een blij ontbijt

Omdat we zo'n heerlijk zonnige extra kamer hebben in ons hotelletje, ontbijten we tegenwoordig lekker hier. 's Avonds bestellen we het en 's morgens komen ze het precies op de afgesproken tijd brengen ! Vanmorgen ontdekten we de speciale print op de toast, is dit niet iets om blij van wakker te worden ?

Een volledig uit de hand gelopen bingo

Vanmorgen reden we voor de laatste keer deze week naar Prayrona 2 in de sloppenwijken van Dakhindari. Mr. Khan (de vaste taxichauffeur van Rosalie) kwam ons na een telefoontje keurig ophalen. Het is een aardige man en Rosalie denkt dat zij hem het vele toeteren (wat iedereen hier doet) heeft afgeleerd. Nou, dus niet, hij doet het alleen niet als zij in de taxi zit ! Maar toch blijft hij een rustige rijder en toetert hij lang zoveel niet als de rest van die gekken hier. Blijkbaar worden er tegenwoordig zelfs 'no-horning-lessons' gegeven aan taxichauffeurs, ze krijgen een uurtje les, een kopje cha en 100 roepies. Nou, volgens mij gaan ze gewoon om die 100 roepies op te halen en doen ze er verder helemaal niks mee ! Eigenlijk is het wel grappig, er zijn zelfs wijken en straten waar het verboden is om te toeteren, er hangen dan borden langs de kant van de weg. Niet dat dat helpt hoor, ze gaan gewoon door. Gisteren zagen we een ander bord hangen 'If you drive like hell, you'll be there soon' ! Het oversteken lijkt hier altijd een beetje russisch roulette. We zijn altijd weer blij als we veilig aan de overkant zijn.

Maar goed, vanmorgen komen we zonder problemen aan bij Prayrona 2. We worden wéér hartelijk ontvangen. Een bloemenkrans, een liedje op het harmonium en nóg een liedje, helemaal goed. Vandaag willen we bingo doen met de kinderen, dus we beginnen met een cijferlesje, want ja, je wilt ze toch ook nog wat bijbrengen ! Reena heeft grote dobbelstenen meegenomen (nog in de verpakking, ze weten blijkbaar niet wat ze er mee moeten) en we laten de kleinsten gooien. De oudere kinderen mogen de twee getallen optellen. Grote pret en iedereen staat te popelen om het antwoord te mogen geven. Daarna doen we er een derde dobbelsteen bij en uiteindelijk nog een vierde. Heel leuk, de kinderen vinden het grappig om een rekenlesje op een andere manier te krijgen. Daarna vragen we of ze 1 t/m 6 ons in het Hindi willen leren. Dus na wat gehakkel en gestuntel lukt ons dat nu dus ook !

En toen werd het tijd voor de bingo. Ik had van tafeltennisballetjes bingoballen gemaakt, een tas werd de bingomolen en op de computer had ik thuis bingokaarten uitgeprint. We gebruikten de nummers 1 t/m 30. Nou, het werd complete chaos. We hebben het eerst uigelegd, want het is blijkbaar geen spel wat ze hier kennen. Voor de kleintjes bleek het eigenlijk natuurlijk veel te moeilijk, dus de leraren moesten hun helpen. Geen punt, maar er zijn wel erg veel kleintjes ! Sommigen hadden dan ook na drie getrokken ballen al een volledig volle kaart ... Eigenlijk kleuren ze veel liever natuurlijk ! Daarna begon Reena ineens bingokaarten te verzamelen bij de kinderen, terwijl we nog helemaal niet klaar waren ! Ook de pennen werden opgehaald. En iedereen tetterde maar door elkaar, pfoeh, het leek het verkeer in calcutta wel. Nou ja, de ouderen begrepen het gelukkig wel en uiteindelijk is het dan toch min of meer goedgekomen. We hadden genoeg prijsjes meegenomen en iedereen zat uiteindelijk blij met een bellenblaas, klein beertje of autootje, of wat dan ook in zijn handen. Dit moet de volgende keer dus anders, minder getallen en kleinere bingokaarten ! Een leermomentje !

Om kwart over 12 waren we klaar. De kinderen bleven maar tetteren en druk, maar eigenlijk wilden we even blijven totdat de lunch zou komen. We besloten om even een rondje door de buurt te gaan doen, dan konden ze even kalmeren. Blijkbaar is het nogal spannend dat wij lesgeven, maar dat kan ik me ook wel voorstellen. Wij vonden het vroeger op school immers ook heel spannend als er iemand anders kwam !

Het rondje door de buurt was echt hartstikke leuk. De sloppenwijken zijn namelijk heel relaxed en rustig (al klinkt je dat misschien een beetje raar in de oren). De mensen zijn uitermate aardig en eigenlijk willen ze allemaal wel een praatje met je maken, ware het niet dat wij geen hindi spreken(of urdu, ik weet niet wat ze hier praten). Een paar jongere mensen die anderhalf woord engels praten, komen dan wel vertellen dat ze zeker ooit een keer in NL op bezoek zullen komen ! We gaan overal even kijken, bij de shopjes, bij de kleine kinderen, op een gegeven moment wil iedereen op de foto. Zelfs de meest snoepige kinderen, maar ook bijvoorbeeld de vrouwen die de was aan het doen zijn bij de pomp, of de meneer die rijst aan het koken is, of de kleine die zich aan het wassen is, of de oudere vrouw die ergens in een hoekje staat. Ik hoop dat de foto's gelukt zijn, want het levert natuurlijk mooie plaatjes op. Mensen met een verhaal in hun ogen, maar ook mensen die lachen en blij zijn dat wij hun aandacht schenken. Helaas kan ik ze hier nog niet laten zien, ze staan op ons 'grote' toestel en die foto's kan ik er thuis pas afhalen.

Na een half uurtje liep ook dit wandelingetje natuurlijk weer uit de hand, we leken de rattevanger van hamelen wel ! Overal, maar dan ook overal kinderen. Er zouden hier nog heel wat schooltjes gesticht kunnen worden, al die kinderen op straat ! We gingen terug naar de school en iedereen zal al lekker te peuzelen, een lekkere en gezonde lunch. Het is leuk om hier wat langer te zijn, de kinderen gaan je een beetje kennen en zelfs de meest verlegen kinderen kruipen uit hun schulp. Helaas is het alweer de laatste keer vandaag ! We zien ze de helft van de kinderen volgende week nog, op donderdag (mijn verjaardag) gaan we met de oudsten een dagje naar de dierentuin. De dierentuin schijnt een belevenis op zich te zijn, in slechts 1/3 van de kooien zitten blijkbaar nog dieren en er zijn vooral veel vogels. Ach, we zien wel, de kinderen zijn er nog nooit geweest en vinden het sowieso fantastisch dat we een dagje uit gaan !

Terug in Sudderstreet bellen we Rosalie op en lunchen we samen in Hong Kong, een rustig restaurantje waar we even gezellig bij kunnen praten. Het is al halverwege de middag als we weer op ons stekkie zijn, we zijn moe en vallen uitgeteld op bed neer. Onze bewondering voor leraren en leraressen wordt al groter en groter !

De handpoppenles van donderdag

op woensdagavond proberen we ons bedenksel natuurlijk zelf even uit !
(dit is op onze kamer)

de kleinsten kijken en luisteren aandachtig naar het poppenspel van de leraren en van de andere kinderen

grote pret !

hierna van witte sokken een eigen handpop maken

en hier het resultaat

je zou het niet zeggen, maar dit is een beetje een driftkikkertje, hij zit hier met onze van te voren gemaakte sok, hij had zelf het geduld er niet voor en heeft alles wat hij er op geplakt had, er weer afgerukt

het aardbeitje van de week

Foto's tulpenles

de kleinsten zijn druk aan het kleuren

hier het resultaat van de oudere kinderen

Rana Beatrix in de sloppenwijken

Vanmorgen reden we voor de tweede keer deze week met de taxi naar Prayrona 2. Volledig afgeladen met materiaal voor onze les over Nederland, vlaggetjes, foto's van de koningin en natuurlijk Maxima, foto's van fietsen, schaatsen, molens, tulpen, noem het maar op. Alleen deze keer zonder Rosalie, we zijn nu op onszelf aangewezen. We werden weer zeer hartelijk ontvangen. 'Hello Auntie, hello Uncle !'. De les gaat vrij vlot van start, we voelen ons al bijna echte leraren .. De foto's van Nederland nemen gretig aftrek, ze vinden het prachtig. Als de foto van 'Rana' Beatrix rondgaat, trekken we een kroontje uit onze koffer. Idee van Rosalie. Wie wil er voor even koningin zijn ? Natuurlijk springen de meeste meisjes gelijk op. Een aantal mogen het kroontje op en glunderen ! Het levert een paar prachtige foto's op. Ook onze Maxima doet het goed. Blond is sowieso favoriet hier en ze kunnen hun ogen niet afhouden van de foto van het hele gezin. Uiteindelijk leiden we het verhaal toe naar onze bloemen, we hebben namelijk een bloemenmemory gemaakt, waarbij de ze juiste engelse naam voor een kleur bij de juiste bloem moeten leggen. Om de beurt mogen ze een kleur pakken en de hele school helpt, het is een succes (gelukkig :-)).

Daarna mogen ze zelf een tulp maken. Eerst inkleuren, dat stok eraan maken en blaadjes eraan plakken of nieten. Ik schrijf dit nu heel snel, maar dit heeft natuurlijk wel even geduurd. Bij het inkleuren is het leeftijdsverschil goed te zien. De oudsten zijn zo rond de 12 jaar en maken een prachtige tulp. De jongste kinderen horen 5 jaar te zijn (maar zijn volgens ons jonger) en zijn met een paar krassen al helemaal trots op zichzelf !

Uiteindelijk hebben we aan het eind van de les een prachtig tulpenveld, het is ons weer gelukt, de kinderen luisteren goed deze keer, het liep (net) niet uit de hand. Erg leuk, morgen weer, we hebben er zin in. Je krijgt er echt energie van.

In de taxi terug naar het centrum belt een ongeruste Rosalie of we nog leven. Tuurlijk !

'Thuis' gaan we eerst op zoek naar een lunchadresje. 'Bean met up!' aan Russellstreet ziet er leuk en netjes uit aan de binnenkant. Gisteren zagen we dit ook al, maar toen zat iedereen hier aan de waterpijp en stond de hele zaak bijna blauw. We zijn toen maar doorgelopen. Nu is er niemand, dus gaan we het maar eens proberen. We eten een heerlijke sandwich, het is wel eens lekker om ergens anders dan rondom 'Sudderstreet' te eten, je valt anders zo elke keer weer in hetzelfde. Even schrikken we als we ijsklontjes in onze lemonsoda zien liggen. Het is al te laat, het is al half op en we zien het nu pas. Nou ja, op hoop van zegen dan maar dat deze niet van leidingwater gemaakt zijn ...

Omdat we nu toch halverwege zijn, lopen we door naar Oxford, een prachtige boekenwinkel aan Parkstreet. Twee jaar geleden hebben we hier het schitterende fotoboek 'If I were rain' gekocht als kado voor Rosalie en we hebben altijd spijt gehad dat we geen exemplaar voor onszelf gekocht hadden. Het is een fotoboek over de straatkinderen van Calcutta, buiten foto's laat het hun verhaal zien, eventueel een tekening of een gedicht. Rosalie beweerde dat het uitverkocht was, maar een paar dagen terug zijn we toch even wezen kijken. Er lagen nog 6 exemplaren in de winkel ! Omdat we toen nog een eind moesten lopen en er niet mee wilden zeulen, hebben we het toen niet meegenomen. Dus daarom nu maar even langs om het alsnog te kopen. Als we binnenlopen, slaat de schrik ons om het hart, de stapel 'If I were rain' is weg ! Als we dichterbij komen, ligt er nog 1 (inkijk)exemplaar onderop. Helemaal beschadigd. We vragen of er nog meer zijn, maar krijgen nul op ons request. Maar er lag er toch ook een in de etalage ? Erik gaat weer naar buiten en komt terug met het goede nieuws, er ligt nog een ingepakt exemplaar in de etalage ! Het wordt voor ons opgesnord en we zijn helemaal blij met onze aankoop, we waren dus net op tijd !

Daarna gaan we naar het hotel terug, het is halverwege de middag en we zijn ondertussen doodop. Calcutta kost energie, zelfs de meeste eenvoudige dingen. We doen een dutje, lezen een boekje, kortom rusten lekker uit. Daarna bereiden we onze les voor voor morgen, want ja, het werk gaat gewoon door ! Morgen gaan we een les doen met de handpoppen die we twee jaar geleden mee hebben genomen. Aan het eind van de les laten we kinderen zelf handpoppen maken van de witte sokken en stukjes vilt en crepepapier. Wordt een lastige les, maar het zal ongetwijfeld erg leuk worden !

Diwali 'at the club'

Het lijkt wel oorlog in Calcutta. Het is nu avond en het is Diwali. Dat betekent veel herrie en vuurwerk. Het is nu nog redelijk rustig, af en toe een fikse knal, maar na 12 uur gaat het pas echt 'los' (zeggen ze tenminste, we wachten het rustig af). Diwali is het 'festival of light' en er zijn dan ook overal lichtjes, vooral kaarsjes en olielampjes. Vanavond toen we terug naar ons hotel liepen werden we er af en toe eng van. Overal maar dan ook overal staan ze, op de grond, vlak tegen gebouwen, bomen, onder/tegen auto's, ik weet het niet hoor, ik vind het gevaarlijk !

Vanmorgen waren we uitgenodigd door Arundhati (ja, ja, de julia van ons vorige verhaal) en haar vriendin Esha. Vanaf de metro zou het ongeveer 500 meter lopen zijn. We waren op ons mooist (tenminste ik dan, Rosalie voor haar doen ook en Erik was 'normaal') en dat kleine eindje konden we best lopen. Het was snikheet vandaag, de regen (en dus de koelte) was weer over en de zon schijnt volop. De 500 meter moet een vergissing zijn geweest, achteraf hebben we toch zeker 2 kilometer lopen te ploeteren in de hitte. Helemaal bezweet kwamen we aan bij het huis van Esha.

Esha behoort toch wel tot de rijkeren van Kolkata. Haar huis is prachtig, met een mooi terras met planten. Haar man heeft diverse zaken in New Delhi en is dan ook veel van huis. Nu ook. Haar kinderen zijn volwassen en ze is oma van 2 kleinzoons. Deze wonen niet in de buurt, haar kinderen wonen in Mumbai en in New Delhi. Twee maal per jaar komen ze naar huis toe. Kortom, ze is vrij eenzaam, als haar man niet thuis is, durft ze eigenlijk de deur niet uit. Er staat wel een auto voor de deur, maar rijden kan ze niet en de chauffeur is met haar man mee naar New Delhi.

Arundhati is een mooie vrouw. Met haar verhaal in ons achterhoofd, kunnen we ons helemaal voorstellen dat ze bij 'ons' zou wonen. Ze is wereldwijs, erg intelligent en nieuwsgierig. Ze spreekt vrijwel alle west-europese talen (behalve nederlands, ze kan 'slechts' een paar woordjes) en weet veel van onze politiek en economie. Zo wist ze bijvoorbeeld alles van de moord op Pim Fortuin en Theo van Gogh.

Er wordt veel gekwebbeld, ze vinden het een verademing van een man (Erik) gezellig mee lacht en mee praat. Dat zijn ze van hun eigen mannen niet gewend. Ze zijn vrij opstandig (nu durven ze waarschijnlijk, nu hun mannen er niet bij zijn), zo slaken ze kreten dat ze bijvoorbeeld niet als 'doormat' gebruikt willen worden en zijn ze erg nieuwsgierig naar de positie van de vrouw in Nederland. Als we hier over vertellen, staat het ongeloof in hun ogen.

Na de thee gaan we naar Artasani. Een prachtige 'winkel' met dingen die door de mensen uit de omgeving van Kolkata zijn gemaakt. Alles goed betaalbaar en erg mooi. We kopen alvast wat souvenirs en vragen gelijk een kaartje. We gaan hier zeker nog een keertje terug als we wat meer tijd hebben. Er hangen ook prachtige sari's. Sommige kosten wel 40.000 roepies, ze zijn dan ook van zilverdraad gemaakt en men zegt dat als je ze verbrand, je puur zilver overhoudt. Vroeger werden ze blijkbaar van goud gemaakt. Het klinkt allemaal nogal ongeloofwaardig, maar het zal wel, het is niet voor niks zo duur !

Hierna zijn we verder gegaan naar 'the club'. Hier wemelt het van de clubs voor de rijkere mens, je mag uiteraard alleen als 'member' naar binnen. Deze club is aan een prachtig meer met zelfs palmbomen en een grote tuin. Eerst eten we wat in het ongezellige en kille restaurant. Daarna relaxen we wat in de tuin. Eigenlijk is de tegenstelling te groot. We hadden vandaag liever Diwali met de kinderen gevierd, maar goed, het is ook wel eens interessant om deze kant van de samenleving te zien. Zo heeft Esha geen idee wat zich buiten de clubs om omgaat in haar stad. Eigenlijk wil ze wel 'iets' voor haar land doen. Rosalie nodigt haar uit haar morgen te helpen bij RCFC en probeert af te spreken voor het metrostation aldaar. Haar eerste reactie is of ze niet kunnen afspreken bij de club (die daar blijkbaar om de hoek is). Een uur verder is ze haar bijdrage aan haar land eigenlijk al moe, ze zegt af voor morgen. Rosalie kijkt hier niet van op, ze heeft dit al zo vaak meegemaakt. Ik krijg het idee dat Esha zelfs geen enkel benul heeft van de sloppenwijken in haar stad. Als we door haar redelijk nette en rijke wijk rijden, kan ze alleen maar mopperen over het feit dat er vandaag niet gevogen wordt op straat. En echt, in vergelijking met de rest van de stad, is het hier paradijselijk !

v.l.n.r. Esha, ik, Rosalie en Arundhati

Arundhati staat meer met haar beide benen in de wereld en ziet de overbevolking als oorzaak van alle problemen. Ze zit zelf ook in het 'social work' en heeft iets meer benul van wat er omgaat in de stad. Haar vader (nu 85 jaar) heeft het ouderlijk huis (in een dorp buiten de stad) beschikbaar gesteld aan een plaatselijke school. Van zijn pensioen houdt hij de school in stand. Het zou mooi zijn als deze school ook kon blijven voortbestaan na het overlijden van haar vader en Rosalie heeft dan ook een sponsor gevonden die dit project over wil nemen als het zover is.

Aan het eind van de middag nemen we afscheid en gaan we terug naar onze eigen stek. Maar het werk is nog niet gedaan. We hebben nog veel spullen nodig voor onze lessen en lopen via het appartement van Rosalie terug naar Sudderstreet, waar de opslag is van Empower the Children. Hier prutsen we ook nog wat aan de sokken, waarvan een handpop gemaakt moet gaan worden. Met een hoop materiaal lopen we, na ons diner in Blue Skye, terug naar het hotel. We hebben het hier dan wel helemaal goed, we hebben nu zelfs warm water, maar logistiek gezien (zoals Erik het dan zo leuk kan zeggen) is het wat minder. Het is toch zeker 25 minuten lopen vanaf Sudderstreet en in dit klimaat doe je dat geen 4x op een dag :-)

Uurtje Vodafone en op zoek naar 'number 10'

Vanmiddag hadden we het druk. Nou ja druk, hier heb je het met een plan op een middag al snel druk, alles kost hier zoveel tijd !

Allereerst wilde we een prepaid telefoontje regelen. Erg handig om te communiceren met Rosalie en anderen. We lopen langs een 'fancy' Vodafone shop en besluiten daar maar eens te informeren. De jongeman is erg behulpzaam en legt ons netjes uit wat de mogelijkheden zijn. We vertellen er bij dat we ook een telefoontje willen en niet alleen een sim-kaart. Natuurlijk kan dit, we kiezen de goedkoopste uit en uiteindelijk hebben we voor nog geen 18 euro een nieuwe telefoon met een prepaid simkaart met 100 roepies erop (goed voor ongeveer 15-20 korte telefoontjes). Goed geregeld toch ? Maar ja, het kan even duren. Elke keer vertelde hij ons weer 'just give me a minute'. Papier a invullen, papier b ondertekenen, pasfoto had ik niet, dus die maakte hij met de webcam, kopie van het paspoort, kopie van het visum ... verzin het maar en hij wilde het hebben. Elke keer weer 'just give me a minute'. Toen we ook nog een tegoedje van 100 roepies wilde kopen, raakte hij lichtelijk in paniek, want daarvoor moest hij eerst het contract invoeren. Dus weer 'just give me a minute'. Ik zat bij hem aan de desk en Erik zat achter me op een soort sofa. Als ik af en toe achter me keek, zat hij lekker te slapen, al met al heeft het 'just give me a minute' wel een uur geduurd ! Iedereen bemoeide zich er ook mee, ik denk dat we wel 6 verschillende personen aan de desk gehad hebben, die allemaal iets deden (vraag me alleen niet wat :-)). Uiteindelijk komt onze Pratab (ondertussen hadden we natuurlijk uitgebreid kennis gemaakt) samen met z'n collega helemaal glunderend aanlopen, ze hadden nog een kado voor me ! Een klok ! Of ik hem wilde zien. Natuurlijk ! Ik ben gek op kadootjes. Een vreselijk klokje kwam er uit de verpakking, maar dat heb ik niet laten merken, ik heb heel enthousiast meegespeeld. Maar eind goed al goed, het kost een uurtje, maar we hebben nu wel een indiaas telefoontje met een indiaas nummer (00 91 9051355768).


Daarna onze tweede 'taak' van vanmiddag. De douchekop in ons nieuwe hotelletje zit hopeloos verstopt met kalk. Er komt een pietepeuterig straaltje uit, dus we besluiten op zoek te gaan naar ontkalker. Dit is vrij snel gevonden. Drie jaar geleden was het fenomeen 'supermarkt' hier nog vrij onbekend, maar nu hebben we er eentje gevonden vlakbij Sudderstreet en hier hebben ze gewoon een soort cilit bang !

Onze laatste, maar moeilijkste opdracht was het vinden van 45 paar witte sokken in diverse maten. Rosalie wil handpoppen maken met deze sokken, maar ze weigert New Market in te gaan, dus gaan wij dit 'even' voor haar regelen. New Market is een enorme overdekte markt. Als je maar in de buurt hiervan dreigt te komen, staan er al 'wandelende winkelwagentjes' op je te wachten die je mee willen nemen de markt op. Zij krijgen waarschijnlijk provisie van de handelaren en natuurlijk krijgen ze een tip van de kopers. Ze lopen met rieten mandjes waar je je gekochte spullen in kan leggen, zij dragen dit dan voor je. Ze zijn redelijk lastig en aanhoudend, laten je niet zomaar doorlopen na 1x 'nee'. Volgende 'horde' is dat wij de waarde van het Indiase geld niet zo goed kennen, wij vinden het al snel goedkoop. Ze proberen ons 'witten' natuurlijk flink uit te melken (en geef ze eens ongelijk). Dus je weet niet zo goed tot hoe ver je kan afdingen, want dat is natuurlijk wel de sport hier. Als laatste 'horde' weet je niet waar je moet zoeken. Je hebt gewoon iemand nodig daar die de weg weet in deze markt, hij is zo immens groot en als je er 'zoekend' door moet, ben je helemaal de klos ! Maar we hebben een plan. We gaan eerst naar een confectiewinkel, zeg maar de C&A. Kijken wat daar de sokken kosten, zodat we een idee hebben, op de markt moet het zeker goedkoper zijn. Dus gewapend met deze kennis, gaan we op zoek naar onze vriend. Gisteren hebben we hier immers 65 kaarsen gekocht en zijn toen geholpen door wandelende winkelwagen 'number 10'. Hij was zeker niet onaardig en maar een beetje vervelend. Hij bracht ons waar we wilde zijn en zeurde niet over nog meer aankopen. Toen we wegliepen, smeekte hij ons om naar hem te zoeken of naar hem te vragen als we nog eens iets anders nodig zouden hebben. Hij heeft zijn vaste plek bij een ingang aan de zijkant van het gebouw. We hopen maar dat hij er is, we hebben geen plan B voor als hij er niet is. Maar natuurlijk is hij er, 'number 10' ziet ons al van verre aankomen en straalt als we op hem aflopen. We zeggen hem dat we 'witte kindersokken' willen en loodst ons er in één keer heen. De sokken hebben helaas een vaste prijs, dus afdingen gaat niet lukken deze keer. Maar ze zijn wel 'bacterie-vrij' en dat in Calcutta ;-) ! We geven 'number 10' een tip en natuurlijk vraagt hij de volgende keer weer naar hem uit te kijken. Dat zullen we zeker doen !

Dus ook vanmiddag weer (alhoewel, het is ondertussen half 9 in de avond), Mission Accomplished !

Romeo en Julia ?

Vandaag weer zo'n prachtig verhaal gehoord, het is een verhaal voor een mooie film. Het gaat over een vriendin van Rosalie, Arundhati. Zij is ongeveer 60 jaar oud en is geboren hier in Calcutta. Haar ouders waren aristocraten, goed opgeleid, beiden hoogleraar op de universiteit en wars van welke godsdienst dan ook. Arundhati is erg liberaal opgevoed, echt een unicum voor die tijd en zeker in India ! Ze hadden thuis een goed leven, gingen vaak op reis. Toen ze kon gaan studeren, koos ze voor een studie Russisch (huh ?), ja Russisch. Ze heeft een universitaire graad in deze taal. Na haar studie kreeg ze een baan bij de overheid, haar taak was om de export van thee te bevorderen in Europa. Hiervoor moest ze nog meer talen leren, ze heeft van alles gesproken, behalve Russisch ... Natuurlijk betekende dit ook veel reisjes naar Europa en hier ontmoette ze een Belgische man van adel. Hij woonde op een geweldig landgoed, was steenrijk en ... ze werden stapelverliefd. Zij trok uiteindelijk bij hem in en hadden een geweldig leven. Erg luxe, de man had veel contacten in erg hoge kringen, ze reisden veel in dure hotels, een droomleven ! Na circa 10 jaar belde haar moeder op. Ze had een huwelijk gearrangeerd in India. Ze moest naar huis komen en deze man trouwen. Niemand begrijpt hoe en waarom, maar Arundhati gehoorzaamde en ging naar huis. Op haar huwelijksdag ontmoette ze deze man, ongeschoold en volledig ongeinteresseerd in wat dan ook. Haar moeder had dit geregeld en toen haar vader (beide goed opgeleide mensen !) dit hoorde, was hij zo boos over de keus van zijn vrouw, dat hij weigerde de bruiloft bij te wonen.

Vanaf de eerste huwelijksdag boterde het niet tussen de twee en met de tijd werd dat niet beter, 'haat' was waarschijnlijk het woord dat beter paste bij de situatie. Ze kregen twee kinderen. Arundhati is een aantal keer op bezoek geweest in Belgie met haar kinderen. Hij is een paar keer op bezoek geweest in Inidia. Elke keer weer smeekte de man haar terug te komen, zelfs de kinderen waren welkom bij hem. Niets dat ze liever deed, wonen met de man waarvan ze werkelijk hield. Maar ze deed het niet, zelfs niet om haar kinderen een kans te geven op een fantastische toekomst !

Ze raakte in een depressie en is daar eigenlijk de afgelopen 25 jaar ook nooit meer uitgekomen.

Elk jaar belde hij eenmaal, op haar verjaardag. Tot 4 jaar geleden. Ze had de hele dag bij de telefoon gezeten, maar hij belde niet. Misschien was hij het vergeten ? De volgende dag belde zij hem op, ze kreeg de huishoudster aan de lijn, 'meneer' was twee dagen geleden dood aangetroffen in zijn kamer. Hartproblemen, maar zijn familie vertelde dat hij was gestorven aan een gebroken hart. Hij was er nooit overheen gekomen dat zij nooit was teruggekomen.

Wat een verhaal, het zou een mooie bollywood film opleveren ! Deze week gaan we haar ontmoeten volgens Rosalie, we zijn erg benieuwd naar de persoon achter dit tragische verhaal.

Foto's Prayrona 2

op weg naar de Prayrona (=inspiratie) 2 school

moet je toch kijken, een prachtig spandoek hangt er voor de school !

met het harmonium wordt een liedje voor ons gezongen

de kleintjes genieten van de dierenles (hier onderdeel : leeuw)

is dit geen schatje ? ze hebben met laatste durga puja nieuwe jurkjes gekregen, de kleine meisjes zijn nu net aardbeitjes !

nog zo'n lachebekje

juf willeke en meester erik met ons zelfgemaakte memory !

het is de kunst om de meest verlegen kids naar voren te halen en soms lukt dat !

meester Erik !

de leeuwenmaskers

de kleintjes met de berenmaskers, let vooral op de blauwe beer achteraan naast de groene zebra !

we worden nog even achtervolgd als we weer teruggaan, dit is de wijk waar de kinderen wonen, de school is net om de hoek

What to do with 65 candles ?

Vandaag de grote dag, we gaan voor het eerst naar Prayrona 2 en we gaan voor het eerst gaan we samen lesgeven ! We zijn goed voorbereid, gister nog de hele dierentuin bij Rosalie uit de kasten gehaald, in de stromende regen nog 65 diwali-kaarsjes gekocht voor de kinderen om ze een happy-diwali te wensen, het gaat helemaal lukken (maar tuurlijk zijn we toch wel een beetje nerveus).

In de taxi op weg naar de Ulta Dunga sloppenwijken weet je af en toe weer niet wat je ziet. Allereerst is het altijd weer spannend of mr. Khan de taxi aan de praat krijgt. Vanmorgen lukt het na 4 keer starten. Zijn taxi valt van ellende uit elkaar. De raampjes gaan niet meer op of neer, maar op een of andere manier zijn ze toch de ene keer open en de andere keer dicht. Hij krijgt in maart een nieuwe taxi zegt 'ie, mét airconditioning ! Dat is wel erg luxe, maar goed.

Het rijden in Calcutta, ach, wat moeten we daar nog over zeggen. Er passen zoveel auto's naast elkaar als de weg breed is. Als de barriere tussen de weghelften ontbreekt, is het aantal banen per richting afhankelijk van het aanbod. Zo kan het zijn dat er 's morgens richting A 6 'banen' zijn en 's avonds (of gewoon een uur erna, kan ook natuurlijk) 1 'baan'. Misschien een leuke oplossing voor het fileprobleem in NL. Daarnaast kijken ze alleen maar vooruit. Het rijden is milimeterwerk en als er iets in de weg loopt, wordt er hard getoeterd, maar ze rijden sowieso door. Altijd uitkijken dus als je op de weg loopt ! Je hoort het namelijk niet, iedereen toetert volop, dus je wordt er een beetje immuun voor.

Aangekomen in de sloppenwijken is het toch weer even wennen. Het is onze 'eerste keer' deze trip en je staat toch altijd weer te kijken. Hoe kunnen deze mensen hier in hemelsnaam wonen ? 'Helaas' moeten we het laatste eind lopen, de weg is versperd door een vrachtwagen die afval staat op te laden en dat kan nog wel even gaan duren. Het is gelijk de 'rattenvanger van hamelen'. Iedereen vind ons reuze interessant, sommigen roepen 'hello' en wachten daarna in spanning onze reactie af, sommigen willen graag even kijken, meelopen of ons gewoon even aanstaren.

Als we bij de school aankomen, schieten de tranen me gelijk in de ogen. Bij de ingang hangt een gigantisch groot spandoek, 'welkom Willeke !'. Niet te geloven toch ? Wat een ontvangst, fantastisch gewoon. Reena en haar zoon die de hele boel opgezet hebben en het runnen zijn er natuurlijk ook. Het is leuk om ze weer terug te zien, deze mensen doen zoveel goed werk.

In de school zitten zo'n 60 snoezige smoeltjes op ons te wachten. Meer kunnen er ook echt niet in, maar ja, wijs een kind maar eens af als het naar school toe wil ! Ze moeten minimaal 5 jaar zijn, maar er zijn er toch een groot aantal die dit volgens mij (en Rosalie) niet halen, ze zijn nog zo klein ! Maar ja, hun moeder zei dat ze 5 jaar waren ... en wat moet je dan ? Ze zullen geen geboortecertificaat hebben, dus aantonen wordt lastig. En je kan ze maar beter jong binnen je school hebben dan helemaal niet, toch ?

Er wordt eerst gezongen met het harmonium, zelfs de kleinsten hebben een liedje ingestudeerd. We krijgen een krans om onze nek, we krijgen twee schitterende tafelkleedjes die de kinderen zelf gemaakt hebben en we moeten onder een ventilator gaan staan (alsof we dat niet in de gaten hebben :-)) waar bloemblaadjes op liggen. Dus 3x raden wat er gebeurt als ze plotseling deze ventilator aanzetten ! Leuk toch, we voelen ons even de koning en de koningin.

Uiteindelijk kunnen we dan met de les beginnen. 12 dieren ! We hebben een soort memory gemaakt wat we ophangen. De kinderen moeten eerst zeggen om welk dier het gaat en daarna komen de spullen uit de kast van Rosalie te pas. We hebben dierenmaskers, dierenkostuums, marionetten van bijv. een giraf en een zebra, handpoppen, boeken, noem het maar op, van elk dier hadden we wel wat te laten zien. Het was feest, de kinderen vonden het geweldig, vooral de maskers een de kostuums waren favoriet.

Uiteindelijk hebben we ze zelf een dierenmasker laten maken. Wij (samen met de hele familie op een zondag) hadden ze al uitgeknipt, ze moesten alleen nog ingekleurd worden. Nu was dat voor de kleintjes een hele uitdaging. De school is nog maar net geopend en de kinderen zijn nog niet gewend om te kleuren, plakken, etc. Maar het is ze gelukt en na een uurtje hadden we blauwe beren, groene zebra's en gele konijnen. Helemaal goed natuurlijk, ze waren zo trots als een aap !

Ook wij waren een beetje trots op onszelf, alhoewel het soms uit de hand liep, hadden we toch maar mooi les gegeven aan 60 kids !

En toen kwam natuurlijk het grote moment, de verrassing voor de kids. We hadden immers gisteren met veel moeite diwali-kaarsjes gekocht. Maar ja, een verschrokken blik van de leraar deed ons twijfelen om ze gelijk uit te delen. We vroegen wat er aan de hand was. Wat blijkt ? De kinderen zijn moslim-kinderen ! En die vieren geen diwali, dat is namelijk een hindoe-feest ! Dus wij weer naar 'huis' met 65 kaarsjes, what to do ?

Onze nieuwe stek

Vandaag zijn we verhuisd naar onze nieuwe stek, The Old Kenilworth (http://theoldkenilworth.com/). Vergane glorie, maar helemaal goed voor ons. Alles wat we nodig hebben is hier en alles werkt en we hebben enorm veel ruimte ! Kijk hier naar onze nieuwe tijdelijke woning :

Erik bij de 'voordeur' van onze kamer
(let op hoe hoog de deur is !)

onze badkamer, waar het water in ieder geval niet de hele ruimte doorloopt als we douchen, perfekt ! warm water hebben we nog niet gehad, maar wie weet morgenochtend, we blijven moed houden :-)

dit is onze extra kamer, waar we bijvoorbeeld kunnen ontbijten of onze lessen kunnen voorbereiden. en kijk eens hoeveel kastruimte we hebbben !
vanuit de grote openslaande ramen kijken we zo de tuin in

de kamer zelf, het is zo hoog dat het niet eens op de foto past

we zijn er helemaal blij mee !

Onze vrije dag !

Vandaag hadden we een 'vrije' dag. Dat wil zoveel zeggen dat we niet naar een school toegaan om les te geven. Vanmorgen zijn we dan ook eerst maar gaan winkelen. Dinsdag is het Diwali, een belangrijke Hindoe-feestdag en natuurlijk wil ik er dan op mijn best uitzien. We kopen een mooie salwar met zelfs schoenen. Als we de winkel uitlopen blijkt het te gieten. Vanmorgen regende het al een klein beetje, maar nu loopt het uit de hand...

Eigenlijk moeten we naar Rosalie, we zouden nog wat lessen voorbereiden, maar het is ons te nat, we bellen dat we later komen. Aan de andere kant komt het ook wel even goed uit, we moeten nog 'wat' (160 stuks) ogen knippen uit de maskers die we met de kinderen willen gaan maken. We doen dit dan maar eerst !

Tegen vieren wordt het wat droger, dus we besluiten op pad te gaan. Redelijk droog komen we bij Rosalie aan, waar we eerst even op bezoek gaan bij onze 'Indiase familie'. We worden hartelijk ontvangen, iedereen ziet er goed uit, behalve Afsana, ze is erg ziek op het moment. We krijgen thee en praten even bij. Regi had nog wat kado's meegegeven en die hebben we uiteraard uitgedeeld. Vooral Shedab was hartstikke blij met zijn nieuwe shirts. Ik schrik weer van het kleine huisje. Mijn herinneringen hadden het huisje groter gemaakt, geen idee waarom.
Daarna naar Rosalie, ze woont er haast boven. We maken een heel plan voor de komende week. Het is de bedoeling dat we zelf les gaan geven op Prayrona 2, behalve dan dinsdag want dan is het Diwali. Zelf hebben we al het een en ander voorbereid, zoals maskers en een memoryspel. Met wat aanvullingen van Rosalie moet het zeker allemaal gaan lukken !


Ondertussen is de regen niet echt minder geworden, het giet nog steeds. Ook de voorspellingen zijn niet goed, maandag en dinsdag beloven niet veel beter te worden helaas. Gelukkig had Rosalie en paraplu over, die mogen we lenen. We lopen richting New Market, we willen de kinderen morgen een Diwali-kaarsje meegeven, maar die moeten we uiteraard nog kopen. In een soort supermarkt vinden we er 45, maar er zijn 60 kinderen. Dan toch maar New Market in. Altijd een heel avontuur, iedereen wil verkopen, levende winkelwagens willen met je meelopen, maar ja, waar haal je anders zo snel de rest van de kaarsjes vandaan ? Het is al laat en we hebben het ook wel een beetje gehad. We wagen de sprong en uiteindelijk valt het best mee. Eerst proberen ze ons kleinere aan te smeren, maar als je voet bij stuk houdt, lukt het best. 20 stuks leek eerst een probleem, maar nadat iemand op pad werd gestuurd (wait just a minute, ja, ja ...) kwam ook dit gewoon goed. Mission accomplished !

We eten bij Blue Sky, een restaurantje in Sudderstreet met de beroemde Cordon Blew Burger op de kaart. Dit stond er twee jaar geleden al en blijkbaar hebben ze het nog steeds niet begrepen. De Engelse taal blijft moeilijk :-) We gaan op tijd terug naar het hotel. Morgen verhuizen we naar onze nieuwe stek, maar we moeten ook al om 9 uur bij Rosalie zijn om de laatste spullen op te halen voor de les. Het wordt dus hectisch, maar waarschijnlijk stallen we onze bagage even bij het hotel waar we nu zitten en als we terugkomen van het lesgeven, pikken we het op en vragen we of Con, de taxichauffeur ons even naar ons nieuwe stekkie brengt. We'll see !

Foto's Prabartak

Prabartak, kijk hoe ze bijna uit het raam hangen als we komen!

Erik als Jack-in-the-box

Jack-in-the-box in Prabartak

Vanochtend nemen we het er maar van. Gisteravond is het eigenlijk nog beste laat geworden, we (Rosalie en 'wij') hebben nog zoveel bij te praten, we zijn dan ook nog lang niet klaar. Sowieso is Rosalie geen stil type ... Maar goed, we zijn nog redelijk 'op' van de reis en het tijdsverschil en hebben dus vanmoren eens lekker uitgeslapen. Half 10 werden we zo'n beetje wakker, tegen 11 uur mochten we onszelf weer tot de levenden rekenen. Het valt nog even niet mee om in het Indiase ritme te komen, ach, als we een paar dagen verder zijn, zal het allemaal wel vanzelf gaan. We ontbijten op het gemak en koersen voor enen richting Suddersteet. Hier hebben we met Rosalie afgesproken, vandaag staat Prabartak op het programma. Het is altijd een feest om daar heen te gaan. Een tehuis met gehandicapten die eigenlijk alles wat je doet al geweldig vinden, alleen al als je daar aankomt is het feest. Iedereen hangt uit de ramen en raakt helemaal door het dolle als ze je zien. (En dat is natuurlijk niet alleen bij ons, iedereen die daar heen gaat, krijgt dezelfde ontvangst.)

Sinds kort hebben ze geiten (voor de melk en voor de gezelligheid) en natuurlijk laten ze die met trots zien, een stuk of 8 in een keurig hok. Het deurtje moet ook open,anders kunnen we ze immers niet goed bekijken. Natuurlijk ontsnappen er gelijk twee, die meteen richting keuken denderen. Gelukkig worden ze snel gevangen, gelijk weer het hele tehuis op stelten, omdat wij die geiten zo nodig willen bekijken ...

De les van vandaag is weer erg leuk. Jack-in-the-box, ze vinden het geweldig. Eerst een verhaal over een soldaat die de meest wilde avonturen beleefd als hij tegen een jack-in-the-box leunt en van schrik uit het raam valt en uiteindelijk in de buik van een vis belandt, gelukkig loopt het allemaal weer goed af :-) We improviseren ter plekke een eigen jack-in-the-box, we keren een tafel op zijn kant, Erik doet ons zelfgemaakte masker op en popt uiteindelijk omhoog. Daarna mogen ze het natuurlijk zelf doen, het is lachen, gieren en brullen, wat een pret ! Uiteindelijk maken ze hun eigen jack-in-the-box met papier en lijm.

Op de terugweg van Prabartak naar het hotel, wordt Rosalie nog uitgenodigd door een vriendin, of we om een kopje thee komen. Natuurlijk ! Het is hier altijd een verrassing waar je weer terecht komt, in ieder geval gebeurt er nooit dat wat je 's morgens in gedachten had .. Rotna is een Indiase vrouw die in Amerika woont, ze is nu voor drie maanden op bezoek bij haar ouders. Ze is de zus van de hoofdchirurg van RCFC, ook de zus van Alok die helpt bij Prabartak en de zus van Champa, waarmee we twee jaar geleden Durga Puja gevierd hebben. We kennen ondertussen bijna de hele familie .. Haar ouders zijn er ook, natuurlijk, want zij wonen daar. Haar moeder is een hele tere vrouw, halverwege de tachtig, veel lichamelijke (ouderdoms)mankementen, maar heeft ondertussen een buitengewone leeftijd voor Calcutta ! Haar vader is 92 jaar en hij ziet er nog sterk en krachtig uit. Hij is advocaat geweest en heeft een prachtig huis. Vol enthousiasme zit hij op tv naar een voetbalwedstrijd te kijken. We krijgen wat sandwiches en wat typische bengaalse zoetigheid. Het smaakt prima, we hadden ondertussen best trek gekregen.

En zo belanden we pas weer na zessen op Sudderstreet. Vanavond om 8 uur afgesproken met Rosalie om te eten bij HongKong, een klein restaurantje vlakbij. Kunnen we ons 'bijpraatproces' voortzetten ..

Calcutta, here we are !

Vanmorgen om 5 over 8 landen we in Calcutta. Twee jaar naar uitgekeken en vreemd genoeg voel ik niks. Ik zie er zelfs tegenop, viezigheid, armoede, warmte, herrie ... misschien als ik straks weer door de straten loop, is het weg, hopelijk, ik herken mezelf even niet meer ...
De douane-procedure verloopt deze keer soepeltjes, terwijl ik wat geld voor de taxi wissel, grijpt Erik de koffers van de band, we regelen een pre-paid taxi en voor we het weten zitten we in zo'n bekende gele al-vier-keer-versleten indiase ambassador. Voordat we gaan rijden maken ze ons nog even duidelijk dat we bij moeten betalen voor ons 'overgewicht'. En dan niet van onszelf :-) maar van onze bagage. Bij het tarief van de prepaid taxi zitten 4 personen en 25 kg bagagevrijdom ... We hebben dan wel meer bagage dan 25 kg, maar we zijn maar met z'n tweeen. Ik begin gelijk te mopperen en te schelden, dreig met uitstappen, totdat ik me ineens realiseer dat ik hier alleen mezelf mee heb. Erik zit me dan wel redelijk verdwaasd aan te kijken, op de rest van de mannen heb ik duidelijk geen indruk gemaakt (wie weet wat ze thuis gewend zijn!). Ineens duikt er iemand met z'n hoofd door het raampje, hij spreekt redelijk engels en legt ons netjes uit dat dat nou eenmaal het systeem is hier. Krijg nou wat ! Ineens hebben ze een systeem in Calcutta ! Ach ja, ik pruttel nog wat na, vraag of de chauffeur ons eerst naar het hotel wil brengen en dan regelen we de rest wel. Ik moet me nog even 'resetten' op “India”... In het hotel vallen we vrijwel direkt in slaap, wat een aankomst !

Als we begin van de middag door Calcutta lopen, komt het allemaal weer boven. De geur, de warmte, de herrie, de vreselijke herrie en ... eigenlijk voelt het best goed. In Sudderstreet is er weinig veranderd. Een aantal rickshaw-wallahs kijken verbaasd op en groeten ons, we worden herkend ! En dat is erg leuk, zo op je eerste wandeltochtje door de stad, waar het toch weer even wennen is.



En als we dan tot slot ook nog met Rosalie 'herenigd' worden, schieten de tranen me toch wel in de ogen. Gelukkig, ineens weet ik weer waarom ik zo graag terugwilde, juist die tegenstellingen van het vieze, warme, smerige tegenover de warmte van de mensen. En dan heb ik nog niet eens de kinderen teruggezien ! Lopend en druk kletsend op weg naar het restaurant, komen we op de hoek van de straat Mehtab tegen. Hij heeft zich niet geschoren, maar ziet er wel goed uit. Hij komt net van school, loopt in zijn uniform en wordt door Rosalie gelijk uitgehoord over zijn toets. Gelukkig was het goed gegaan. In het restaurant ontmoeten we dan ook nog Jannie en Camilla. Jannie (www.helpindiahelpen.nl) is een 'regular', haar vriendin is hier voor het eerst. Het wordt een overgezellige lunch, waarbij meer gebabbeld dan gegeten wordt :-)

Na de lunch besluiten we op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. Het hotel is zozo, voor Calcutta best goed, maar veel te duur ! Jannie en Camilla bieden ons hun kamer aan, zij gaan voor een paar dagen weg, maar er zijn wel kakkerlakken. Op zich geen punt, zolang ze maar op de grond blijven. Maar gezien ons treinavontuur van twee jaar geleden, weten we dat ze lak hebben aan de wetten van de zwaartekracht en het risico dat we ze in bed aantreffen vinden we te groot. Van Regi hadden we nog een andere tip meegekregen en zo nemen we een kijkje in het Old Kenilworth (http://theoldkenilworth.com/). Een statig oud pand, vroeger een prachtig hotel geweest, nu een budgethotel. Het nieuwe moderne Kenilworth staat een paar blokken verderop. We krijgen een kamer te zien, wel 10x zo groot dan de krappe bedoening van nu, een zitje (nu hebben we niet eens een stoel, laat staan een tafel) en een douche waarvan het water niet de gehele doucheruimte doorstroomt (als we nu douchen, is alles zeiknat, op de wc zitten we met onze neus in het douchegordijn en warm water is ook ver te zoeken). We zijn overtuigd, het is allemaal wel vergane glorie, maar de dingen die we belangrijk vinden, zijn er en dat alles voor de helft van de prijs van waar we nu zitten. We regelen ook nog een korting (we gaan het nog eens leren) en lopen voldaan terug. Vanaf maandag nemen we hier onze intrek!

Calcutta, here we come !

Vanmorgen vertrekken we al op tijd naar Dusseldorf. Twee uurtjes rijden, twee uurtjes van tevoren aanwezig, uurtje 'speling'. Dat moet toch genoeg zijn, we hoeven immers niet in de spits te rijden. Tot bij Eindhoven, beroemd of berucht, hoe dan ook, een ongeluk met een vrachtwagen, waardoor er vijf banen op één baan verder moeten. Dit alles vernemen we via de radio, want we staan stil, hartstikke stil. De motor hebben we inmiddels ook maar uitgezet, want in de file zit al enige tijd geen enkele beweging meer. We hadden nog kunnen afslaan, weliswaar de verkeerde kant op, maar je kan dan altijd wel binnendoor je weg zoeken. Maar ja, we staan volledig ingebouwd tussen vrachtwagens op de middelste rijbaan. Na zo'n kwartier stilgestaan te hebben, gaan de zenuwen opspelen, want ja, hoe lang gaat dit nog duren ? Op deze manier gaat het uurtje 'speling' snel verloren. Verveeld kijken we opzij en achterom en wat schertst onze verbazing, achter de vrachtwagen die rechts van ons staat, zit een paar meter ruimte tot de volgende vrachtwagen! Heel brutaal stappen we uit de auto en vragen we de chauffeur naast ons of hij niet eventjes een eindje achteruit wil rijden, zodat we er toch nog af kunnen. Gelukkig werkt hij mee, vrachtwagen achteruit op de snelweg, wij kunnen net door het ontstane gaatje en rijden binnendoor een eind verder de snelweg weer op. Pffff .... Gelukkig hebben we verder geen vertraging meer en rijden we zo de (gereserveerde) parkeergarage van de luchthaven op Dusseldorf in.

Een kleine twee uurtjes later zitten we in het toestel van de Emirates en zijn we eindelijk echt op weg. Deze luchtvaartmaatschappij uit Dubai staat in schril contrast met onze eindbestemming. Dikke shoppingmagazines met de meest exclusieve dingen. Met je gespaarde airmiles kan je hier zelfs een speedboot of een oldtimer mercedes kopen ! Een jetski is ook geen probleem. Op het schermpje voor ons kunnen we meekijken met de piloot. Een camera voor op het toestel en eentje onder het toestel geeft weer eens een ander beeld van het opstijgen en landen.

In Dubai moeten we overstappen. Als we hier landen, hebben we blijkbaar nog een stad getroffen 'who never sleeps'. Het is hier 12 uur in de nacht en de wegen staan boordevol verkeer. Overal licht, de hele stad, niet te geloven ! Moet je je op Schiphol midden in de nacht vermaken met een goed boek (waar natuurlijk helemaal niets mis mee is), hier zijn alle winkels gewoon open. En het is veel goud wat er blinkt !

Veel tijd (en zin) om te shoppen hebben we niet, onze vlucht naar Calcutta staat al te wachten. Met al deze pracht en praal hier, kunnen we ons even nog niks voorstellen van hoe het straks daar zal zijn ...

We mogen er weer in !

Het visum is weer geregeld, we mogen er weer in !
Over een goede twee weken gaan we naar Calcutta, 'even' kijken hoe het met iedereen daar is.
Binnenkort dus nieuwe verhalen op ons weblog !

Tot dan

Erik & Willeke