Vandaag geen plannen. Eerst zouden we naar het RCFC gaan om les te geven, maar dat is verzet naar morgen. Gelukkig maar, want ik voel met alles behalve fit. Ben al een paar dagen goed verkouden en dit heeft geresulteert in een kaakholte-ontsteking. Oef, ik kan mijn kaken amper aanraken en zelfs lachen doet pijn. Dus vanmorgen maar errug rustig aan gedaan, geluierd, beetje geslapen, gelezen... Aan het eind van de ochtend toch maar wat actiever geworden, want zo'n hele dag niks doen, daar wordt je alleen maar zieker van lijkt wel.
Met de metro (om krachten te sparen, gelukkig rijdt hij nu wel) naar Parkstreet en daar eerst maar een lekkere mangojuice (vol met vitaminen !!) genomen bij Blue Skye. Terwijl we daar lekker van ons krantje en drankje zaten te genieten, kwamen Jannie en Lyn binnen. Een half uurtje later Camilla en nog een half uur later belde Rosalie waar we waren. Zo werd het toch nog gezellig en had ik flink wat afleiding van mijn eigen misere. Camilla heeft drie dagen gewerkt in Shanti Dan van moeder Theresa. Een tehuis voor geestelijk gehandicapte vrouwen. Vaak zijn het vrouwen die (voorheen normaal, niks mee aan de hand) verstoten zijn door hun familie, op straat zijn belandt, werkten in de prostitutie, mishandeld zijn, noem maar op. Maar als ze al niet 'gek' waren, worden ze het hier wel, als we het allemaal goed van Camilla begrijpen. Vandaag kregen ze shock-therapie. Ik geloof dat ze dat bij ons in de middeleeuwen voor het laatst deden. Vooral de lastigste vrouwen die het meest lawaai maken en de meeste aandacht krijgen, moeten op een buitenplaats gaan liggen, krijgen de nodige elektrische schokken op hun hersenpannetje en blijven dan nog een paar minuten naschokken. Vreselijk toch ? Camilla was blij dat ze daar vandaag voor het laatst was, het was genoeg geweest. Ik weet het niet hoor met de moeder Theresa, ze daalt elke keer weer in mijn achting.
Uiteindelijk bleven we natuurlijk in Blue Skye hangen, een drankje, werd later een lunch en zoals we met z'n tweeen hier zijn begonnen vandaag, zo gaan we samen ook als laatste weg. Ik help Rosalie nog even met haar budget voor 2009, het is nu helemaal goed en kan naar Amerika voor goedkeuring. Ondertussen vertelt ze dat Afsana in het ziekenhuis is opgenomen ! Nou ja zeg, het leek zondag juist beter met haar te gaan. We besluiten gelijk maar even langs te gaan. In het ziekenhuis worden we netjes te woord gestaan, maar we zijn twee uur te vroeg voor de bezoektijden, we mogen niet naar binnen. Later vertelt Rosalie ook nog dat haar broer, Shedab, zijn been niet meer kan bewegen en vergaat van de pijn (voor de derde keer al blijkbaar). Allemaal kommer en kwel in deze familie ! Shedab heeft ondertussen x-rays laten maken en krijgt vanavond de uitslag.
We strompelen terug naar het hotel (mijn energie-niveau is ondertussen in het negatieve gedaald) en ik laat me lekker op het grote bed vallen. Eerst maar eens een tukkie doen en wat bijkomen !
Tegen een uur of zes vertrekken we richting het ziekenhuis. Gelukkig ziet Afsana er stukken beter uit. Ze moest veel overgeven en dronk en at dus maar niet meer. Nu ligt ze aan het infuus, dus de vochthuishouding zal wel stukken beter zijn nu ! Ze is vrij opgewekt, dus we hopen dat ze snel weer naar huis mag. Wat er precies aan de hand is, weet ik niet. Het ziekenhuis ziet er redelijk uit. Niet te vergelijken met hier natuurlijk, maar het is redelijk schoon en Afsana zegt dat ze netjes behandeld wordt en ze krijgt goed te eten. Haar moeder kan bij haar blijven, er staat een gammel en vies bankje waar ze op kan slapen. Verder heeft ze een tv op de kamer (die ze moet delen met haar buurvrouw, die ze overigens niet kan zien, er staat een grote houten afscheiding tussen hun beiden in). Bij binnenkomst in het ziekenhuis krijg je overigens gelijk de tarieven te zien, het lijkt wel een hotel. Er zijn diverse soorten kamers en zelfs de ambulance heeft zo zijn eigen kilometertarieven. Als de zak met vocht van het infuus van Afsana leeg dreigt de raken, spoed haar moeder zich naar beneden om een nieuwe zak te kopen. Eerst betalen en dan zorg lijkt het credo in de Indiase ziekenhuizen. In de krant lazen we zelfs een verhaal dat een man is gestorven omdat de familie de 40 roepies voor het benodigde zuurstofmasker niet bij zich had, 40 roepies ! meer is een leven hier blijkbaar niet waard. Of je leest een verhaal dat iemand sterft omdat ze de juiste malariamedicijnen niet kunnen betalen. Erg triest allemaal.
Later krijgt Shedab ook de uitslag van zijn testen en x-rays. Het blijkt een warrig verhaal van cholesterol, 'stuk vlees' in onderbeen, en .... Ik snap er niks van, misschien weet Rosalie morgen meer.
We gaan samen met Rosalie eten bij Hongkong. Daar belt Eva, ze is gevallen en kan haar arm niet meer bewegen, het gaat goed zo ! Ze gaat morgen langs bij het ziekenhuis om er naar te laten kijken.
Op de terugweg van het restaurant naar het hotel, stoppen we even bij de apotheek. Of hij niet iets heeft voor een kaakholte ontsteking. Tuurlijk ! Dat heeft hij wel. Dus we krijgen voor 50 roepies (75 eurocent) een aantal tabletten mee, die de boel moeten verlichten. Op hoop van zegen dan maar !
de apotheek waar ik mijn medicijnen kocht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten