Vanmorgen waren we uitgenodigd door Arundhati (ja, ja, de julia van ons vorige verhaal) en haar vriendin Esha. Vanaf de metro zou het ongeveer 500 meter lopen zijn. We waren op ons mooist (tenminste ik dan, Rosalie voor haar doen ook en Erik was 'normaal') en dat kleine eindje konden we best lopen. Het was snikheet vandaag, de regen (en dus de koelte) was weer over en de zon schijnt volop. De 500 meter moet een vergissing zijn geweest, achteraf hebben we toch zeker 2 kilometer lopen te ploeteren in de hitte. Helemaal bezweet kwamen we aan bij het huis van Esha.
Esha behoort toch wel tot de rijkeren van Kolkata. Haar huis is prachtig, met een mooi terras met planten. Haar man heeft diverse zaken in New Delhi en is dan ook veel van huis. Nu ook. Haar kinderen zijn volwassen en ze is oma van 2 kleinzoons. Deze wonen niet in de buurt, haar kinderen wonen in Mumbai en in New Delhi. Twee maal per jaar komen ze naar huis toe. Kortom, ze is vrij eenzaam, als haar man niet thuis is, durft ze eigenlijk de deur niet uit. Er staat wel een auto voor de deur, maar rijden kan ze niet en de chauffeur is met haar man mee naar New Delhi.
Arundhati is een mooie vrouw. Met haar verhaal in ons achterhoofd, kunnen we ons helemaal voorstellen dat ze bij 'ons' zou wonen. Ze is wereldwijs, erg intelligent en nieuwsgierig. Ze spreekt vrijwel alle west-europese talen (behalve nederlands, ze kan 'slechts' een paar woordjes) en weet veel van onze politiek en economie. Zo wist ze bijvoorbeeld alles van de moord op Pim Fortuin en Theo van Gogh.
Er wordt veel gekwebbeld, ze vinden het een verademing van een man (Erik) gezellig mee lacht en mee praat. Dat zijn ze van hun eigen mannen niet gewend. Ze zijn vrij opstandig (nu durven ze waarschijnlijk, nu hun mannen er niet bij zijn), zo slaken ze kreten dat ze bijvoorbeeld niet als 'doormat' gebruikt willen worden en zijn ze erg nieuwsgierig naar de positie van de vrouw in Nederland. Als we hier over vertellen, staat het ongeloof in hun ogen.
Na de thee gaan we naar Artasani. Een prachtige 'winkel' met dingen die door de mensen uit de omgeving van Kolkata zijn gemaakt. Alles goed betaalbaar en erg mooi. We kopen alvast wat souvenirs en vragen gelijk een kaartje. We gaan hier zeker nog een keertje terug als we wat meer tijd hebben. Er hangen ook prachtige sari's. Sommige kosten wel 40.000 roepies, ze zijn dan ook van zilverdraad gemaakt en men zegt dat als je ze verbrand, je puur zilver overhoudt. Vroeger werden ze blijkbaar van goud gemaakt. Het klinkt allemaal nogal ongeloofwaardig, maar het zal wel, het is niet voor niks zo duur !
Hierna zijn we verder gegaan naar 'the club'. Hier wemelt het van de clubs voor de rijkere mens, je mag uiteraard alleen als 'member' naar binnen. Deze club is aan een prachtig meer met zelfs palmbomen en een grote tuin. Eerst eten we wat in het ongezellige en kille restaurant. Daarna relaxen we wat in de tuin. Eigenlijk is de tegenstelling te groot. We hadden vandaag liever Diwali met de kinderen gevierd, maar goed, het is ook wel eens interessant om deze kant van de samenleving te zien. Zo heeft Esha geen idee wat zich buiten de clubs om omgaat in haar stad. Eigenlijk wil ze wel 'iets' voor haar land doen. Rosalie nodigt haar uit haar morgen te helpen bij RCFC en probeert af te spreken voor het metrostation aldaar. Haar eerste reactie is of ze niet kunnen afspreken bij de club (die daar blijkbaar om de hoek is). Een uur verder is ze haar bijdrage aan haar land eigenlijk al moe, ze zegt af voor morgen. Rosalie kijkt hier niet van op, ze heeft dit al zo vaak meegemaakt. Ik krijg het idee dat Esha zelfs geen enkel benul heeft van de sloppenwijken in haar stad. Als we door haar redelijk nette en rijke wijk rijden, kan ze alleen maar mopperen over het feit dat er vandaag niet gevogen wordt op straat. En echt, in vergelijking met de rest van de stad, is het hier paradijselijk !
v.l.n.r. Esha, ik, Rosalie en Arundhati
Arundhati staat meer met haar beide benen in de wereld en ziet de overbevolking als oorzaak van alle problemen. Ze zit zelf ook in het 'social work' en heeft iets meer benul van wat er omgaat in de stad. Haar vader (nu 85 jaar) heeft het ouderlijk huis (in een dorp buiten de stad) beschikbaar gesteld aan een plaatselijke school. Van zijn pensioen houdt hij de school in stand. Het zou mooi zijn als deze school ook kon blijven voortbestaan na het overlijden van haar vader en Rosalie heeft dan ook een sponsor gevonden die dit project over wil nemen als het zover is.
Aan het eind van de middag nemen we afscheid en gaan we terug naar onze eigen stek. Maar het werk is nog niet gedaan. We hebben nog veel spullen nodig voor onze lessen en lopen via het appartement van Rosalie terug naar Sudderstreet, waar de opslag is van Empower the Children. Hier prutsen we ook nog wat aan de sokken, waarvan een handpop gemaakt moet gaan worden. Met een hoop materiaal lopen we, na ons diner in Blue Skye, terug naar het hotel. We hebben het hier dan wel helemaal goed, we hebben nu zelfs warm water, maar logistiek gezien (zoals Erik het dan zo leuk kan zeggen) is het wat minder. Het is toch zeker 25 minuten lopen vanaf Sudderstreet en in dit klimaat doe je dat geen 4x op een dag :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten