Vanmorgen was het dan zover, op weg naar onze eerste les zonder Rosalie. Mr. Khan (de vaste taxichauffeur van Rosalie) kwam ons ophalen in zijn nieuwe oude taxi. Hij reed tot een paar maanden terug in een taxi die echt heel oud was en vol butsen zat, nu rijdt hij in een gewone oude taxi die ook vol butsen zit. Voor ons is alleen de wijziging van kleur zichtbaar, van blauw/geel naar 'wit'. Maar hij is zo trots als een aap, het is zijn eerste echte eigen taxi, voorheen huurde hij er een van een soort taxicentrale. Hij vertelde ons vol trots over zijn kinderen die allemaal naar school toe gaan, hij woont ver buiten calcutta en gaat zo ongeveer twee keer per jaar een paar weken naar huis.
Veel te vroeg komen we aan in Dakshindari, de sloppenwijk van de Prayrona-2 school. Er zijn nog maar een paar kinderen op school, de rest druppelt langzaam binnen. Het is duidelijk nog vroeg voor de kleintjes (alhoewel het toch al kwart over 10 is), het merendeel gaat al dromend zitten en gaapt er lustig op los. Ze voelen zich wel duidelijk vertrouwd hier. Sommige kinderen worden door hun vader, moeder of oudere broer of zus gebracht, maar de meeste komen gewoon aanlopen. Alle kinderen wonen dan ook rondom de school.
Om half 11 begint de school. Omdat Rosalie er dus niet is en we niet genoeg tijd hadden om iets voor te bereiden, hebben we onze spelletjes meegenomen. We beginnen met ballen gooien, daarna ezeltje prik en eindigen met zaklopen.
De kinderen genieten (en wij ook). Af en toe ontaard het geheel in chaos, ze worden dan een beetje té enthousiast en moeten dan door de leraren tot de orde geroepen worden. Na het zaklopen staat het adrenaline-peil bij de kids wel erg hoog en Ashit besluit dat het tijd wordt om wat liedjes te gaan zingen. Even iedereen op zijn eigen plaats en eventjes rust. Erik speelt met wat boter-kaas-eieren met de kinderen, dat gaat goed, Erik is dan ook de rust zelve en dat straalt uit op de kinderen.
Reena komt wat later, ze is opgehouden door het verkeer. We weten niet wat we zien, alle kinderen springen ineens op en rennen haar kant uit. Reena is duidelijk heel erg geliefd onder de kids. Dat wisten we natuurlijk wel, maar dat het zo intens was, hadden we ons niet eerder gerealiseerd.
Ondertussen is het tijd voor de lunch en de kinderen zitten al snel te smikkelen en te smullen.
Ondertussen worden we een beetje bijgepraat over de kinderen. Jammergenoeg zijn het niet altijd leuke verhalen, zo komt Shanda op het moment bijvoorbeeld nauwelijks naar school, omdat ze haar moeder moet helpen met het uitzoeken van de vuilnis, een inkomstenbron voor de familie. Haar zus was zwanger, maar is door haar echtgenoot verbrand ('kookongeluk'). Ook Sangita van Prayrona 1 komt niet naar school, ze leeft op straat en moet ook de familie helpen met het vergaren van inkomen. Gelukkig houden Reena en Ashit haar wel een beetje in de gaten en zorgen af en toe voor nieuwe kleding of extra voedsel. Toch allemaal verhalen waar je niet echt vrolijk van wordt, vooral omdat je die kinderen een beetje gaat leren kennen, waardoor het wel erg dichtbij komt.
Gelukkig gaat het met deze school de goede kant op. Je kan goed merken dat de kinderen een bepaalde mate van discipline verworven hebben, er heerst nu minder chaos dan een jaar geleden, toen de school nog maar net open was. De leraren zijn nog steeds hetzelfde, we zien nog steeds veel van dezelfde gezichtjes, Reena en Ashit doen dit heel goed. De school is echter veel te klein, hopelijk komt daar snel een oplossing voor, nog steeds zitten alle (ca 60) kinderen van 4 tot 14 in dezelfde kleine ruimte van ca. 7 x 7 meter. De klasjes worden gevormd door de verschillende matten waar de kinderen op zitten. Niet echt rustig lesgeven dus!
Na de lunch kijken we nog even op het 'achterpleintje' waar een soort stellage gebouwd is. We hebben geprobeerd erachter te komen waar het voor was, maar dat is niet gelukt. Het engels van de jongen die er stond was niet zo goed :-) Het was wel een geweldig klimtoestel voor de kinderen, er werd gretig gebruik van gemaakt.
Met mr. Khan rijden we, vol indrukken, weer richting ons hotelletje. Even opfrissen en op zoek naar lunch, even bijkomen.
De middag benutten we door ons voor te bereiden op de komende dagen. We hebben bedacht twee dagen van te voren te plannen. Voor woensdag moet er nog een les gemaakt worden, maar gelukkig komen we erachter dat Rosalie een les in haar opslagruimte in Times Guest House heeft achtergelaten. Deze nemen we alvast mee, dan kunnen we even rustig uitvinden wat ze er precies mee bedoelt allemaal en hoe het werkstukje in elkaar zit.
Op Freeschoolstreet worden we aangesproken door een man. We wachten dan altijd even rustig af, meestal willen ze uiteindelijk geld, maar deze keer bleek het oprechte interesse. Hij was trots op zijn stad, hier kan alles, 'anything is possible' zei hij, ja, dat is bekend ... Rosalie kende hij wel, niet van naam, maar toen we uitlegde dat ze een Amerikaanse was met een grote bos krullen, wist hij precies over wie we het hadden. Hij is alleen, geen vader en moeder meer en enig kind. Zijn vader is gesneuveld in de oorlog met Birma (WOII) toen zijn moeder zwanger was van hem. Hij heeft hem dus nooit gekend, maar hij vertelde vol trots over zijn vader. Hij heeft geen vrouw en/of kinderen, toen we hem vertelde dan toch nog maar snel op zoek te gaan, gaf hij een mooie quote : 'why buy a cow, when you can drink milk from a goat?'.
Hierna door naar New Market, we hebben besloten een grote kerstboom te willen voor onze kerstles van volgende week. Na wat nietmachines en een paar kerstmutsen gescoord te hebben, richting de bomen. En we zijn geslaagd ! En hoe ! Een boom van bijna 2 meter, afgepingeld van 1200 roepies naar 750, toch niet slecht voor een westerling (en de man lachte nog toen we wegliepen, dus hij zal er heus nog wel goed aan verdiend hebben ..). Het was een leuk spel en als je het goed speelt, krijg je ook wel de waardering van de verkoper. De boom bestaat uit twee delen, maar toch blijft het een flinke. En we moeten toch echt terug naar het hotel. Dus wij zijn half Calcutta doorlopen met de boom op ons nek. Iedereen keek om, een leuk gezicht. Ik was ook niet bang om Erik kwijt te raken, hij was al van een eind te zien (zie foto !).
Onderweg blijven we hier (biertje Fairlawn) en daar (eten bij Blue Skye) even plakken en een uurtje of acht zijn we dan eindelijk 'thuis'. Hé hé, 'eventjes' iets regelen in Calcutta lukt je niet, een middag is zo voorbij ! Maar het is gelukt, kerstboom, les voor woensdag ... en het is nog maar maandag ... Het voelt weer zo vertrouwd, alsof we er al weer weken zijn (eigenlijk nog niet eens 2 dagen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten