Ik loop naar binnen en kom in een klein kantoortje, waar een oudere dame luidkeels zit te telefoneren. In de hoek zit een jongeman achter een computer en een jonge dame (die net voor me het gebouw binnenloopt) staat te wachten voor het buro van de oudere dame. De ruimte staat verder vol met ordners en kasten vol glazen attributen voor scheikundelessen. Ze kijken me verbaasd aan, terwijl de oudere dame vol verve blijft telefoneren.
Ik vraag de jongere dame of zij weet wanneer het museum open is of dat ze misschien weet bij welk huisje we aan moeten bellen voor de mevrouw met de sleutel. Ze kijkt me vragend aan ‘hangt er dan geen bordje met openingstijden op de deur?’, ‘jazeker ! maar daar staat op ‘daily 8.30 – 15.00’, dus ja… Ze kijkt naar de jongeman achter de computer, die het ook niet lijkt te (willen) weten. Ze zegt me even te wachten totdat de oudere dame klaar is met telefoneren. De jongere dame komt uit Delphi en is hier voor 4 jaar aangenomen als muzieklerares. Het schooljaar is afgelopen en alle leraren komen de cijfers inleveren. Haar vier jaar zitten er overigens op en ze gaat verder naar een van de eilanden op de cycladen, ze weet nog niet op welk eiland ze gestationeerd zal worden. Ze vindt het niet erg hier weg te gaan, ze zou hier niet willen blijven.
Al s de oudere dame klaar is getelefoneerd, komt er gelijk een rust over het kantoortje. Maar dat is maar voor kort, er ontstaat een hevige discussie in het Grieks over het museum. Uiteindelijk is het gezamenlijke antwoord ‘we weten het niet’. Tja, hoe leg je buitenlanders uit dat een museum op zo’n klein eiland met in deze tijd van het jaar zo weinig toeristen, heus niet elke dag opengaat, al staat dat wel op de deur. Ze raden ons aan naar Chora (de ‘hoofdstad’) te gaan en om daar te gaan klagen dat het museum al twee dagen achtereen gesloten is. Ik knik gedwee en loop weg. We zullen het morgen nog eens proberen.
We rijden naar de grot van Agia Sophia (in het zuiden, er zijn er drie met dezelfde naam). De weg erheen is prachtig, maar achter ons zien we hele donkere wolken opdoemen. Als we in de grot zijn, begint het te druppelen, het regent ! In de grot is een klein kerkje met veel mooie en ook mindermooie iconen. We kunnen hier fijn schuilen, al is dat met een auto niet echt nodig natuurlijk.
Het begint steeds harder te regenen, het is echt een flinke stortbui. Kleine riviertjes ontstaan langs de wegen, maar ja, wat wil je in deze rotsachtige omgeving ? We besluiten richting het noorden te rijden, daar zien we het lichter worden. Maar het lijkt wel alsof de wolk ons achtervolgt, overal waar we komen, gaat het even later ook regenen. Toen krijgen we het voor elkaar om in het zonnetje nog wat bezienswaardigheden te bekijken.
Daarna rijden we (onder de grote grijze wolk) naar de kust, waar het zonnetje volop schijnt en het bijna 10 graden warmer is ! Wat een temperatuursverschillen op zo’n klein eiland. We strijken neer op een prachtig strandje onder een fikse rotspartij die in de late namiddag allerlei mooie kleuren aannam. Het is hier heerlijk, het zeewater is verkoelend en het is erg rustig.
’s Avonds eten we bij Pierros in Livadi. Ons aangeraden door Anita. Bij binnenkomst mogen we gelijk mee de keuken in. Dat is toch wel erg leuk om te doen, sommige namen van gerechten zeggen ons niet veel en het opnoemen van dingen gaat vaak zo snel, dat je het eerste alweer vergeten bent als men het tweede noemt. Kijken is beter en we kiezen allemaal gerechten die we niet kennen. En het is heerlijk, Pierros is een goede gastheer en zorgt ervoor dat we niets tekort komen. Als we iets niet lekker vinden, mogen we het ‘ruilen’ voor iets anders. Dit was niet nodig, we hebben hier echt heerlijk gegeten! (Bedankt Anita !)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten