Met wat vallen en opstaan ...

de ondeugende 'aapjes' van het RCFC

Vanmorgen nemen we vol goede moed de metro richting Tollygunge, we gaan naar het RCFC en daar is goed met het openbaar vervoer te komen. In de metro zien we op een gegeven moment dat de halte 'tollygunge' niet meer op het routebordje staat ... mmm, vreemd, in het metrostation stond het er nog wel gewoon op ... Verder zien we ook nieuwe namen en als we even later naar buiten kijken, zien we spliksplinternieuwe metrostations aan ons voorbijschieten. We vragen een medepassagier naar 'tollygunge' en hij wijst achter ons, oftewel, we hadden al lang uit moeten stappen ... We stappen uit en stappen weer in de metro die teruggaat. We informeren naar de nieuwe naam van het metrostation en stappen even later alsnog goed uit. Wat een idee om een metrostation van naam te veranderen zeg !!

op weg naar het metrostation

Maar goed, de autorickshaws staan gelukkig nog op dezelfde plaats en al snel zijn we op weg naar Shitalamundi (of hoe je dit ook mag schrijven). Het is een nieuwe autorickshaw. De oudste zijn van de weg gehaald en door heel Calcutta zie je nu nieuwe groen/gele autorickshaws rijden (op gas). Ook in het autootje is het nog netjes, in de onze hangt zelfs nog een fris kanten gordijntje voor het kleine bagagevakje (achter onze hoofden).

samen in de nieuwe autorickshaw

Maar ook nu gaat het weer mis, als ik denk dat we uit moeten stappen, twijfel ik toch en even later weet ik het zeker, we zijn te ver. We stappen alsnog uit en moeten een eind teruglopen .. Pff, het valt niet meer vanmorgen, maar gelukkig zijn we nog net op tijd voor de les van 10 uur.

Uit de opbergruimte van Rosalie hebben we een vlinderles getoverd. Bij Oxford gisteravond nog snel even het boekje van 'rupsjenooitgenoeg' gekocht, dus we waren (voor zover mogelijk) optimaal voorbereid. Het voorlezen ging goed, het werkje ook, al waren de kinderen sneller klaar dan verwacht. Dus daarna nog maar een boekje voorgelezen ... en om eerlijk te zeggen, de kinderen luisterden ademloos, natuurlijk mede dankzij de vertaling van Kakaly.


Even later maakten we het bekende rondje door het RCFC, even aandacht voor de kinderen in het OT block, die net een operatie achter de rug hebben.


Het blijft toch een bijzondere plek hoor, allemaal met kinderen die zo ver van huis zijn, maar zo op hun gemak zijn ook.






Terug in het schooltje spelen we nog wat met de kids en daarna is het tijd om te gaan. Met de autorickshaw gaan we weer terug naar het metrostation en nemen we de metro weer terug naar Sudderstreet, deze keer in één keer goed ..

Hier lunchen we (weer) in Blue Skye. Erik brengt nog even de les terug in Times Guest House (dat is daar om de hoek) en ik ga alvast naar binnen bij Blue Skye. Vriendelijk informeren ze of 'the boss' ook nog komt, ik knik geruststellende, ja hoor, 'the boss' komt ook nog ... zouden ze dat ook vragen als erik zonder mij binnenstapt :-) ??

Terug naar ons hotel gaan we nog even langs mr. Ghosh, we willen nog iets in laten lijsten en hij is lijstenmaker .. Helaas is hij er niet, ' 5 minutes' roepen de mensen die in zijn zaakje staan. We wachten 5 minuten, maar waarschijnlijk is hij pas terug over 5 Indiase minuutjes, dus we zeggen dat we morgen wel terugkomen en gaan alsnog verder.

Op de een of andere manier valt het me op dat er veel mensen op straat leven nu. Het lijkt wel of het er meer zijn dan anders. Maar dat hoeft niet zo te zijn natuurlijk, het is soms maar net waar je hoofd is als je over straat loopt.

Terug in ons hotel, worden we door David (hoteleigenaar) uitgenodigd voor de BBQ op 1e kerstdag, dat lijkt ons wel gezellig, we weten anders toch niet wat we moeten doen. Er komen lamsbouten aan het spit, gemarineerd en wel ! Misschien ontmoeten we dan de andere gasten van het hotel wel. We hoorden dat er nog een Nederlander in het hotel is die in Nieuw Zeeland woont, maar ook hier in de sloppenwijken werkt. Maar goed, Kerst is nog ver weg !

Dus vanmiddag toch eindelijk onze 'vrije' middag, al zijn we pas om half 4 terug in het hotel. Morgenochtend staat er ook niets op de planning, dus kunnen we even lekker bijkomen. Het is best druk omdat we nu ook alles zelf moeten regelen, telefoontjes plegen of we verwacht worden, de les bij elkaar zoeken, hoe gaan we er heen, de les voorbereiden ... anders nam Rosalie toch een hoop van dit werk uit handen.

We missen haar enorm, maar we redden ons wel, we leren de stad eigenlijk zo nog beter kennen en dat heeft toch ook weer zijn charmes !