De bergen en Mystras !

Het weer is een beetje in de war. Twee dagen terug waaide ‘s morgens de (zelfgehakte) stukjes walnoot zo uit je yoghurt het zwembad in, gelukkig hield de honing de boel nog een beetje bij elkaar. Diezelfde middag nog werd het zo heet, 36 graden toen we even wat boodschapjes gingen halen. Toen we gisterochtend wakker werden, was het zelfs grijs buiten ! Helemaal bewolkt ! Er viel wat regen uit (vier spetters om precies te zijn, maar toch). De hele dag bleef het bewolkt en beetje benauwd. En ook vandaag, vanmorgen compleet blauwe lucht, uurtje later dicht bewolkt, regen (nu wel 50 spetters !) en nu is het blauw met hier een daar een wolkje. Op het moment is het heerlijk dus, windje erbij, precies goed.

Het is onze laatste dag in de villa van Orato, beetje weemoedig zijn we, want het leven is hier wel erg perfekt. We zijn nu op de helft van onze vakantie, maar het eerste stuk was al zo heerlijk, dat het eigenlijk niet mooier kan worden. Toch zitten we vol goede moed. Een paar dagen terug maakten we kennis met onze buurtjes Thea en Rene, echte ‘Griekofielen’. Zij zijn op Kythera geweest en zijn er werkelijk lyrisch over. Hun beider ogen straalden toen we vertelden dat we over een paar dagen naar het eiland Kythera gaan. Vanmorgen nog even de laatste tips met ze doorgesproken en als we ze mogen geloven (en dat willen we maar al te graag), gaan we de een fantastische week tegemoet. We zijn superbenieuwd, we horen en lezen alleen maar goede dingen over Kythera !!

We zullen jullie nog even bijpraten over onze belevenissen. Eén van de dingen die op ons verlanglijstje stonden was het bezoeken van Mystras, een oude byzantijnse stad in het Taigetosgebergte. Inmiddels uiteraard verlaten en verworden tot ruines, maar er zijn een aantal gebouwen (voornamelijk kerken) gerestaureerd en het is in 1989 tot World Heritage Site gebombardeerd. De stad is in 1249 gesticht ter vervanging van de oude stad Sparta (ja, ja, van de Spartaanse opvoeding!), op het hoogtepunt woonden er maar liefst 20.000 mensen, het was de hoofdstad van de Peloponnesos (al heette het toen anders), in 1834 is de nieuwe stad Sparta gesticht en zijn de mensen hiernaar toe verhuisd, de laatste inwoners vertrokken in 1953. Al is dit laatste niet helemaal waar, in het Pantanassa klooster wonen nog steeds enkele nonnen.

Maar goed, om er te komen is het ruim 1,5 uur rijden. Het is vandaag ‘toch bewolkt’ dus een prima dag om er op uit te trekken. Als we bij Kalamata zijn, zie ik op de kaart een weggetje binnendoor, volgens mij korter en met minder haarspeldbochten dan de hoofdweg. Vol enthousiasme slaan we af. We zien wel een paar fikse bergen opdoemen, volgens mij moeten we daarachter ergens zijn. Het eerste stuk is leuk, door kleine dorpjes, we gaan goed, maar dan staan we op een kruising, die niet op mijn kaart staat, de dorpjes die hier aangegeven worden ook niet en het is niet duidelijk wat de doorgaande route is. We nemen een gok en gaan linksaf.

Lijkt leuk, maar je hebt er niets aan als je de dorpjes niet op de kaart terug kunt vinden …

Al snel verandert de asfaltweg in een onverharde weg, die overigens prima te berijden is. Als we onze tomtom even aanzetten om te kijken of die soelaas kan bieden, roept die maar één ding ‘keer om ! keer om !’. We zetten de tomtom snel uit, wat weet die er nu van ? We rijden stug door en klimmen hoger en hoger. Dit is duidelijk niet het weggetje met minder haarspeldbochten en zeker niet korter. De weg wordt al slechter en slechter en we gaan hoger en hoger. De omgeving is weinig inspirerend, hier hebben volop bosbranden gewoed, het doet allemaal een beetje onheilspellend aan. Af en toe moeten we stoppen om te kijken of we door de steen, kuil of put in de weg wel veilig door kunnen rijden.

Een harde klap … we rijden ondanks onze voorzichtigheid toch op een fikse steen, met grote ogen springt Erik uit de auto en duikt eronder… ik zie ons in visioenen al in een Discovery-documentaire. Gestrand boven op een berg, geen dorp of huis in de buurt, wie van ons twee gaat er lopen? En waarheen? Terug of verder? We hebben ook nog een telefoon, maar wie gaan we bellen en hoe gaan we uitleggen waar we zijn, we weten het zelf niet eens ! Ons noodrantsoen (bestaande uit twee mentosjes) hebben we daarnet al opgegeten. Verder hebben we niets bij ons, ja een klein flesje water. Straks breekt er weer een bosbrand uit, hoe ontvluchten we die ? De tomtom had zo gelijk ‘keer om! keer om!’ Als Erik weer vanonder de auto vandaan komt staat zijn gezicht weer op ‘neutraal’, niets aan de hand, er drupt niets onderuit de auto. We rijden verder en komen na lange tijd weer op een asfaltweg, wat een opluchting. Om eerlijk te zijn was ik de enige die dit allemaal té spannend vindt, Erik vindt het alleen maar leuk …

Met een ‘vertraging’ van zo’n twee uur komen we begin van de middag bij Mystras aan. De stad is gebouwd op een helling, het is dan ook een heel geklim en geklauter. Gelukkig is er een beneden en boven ingang. We zijn beneden begonnen en tot de helft geklommen. Daarna met de auto buitenlangs naar de boveningang, waar je met hetzelfde kaartje naar binnen kan. Het kasteel helemaal bovenop de top hebben we overgeslagen, het was erg warm en het uitzicht is hetzelfde als halverwege, alleen dan van wat hogeraf (logica volgens een van de gidsen ter plaatse).

Hier zijn de hoogteverschillen goed zichtbaar, we staan beneden en helemaal bovenop zie je het kasteel

De kerken in de stad zijn stuk voor stuk prachtig, binnenin nog volop mooie fresco’s, sommige zo kleurrijk en scherp dat ze gisteren gemaakt lijken te zijn. Allemaal met natuurlijke verfstoffen gemaakt in de middeleeuwen, niet bijgekleurd of gerestaureerd, het is eigenlijk ongelofelijk dat sommige nog zo mooi zijn. Helaas zijn er ook veel vernield, soms is het hoofd ‘erafgepeuterd’ of de ogen. Dit is gedaan door de Turken,die de stad in 1460 bezetten.

Bij het Pantanassa klooster worden we opgewacht door een wel heel enthousiaste gids. Ze vertelt volop over de prachtige fresco’s en over de 14e eeuwse kerk die bij het klooster hoort. Het was ons al opgevallen, dat sommige kerken hier (in Mystras) dicht zijn, dat komt dus door de huidige crisis. Voorheen waren er een groot aantal gidsen aanwezig, die in de kerken post hielden en eventuele vragen van bezoekers konden beantwoorden. Nu is het aantal gidsen dus beperkt om geld te besparen. Eigenlijk is dit, tot nu toe, het eerste wat we echt merken van de crisis hier.

Erik in ‘kloosterdracht’

Als we de kerk verlaten raadt ze ons aan even bij de nonnen naar binnen te gaan, ze verkopen handwerk om zo hun in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Ze vertelt trouwens ook dat de nonnen hun boodschappen nog steeds aan laten voeren per ezel, het is hier zo steil dat er geen andere manier is. Maar goed, dus wij naar binnen bij de nonnen. En inderdaad, allemaal kantwerk en borduursels, maar wat echt mijn oog trekt is de vitrinekast vol met iconen en kleine houten lieve dingetjes (zal ook wel een naam hebben, maar weet ik niet). Het haak- en kantwerk wordt tentoongespreid en we zoeken wat moois uit voor oma. Als we vragen wat het kost, tovert ze een achterkant van een kladblok tevoorschijn (je weet wel, dat dikke kartonachtige papier), waarop opeenvolgend 10, 20, 30, etc. euro geschreven staat. Ze wijst het juiste bedrag aan (wow, dat is duur!).

Daarna op naar de vitrinekast, we zoeken het een en ander uit en met hetzelfde karton laat ze zien wat het kost. Ze lacht ons vriendelijk toe vanachter haar zwarte nonnengewaad. Als we uiteindelijk vier, noem het maar mini-iconen, uitzoeken, blijkt dat we toch wel erg veel geld neergeteld hebben voor het kantwerk, want we krijgen er twee gratis.

Onderdeel van de oorspronkelijke vloer van het Peribleptos
Klooster wat betekent ‘de overal zichtbare’

Je ziet hier trouwens nauwelijks toeristen. In de reisgids stond vermeld dat het een attractie was waar bussen vol toeristen op afkomen, maar geen bus gezien. Uiteindelijk hebben we er toch wel een paar uurtjes rondgelopen, misschien zijn we 10 toeristen tegengekomen, zeker niet meer.

Doen deze fraaie mozaïeken op de vloer je ook niet denken aan die twee oude muppets,
Statler en Waldorf, in hun balkonnetje ?

Als we aan het begin van de avond weer ‘naar huis’ rijden, rijden we via de ‘normale’ weg langs Kalamata, die trouwens schitterend is. Een groot deel rijdt je door een kloof met de meest prachtige kleuren, vergezichten en bloemen, die meestal heel erg lekker ruiken, tunneltjes uitgehakt uit de bergen, het is hier prachtig.

Omdat het al laat is als we terug zijn, besluiten we in Stoupa gelijk maar te gaan eten. We struikelen hongerig een klein Italiaans restaurantje binnen, even een keertje iets anders dan de Griekse keuken. Alhoewel het gerund wordt door Grieken, heerst er een Italiaans temperamentvol sfeertje. Op een of andere manier is de pizzabakker het niet eens met de eigenaresse van de zaak (of andersom). Ruzie volgt en even dreigt de pizzabakker zijn schort af te doen en weg te gaan. Uiteindelijk loopt hij het strand op (is voor de deur) om af te koelen en komt hij toch weer terug. Bijna moest de pizzabladzijde uit het menu gescheurd worden, maar gelukkig, toch niet nodig. We hebben hier trouwens heerlijke pasta gegeten, jonge eigenaren die het geheel met wat humor brengen, een leuk tentje.

Door ons bergavontuur zijn we onbedoeld een hele dag weggeweest, het zwembad schreeuwde om aandacht, dus trokken wij om half 11 ’s avonds nog een paar baantjes … lekker …