Bij de ticketcontrole worden we teruggestuurd, onze tas is te groot en die moeten we bij de ingang (dus buiten) achterlaten. Omdat hierin alles zit wat hier belangrijk is voor ons (geld, paspoorten, etc.) gaan we dit natuurlijk niet doen. Je tas staat dan zo voor de grijp. Uiteindelijk bemoeien zich 4 man ermee natuurlijk, we besluiten er geen 'big deal' van te maken, want dat helpt hier toch niet en ik vraag dus vriendelijk mijn geld terug van de tickets, zodat we een andere keer terug kunnen komen. En weet je wat ? Dit werkt, we krijgen ons geld netjes terug en lopen weer verder.
In Sudderstreet nemen we bij Zurich een lassi, waar we van nog steeds dezelfde krantenverkoper (die hier waarschijnlijk al jaaaren rond loopt en dit ook nog wel jaaaaren blijft doen) een zondags krantje kopen.
Op Sudderstreet zelf komen we een circusfamilie tegen. Een paar gammele stokken en een koord en ja hoor, even later danst de oudste dochter (7 jaar ?) een meter boven de grond. Levensgevaarlijk !
We lopen door naar de internetshop die nog steeds door dezelfde broers gerund wordt. In ons hotel werkt het internet even niet, dus tja, je 'moet' wat. We werken ons weblog bij en gaan daarna lekker lunchen bij Blue Skye, hun credo 'not just dining, it's an experience'! Nou, je zou moeten weten hoe het eruit ziet en voor hier is dat heus zo verkeerd nog niet, een 'ervaring' is het zeker ! De tent zit bomvol 'Theresa-gangers', maar ergens op de hoek van een tafel is nog wel plek voor twee. Gedwee laten we ons leiden. Ondertussen bellen we Rosalie om te vragen of we een uur of drie bij haar langs kunnen komen, we moeten de hele beestenbende nog opruimen in haar kisten. Maar ja, zij heeft nog niet ontbeten (het is half 2 in de middag) en bla bla bla, Sissel uit Noorwegen is vannacht gekomen, bla, bla, bla, het wordt 4 uur, ook goed.
Na deze lekkere lunch (die we besluiten met echt overheerlijke mango-juice) lopen we naar Afsana. Zij is nog steeds ziek, maar vandaag wel jarig. Onderweg beseffen we dat we nog viltstiften en nietmachines op moeten halen bij Times Guest House, dus Erik loopt dapper terug om dit te doen en ik begeef me richting het 'verjaardagspartijtje'. Nou ja, verjaardagen vieren ze hier helemaal niet, dus dat 'partijtje' kan je wel weglaten. In de bustee struikel ik bijna over een kip die aan een paaltje bij een deur staat vastgebonden, hij heeft een loopcirkel van ca 30 cm over. Waarschijnlijk niet voor lang meer, 'avondeten' schiet door mijn hoofd als ik die arme kip zo zie staan. Afsana ziet er stukken beter uit van een paar dagen geleden en ze voelt zich ook beter. Na een aantal vage tests en onderzoeken, blijkt haar lever iets vergroot, maar volgens de kenners betekent dit ook zoveel weer niet. Nog niet zo lang geleden heeft ze malaria gehad en dit zou nog een gevolg kunnen zijn. Afijn, ik geef mijn kadootje en we praten gezellig bij. Even later komt ook Erik aan. En dan komt Glenn ! Glenn is de bovenbuurman van Rosalie, een Amerikaan, getrouwd met een Nederlandse en ze wonen in Londen. Hij is nu voor 11 maanden in Calcutta om bij Calcutta Rescue te werken, hij is gepensioneerd. Een vreselijk aardige man, hij praat zelfs redelijk goed Nederlands. Hij is zijn dagen aan het aftellen, over een kleine maand gaat hij terug naar Londen. Zijn vrouw kan niet wachten tot hij terug is, moet je je voorstellen, 11 maanden !
Opeens komt Altab met drie kleine eendjes in een kooitje aanlopen. Deze heeft hij pas gekocht ... Groot voeren en dan opeten ? We vragen er maar niet naar.
