De laatste dag alweer …

Wat is de tijd toch omgevlogen! Alsof ik gisteren aankwam, maar helaas, we zijn drie weken verder en morgenochtend vroeg vlieg ik weer naar huis. Natuurlijk heb ik zin om naar huis te gaan, maar ik voel me stiekem ook hier een beetje thuis …

Vanochtend start ik met het inpakken van mijn spullen. Ik heb veel gekocht, veel weggegeven en het is altijd spannend of alles in de tassen past en of ‘ik’ niet te zwaar ben. Het valt mee, ik kan nog drie kilo hebben, maar ik moet nog wel wat persoonlijke spulletjes inpakken, zoals mijn toiletartikelen. Dus het kan allemaal net.

Daarna (het is inmiddels eind van de ochtend) rij ik naar Sudderstreet (nou ja, ik laat me rijden) en lunch ik voor de laatste keer met Bob. We wisselen nog wat foto’s uit en kletsen nog even na. Hij blijft nog tot eind januari in Calcutta.

Vervolgens nog een keertje naar Sasha, de winkel waar ik de ‘beroemde’ spaarpotten vandaan heb. Ik vraag ze of ze nog meer ‘taxi-spaarpotten’ hebben, die lopen altijd goed. Eerst vraagt de vrouw ‘hoeveel?’. Ik kijk verbaasd en zeg snel ‘5’! Dat geeft de burger moed, de spaarpotten waren de afgelopen weken nauwelijks verkrijgbaar en nu kan ik er 5 krijgen ? Maar nee, mijn optimisme was te groot, ze komt er met één aanlopen en zegt me dat dit alles is. Maar andere soorten dan ? Ze kijkt me vermoeid aan, hier heeft ze duidelijk geen zin in. Ik moet maar wachten totdat een andere medewerker klaar is met de lunch. Na een kwartier komt het verlossende woord, geen andere spaarpotten. Maar hun lichaamstaal verraadt dat ze geen zin hebben om in het magazijn te gaan zoeken. (Als ik stiekem in het magazijn kijk, snap ik ook wel waarom, staat vol met half uitgepakte opgestapelde dozen … ze weten vast niet waar ze zoeken moeten, alhoewel ik GRAAG zou helpen!)

Daarna heb ik nog een afspraak met Ashit. Hij komt me nog wat laatste receipts brengen, zodat ik helemaal compleet ben. Hij kletst honderduit. Over zijn grote droom, dat is dat ze als Prayrona scholen officiële diploma’s mogen uitgeven. Nu mogen alleen overheidsscholen dat doen, maar Ashit heeft een aanvraag gedaan om het ook te mogen doen. Dat zou natuurlijk helemaal fantastisch zijn! Hij verwacht medio 2012 antwoord op zijn aanvraag.

Daarna vertrouwt hij me toe dat hij dit jaar gaat trouwen. Ik schrik ervan, Ashit trouwen? Niet dat dat niet mag, maar hij heeft al geen tijd om te eten, laat staan om een vrouw te entertainen. Reena en ‘uncle’ hebben inmiddels een vrouw voor hem uitgezocht. Zij komt uit Assam, spreekt Hindi, Bengaals en Engels en is lerares. Hij heeft haar foto gezien. Als ik hem vraag of hij blij is te gaan trouwen, knikt hij zachtjes ‘nee’. Hij wil best trouwen, maar niet nu. Niet nu hij druk is met de bouw van de nieuwe Prayrona school, niet nu er diverse belangrijke aanvragen lopen, niet nu er nieuw computeronderwijs gestart wordt, niet nu er …. Volgend jaar, dan wil hij wel, niet nu. Hij heeft hierover gepraat met Reena en ‘uncle’, maar zij luisteren niet. Hij kijkt somber naar beneden. Kon ik hem hier maar mee helpen, maar ik weet het ook niet. Ik probeer hem een beetje op te beuren door te zeggen dat we dan in ieder geval een nieuwe lerares rijker zijn! Hij lacht flauwtjes. De arme stakker, ik heb met hem te doen, want zoals hij zelf zegt ‘I don’t compromise’, hij wil alles wat hij doet, voor 200% goed doen en daar heeft hij het nu al zo druk mee, laat staan als hij ook nog moet gaan trouwen. Fingers crossed dat Reena en ‘uncle’ een ‘wereldwijf’ voor hem hebben uitgezocht, want dat verdiend hij !

Met een rotgevoel loop ik daarna naar het metrostation. Sommige tradities en gebruiken kan en wil je gewoon niet snappen … wat maakt dat jaar nou uit ?

Terug bij het hotel loop ik toch weer met drie tassen in mijn hand. Onderweg nog wat ‘koopwaar’ op de kop getikt, ik had toch drie kilo over ? Ik doe de spullen in mijn tassen en weeg alles nog een keer, te zwaar dus … oef … hopelijk zijn ze morgen niet al te streng.

Ik betaal mijn hotelrekening en ga weer terug naar het centrum. Het is inmiddels een uur of zeven en ik ga nog een laatste keer bij fire & ice eten. Toch wel mijn favoriet, de ‘fresh mint cooler’ is heerlijk verfrissend, het eten is er goed en het personeel altijd reuze aardig. Ik raak aan de praat met Teklal, die ik al een paar jaartjes ken. Hij blijkt uit Kathmandu te komen en heeft daar een vrouw en twee kinderen. Met nog zes collega’s zijn ze uit Nepal om hier in Calcutta te werken. Hij zou liever gewoon bij zijn gezin wonen en werken, maar dit verdient beter en zo kan hij zijn twee kinderen naar school sturen. Hij gaat twee keer op een jaar naar huis.

Daarna voor de laatste keer de metro in. Het is weer ‘sardientjes-avond’ en deze keer mag ik met mijn wangen tegen het raam. Gelukkig zijn de omstanders reuze vriendelijk, iedereen zit immers in hetzelfde schuitje en ik verbaas me er altijd over dat iedereen toch op tijd bij de deuren komt als het station nadert. De metro stopt maar even, dus je moet wel.

Ik probeer bij het loket mijn metro-smartcard in te leveren, er staat nog 50 roepies op en volgens mij 80 roepies borg, samen 130 roepies, goed voor  zo’n 2 euro. Hier veel geld. Maar nee, het gaat niet lukken, ik moet naar de stationschef en die zit een kilometer verderop. Daar heb ik nu eens geen zin in, het is laat, ik wil naar bed, niet eerst nog eens 1 kilometer heen en 1 kilometer terug om 2 euro te incasseren. Ik stop de smartcard weer in mijn tas en loop het metrostation uit. Buiten zit een mevrouw, zijzit daar elke dag te bedelen. Ik geef haar mijn smartcard, ze bedelt voor een roepie, dus met 130 roepies moet ze wel blij zijn! Toch ? Nee dus, ze geeft hem terug. Ik snap het niet en vraag een omstander haar uit te leggen dat ze dat geld kan incasseren bij de stationschef. Maar ze begrijpt het niet, ze zegt dat ze nooit met de metro gaat en dus die kaart niet nodig heeft. En ze geeft hem weer terug. Uiteindelijk loop ik dus nog met die kaart naar het hotel. Die vrouw moest eens weten dat ze zojuist 130 roepies heeft afgeslagen.

In het hotel zit het personeel al met een wollen sjaal om hun nek. Het is immers avond (de temperatuur is vast al gezakt naar 27 graden) en de winter komt eraan. Bij mijn loopt het zweet nog steeds in riviertjes van mijn rug af. (Zeker bij het zien van hun sjaals!)

Ik duik zo lekker mijn bedje in, de wekker staat op 4 uur … oefff … dat zal morgen niet meevallen …

We waren in ieder geval lekker op tijd !

mijn bruiloft-outfit

Vandaag trouwt Madhumita, ik ken haar van het R.C.F.C. (het ziekenhuisje waar kinderen met vergroeiingen geopereerd worden), zij was daar jaren directrice. 

Ik heb afgelopen week een paar keer contact gehad met haar (over de telefoon) en de bruiloft zou eerst om half 6 beginnen, toen was het 5 uur en uiteindelijk belde ze dat we om 4 uur verwacht werden. 

Dan konden we de ceremonie zelf bijwonen, die was van 4 tot 5 en daarna receptie en diner.

Nou ja, prima, het is mijn eerste Indiase bruiloft en ik zie graag 'alles', dus Bob was om half 4 bij mijn hotel met mr. Khan. Ik hijs me in de taxi (dat gaat echt niet zo makkelijk met zo'n sari aan) en om 4 uur stipt zijn we bij Madhumita. Wat er daarna allemaal gebeurde zie je hieronder :

als we aankomen zijn we de eerste (uiteraard zou ik haast zeggen) en is er tijd genoeg om even een foto van onszelf te maken

Madhumita laat me haar 'henna-handen' zien

ze is nog lang niet klaar (hoezo 4 uur beginnen?) 

 

een uurtje later is ze helemaal opgemaakt en aangekleed en worden er foto's van haar gemaakt

Madhumita met haar ouders

 

de bruid pleegt nog even een (vast belangrijk) telefoontje

Ondertussen zijn we twee uur verder en is er eigenlijk nog niets gebeurd. Bob en ik kletsen wat met de andere bruiloftsgasten (voornamelijk directie familieleden die ook vroeg waren), we krijgen wat te drinken en vermaken ons eigenlijk wel. Het is wel leuk om de voorbereidingen ook mee te maken en we voelen ons meer dan welkom.
Als ik voorzichtig vraag hoe het komt dat het 'een beetje' verlaat is allemaal, zegt Madhumita dat de bruidegom in de file staat (tja ..)

Uiteindelijk arriveert om ca half 7 de priester met allerlei tasjes en zakjes, het  is elke keer weer een verrassing wat er uit een tasje komt (o.a. een stapel brandhout voor in de schaal)

dit is dus de trouwlocatie, de priester doet zijn voorbereidingen en achteraf weet ik nu dat de bruidegom er ook al is, hij zit links in het beige/gouden gewaad

En ja hoor, uiteindelijk is het dan zover, de priester is klaar, Madhumita komt van boven, een prachtige roze sjaal wordt om Sanjay zijn hoofd geknoopt en het feest kan beginnen

de omstanders interesseert het allemaal niet zo ... (rechts Madhumita's vader TIJDENS de huwelijksceremonie)

de priester knoopt een rood/geel koord om de pols van de bruidegom

en om de pols van de bruid

de broer van de bruidegom knoopt de sluier van Madhumita aan de sjaal van Sanjay (met links en rechts beide moeders, maar hun hoofden pasten niet op de foto :-))

drie keer rondom het vuur

daarna verwisselen de twee van plaats en doet Madhumita dezelfde rituelen die Sanjay daarnet moest doen

nogmaals 3x om het vuur heen, nu geleid door Sanjay

even een onderonsje tijdens de ceremonie

Sanjay geeft Madhumita het vermiljoenpoeder (ik geloof dat het zo heet) op haar voorhoofd, een teken dat een vrouw getrouwd is

hij is nogal kwistig met het poeder en iedereen moet lachen

en voor de foto maakt hij het nog eens erger !

daarna wordt er door Sanjay (met hulp van heel wat meer mensen) een ketting om haar hals gedaan

en wéér zit die oorbel vast in de sluier !

het bruidspaar gooit rijst over hun hoofden

de vader van Madhumita zegent het bruidspaar

nog een foto met de priester

en de ceremonie is over ... 

Hierna was er (veel) eten en drinken en nadat het bruidspaar zich had omgekleed konden we hun feliciteren. Het duurt allemaal even, maar dan maak je toch weer wel iets unieks mee. Het is trouwens een 'love marriage' en het heeft even geduurd voordat beide families akkoord gingen, maar uiteindelijk is dat dan toch gebeurd.

Na afloop worden we zelfs thuisgebracht in de trouwauto ! Is dat service of niet ? Zo blij waren ze dat we kwamen … of gingen … dat kan natuurlijk ook.

Sari stress

Ik slaap vannacht slecht. Gisteravond nog een paar keer geprobeerd mijn sari aan te doen, maar dat valt toch niet mee. Het eerst stuk gaat goed, dan nog een wikkel, werp een stuk over mijn schouder, plooitjes aan de voorkant … maar dan hou ik op rug en aan de zijkant nog stof over. Geen idee waar dat heen moet, maar het ziet er zo in ieder geval niet uit. Dat ga ik dus morgen nooit voor elkaar krijgen !!!

Maar goed, vanmorgen neem ik met frisse moed mijn sari nog een keer mee naar Madhu. Ik vraag haar het nog een keer uit te leggen. Ik doe het nog een keer zelf en nu lukt het wel. Maar wel met hulp, alleen gaat gewoon niet. Nu maar hopen dat er in het hotel iemand is die mij kan helpen!

Als ik terug naar mijn hotel ga, kan ik met wel voor mijn kop slaan. Ik was/ben zo eigenwijs om een broek onder mijn sari aan te trekken, anders moest ik weer een rok laten maken en daar had ik geen zin in, daarnaast zit een broek veel comfortabeler. Maar ineens snap ik waarom er een rok onder een sari gedragen wordt … dan kan je tenminste normaal naar de w.c. … Als ik straks moet plassen en ik moet mijn broek uit doen, valt heel mijn sari uit elkaar … stom-stom-stom-stom … vanaf nu drink ik niets meer en ook vanavond dan maar niet meer … en anders hopen dat er een Indiase dame in de w.c. staat die mij weer opnieuw aankleedt.

In het hotel doe ik voor het eerst de airco op mijn kamer aan. Zo’n sari is pure stress en dus zweten en dat kan ik nu even niet hebben. Dus hup, op naar de 20 graden! Ik neem een douche en begin te prutsen aan dan ding. Ik kan immers moeilijk met mijn onderbroek en bloesje de gang oplopen om hulp te vragen en zin om me eerst helemaal aan te kleden heb ik niet.

Ik wikkel het onderste stuk om, dat gaat best goed vind ik zelf, daarna flans ik de rest om mijn lijf en loop de gang op. Twee heren kijken me verschrikt aan, waaronder de manager, hij loenst al een beetje, maar nu staan zijn ogen helemaal in de uiterste hoeken. Hij zegt dat ik er fantastisch uitzie in de sari, de leugenaar! Ik vraag hem of er iemand is die mij kan helpen, omdat ik het niet zo goed weet. Hij stuurt een hulpje naar boven en vraagt me twee minuten te wachten.

Oef … twee minuten … dat heb ik al eerder gehoord, het werden 2 uur … maar niet deze keer gelukkig, even later staat (ik denk de huishoudster van boven) voor mijn neus, een jonge meid. Het gedane werk keurt ze onmiddellijk af, alles moet weer vanaf het begin (en ik was zo trots …).

Maar even later heb ik dan toch echt een Indiase sari aan, ik zet voor de zekerheid alles nog eens vast met spelden (dankjewel Jannie!) en ik hoop maar dan alles zo blijft zitten (en dat ik niet hoef te plassen!!).

Ik prak een bindi tussen mijn ogen. Het moet in twee keer, de eerste keer zat hij hartstikke scheef. Er lijkt trouwens wel bisonkit tussen te zitten, ik hoop dat ik hem vanavond er weer af krijg!

Het is erg onwennig en ik voel me eerlijk gezegd net de bruid. Bob is inmiddels onderweg vanaf Sudderstreet met Khan, zij komen me ophalen. Alsof de bruidegom in een ‘mooie’ auto om de bruid komt.

Ik durf eigenlijk nauwelijks te gaan zitten, ook lopen is niet handig want de sari’s worden hier tot op de grond gedragen. En ik heb van die onhandige bling-bling-slippers gekocht, dus dat loopt al niet al te best. Hopelijk is het een staande receptie, dat kan het minst kwaad denk ik.

Nou ja, nu is het dus wachten op de ‘bruidegom’… hopelijk vind hij me mooi …

Children's day !!

Vandaag is het Children's Day in Calcutta. Deze dag wordt gevierd op de geboortedag van Jawaharlal Nehru, hij was de eerste president van India. Hij was gek op kinderen (en op rozen), hij vergeleek deze twee dan ook vaak, hij zei dat je kinderen moest koesteren, ze zijn immers de toekomst van het land!

Deze dag wordt op scholen gevierd, er zijn optredens van kinderen, soms samen met de leraren, het is een vreugdevolle dag!

Zo ook op 'onze' scholen uiteraard. Ik ben door Reena en Ashit uitgenodigd om naar Prayrona-3 te komen.
Als ik aankom, zijn de versieringen al in volle gang. Daarna legt een leraar uit wat Children's Day inhoudt en volgen er wat optredens. De kinderen zingen, dansen of lezen een gedicht voor. Heel erg leuk, iedereen doet super zijn best en dit wordt uiteraard beloond met een groot applaus !

Akash treedt hier samen op met zijn grote zus

Speciaal voor vandaag heeft Ashit bloemetjes gehaald (als verrassing voor mij). Deze bloemetjes worden eerst vanaf de bovenste verdieping van de school naar beneden gegooid, alle kinderen gingen helemaal los !
Daarna werd er ook nog een ballon gevuld, deze werd aan de ventilator geknoopt en ik werd daar natuurlijk naar toe geleid (onwetend), daarna groot spektakel, want de ballon knapte en alle bloemetjes vielen op mijn hoofd. (Het is nu avond, ik ging net naar het toilet en er komen nog steeds bloemetjes van onder mijn kleren vandaag ...)

Daarna kreeg iedereen een speciale lunch, het was echt een feestdag, leuk om erbij te zijn!

Helaas was het ook de laatste dag dat ik Reena en Ashit en de kinderen zag. Het afscheid is niet leuk, maar het is maar voor even, volgend jaar, same time, same place ...

De 'tempelschool' !

Vandaag staat er een trip naar Khamargacchi op het programma. Hier woont Shelley en hier zijn we vorig jaar op bezoek geweest om een baksteenfabriek te bekijken. De kinderen moeten hier ‘gewoon’  meewerken en/of hangen zomaar rond. Dankzij de decemberzegelaktie van vorig jaar konden we hier een school starten en nu is het tijd om, een jaar later, te kijken hoe het ermee staat!

Al vroeg komt mr. Khan ons ophalen, Khamargacchi is makkelijk te bereiken per trein, dus hij brengt ons op het immense Howrah treinstation. Het is zondag vandaag, dus redelijk rustig, maar op een doordeweekse dag komen hier een paar MILJOEN mensen per DAG! