Ticket is geboekt !

We zijn 'net' terug uit Calcutta, maar het volgende ticket ligt weer al klaar. In februari 2009 gaat Willeke, samen met Wilbert en Ilse naar Calcutta om de nieuwe Prayrona 3 school te bezoeken. Deze school gaat in januari van start. Erg spannend allemaal !

Foto's

Voor de nieuwsgierigen onder ons, op www.erikenwilleke.nl staan inmiddels foto's van zowel Calcutta als Dubai.

Weer thuis !

Tjsa, vanmorgen werden we wakker door de regen, het was nog donker, het is weer even wennen hoor !!

Maar goed, gisteren zijn we weer veilig thuis gekomen vanuit Dubai. De laatste dag (eergister dus) verliep wat moeizaam. Mijn kaakholteontsteking is nog lang niet over en samen met een dagenlange diarree, kan dat je redelijk uitputten. Dus beetje bij beetje toch wat ondernomen, want ja, ik blijf toch wel erg nieuwsgierig !

's Morgens eerst naar het Dubai museum. Dat ligt tegenover ons hotel, dus goed te doen. Dit museum geeft een prachtig kijkje in de historie van Dubai. Echt heel leuk gedaan, complete scenes uit bijv. de jaren 50 zijn nagebouwd. Heel crea en informatief ! De moeite waard in ieder geval.

Daarna weer even terug het bed in, even bijkomen en krantje lezen. Het wordt ons gelijk duidelijk waarom de buschauffeur gisteren de 'halte' bij de nieuwe Dubai Mall voorbij reed. Het was blijkbaar het eerste complete weekend dat dit gloednieuwe winkelcentrum open was en de verkeerschaos was compleet. Mensen hebben uren in de file gestaan rondom het winkelcentrum, het is dan wel open, de infrastructuur was nog niet helemaal af (of niet berekend om het aantal nieuwsgierigen). Erg jammer, want we lezen dat er een gigantisch aquarium in dit winkelcentrum zit, met weet ik niet hoeveel vissen. Echt weer iets in het motto 'alles is mogelijk in Dubai' ! Maar we zullen het nieuwe winkelcentrum een andere keer met een bezoekje moeten vereren, dat gaat deze keer niet lukken helaas.

Aan het begin van de middag lunchen we in Basta Art Cafe. Dit ligt in het beschermde wijkje, waar we eerder ook al eens waren. Het cafeetje heeft een leuk binnenplaatsje en verkoopt allemaal kunst, wat in het binnenplaatsje ophangt. Het geeft een leuk sfeertje. Ze hadden trouwens overheerlijke salades !!

Daarna weer even uitrusten (ja, ja, het gaat allemaal wat moeizaam vandaag) en tegen een uur of 4 gaan we met de abra naar de overkant, Deira. Die abra's zijn die houten bootjes die de kreek over crossen met locals. Je kan zo vroeg of laat niet langs het water lopen, altijd hoor je het gesnor van deze abra's. Voor 1 dirham (ca 25 eurocent) ben je aan de overkant. Erg grappig om te doen. Toen we zo op het water zaten, kregen we even een flashback naar Hongkong. Oude houten bootjes met op de achtergrond moderne, hoge en glimmende kantoorgebouwen, dat had je daar ook. Verder houdt de vergelijking wel op, maar toch.

Aan de overkant de zonsondergang bekeken en toen weer terug met de abra. 's Avonds hebben we nog lekker gegeten in Bastakya Nights, een supersfeervol restaurant met een goede keuken, heerlijk. En tja, toen zat het er toch echt op.

Jammer, want ik had niet verwacht dat Dubai nog zoveel te bieden heeft. Je kan je hier op je gemak een week vermaken (tenminste, wij wel), dus misschien 'moeten' we nog maar een keertje terug, maar dan zonder kaakholte ontsteking. Het blijft ook een raar land, 85 % van de inwoners 'horen' hier niet, maar het land kan ook niet bestaan zonder ze. Een rare mengeling van arabieren en de rest van de wereld. Erg intrigerend. Ik vraag me ook af hoe lang dit hier door kan gaan, er wordt gebouwd, niet normaal gewoon, maar ja nogmaals, wie gaat hier allemaal wonen dan ? Wat voor invloed zal de economische recessie op dit land hebben ? Ik ben erg benieuwd hoe het er hier over 10 jaar uitziet !

Gisterochtend vertrokken we alweer vroeg, om 6 uur 's morgens zaten we in de taxi vanaf het hotel. Gelukkig ligt de luchthaven zowat midden in de stad, dus binnen een kwartiertje stonden we met onze koffers al in te checken. De luchthaven is geweldig, ruim, nieuw, efficient, maar ja, wat zou je hier anders verwachten ?

En nu zijn we dus weer thuis, het is koud (vinden wij) en het waait hard, echt nederlands herfstweer. Straks snel de foto's er nog maar eens bijpakken ... even lekker opwarmen !

Wat een stad ! Wat een bouwput !

We zijn er nog niet helemaal over uit wat we er van vinden, maar hier is werkelijk alles mogelijk. Je weet gewoon niet waar je het eerste moet kijken en alles gaat te snel om de informatie te verwerken, laat staan om er een mening over te vormen.

Vanmorgen werden we redelijk op tijd wakker (nee, niet door de moskeeen, hun decibellen zijn nog redelijk en er zit dubbel glas in onze hotelkamer) en na het uitgebreide ontbijtbuffet in de executive lounge (ja, ja, dat is wel wat anders dan onze dagelijkse toast met drie soorten jam) zijn we op de hop-on-hop-off bus gestapt. Zoveel tijd hebben we hier niet, dus het lijkt ons een handige manier om in een korte tijd zoveel mogelijk van de stad te zien. Achteraf hebben we ons hier een beetje in vergist, je staat veel van de tijd stil, de stop bij de Dubai Mall (pas een paar dagen open, schijnt echt fantastisch te zijn) sloeg de buschauffeur over en uiteindelijk hebben we (op een lunchstop na) van 10 tot 5 in de bus gezeten. Maar goed, we hebben wel veel van Dubai gezien !

Vanuit het oude centrum waar ons hotel is (Bur Dubai) naar de overkant van de kreek, ook 'oud' (Deira). Hier is een oude handelskade waar schepen uit India liggen, met op de kade allemaal waar in kartonnen dozen (heel ouderwets voor zo'n moderne stad) die over de houten (zeewaardige) schepen verdeeld worden (of afgeladen, daar zijn we nog niet uit). Daarna weer terug naar de andere kant van de kreek om langs het strand (alhoewel de weg niet echt langs het strand loopt, soms heb je een doorkijkje) richting Burj Al Arab te rijden, het beroemde 6 of 7 sterren hotel. Prachtig om te zien.

Daarna door naar één van de drie palmeneilanden (eentje is er klaar, eentje bijna en eentje moet geloof ik nog aan begonnen worden). Het is degene die 'bijna' klaar is. De bus rijdt het palmeneiland op en dat is dan toch weer wel grappig. Het is zo anders dan je je had voorgesteld, hoge appartemenencomplexen op de hoofdader en op de palmbladeren zijn het nog net geen rijtjeshuizen, maar ze staan wel erg dicht op elkaar. Natuurlijk een privestrandje voor de deur, maar na een paar meter water begint dan ook het strandje van je 'overburen', privacy is hier ver te zoeken in ieder geval. Helemaal 'op de kop' van dit palmeiland is 'Atlantis' gebouwd, een prachtig hotel met een waterpark. Hier stopt de bus even. Raar hoor, rijden op iets wat is opgespoten in zee en dan ook nog met tunnels, metro (in aanbouw) enzo. Beetje irreeel allemaal. Maar ja, aan de andere kant, in NL is het niet veel anders natuurlijk.

Daarna via de Sheikh Zayed Road langs de wolkenkrabbers weer 'terug' richting het centrum. Hier zijn de meeste bouwputten, sowieso is heel Dubai één grote bouwput, overal waar je kijkt zie je wel bouwkranen, bouwputten, etc. Maar hier is het het ergst, naast de vele gebouwen (hotels, moskeeen, winkelcentra, winkelcentra en winkelcentra) die gebouwd worden, wordt hier ook druk gewerkt aan de metro, die in 2010 moet gaan rijden. Ik heb altijd van mijn moeder geleerd dat ik eerst iets af moest maken, voordat ik aan iets nieuws mocht beginnen, maar dat kennen ze hier niet hoor. Wereldwijd schijnt er een tekort aan hoge bouwkranen te zijn, omdat de meeste (ik las zelfs zo'n 60 % van de hoogste kranen) hier in Dubai staan. Ongelofelijk ! Natuurlijk is de Burj Dubai erg indrukwekkend, momenteel het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld en hij is nog niet niet eens af.

Uiteindelijk stappen we even uit bij Festival City, natuurlijk met een enorm winkelcentrum. We eten iets bij 'thank god it's friday, here everyday is friday', wel humor voor een moslim-land. Er wordt ook hier nog druk gebouwd. Als het klaar is, zo lezen we in de folder, wonen en werken hier 100.000 mensen ! Waar moeten deze dan vandaan komen ? Zo vragen we ons af. Zoveel kamelendrijvers wonen er hier helemaal niet ! We komen er al snel achter dat slechts 15 % van de inwoners echte 'dubainezen' zijn. De rest is import, waarvan de meesten ook nog eens Pakistanen en Indiers zijn, die hier in de bouw werken. Deze komen veelal zonder vrouw en kinderen hierheen, waardoor er in Dubai een mannenoverschot is, zo'n 70 % van de inwoners is man ! We lezen dat er hier zelfs 'sloppenwijken' zijn, buiten Dubai, grote barakkenkampen waar de Indiers met z'n allen in zo'n barak slapen, met bussen opgehaald worden om te werken, hun paspoort in moeten leveren, zodat ze niet weg kunnen lopen en ook nog eens bar weinig verdienen. Omdat de meeste een grote schuld hebben, omdat ze in India veel geld hebben moeten betalen om hierheen te komen, en ze hier van hun schamele loon na aftrek van huur en eten ook weinig overhouden, schijnen de zelfmoordcijfers meer dan gemiddeld te zijn. Triest als dit echt waar is, want ja, ik heb het ook maar gelezen natuurlijk (maar het zou me niet verbazen als het waar is).

Maar goed, uiteindelijk belanden we weer in Bur Dubai bij ons hotel. Een rondrit door een grote bouwput, zo zou je de dag eigenlijk kunnen beschrijven, maar erg indrukwekkend, alles kan hier. Of zoals de gids op de bus het zei : “Everything you have back home, we bring it here, and more”.

s Avonds doen we nog een rondje door de textielsouk en door Bur Dubai Souk, de textielsouk is wel leuk, prachtige stoffen, je weet af en toe niet wat je ziet, maar ook winkeltjes voor de lokale arabier. De mannen lopen hier in van die lange witte jurken en die halen ze in de shop met keuze uit wit, wit, wit en wit. En o ja, ze hebben ook nog wit. En de vrouwen, die lopen in lange zwarte jurken, gesluierd, soms zelfs met alleen hun ogen vrij (wordt je dan als man verliefd op haar ogen ? of hoe werkt dat dan ?). En die kopen ze in het winkeltje met zwart, zwart, zwart, zwart en zwart. En o ja, ze hebben ook nog zwart. Zo'n echtpaar is dus zwart-wit en ja, ze eten ook gewoon bij de macdonalds en ze winkelen ook bij de diesel-shop (wanneer dragen ze dat dan ??), maar ik verdenk ze er nog steeds van dat ze met de kameel komen, al hebben we die op de parkeerplaatsen nog niet aangetroffen.

Morgen nog 1 dagje om Dubai te verkennen, we hebben nog een boottochtje tegoed van de hop-on-hop-off bus, willen nog naar het Dubai Museum (tegenover het hotel, dus dat is makkelijk) en we gaan nog een poging doen om naar Dubai Mall te gaan en verder zien we wel waar we stranden, we hebben immers vakantie !

Oeps ! Alsof we een reis door de tijd gemaakt hebben !

Ik wil beginnen met 'vanmorgen', maar dat lijkt alweer zover weg ! We zijn nu in Dubai en dat is echt een compleet andere wereld, het verschil kon niet groter zijn. Maar goed, het was toch echt deze ochtend dat we al om half 5 wakker werden van ons wekkertje. Een vrij vroege vlucht dwong ons daartoe. Kleine speedy kwam om half 6 met ons ontbijtje. We hadden al gezegd dat dit niet hoefde, omdat dat veel te vroeg was voor ze, maar ze stonden erop dat we nog zouden ontbijten voor vertrek. En dat was toch wel lekker !

Om 6 uur stond Mr. Khan netjes te wachten bij de poort van het hotel. Wat een aardige kerel is het toch én betrouwbaar, zeldzaam hoor voor daar. Hij is de vaste taxichauffeur van Rosalie, die inmiddels alle scholen in de sloppenwijken weet te vinden. De afgelopen twee weken zijn we dan ook best vaak met hem meegereden ! Het is een rustige rijder die (als Rosalie erbij is) niet toetert. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat hij dat wel doet als ze er niet bij is, maar dan nog lang niet de helft van wat de andere taxichauffeurs toeteren. Maar goed, ik dwaal af. Hij rijdt ons op het gemakkie naar de luchthaven. Het is nog redelijk vroeg, maar het straatleven heeft zijn aanvang al genomen. Mensen zijn aan het badderen bij de straatkranen, poetsen hun tanden (midden op straat, lekker handig), de kranten worden onder de bezorgers verdeeld en sommige shopjes zijn al open. Het blijft een fascinerend tafereel !

Bij de luchthaven gaat alles gladjes, geen problemen deze keer, geen ruzie met de douane, het valt allemaal mee. Tijdens de vlucht vermaken we ons met spelletjes, we spelen tetris, solitaire, etc, de tijd vliegt en voor we het weten landen we al in Dubai. Ook hier alles redelijk vlotjes. Het valt ons gelijk op, die mannen in hun witte jassen. Ik moet er erg aan wennen, alsof ze zo van hun kameel gestapt zijn en nu paspoorten zitten te stempelen. In mijn gedachte zie ik buiten het luchthavengebouw een partij kamelen geparkeerd staan :-) 's Avonds na het werk weer terug naar de tent in de woestijn ... Maar ik vrees dat de kameel al jaren geleden is ingeruild voor een dikke auto !

We worden netjes door het hotel opgehaald, het valt ons gelijk op, allemaal (oké: veel) witte auto's, veel geblindeerde ramen (het kan hier nl. flink heet worden), schone straten, het verkeer rijdt gewoon netjes tussen de strepen op straat en stopt voor het stoplicht, geen getoeter, mooie en nieuwe gebouwen, eigenlijk is alles nieuw hier, tot de straatbordjes aan toe (lijkt wel tenminste, ik weet het niet), wat een contrast ! Alsof we een reis in de tijd gemaakt hebben, van middeleeuwse toestanden naar de 22e eeuw of zo. Ik moet er even aan wennen, het doet pijn aan de ogen. Even denk ik terug aan Nanda en dat maakt me verdrietig, wat zit de wereld toch raar in elkaar, erg raar ....

In het hotel is natuurlijk alles voorhanden, heerlijk zacht bed, zachte handdoeken, alles is schoon, wat kan je daar van genieten als je net uit Calcutta komt ! We rusten even een uurtje uit en lopen dan de stad in. Wij zitten eigenlijk midden in het oude centrum van Dubai, we kijken vanuit onze kamer op het Dubai Museum met daarachter de kreek (water), deze kreek mondt uit in de zee, die we ook in de verte zien. We lopen een eindje langs de kreek, er staat een heerlijk briesje en omdat het al wat later op de middag is, is de temperatuur ook aangenaam. Op de kreek is het een drukte van belang, 'abra's' (soort watertaxi's) voeren mensen af en aan, erg leuk om te zien.



We lopen door naar de wijk Bastakiya, dit is een beschermd gebied met traditionele zandkleurige windtorenhuizen, smalle straatjes en kleine pleintjes. Er zijn hier (volgens mijn boekje) veel musea en gallerietjes, maar alles is dicht vandaag, vrijdag !


We drinken een bak koffie in Bastakiah Nights, een prachtig ingericht restaurant met een mooie binnenplaats, ik denk dat we hier nog maar eens terug moeten gaan voor een romantisch 1001-nacht etentje. Een tafeltje verder zitten een moeder en dochter uit Duitsland, moeders is duidelijk verlegen om een praatje, de dochter niet. Zij zijn hier nu drie maanden en gaan volgende week naar huis. Maar goed, al snel gaat het over India. Ze vertelt ons dat er hier veel India'ers werken, voornamelijk in de bouw. Laag salaris en slechte behandelingen .. tsja ... Na de politiek, de economische recessie, Obama en de regering van Belgie doorgenomen te hebben :-) (daar zaten we net op te wachten ..) zijn we teruggelopen naar ons hotel. Vanavond nog even lekker ergens iets eten en dan morgen fris weer op !

Jarig en toch geen jaar ouder !

Na de grote verrassing bij het ontbijt, stonden we tegen 10 uur opgewonden op de bus te wachten, alsof we net als vroeger op schoolreis moesten. Als Ashit arriveert, blijken de kinderen in een andere bus te zitten, wij worden met de auto naar de dierentuin gebracht. Als we daar aankomen, laden we al het eten (en neem van mij aan, dat was heel wat !) uit en lopen we richting ingang. De kinderen zijn er nog niet. Maar ja, consternatie alom, wat blijkt, de dierentuin is vandaag gesloten ! Tja, dit is India, je kan dan wel plannen maken, maar India gaat daar altijd mee aan de haal. Gelukkig zijn ook wij tegenwoordig net zo flexibel als India, dus we besluiten naar het Milleniumpark te rijden, is misschien nog wel leuker als de dierentuin met z'n 1,5 tijger, beer en veel vogels.

We laden alles weer in de auto en rijden naar het Milleniumpark. De kinderen (gelukkig had de chauffeur ook een mobieltje) komen al snel. Wat een feest, iedereen is op z'n sloppenwijk-mooist gekleed. De meeste kinderen hebben hun Durga Puja kleren aan. De jongens hebben mooie broeken, maar moeten hoog gehouden worden met een riem, want de broeken zijn veels te groot. Ze lopen dan ook de hele dag te hijsen aan die dingen, volgens mij lopen ze thuis gewoon met alleen een shirtje aan rond. Ze hebben ook allemaal schoenen aan, maar sommige errug op de groei. Een kereltje verdenken we ervan dat hij de schoenen van zijn vader aan had, hij struikelde over zijn eigen voeten ! Maar geen probleem, in de speeltuin (want dat is het Milleniumpark) gaan de schoenen uit en wordt er op blote voetjes verder gedold.

het kereltje met zijn veels te grote schoenen

Er zijn 19 kinderen. De totale school heeft ongeveer 60 kinderen, maar ten eerste is dat veel te veel om onder controle te houden en ten tweede, er mochten er wel meer mee dan 19, maar heel veel kinderen durfden niet. Ze komen immers vrijwel nooit buiten hun bekende terrein en om dan de grote boze stad in te gaan, omdat Willeke uit 's Gravendeel toevallig jarig is ?? Groot gelijk dat ze hebben ! Maar de kinderen die er zijn, hebben geen schroom. Ze kunnen haast niet wachten om de toestellen te bestijgen.


Vooral de kleintjes hebben een tomeloze energie, waar halen ze het toch vandaan, wat dat betreft zijn kinderen overal hetzelfde !

Een meisje, Nanda heet ze, komt mij elke keer halen. Chello, chello, roept ze dan, dat betekent 'kom, kom'. Ik merk dat de andere meisjes niet met haar willen spelen, maar dat zij dat eigenlijk ook niet wilt. Ze bruist werkelijk van de energie, haar ogen stralen als ik meeloop. Ze is nergens bang voor en klimt overal in. Een heerlijke meid. Als ik bij Ashit informeer waarom de andere meiden haar negeren, krijg je weer zo'n hartverscheurend antwoord. Haar ouders zijn erg arm, elke ochtend staat de familie om 5 uur op om de vuilnis uit te zoeken op waardevolle spullen. Het laagste van de samenleving dus. De andere meiden kijken op haar neer. Toch straalt ze van zelfvertrouwen. Wat een sterke meid, ze heeft echt mijn hart gestolen. De hele middag hebben we samen gespeeld en toen we weggingen, heeft ze tot het laatst toe mijn hand vastgehouden. Ik zal haar nooit vergeten.

Reena met Nanda

Dan is er nog het kereltje met zijn veel te grote schoenen. Heel zijn kin ligt open en ook zijn voeten zien er niet 'fris' uit. In mijn westerse onschuld denk ik dan dat hij wel gevallen zal zijn bij het spelen, maar nee hoor. Zijn vader geeft hem regelmatig een fiks pak slaag. Hij heeft nog twee broertjes die hetzelfde lot ondergaan. Hij is ook moeilijk te 'pakken'. Pas aan het eind van de dag ontdooit hij en kan hij voluit lachen. Hopelijk hebben we hem even zijn ellende kunnen laten vergeten.



Over het algemeen zijn het wel vrolijke kinderen, maar er zijn er bij, waarvan hun ogen je een hele geschiedenis vertellen. Ze kunnen ook zomaar zitten dromen of zitten staren. Als ze spelen zijn ze vaak ook hardhandig naar andere kinderen toe. Maar het leuke is, dat als je ze wat meer aandacht geeft, ze rustiger worden en dan komt gelukkig toch heel voorzichtig die glimlach tevoorschijn.

Rond het middaguur mocht ik een hele poos niet naar achteren kijken. Na een uur in spanning gezeten te hebben, mocht ik omdraaien. Een hele rij met kaarten (36 stuks ...), veel ballonnen die de kinderen net zelf hadden opgeblazen en een prachtige verjaardagstaart ! Met twee kaarsjes, eentje met een 'drie' en eentje met een 'zes'. Zo zie je maar, in Calcutta kun je jarig zijn, zonder een jaar ouder te worden ! Ik moest natuurlijk de kaarsjes uitblazen (gelukkig waren het er maar 2) en de taart aansnijden. Een applaus volgde. Daarna moest ik Erik een stukje geven, en hij mij. Een soort bruiloft dus ! Ik kreeg ook nog een mooi kado, een prachtige witte grote handdoek.



Reena en Ashit hadden ook een lunch gemaakt voor iedereen. Wat een werk voor deze mensen, ik voelde me zo schuldig ! Maar het was echt heerlijk. Tussen het eten (er waren ook nog snacks) en de taart enzo door, dartelden de kids heerlijk door de speeltuin. Wat een feest !

Aan het eind van de middag kwam de bus ons weer halen. En ook dan blijkt dat de kinderen gewoon overal hetzelfde zijn, bij de eerste tien meter liggen de kleinsten al te slapen. Ze zijn natuurlijk doodmoe van al dat geren en gespeel. Het was echt een fantastische dag, mijn mooiste verjaardag ooit !

Jarig en een beetje last van jam-meleur ...

Vanmorgen, vannacht eigenlijk was ik gelijk al jarig. Voordat we goed en wel echt wakker waren, hadden al diverse lieve vrienden een sms-je gestuurd met felicitaties. Als het ontbijt gebracht wordt, is het helemaal feest, .......... staat met een prachtig bloemstuk bij de deur ! Met een kaartje “To : Wilhelmina, wishing you a very happy birthday from everyone at the Old Kenilworth Hotel”! Leuk toch ?



En dan weer aan het ontbijt, eerlijk gezegd hopen we dat er in Dubai straks iets anders te eten is dan toast met jam, het komt een beetje onze neusgaten uit. Af en toe een eitje erbij is de enige variatie hier. Natuurlijk kunnen we ook in Sudderstreet gaan ontbijten, maar dat is een klein half uur lopen ... zo lui zijn we dan ook weer wel om dat níet te doen ! Een paar dagen geleden zijn we naar de supermarkt gegaan om 'iets anders' te halen voor op brood dan jam. En waar komt Erik mee naar buiten ? Een pot jam ! Maar deze is anders, op het etiket staan hele aardbeiden, maar het woordje 'whole' is doorgehaald en vervangen door 'crushed'. Maar goed, er zitten dan wel echte gecrushte aardbeien in, dit in tegenstelling tot het chemische goedje dat elke ochtend bij het ontbijt zit. Een klein bakje roodpaarse jam en een klein bakje sinaasappelmarmelade. En sinds een paar dagen hebben we dus ook crushed-aardbeienjam. Dus we varieren, doen we eerst een toast met marmelade ? Dan de chemische aardbeien en als laatst de gechrushte aardbeien ? Of andersom ?

Ach en weet je, Calcutta relativeert zo lekker, wat zullen we ons druk maken over jam, sinds de meerderheid hier een hoop moeite moet doen om zijn dagelijkse kostje bij elkaar te schrapen...

Foto's boatride

Rosalie en Sissel

Sissel en Camilla

Jannie, Lynn en Erik

onze dappere roeier

Rosalie, Sissel, Camilla en Willeke

Boatride on the Hooghly

Vanavond was het dan eindelijk zover, twee jaar op gewacht (de vorige keer kwam er maar niet van) en nu vind ik het een raar idee. Een boottochtje op een smerige rivier waar van alles ingegooid wordt (maar dan ook echt van alles).

Om 6 uur 's avonds hadden we afgesproken met Sissel, Rosalie, Jannie, Camilla en Lynn op Sudderstreet, van daar zouden we een taxi nemen. 's Avonds een boottocht ? In het donker dus ? Mmmmm, ik weet het niet hoor. Maar ja, het was op speciaal verzoek van mij, dus mezelf terugtrekken kan niet !

Eerst twee taxis vinden die weet waar de juiste ghat is van waar de boten vertrekken. Met z'n zevenen in eenzelfde taxi vinden we een beetje veel, alhoewel dat achteraf een beter idee had geweest. Uiteindelijk zijn er twee taxis die zeggen dat ze weten waar het is. Maar ja, dat zeggen ze altijd. Wij (Erik en ik) met Sissel in de taxi, de rest in de tweede. Sissel weet de weg, de taxichauffeur dus niet, maar goed, Sissel speelt voor TomTom. Als wij bij de ghat zijn, zijn de anderen er nog niet, terwijl hij ons onderweg wel inhaalde ! Even gebeld met Rosalie, de taxichauffeur is de weg kwijt en de rijden in rondjes ... hij wil ze afzetten bij een hotel. Uiteindelijk Jannie aan de lijn, die weet wat beter de weg in Calcutta dan Rosalie, maar ja, wij weten ook niet goed waar we staan en ook Sissel, die hier goed bekend is, weet het eigenlijk toch ook niet zo goed. We gaan onder een lantaarnpaal (of zoiets) staan en proberen uit te leggen waar we zijn. Na een paar minuten komen ze zowaar aangereden ! Pfff, het eerste obstakel is overwonnen.

Bij het zoeken naar de boot, worden 'zware' onderhandelingen gevoerd. Uiteindelijk gaan we 200 roepies (ca 3 euro) per uur betalen, let wel, de boot wordt geroeid ! Als we (in het donker) aan boord gaan van de houten boot, schommelt hij zo erg dat we bijna kapseizen. Mijn hart gaat flink tekeer, in het donker, in de smerige hooghly ... Maar goed, de boot komt tot bedaren als iedereen zit en de tocht kan beginnen. Al het meegebrachte eten en drinken wordt uitgestald, de kaarsjes gaan aan en we roeien de rivier over. En weet je wat ? Het is best leuk ! Het water is bijna helemaal glad, het is vrij koel en vrij rustig. Het is bijna romantisch. Toch blijf ik het waterpeil goed in de gaten houden, vooral als Lynn weer eens gaat staan om een picture perfect te maken.

Na een half uurtje rondjes varen leggen we aan op het midden van de rivier bij een boot. Deze boot ligt aan een ponton. Mmmm, we mopperen en schelden wat, maar dit is blijkbaar de bedoeling, we betalen blijkbaar niet voor 2 uur roeien. Ach ja, wat maakt het ook uit, we zijn op het water en het is gezellig. Ineens is daar de grote verrassing, ik krijg een vroeg verjaardagskadootje ! Een prachtige kaart met wensen van iedereen en een nog mooier fotoboek met zwart-wit foto's van Calcutta ! Ik ben echt helemaal verwend daar, helemaal fantastisch.

Uiteindelijk roeien we terug naar de kant en komen we zowaar droog aan wal. Het waterpeil was ietwat gezakt, dus we moesten wel even springen. En eerlijk is eerlijk, ik zag er wat tegenop, maar het was echt hartstikke leuk ! Volgende keer weer !

Foto's RCFC

Willeke leest voor uit een boek tijdens de les, de juf vertaalt het weer voor de kinderen

een jongetje dat op de ziekenzaal ligt, hij kan haast niet wachten totdat hij weer terug mag naar school

Erik met zijn prinsesje, ze waren na de les bijna onafscheidelijk

gewoon heerlijk je pop aankleden, wat wil je als kind nog meer ?

dit mannetje bleef, ondanks alle commotie door onze aanwezigheid, druk bezig met zijn eigen scrabble

is het geen schat ? je kan je toch niet voorstellen dat deze kinderen maanden (soms jaren) verstoken zijn van hun ouders ?

de kleine meid houdt Erik wel bezig

je zou haar toch zo meenemen ?

Wat een blije gezichten in het revalidatiecentrum ! (en gelukkig wint Obama)

Vanmorgen voel ik me stukken beter. Of dat komt door die vage tabletjes die we gisteren gekocht hebben, weet ik niet, maar dat maakt natuurlijk ook niet uit !

Na het ontbijt gaan we met de metro naar Tollygunge, de laatste metrostop. Hier staan Camilla, Jannie en Lynn al op ons te wachten. Met de autorikshaw gaan we verder naar het RCFC, het revalidatiecentrum. Hier is de ontvangs weer allerhartelijkst. De kinderen vragen natuurlijk waar Rosalie is en we hebben maar verteld dat ze niet kon komen vandaag. Want hoe leg je Indiase kindjes uit dat ze voor de tv zit te wachten op de uitslag en de acceptance-speech van Obama ?

De Jack-in-the-box les gaat voorspoedig. De kinderen vinden het leuk om zelf even de jack-in-the-box te zijn achter de tafel. En of ze nu goed lopen of niet, dat maakt niet uit, ze kruipen achter de tafel, laten gewillig Erik het masker opzetten en springen naar boven als het zover is. Het levert elke keer weer een groot applaus op van de kinderen. Ze genieten zichtbaar. Hierna mogen ze ook hier hun eigen masker maken. Er wordt driftig gekleurd, door zowel de grotere als de kleinere kinderen. Je kan goed zien dat ze hier gewend zijn om dingen te maken. In Preyrona 2 gaat alles nog vrij ongestructureerd, maar hier is alles onder controle. Na het kleuren mogen de stroken crepepapier eraan en daarna natuurlijk het masker op ! Een hele klas vol met kinderen met een kleurig masker, allemaal genietend, je ziet het bijna door het masker heen. Helemaal geweldig, ik weet niet wie er meer geniet hier, de kinderen of wij.

Ineens gaat de telefoon, Rosalie, helemaal door het dolle heen, Obama heeft gewonnen. Pfff, gelukkig, anders had ze voorlopig niet te genieten geweest. Na de les gaan we naar boven, naar het kantoortje van Madhumita. Ze herkent ons nog van de vorige keren en dat is leuk. Hier hebben we toen geld gegeven om het schooltje te laten schilderen. Het ziet er nog steeds redelijk goed uit, het valt heus niet mee om het netjes te laten in dit klimaat. Omdat Jannie 'zaken' moet doen vandaag, gaat de rest (Erik, Camilla, Lynn en ik) op tour door het revalidatiecentrum. De vorige keren hebben we dit ook allemaal al gezien, maar het blijft leuk om te zien hoe iedereen zich inzet voor deze kinderen. Op de ziekenzaal liggen de kinderen die de afgelopen week zijn geopereerd. Gelukkig hebben de meeste geen pijn, we proberen een praatje met ze te maken. Zodra het infectiegevaar geweken is, mogen ze weer beneden naar school toe.

Na de tour is Jannie nog steeds druk in overleg en wij begeven ons bij de kinderen die lekker aan het spelen zijn. Een soort scrabble, sommige meisjes zijn een pop aan het aankleden, ze zijn aan het lezen of spelen een soort kaartspel. Natuurlijk is dit allemaal gelijk klaar als wij eraan komen, wij zijn natuurlijk veel interessanter ! Een kleine (pittige) dame van 3,5 jaar heeft zich gestort op Erik. Hij moet met haar kleuren en tekenen en ze hangt hele verhalen tegen hem op. Erik knikt gewillig 'ja' en 'nee', afgaand op haar gezichtsuitdrukking. Soms is het zelfs geheim, en fluistert ze heel zachtjes in zijn oor. Het is werkelijk een schatje (dat meisje dan ..), we zouden haar zo meenemen naar huis. Het is echt heerlijk om hier bij deze kinderen te zijn. Allemaal kreupel of mank, maar zo blij ! Onvoorstelbaar gewoon. De leidster vertelt dat de kinderen vaak huilen als ze hier gebracht worden, logisch natuurlijk, je haalt ze uit hun vertrouwde omgeving en hun vader en moeder kunnen hier niet blijven. Soms verkeren ze wel enkele maanden tot soms 2 jaar in dit centrum. Maar zo vertelt ze ook, als ze hier weer weg moeten, terug naar huis, huilen ze ook. Meestal willen ze niet terug. Ze kunnen hier naar school, hebben zoveel vriendjes en vriendinnetjes en bovenal krijgen ze hier zoveel liefde van de zusters en de juffrouws, thuis worden ze vaak alleen gelaten omdat hun ouders op het land moeten werken. En naar school gaan, zit er vaak ook niet in.

Uiteindelijk is Jannie klaarvergaderd en ze komt helemaal blij terug. Waarschijnlijk gaan ze maandag in haar bijzijn starten met de werkzaamheden voor het hydrobad waarvoor zij geld bijeenverzameld heeft. Dat zou natuurlijk helemaal fantastisch zijn !

Terug in Sudderstreet eten we gezamenlijk nog even wat en daarna lekker terug naar onze eigen stek. Onderweg nog wat Indiase zoetigheden gekocht, daar zijn ze hier dol op en het is inderdaad niet smerig. Lekker voor vanavond. Daarna lekker relaxen, want voor vanavond staat er een boottocht over de Hooghly op het programma. In het donker in een smerige rivier, ik weet nog niet wat daar leuk aan is, maar morgen hierover meer !

Zomaar wat Calcutta foto's

de loop-rickshaws worden ook voor goederen gebruikt en niet alleen voor mensen !

een heimachine in Calcutta ..

een ambulance, gelukkig heeft hij een ventilator !

het verkeer in Calcutta, of zoals Glenn het pas nog zei : "In Calcutta, everyone is getting somewhere else"

Naar het ziekenhuis

Voor de ongerusten onder ons : 'alleen' maar op bezoek hoor, geen zorgen (voorlopig).

Vandaag geen plannen. Eerst zouden we naar het RCFC gaan om les te geven, maar dat is verzet naar morgen. Gelukkig maar, want ik voel met alles behalve fit. Ben al een paar dagen goed verkouden en dit heeft geresulteert in een kaakholte-ontsteking. Oef, ik kan mijn kaken amper aanraken en zelfs lachen doet pijn. Dus vanmorgen maar errug rustig aan gedaan, geluierd, beetje geslapen, gelezen... Aan het eind van de ochtend toch maar wat actiever geworden, want zo'n hele dag niks doen, daar wordt je alleen maar zieker van lijkt wel.

Met de metro (om krachten te sparen, gelukkig rijdt hij nu wel) naar Parkstreet en daar eerst maar een lekkere mangojuice (vol met vitaminen !!) genomen bij Blue Skye. Terwijl we daar lekker van ons krantje en drankje zaten te genieten, kwamen Jannie en Lyn binnen. Een half uurtje later Camilla en nog een half uur later belde Rosalie waar we waren. Zo werd het toch nog gezellig en had ik flink wat afleiding van mijn eigen misere. Camilla heeft drie dagen gewerkt in Shanti Dan van moeder Theresa. Een tehuis voor geestelijk gehandicapte vrouwen. Vaak zijn het vrouwen die (voorheen normaal, niks mee aan de hand) verstoten zijn door hun familie, op straat zijn belandt, werkten in de prostitutie, mishandeld zijn, noem maar op. Maar als ze al niet 'gek' waren, worden ze het hier wel, als we het allemaal goed van Camilla begrijpen. Vandaag kregen ze shock-therapie. Ik geloof dat ze dat bij ons in de middeleeuwen voor het laatst deden. Vooral de lastigste vrouwen die het meest lawaai maken en de meeste aandacht krijgen, moeten op een buitenplaats gaan liggen, krijgen de nodige elektrische schokken op hun hersenpannetje en blijven dan nog een paar minuten naschokken. Vreselijk toch ? Camilla was blij dat ze daar vandaag voor het laatst was, het was genoeg geweest. Ik weet het niet hoor met de moeder Theresa, ze daalt elke keer weer in mijn achting.

Uiteindelijk bleven we natuurlijk in Blue Skye hangen, een drankje, werd later een lunch en zoals we met z'n tweeen hier zijn begonnen vandaag, zo gaan we samen ook als laatste weg. Ik help Rosalie nog even met haar budget voor 2009, het is nu helemaal goed en kan naar Amerika voor goedkeuring. Ondertussen vertelt ze dat Afsana in het ziekenhuis is opgenomen ! Nou ja zeg, het leek zondag juist beter met haar te gaan. We besluiten gelijk maar even langs te gaan. In het ziekenhuis worden we netjes te woord gestaan, maar we zijn twee uur te vroeg voor de bezoektijden, we mogen niet naar binnen. Later vertelt Rosalie ook nog dat haar broer, Shedab, zijn been niet meer kan bewegen en vergaat van de pijn (voor de derde keer al blijkbaar). Allemaal kommer en kwel in deze familie ! Shedab heeft ondertussen x-rays laten maken en krijgt vanavond de uitslag.

We strompelen terug naar het hotel (mijn energie-niveau is ondertussen in het negatieve gedaald) en ik laat me lekker op het grote bed vallen. Eerst maar eens een tukkie doen en wat bijkomen !

Tegen een uur of zes vertrekken we richting het ziekenhuis. Gelukkig ziet Afsana er stukken beter uit. Ze moest veel overgeven en dronk en at dus maar niet meer. Nu ligt ze aan het infuus, dus de vochthuishouding zal wel stukken beter zijn nu ! Ze is vrij opgewekt, dus we hopen dat ze snel weer naar huis mag. Wat er precies aan de hand is, weet ik niet. Het ziekenhuis ziet er redelijk uit. Niet te vergelijken met hier natuurlijk, maar het is redelijk schoon en Afsana zegt dat ze netjes behandeld wordt en ze krijgt goed te eten. Haar moeder kan bij haar blijven, er staat een gammel en vies bankje waar ze op kan slapen. Verder heeft ze een tv op de kamer (die ze moet delen met haar buurvrouw, die ze overigens niet kan zien, er staat een grote houten afscheiding tussen hun beiden in). Bij binnenkomst in het ziekenhuis krijg je overigens gelijk de tarieven te zien, het lijkt wel een hotel. Er zijn diverse soorten kamers en zelfs de ambulance heeft zo zijn eigen kilometertarieven. Als de zak met vocht van het infuus van Afsana leeg dreigt de raken, spoed haar moeder zich naar beneden om een nieuwe zak te kopen. Eerst betalen en dan zorg lijkt het credo in de Indiase ziekenhuizen. In de krant lazen we zelfs een verhaal dat een man is gestorven omdat de familie de 40 roepies voor het benodigde zuurstofmasker niet bij zich had, 40 roepies ! meer is een leven hier blijkbaar niet waard. Of je leest een verhaal dat iemand sterft omdat ze de juiste malariamedicijnen niet kunnen betalen. Erg triest allemaal.

Later krijgt Shedab ook de uitslag van zijn testen en x-rays. Het blijkt een warrig verhaal van cholesterol, 'stuk vlees' in onderbeen, en .... Ik snap er niks van, misschien weet Rosalie morgen meer.

We gaan samen met Rosalie eten bij Hongkong. Daar belt Eva, ze is gevallen en kan haar arm niet meer bewegen, het gaat goed zo ! Ze gaat morgen langs bij het ziekenhuis om er naar te laten kijken.

Op de terugweg van het restaurant naar het hotel, stoppen we even bij de apotheek. Of hij niet iets heeft voor een kaakholte ontsteking. Tuurlijk ! Dat heeft hij wel. Dus we krijgen voor 50 roepies (75 eurocent) een aantal tabletten mee, die de boel moeten verlichten. Op hoop van zegen dan maar !

de apotheek waar ik mijn medicijnen kocht

Jack-in-the-box in Prayrona 1

Vanmorgen moeten we vroeg op ! In tegenstelling tot Prayrona 2, waar we pas om 10 uur met de taxi weghoefden, moeten we voor Prayrona 1 al om 8 uur in de taxi zitten. Gisteravond hebben we alles al gepakt, dus we hoeven ons alleen maar aan te kleden, even te ontbijten en we kunnen gaan. Vandaag doen we de Jack-in-the-box les van Rosalie, aangepast met het masker wat we thuis al hebben voorbereid. Ze gaan dit vast erg leuk vinden.

wachten op de taxi voor ons hotel

Het schooltje is nog niet veranderd, natuurlijk niet, waarom zou het ? De kinderen echter wel ! Ik zie veel bekende gezichten, alleen nu twee jaar ouder. De kinderen zien er goed uit. Heerlijk om dit te zien, dat het werk van Rosalie zijn vruchten afwerpt, daar hoef je eigenlijk niet aan te twijfelen, maar nu zie je het gewoon met je eigen ogen.

Deze kinderen zijn meest Hindoe-kinderen en zo worden we ook ontvangen. Twee kinderen blazen bij de ingang op een schelp, een prachtig geluid komt eruit.


Een klein apie komt een tika zetten en gooit bloemblaadjes op ons hoofd.



De les start en inderdaad, Jack-in-the-box doet het goed vandaag. We lezen een verhaal voor, we doen alsof we allemaal jack-in-the-box zijn, maken een box van een tafel en zetten er allemaal kleintje indiase jack-jes in, de kinderen genieten. Hierna mogen ze hun eigen masker inkleuren en opsieren, wat ook weer de nodige hilariteit oplevert. Een wat ouder meisje zit eigenlijk maar wat zielig in de hoek. Ze lijkt wel ziek, maar als Reena haar zegt dat ze misschien beter naar huis kan gaan, blijft ze toch zitten. Erik maakt een praatje, ze praat perfekt Engels, heeft dan ook ooit op een Engelse school gezeten, totdat haar vader al hun geld verbraste en de kinderen van school afmoesten. Ze blijkt een ziekte te hebben die af en toe opspeelt en zo ook nu. Binnenkort zal het weer beter met haar gaan.

de jack-in-the-boxjes in prayrona 1

Als de les klaar is, gaan we weg. De lunch is al gebracht en staat te dampen bij de deur. Buiten de school lopen allemaal kleine kinderen. Niet alle kinderen waren vandaag op school, omdat er (weer eens) een Hindoe feestdag was. Ineens valt ons oog op een klein mannetje van een jaar of 2 met een fikse hazelip. Rosalie en Reena sporen de moeder op, wat nog niet meevalt, eerst komt een tante, dan iemand anders, dan een oom en nadat de hele familie en een hoop kinderen bijeen zijn, komt de moeder aanlopen, een magere vrouw. Het kindje is overigens erg vrolijk, speelt, rent en kruipt bij het aanzien van de witte medemens onder de rokken van zijn moeder. We informeren naar de plannen om het ventje te laten opereren.



Ze willen wel, maar ten eerste is het kindje ondervoed en zal dus eerst aan moeten sterken en daarnaast is er niet genoeg geld. We denken gelijk aan Jannie. 'She likes to do medical things' is Rosalie haar reactie. We nemen wat foto's en bellen haar in de taxi gelijk op. Ze besluit morgen gelijk te gaan kijken. Hopelijk kunnen we het ventje helpen !

Een ouderwets dagje rondom Sudderstreet

Vandaag was het zo'n heerlijk ouderwets Calcutta dagje.

Het internet werkt niet op onze kamer. Als we het aan Speedy (waarover later meer) gaan vragen, knikt hij geduldig. Hij reikt met zijn handen achter de grote deuren van het prive gedeelte van het hotel. Eerst gaat er een licht aan en uit, vervolgens start de ventilator te draaien, vervolgens gaat ál het licht gaat aan en uit, ik vermoed dat hij het juiste knopje niet kan vinden. En inderdaad, hij moet het even gaan vragen. Hij is vrij snel terug en probeert me op zijn beste Hindi (of Bengali) iets uit te leggen. Hij is erg geduldig en wijst een paar keer op zijn horloge. Ik knik maar 'ja', het zal wel, het is zo'n schat, zo belangrijk is het internet nu ook weer niet. Later zien we de receptionist, het blijkt dat het hele internet er uit ligt, problemen in de wijk, nou ja, we wachten wel af dan !

Na onze 'lachende' toast wilden we met de metro naar Parkstreet. Normaal lopen we, maar we wilden onze krachten sparen voor later. Maar wat denk je ? Metro gesloten. Staking ? Zondag ? Geen flauw idee, maar nu moeten we wel lopen. Later horen we dat op zondag de metro pas om 3 uur 's middags gaat rijden.

Bij Parkstreet besluiten we het Indian Museum te bezoeken, we lopen hier elke dag tig-keer voorbij (zowel drie jaar terug, als twee jaar terug, als nu) en nu is het tijd om er een keertje een kijkje te nemen. Bj de kassa lezen we dat het 10 roepies kost om naar binnen te gaan, nog net niet gratis dus. Als ik om twee tickets vraag en met 20 roepies klaar sta, wordt ik boos aangekeken, 300 roepies ! Voor buitenlanders hebben ze de prijs 'ietwat' verhoogd .. Maar goed, wij naar binnen, tenminste dat dachten we. Bij de ticketcontrole worden we teruggestuurd, onze tas is te groot en die moeten we bij de ingang (dus buiten) achterlaten. Omdat hierin alles zit wat hier belangrijk is voor ons (geld, paspoorten, etc.) gaan we dit natuurlijk niet doen. Je tas staat dan zo voor de grijp. Uiteindelijk bemoeien zich 4 man ermee natuurlijk, we besluiten er geen 'big deal' van te maken, want dat helpt hier toch niet en ik vraag dus vriendelijk mijn geld terug van de tickets, zodat we een andere keer terug kunnen komen. En weet je wat ? Dit werkt, we krijgen ons geld netjes terug en lopen weer verder.

In Sudderstreet nemen we bij Zurich een lassi, waar we van nog steeds dezelfde krantenverkoper (die hier waarschijnlijk al jaaaren rond loopt en dit ook nog wel jaaaaren blijft doen) een zondags krantje kopen.

Op Sudderstreet zelf komen we een circusfamilie tegen. Een paar gammele stokken en een koord en ja hoor, even later danst de oudste dochter (7 jaar ?) een meter boven de grond. Levensgevaarlijk !

We lopen door naar de internetshop die nog steeds door dezelfde broers gerund wordt. In ons hotel werkt het internet even niet, dus tja, je 'moet' wat. We werken ons weblog bij en gaan daarna lekker lunchen bij Blue Skye, hun credo 'not just dining, it's an experience'! Nou, je zou moeten weten hoe het eruit ziet en voor hier is dat heus zo verkeerd nog niet, een 'ervaring' is het zeker ! De tent zit bomvol 'Theresa-gangers', maar ergens op de hoek van een tafel is nog wel plek voor twee. Gedwee laten we ons leiden. Ondertussen bellen we Rosalie om te vragen of we een uur of drie bij haar langs kunnen komen, we moeten de hele beestenbende nog opruimen in haar kisten. Maar ja, zij heeft nog niet ontbeten (het is half 2 in de middag) en bla bla bla, Sissel uit Noorwegen is vannacht gekomen, bla, bla, bla, het wordt 4 uur, ook goed.

Na deze lekkere lunch (die we besluiten met echt overheerlijke mango-juice) lopen we naar Afsana. Zij is nog steeds ziek, maar vandaag wel jarig. Onderweg beseffen we dat we nog viltstiften en nietmachines op moeten halen bij Times Guest House, dus Erik loopt dapper terug om dit te doen en ik begeef me richting het 'verjaardagspartijtje'. Nou ja, verjaardagen vieren ze hier helemaal niet, dus dat 'partijtje' kan je wel weglaten. In de bustee struikel ik bijna over een kip die aan een paaltje bij een deur staat vastgebonden, hij heeft een loopcirkel van ca 30 cm over. Waarschijnlijk niet voor lang meer, 'avondeten' schiet door mijn hoofd als ik die arme kip zo zie staan. Afsana ziet er stukken beter uit van een paar dagen geleden en ze voelt zich ook beter. Na een aantal vage tests en onderzoeken, blijkt haar lever iets vergroot, maar volgens de kenners betekent dit ook zoveel weer niet. Nog niet zo lang geleden heeft ze malaria gehad en dit zou nog een gevolg kunnen zijn. Afijn, ik geef mijn kadootje en we praten gezellig bij. Even later komt ook Erik aan. En dan komt Glenn ! Glenn is de bovenbuurman van Rosalie, een Amerikaan, getrouwd met een Nederlandse en ze wonen in Londen. Hij is nu voor 11 maanden in Calcutta om bij Calcutta Rescue te werken, hij is gepensioneerd. Een vreselijk aardige man, hij praat zelfs redelijk goed Nederlands. Hij is zijn dagen aan het aftellen, over een kleine maand gaat hij terug naar Londen. Zijn vrouw kan niet wachten tot hij terug is, moet je je voorstellen, 11 maanden !

Opeens komt Altab met drie kleine eendjes in een kooitje aanlopen. Deze heeft hij pas gekocht ... Groot voeren en dan opeten ? We vragen er maar niet naar.



En dan komt de kip binnen lopen. Hij heeft weten te ontsnappen van zijn touwtje (ik vrees niet van zijn lot) en komt eens een kijkje nemen bij de buren. Hij wordt niet weggejaagd en vindt het erg gezellig, dus blijft even hangen. En dan komen Rosalie en Sissel binnen. Moet je je voorstellen, het is al zo'n klein huisje. Sissel komt uit Noorwegen en hebben we twee jaar geleden ook hier ontmoet. Ze had altijd een 'jaar Calcutta, jaar Noorwegen, jaar Calcutta'-patroon (ze komt hier al 8 jaar geloof ik), maar heeft nu een huisje gekocht in Noorwegen, grotere vaste lasten, dus ze komt deze keer 'maar' voor drie maanden. Het is een gezellig weerzien, Sissel is erg gehecht aan haar Indiase familie en ze is verpleegster, dus Afsana kon alle onderzoeken en uitslagen met haar doornemen en was weer wat geruster.

Daarna gaan we (Erik, ik en Rosalie, de rest gaat naar 'huis') naar Rosalies stek om nog wat werk te verrichten. Het budget van Empower the Children voor 2009 moet nog afgemaakt worden en Rosalie kan nog geen 1 en 2 optellen, dus dat is elk jaar een probleem. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee, binnen 10 minuten hebben we het voor elkaar en Rosalie is weer erg opgelucht. Ineens begint er water te stromen in haar toilet en doucheruimte. Rosalie kijkt er niet van op, het gebeurt zeker elke dag een keer. Heel haar doucheruimte staat dan blank, soms zelfs haar hele appartementje ! Het regent niet, dus we vragen ons af waar het vandaan komt. Staat de buurman boven soms te douchen ? We vrezen van wel.

Erik reorganiseert de kisten waar Rosalies lesmateriaal in zit. Met onze dierenles hebben we een hoop spullen gebruikt en dat moet allemaal nog terug. De leeuw in de L-kist, de olifant in de O-kist, etc. een heel karwei nog, maar binnen een half uurtje is ook dat geregeld. We praten nog wat na (of eigenlijk krijgen we een soort one-woman show van Rosalie, daar is ze goed in). We zullen blij zijn als de Amerikaanse verkiezingen voorbij zijn. Rosalie kan over niks anders praten en ze is zo'n Obama-fan, als hij niet wint, weet ik niet wat er gaat gebeuren met haar. Alles staat in het teken van hem, 'if he wins, then ...'. Zo moet ze al weken nodig naar de kapper, maar ook dat gaat pas gebeuren nadat hij gewonnen heeft. Ze gaat woensdag niet werken, want ze moet wachten op de uitslag en op de 'acceptance-speech' van Obama. 's Avonds hebben we een boottochtje gepland, maar dat kan alleen maar doorgaan als .... Dus alsjeblieft, help ons duimen dat hij wint, anders hebben we een paar rottige laatste dagen hier :-)

Maar goed, Jannie belt, of we zin hebben om bij Fire and Ice te gaan eten vanavond ! Natuurlijk ! Is altijd gezellig en het is ook nog eens bijna tegenover ons hotel, helemaal goed dus. Het is ondertussen 6 uur geworden en lopen terug. Langs de kant van de weg staat een busje dat bijna van de roest uit elkaar valt, maar wel met een gloednieuwe blauwe 'fly klm' stikker op de achterkant. Als we oversteken via een soort zebrapad, wacht een taxichauffeur netjes. Oeps, nu weten we even niet wat we moeten doen. We aarzelen, doorlopen ? Toch wachten ? We lopen door en hij blijft gewoon netjes wachten ! Echt, dit is ons hier nog nooit gebeurd, deze taxichauffeur kan geen normale Indier zijn !

Bij het hotel aangekomen is alles spik-en-span. Speedy is zelfs naar de kapper geweest. Vandaag komt Mr. Purdy terug uit Engeland. Hij is de eigenaar van dit hotel en zijn personeel is duidelijk dol op hem. Al drie dagen kunnen ze over niks anders praten dan dat mr. Purdy zondag terug komt. Gisteren werd het gras gemaaid en de entree opgepoetst. De 'receptionist' is een heel aardige Nepalese man, toen we gisteravond terug kwamen, moesten wij even voorlezen uit de krant hoe laat mr. Purdy zou landen. Hij spreekt heel slecht engels en kan het waarschijnlijk helemaal niet lezen. In de krant staan hier wekelijks alle vertrekken en aankomsten van zowel trein als vliegtuig, dus dat is dan weer wel handig. Zijn (knappe) vrouw is trouwens over uit Nepal voor de feestdagen (Durga Puja in oktober en Diwali afgelopen week) en op donderdag gaan ze samen terug. Ze hebben drie kinderen, hij vertelt het in erg gebrekkig Engels, maar helemaal glunderend. Als ik vraag wanneer hij weer terug komt en of dit zijn vaste werk is, kijkt hij me onbegrijpend aan. Dit is te moeilijk, het blijft voor ons dus voorlopig een klein raadseltje hoe dit in elkaar steekt. En Speedy is een nog aardigere Indische man, een beetje klein van stuk, hij komt hooguit tot mijn schouders, maar altijd een stralende glimlach.



Hij spreekt werkelijk geen woord engels, maar probeert altijd op zijn beste Hindi ons iets duidelijk te maken. Hij praat dan heel langzaam, alsof we het dan wel zullen begrijpen. Het is zo'n schat, we zeggen op goed geluk maar ja en nee en laten hem dan stralend achter. En hij staat dus nu met een prachtig geknipte kop in de brilcreme ons de sleutel te overhandigen. Ik complimenteer hem met zijn nieuwe coupe en zijn glimlach reikt nu helemaal van oor tot oor. Om half 7 landt mr. Purdy, dat weten we uit de krant met de vliegtijden. Wat een feest voor deze mensen. We zijn erg benieuwd naar deze man !

's Avonds eten we met Jannie, Rosalie, Camilla en Lynn in Fire and Ice, een fancy Italiaan aan de overkant van de straat. Lynn is een vriend van Jannie uit Canada, hij reist voor een jaar de wereld rond en is vandaag uit Thailand overgekomen. Een erg aardige vent ! We smikkelen en smullen, want hier is het echt goed eten hoor, heeft niks met Calcutta te maken. De prijzen zijn er ook naar. In Sudderstreet eet je voor 100 roepies, hier ben je minimaal het driedubbele kwijt. Dan kost het uiteindelijk nog niks, maar toch.

Na het diner lopen we terug naar ons hotel en guess what ? Mr. Purdy has arrived ! Natuurlijk mogen we niet gelijk naar boven lopen, want we moeten eerst Mr. Purdy ontmoeten. Ineens staan we oog in oog met een energieke kalende man van rond de 40 jaar. Heel anders dan we hem hadden voorgesteld (over de 60 met een dikke sigaar)! Maar inderdaad, hij is superaardig en relaxed. Zijn vrouw is Pools en ze hebben net een baby gekregen, een jongetje. Hij is geboren in Londen, zo'n 6 weken geleden. Zijn vrouw is nu voor een maand naar Polen en komt daarna ook terug naar Calcutta, hier wonen ze immers. Maar omdat de kleine nog zo klein is, wachten ze op de winter, dan is het wat beter uit te houden voor zo'n klein apie. De receptionist (de Nepalees, we moeten zijn naam nog eens vragen) komt gelijk met foto's aan van de kleine. En het is een schatje, met veel meer haar dan zijn vader heeft !

En nu zitten we op onze kamer, we kennen nu bijna de hele familie hier. We kunnen ons niet voorstellen dat over een jaar of zo, hier een klein purdietje rondhobbelt, een leuk vooruitzicht voor als we nog eens teruggaan. Want zoals we het tegen David (dat is zijn voornaam) zeiden, dit is echt ons 'home away from home' !

Foto's etentje bij Reena en Ashit

plannen maken boven de tekening van het nieuwe schoolgebouw voor Prayrona 3

Ashit laat op google-earth zien waar het schoolgebouw precies staat (het is een bestaand gebouw)

Reena en Ashit zijn erg blij met het begin van hun bibliotheek(je)

Daarna lekker smikkelen en smullen !!

Foto's Tulpenles Prabartak

Titi is voor even de koningin

en hier hebben we de tijdelijke koning !

er wordt weer druk en serieus geknutseld aan de tulpen

Jannie helpt ook gezellig mee !

En Camilla en Alok ... het was een drukke boel !

met als eindresultaat een prachtig tulpenveld in calcutta !

Wat een heerlijke dag !

Vandaag was een heerlijke dag ! Vanmorgen rustig aan gedaan, lekker ontbeten in ons eigen kleine kamertje met het zonlicht wat door de kapotte en gescheurde gordijnen voorzichtig naar binnen komt en de ventilator boven ons hoofd die de warmte draaglijk maakt.

Daarna even naar Oxford gelopen, dit is een prachtige boekwinkel met bijna allemaal engelstalige boeken. Ik weet niet of je het grappig of schaamteloos moet noemen, laten we het op 'interessant' houden, Mein Kampf van Hitler ligt hier op dezelfde boekentafel als het dagboek van Anne Frank ...

Maar goed, we waren op zoek naar twee boeken voor Rosalie, maar ze hadden ze geen van beiden, dus met lege handen zijn we weer vertrokken.

Om 1 uur 's middags werden we met de taxi opgehaald door Rosalie, Jannie en Camilla voor ons zaterdagmiddagse uitje naar Prabartak. Het is zo leuk om daar les te geven, ze vinden alles geweldig wat je doet en ze ontvangen iedereen met zoveel gastvrijheid, zoals Rosalie het zegt 'unconditional love'. Altijd heerlijk om daar te zijn. Volgens Alok (een Indiase vriend van Rosalie die haar lessen vertaald) waarderen ze het zo dat wij ze als normale mensen behandelen. Voor ons heel normaal, maar voor hier jammergenoeg niet.

Zo ook deze keer weer. We hebben onze Nederlandse les nog een keer herhaald. Twee jaar geleden deden we deze hier ook, maar dat zijn ze allang weer vergeten. Ze bewonderen Beatrix en Maxima (en natuurlijk maken we ook hier weer een tijdelijk koningskoppel met de kroon en de tiara) en uiteindelijk maken we de inmiddels 'beroemde' tulp. En wat zal ik ervan zeggen, er zitten weer vrij unieke exemplaren bij !

Na afloop wordt er gedanst en gezongen en met een hoop positieve energie verlaten we Prabartak. Er wordt hier echt goed werk gedaan, vergeleken met ons bezoek van twee jaar geleden zijn heel veel bewoners echt vooruit gegaan !

Hierna laten we ons afzetten bij Reena en Ashit. Jannie en Camilla gaan verder naar Sudderstreet, we spreken af elkaar zeker nog een keer te zien deze week. Bij Reena worden we zeer hartelijk ontvangen. Ze is helemaal door het dolle heen dat we haar thuis bezoeken. Ook Ashit glundert helemaal, maar eigenlijk doet hij dat altijd, een erg positieve jongeman die met hart en ziel voor de scholen van Prayrona werkt !

We mogen even uitrusten, krijgen thee met biscuitjes en we geven ze hun begin voor de bibliotheek van Prayrona 3. Binnenkort wordt een nieuw gebouw aangekocht voor een nieuwe school. Het is een redelijk groot gebouw en er is plaats voor een kleine bibliotheek. Een avontuurlijk plan, want kinderen zijn hier helemaal niet gewend om boeken te lezen. Maar het verdient zeker een kans ! Dus wij hebben een aantal boeken uitgezocht, een atlas met informatie over diverse landen, een paar boeken voor kleine kinderen met het alfabet, nummers, tegenstellingen, etc. Reena en Ashit zijn er helemaal blij mee. Daarna laat hij ons trots de tekeningen zien van het gebouw. Rosalie kent het gebouw nog niet, zo lang de koop nog niet officieel is, laat zij haar witte gezicht (zoals ze zelf zegt) niet zien, want dan zou het gebouw ineens wel eens veel duurder kunnen worden ! Halverwege november passeert het waarschijnlijk bij de notaris, dus dan kunnen de concrete plannen gemaakt worden. Op google-earth laat Ashit trots zien waar het is, ze zijn werkelijk razend enthousiast. Een deel van het Help2Help budget zal gebruikt worden om deze nieuwe school te voorzien van bankjes, schoolmateriaal, schoolborden, etc.

Om een uur of zes (hollandse tijd !) komt het eten op tafel. Ashit en Reena hebben werkelijk heerlijk gekookt ! Vis, kip, dahl, rijst, salade het smaakt allemaal even goed en eigenlijk mogen we niet weg voordat alles op is. Maar dat gaat zelfs ons niet lukken. Het is natuurlijk veel te veel ! Maar eerlijk is eerlijk, hier zouden we elke dag wel willen eten.

Rond een uurtje of 9 gaan we met de taxi weer naar ons hotel. Met een hoofd vol indrukken (en snot, ik ben nog steeds erg verkouden) gaan we naar bed. Wat is het toch goed dat er mensen als Reena en Ashit bestaan, met heel hun hart en ziel zetten ze zich in voor de minder bedeelde kinderen, het zijn onze helden van vandaag !

een blij ontbijt

Omdat we zo'n heerlijk zonnige extra kamer hebben in ons hotelletje, ontbijten we tegenwoordig lekker hier. 's Avonds bestellen we het en 's morgens komen ze het precies op de afgesproken tijd brengen ! Vanmorgen ontdekten we de speciale print op de toast, is dit niet iets om blij van wakker te worden ?

Een volledig uit de hand gelopen bingo

Vanmorgen reden we voor de laatste keer deze week naar Prayrona 2 in de sloppenwijken van Dakhindari. Mr. Khan (de vaste taxichauffeur van Rosalie) kwam ons na een telefoontje keurig ophalen. Het is een aardige man en Rosalie denkt dat zij hem het vele toeteren (wat iedereen hier doet) heeft afgeleerd. Nou, dus niet, hij doet het alleen niet als zij in de taxi zit ! Maar toch blijft hij een rustige rijder en toetert hij lang zoveel niet als de rest van die gekken hier. Blijkbaar worden er tegenwoordig zelfs 'no-horning-lessons' gegeven aan taxichauffeurs, ze krijgen een uurtje les, een kopje cha en 100 roepies. Nou, volgens mij gaan ze gewoon om die 100 roepies op te halen en doen ze er verder helemaal niks mee ! Eigenlijk is het wel grappig, er zijn zelfs wijken en straten waar het verboden is om te toeteren, er hangen dan borden langs de kant van de weg. Niet dat dat helpt hoor, ze gaan gewoon door. Gisteren zagen we een ander bord hangen 'If you drive like hell, you'll be there soon' ! Het oversteken lijkt hier altijd een beetje russisch roulette. We zijn altijd weer blij als we veilig aan de overkant zijn.

Maar goed, vanmorgen komen we zonder problemen aan bij Prayrona 2. We worden wéér hartelijk ontvangen. Een bloemenkrans, een liedje op het harmonium en nóg een liedje, helemaal goed. Vandaag willen we bingo doen met de kinderen, dus we beginnen met een cijferlesje, want ja, je wilt ze toch ook nog wat bijbrengen ! Reena heeft grote dobbelstenen meegenomen (nog in de verpakking, ze weten blijkbaar niet wat ze er mee moeten) en we laten de kleinsten gooien. De oudere kinderen mogen de twee getallen optellen. Grote pret en iedereen staat te popelen om het antwoord te mogen geven. Daarna doen we er een derde dobbelsteen bij en uiteindelijk nog een vierde. Heel leuk, de kinderen vinden het grappig om een rekenlesje op een andere manier te krijgen. Daarna vragen we of ze 1 t/m 6 ons in het Hindi willen leren. Dus na wat gehakkel en gestuntel lukt ons dat nu dus ook !

En toen werd het tijd voor de bingo. Ik had van tafeltennisballetjes bingoballen gemaakt, een tas werd de bingomolen en op de computer had ik thuis bingokaarten uitgeprint. We gebruikten de nummers 1 t/m 30. Nou, het werd complete chaos. We hebben het eerst uigelegd, want het is blijkbaar geen spel wat ze hier kennen. Voor de kleintjes bleek het eigenlijk natuurlijk veel te moeilijk, dus de leraren moesten hun helpen. Geen punt, maar er zijn wel erg veel kleintjes ! Sommigen hadden dan ook na drie getrokken ballen al een volledig volle kaart ... Eigenlijk kleuren ze veel liever natuurlijk ! Daarna begon Reena ineens bingokaarten te verzamelen bij de kinderen, terwijl we nog helemaal niet klaar waren ! Ook de pennen werden opgehaald. En iedereen tetterde maar door elkaar, pfoeh, het leek het verkeer in calcutta wel. Nou ja, de ouderen begrepen het gelukkig wel en uiteindelijk is het dan toch min of meer goedgekomen. We hadden genoeg prijsjes meegenomen en iedereen zat uiteindelijk blij met een bellenblaas, klein beertje of autootje, of wat dan ook in zijn handen. Dit moet de volgende keer dus anders, minder getallen en kleinere bingokaarten ! Een leermomentje !

Om kwart over 12 waren we klaar. De kinderen bleven maar tetteren en druk, maar eigenlijk wilden we even blijven totdat de lunch zou komen. We besloten om even een rondje door de buurt te gaan doen, dan konden ze even kalmeren. Blijkbaar is het nogal spannend dat wij lesgeven, maar dat kan ik me ook wel voorstellen. Wij vonden het vroeger op school immers ook heel spannend als er iemand anders kwam !

Het rondje door de buurt was echt hartstikke leuk. De sloppenwijken zijn namelijk heel relaxed en rustig (al klinkt je dat misschien een beetje raar in de oren). De mensen zijn uitermate aardig en eigenlijk willen ze allemaal wel een praatje met je maken, ware het niet dat wij geen hindi spreken(of urdu, ik weet niet wat ze hier praten). Een paar jongere mensen die anderhalf woord engels praten, komen dan wel vertellen dat ze zeker ooit een keer in NL op bezoek zullen komen ! We gaan overal even kijken, bij de shopjes, bij de kleine kinderen, op een gegeven moment wil iedereen op de foto. Zelfs de meest snoepige kinderen, maar ook bijvoorbeeld de vrouwen die de was aan het doen zijn bij de pomp, of de meneer die rijst aan het koken is, of de kleine die zich aan het wassen is, of de oudere vrouw die ergens in een hoekje staat. Ik hoop dat de foto's gelukt zijn, want het levert natuurlijk mooie plaatjes op. Mensen met een verhaal in hun ogen, maar ook mensen die lachen en blij zijn dat wij hun aandacht schenken. Helaas kan ik ze hier nog niet laten zien, ze staan op ons 'grote' toestel en die foto's kan ik er thuis pas afhalen.

Na een half uurtje liep ook dit wandelingetje natuurlijk weer uit de hand, we leken de rattevanger van hamelen wel ! Overal, maar dan ook overal kinderen. Er zouden hier nog heel wat schooltjes gesticht kunnen worden, al die kinderen op straat ! We gingen terug naar de school en iedereen zal al lekker te peuzelen, een lekkere en gezonde lunch. Het is leuk om hier wat langer te zijn, de kinderen gaan je een beetje kennen en zelfs de meest verlegen kinderen kruipen uit hun schulp. Helaas is het alweer de laatste keer vandaag ! We zien ze de helft van de kinderen volgende week nog, op donderdag (mijn verjaardag) gaan we met de oudsten een dagje naar de dierentuin. De dierentuin schijnt een belevenis op zich te zijn, in slechts 1/3 van de kooien zitten blijkbaar nog dieren en er zijn vooral veel vogels. Ach, we zien wel, de kinderen zijn er nog nooit geweest en vinden het sowieso fantastisch dat we een dagje uit gaan !

Terug in Sudderstreet bellen we Rosalie op en lunchen we samen in Hong Kong, een rustig restaurantje waar we even gezellig bij kunnen praten. Het is al halverwege de middag als we weer op ons stekkie zijn, we zijn moe en vallen uitgeteld op bed neer. Onze bewondering voor leraren en leraressen wordt al groter en groter !