En dan komt de kip binnen lopen. Hij heeft weten te ontsnappen van zijn touwtje (ik vrees niet van zijn lot) en komt eens een kijkje nemen bij de buren. Hij wordt niet weggejaagd en vindt het erg gezellig, dus blijft even hangen. En dan komen Rosalie en Sissel binnen. Moet je je voorstellen, het is al zo'n klein huisje. Sissel komt uit Noorwegen en hebben we twee jaar geleden ook hier ontmoet. Ze had altijd een 'jaar Calcutta, jaar Noorwegen, jaar Calcutta'-patroon (ze komt hier al 8 jaar geloof ik), maar heeft nu een huisje gekocht in Noorwegen, grotere vaste lasten, dus ze komt deze keer 'maar' voor drie maanden. Het is een gezellig weerzien, Sissel is erg gehecht aan haar Indiase familie en ze is verpleegster, dus Afsana kon alle onderzoeken en uitslagen met haar doornemen en was weer wat geruster.
Daarna gaan we (Erik, ik en Rosalie, de rest gaat naar 'huis') naar Rosalies stek om nog wat werk te verrichten. Het budget van Empower the Children voor 2009 moet nog afgemaakt worden en Rosalie kan nog geen 1 en 2 optellen, dus dat is elk jaar een probleem. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee, binnen 10 minuten hebben we het voor elkaar en Rosalie is weer erg opgelucht. Ineens begint er water te stromen in haar toilet en doucheruimte. Rosalie kijkt er niet van op, het gebeurt zeker elke dag een keer. Heel haar doucheruimte staat dan blank, soms zelfs haar hele appartementje ! Het regent niet, dus we vragen ons af waar het vandaan komt. Staat de buurman boven soms te douchen ? We vrezen van wel.
Erik reorganiseert de kisten waar Rosalies lesmateriaal in zit. Met onze dierenles hebben we een hoop spullen gebruikt en dat moet allemaal nog terug. De leeuw in de L-kist, de olifant in de O-kist, etc. een heel karwei nog, maar binnen een half uurtje is ook dat geregeld. We praten nog wat na (of eigenlijk krijgen we een soort one-woman show van Rosalie, daar is ze goed in). We zullen blij zijn als de Amerikaanse verkiezingen voorbij zijn. Rosalie kan over niks anders praten en ze is zo'n Obama-fan, als hij niet wint, weet ik niet wat er gaat gebeuren met haar. Alles staat in het teken van hem, 'if he wins, then ...'. Zo moet ze al weken nodig naar de kapper, maar ook dat gaat pas gebeuren nadat hij gewonnen heeft. Ze gaat woensdag niet werken, want ze moet wachten op de uitslag en op de 'acceptance-speech' van Obama. 's Avonds hebben we een boottochtje gepland, maar dat kan alleen maar doorgaan als .... Dus alsjeblieft, help ons duimen dat hij wint, anders hebben we een paar rottige laatste dagen hier :-)
Maar goed, Jannie belt, of we zin hebben om bij Fire and Ice te gaan eten vanavond ! Natuurlijk ! Is altijd gezellig en het is ook nog eens bijna tegenover ons hotel, helemaal goed dus. Het is ondertussen 6 uur geworden en lopen terug. Langs de kant van de weg staat een busje dat bijna van de roest uit elkaar valt, maar wel met een gloednieuwe blauwe 'fly klm' stikker op de achterkant. Als we oversteken via een soort zebrapad, wacht een taxichauffeur netjes. Oeps, nu weten we even niet wat we moeten doen. We aarzelen, doorlopen ? Toch wachten ? We lopen door en hij blijft gewoon netjes wachten ! Echt, dit is ons hier nog nooit gebeurd, deze taxichauffeur kan geen normale Indier zijn !
Bij het hotel aangekomen is alles spik-en-span. Speedy is zelfs naar de kapper geweest. Vandaag komt Mr. Purdy terug uit Engeland. Hij is de eigenaar van dit hotel en zijn personeel is duidelijk dol op hem. Al drie dagen kunnen ze over niks anders praten dan dat mr. Purdy zondag terug komt. Gisteren werd het gras gemaaid en de entree opgepoetst. De 'receptionist' is een heel aardige Nepalese man, toen we gisteravond terug kwamen, moesten wij even voorlezen uit de krant hoe laat mr. Purdy zou landen. Hij spreekt heel slecht engels en kan het waarschijnlijk helemaal niet lezen. In de krant staan hier wekelijks alle vertrekken en aankomsten van zowel trein als vliegtuig, dus dat is dan weer wel handig. Zijn (knappe) vrouw is trouwens over uit Nepal voor de feestdagen (Durga Puja in oktober en Diwali afgelopen week) en op donderdag gaan ze samen terug. Ze hebben drie kinderen, hij vertelt het in erg gebrekkig Engels, maar helemaal glunderend. Als ik vraag wanneer hij weer terug komt en of dit zijn vaste werk is, kijkt hij me onbegrijpend aan. Dit is te moeilijk, het blijft voor ons dus voorlopig een klein raadseltje hoe dit in elkaar steekt. En Speedy is een nog aardigere Indische man, een beetje klein van stuk, hij komt hooguit tot mijn schouders, maar altijd een stralende glimlach.
Hij spreekt werkelijk geen woord engels, maar probeert altijd op zijn beste Hindi ons iets duidelijk te maken. Hij praat dan heel langzaam, alsof we het dan wel zullen begrijpen. Het is zo'n schat, we zeggen op goed geluk maar ja en nee en laten hem dan stralend achter. En hij staat dus nu met een prachtig geknipte kop in de brilcreme ons de sleutel te overhandigen. Ik complimenteer hem met zijn nieuwe coupe en zijn glimlach reikt nu helemaal van oor tot oor. Om half 7 landt mr. Purdy, dat weten we uit de krant met de vliegtijden. Wat een feest voor deze mensen. We zijn erg benieuwd naar deze man !
's Avonds eten we met Jannie, Rosalie, Camilla en Lynn in Fire and Ice, een fancy Italiaan aan de overkant van de straat. Lynn is een vriend van Jannie uit Canada, hij reist voor een jaar de wereld rond en is vandaag uit Thailand overgekomen. Een erg aardige vent ! We smikkelen en smullen, want hier is het echt goed eten hoor, heeft niks met Calcutta te maken. De prijzen zijn er ook naar. In Sudderstreet eet je voor 100 roepies, hier ben je minimaal het driedubbele kwijt. Dan kost het uiteindelijk nog niks, maar toch.
Na het diner lopen we terug naar ons hotel en guess what ? Mr. Purdy has arrived ! Natuurlijk mogen we niet gelijk naar boven lopen, want we moeten eerst Mr. Purdy ontmoeten. Ineens staan we oog in oog met een energieke kalende man van rond de 40 jaar. Heel anders dan we hem hadden voorgesteld (over de 60 met een dikke sigaar)! Maar inderdaad, hij is superaardig en relaxed. Zijn vrouw is Pools en ze hebben net een baby gekregen, een jongetje. Hij is geboren in Londen, zo'n 6 weken geleden. Zijn vrouw is nu voor een maand naar Polen en komt daarna ook terug naar Calcutta, hier wonen ze immers. Maar omdat de kleine nog zo klein is, wachten ze op de winter, dan is het wat beter uit te houden voor zo'n klein apie. De receptionist (de Nepalees, we moeten zijn naam nog eens vragen) komt gelijk met foto's aan van de kleine. En het is een schatje, met veel meer haar dan zijn vader heeft !
En nu zitten we op onze kamer, we kennen nu bijna de hele familie hier. We kunnen ons niet voorstellen dat over een jaar of zo, hier een klein purdietje rondhobbelt, een leuk vooruitzicht voor als we nog eens teruggaan. Want zoals we het tegen David (dat is zijn voornaam) zeiden, dit is echt ons 'home away from home' !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten