Wandelen, zwemmen en eten bij Maria

Als we deze ochtend wakker worden, kijken we elkaar aan. Waar is de wind ? Waar is het gepiep en gekraak van onze molen ? DE WIND IS WEG !! JAAA !!! We rennen naar buiten, waar het al heerlijk is, vanochtend kunnen we lekker buiten ontbijten in het zonnetje.

We blijven deze ochtend lekker lang bij ons molentje hangen, je merkt het, als het mooi weer is, wordt alles gelijk liefelijker, zo ook ons soms zo onhandige molentje. Uiteindelijk gaan we toch de pad op, het eiland lonkt.

We rijden naar Aroniadika, waar we de auto onder een schaduwrijke boom parkeren. We hebben hier op Kythera een wandelboekje gekocht (van de Nederlander Frank ;-)) en gaan de eerste wandeling uitproberen. Een eenvoudige wandeling, even kijken hoe het boekje in elkaar steekt voordat we ons aan iets ingewikkelds wagen.

kafeneion in Aroniadika

De aanwijzingen zijn prima en erg duidelijk, al snel zijn we bij een klein kerkje aangekomen, waar duidelijk al geruime tijd niemand geweest is. De deur is open ! Dat is een verrassing, tot op heden in Kythera alleen maar gesloten kerken gezien. En nog twee (erg vage) fresco’s ook. Jammer dat er een beetje te kwistig met de witkwast is omgegaan en de Maria-fresco lijkt wel eens overgeschilderd, maar toch, het blijft een leuke verrassing.

De omgeving hier is prachtig, glooiend landschap met kleine dorpjes. Als we een ander pad in lopen, blijkt dit een spinneneldorado ! Erik gaat voorop en misbruikt eerst het wandelboekje als webbenverwijderaar, later pakt hij een grote tak. Het is hard nodig. De grootste joekels komen we tegen en die webben lijken wel touw, zo dik !









In Pitsinades is het stil, het is een mooi dorpje, met een aantal lieve kerkjes en een mooi dorpspleintje. Even verderop grazen er geiten die even later (onbedoeld) worden opgejaagd door een auto. De geitenhoeder komt al snel aanlopen met zijn honden en even later is de boel weer onder controle en proberen de geiten het hoogst hangende blaadje uit de boom te eten.

Achter Pitsinades wandelen we naar het Ossios Theodorus Klooster, zo te zien een klooster nog in gebruik. Het is er wel erg stil en we zien niemand. Nu was ik er ook niet echt op gekleed (topje dus blote schouders), dus het is wel beter zo, anders had het wel een erg ongemakkelijke situatie geworden.

Terug in Aroniadika eten we wat bij het lokale kafeneion. Het is hier werkelijk heerlijk wandelen, het is vandaag prachtig weer, zonnetje, windje, prachtige omgeving hier, wat wil je nog meer ?

’s Middags rijden we naar het Melidoni strand. Dat ligt in het zuiden van Kythera, aan het eind van een lange (soms onverharde) weg door de bergen. (Het voordeel van Griekenland is dat de Grieken niet houden van wandelen, dus de mooie plekjes zijn vaak ook met de auto te bereiken :-). Zo ook dus dit strandje.) Volgens de boeken moet het een druk strandje zijn met parasols en ligbedden. Nou, niets van dat alles vandaag. Er liggen wel wat mensen, maar die zijn op één hand te tellen. De ligbedden zijn nog niet gearriveerd en de parasols liggen nog ver achter het strand te wachten om opgezet te worden.

de parasols liggen nog achter op het strand

Als we trouwens op weg naar het strand langs een klooster rijden, staat daar een jongeman te gebaren dat we moeten stoppen. Dus doen we dat ! Hij begint gelijk een heel verhaal op z’n Grieks (onderbreken is lastig, ze gaan maar door die Grieken) en als we onbegrijpend blijven kijken, vraagt hij op z’n beste Engels of de weg naar het strandje goed begaanbaar is. Tja, dat weten wij dus ook niet, het is voor ons ook de keer. “I follow you!” roept hij ons vol goede moed toe en hij springt in zijn blauwe citroen. Al snel zijn we hem ‘kwijt’ achter ons, als we even later naar boven kijken, staat hij buiten zijn auto naar beneden te kijken. Het is echt geen (heel) slechte weg, maar blijkbaar durft hij toch niet goed. Het verrast ons dan ook als hij een kwartiertje later na 10 seconden al achter ons opduikt bij het strandje, blijkbaar toch gevolgd (en nog snel ook !). Hij begint een heel praatje, hij vond het doodeng en durfde eigenlijk niet, maar ja, het is dus toch gelukt. Hij vraagt hoe lang we op het strand blijven, nou ja, dat weten we nog niet precies eigenlijk. Ongerust vraagt hij dan of we toch wel weggaan voor zonsondergang, nou ja, zeker wel ! Als wij een paar minuten later in het water liggen, haalt hij zijn stoeltje en parasol uit de auto, plugt de ipod in zijn oren en komt ook het strand op. Op een gegeven moment krijgt hij vertrouwen (als we ons in gaan smeren met zonnebrandolie) en duikt hij ook het heerlijke water in, hij doet een rondje rond de baai, maar verliest ons niet uit het oog. Als wij naar een geruime tijd onze spullen opruimen, is hij sneller bij zijn auto dan wij. Toch rijdt hij niet gelijk achterop, we kijken nog naar hem als we wegrijden, maar krijgen geen contact. Onderweg maken we nog een paar foto’s en dan doemt hij opeens achterons op en niet vanaf een afstand, nee zowat op de achterbumper. Echt bescheten is hij dus niet, hij trapt aardig door. Als we uiteindelijk dus samen boven komen, steekt hij opgelucht zijn duim omhoog buiten het raam.

het zeewater is heerlijk verkoelend, wat is dit genieten zeg !

’s Avonds rijden we (op aanraden van Andreas) naar het gehucht Loghothetianika om te gaan eten bij ‘Maria’, volgens hem het beste restaurant van Kythera, beetje excentriek ook, maar daar houden we van, dus gaan we dat maar eens proberen.

Als je aan komt rijden, weet je op een of andere manier gelijk dat je goed zit. We lopen naar binnen en zien daar iets wat we hier niet verwacht hadden. Inderdaad excentriek, moeilijk te beschrijven, het bestaat al lang en als we het goed gezien hebben zit ‘de’ Maria voor in de zaak, ze kijkt naar het etend publiek. Ze is een soort levend monument, erg oud (zo lijkt het), maar toch nog fief hoor, we zien ze regelmatig lachen (zou je niet zeggen als je de foto ziet) en volgens mij is ze nog gewoon de baas hier. Haar kinderen en kleinkinderen runnen de zaak. Ook hier geen menukaart, maar gewoon eten wat de pot schaft (er is trouwens wel genoeg keus hoor). En lekker ! Ik had heerlijk draadjesvlees, zalig ! En veel (veel te veel), beetje té grote porties, maar goed. Het restaurant zelf wordt ook een beetje als opslag gebruikt. De doos met (papieren) tafelkleedjes staat achter Erik in de zaak, lekker ‘voor de pak’ en zo ook de drankvoorraad. Als je iets van de grill wilt, zie je dat even later naar buiten gedragen worden. Blijkbaar staat de grill om het hoekje. De man die dit gaat doen ziet er trouwens uit alsof hij de hele dag in de garage heeft staan werken (is misschien ook zo natuurlijk), maar Erik had een grilletje en hij zat werkelijk te watertanden ! Uiteindelijk ook hier een toetje als extraatje. Eerst een schaaltje watermeloen, toen nog een schaaltje kersen, toen een schaaltje yoghurt met druivenjam en nog een schaaltjes met kleine koekjes … ahum … toen zat zelfs Erik vol en dat gebeurt niet snel ! De (schoon)zoon van Maria komt daarna aan tafel de rekening uitschrijven, we hielden ons hart vast, dit was té goed, té lekker en té veel. Maar nee hoor, 21 euro … en dat inclusief een (ruime) halve liter wijn. Als we weggaan, krijg ik na een vriendelijk ‘kalispera’ ook een glimlach van de oude Maria. Deze avond was weer een superervaring, weer zo’n aangename verrassing van Kythera !!

heeft Maria soms ook familie in Australie ?

uit de doos op de amstelkratjes komen de tafelkleedjes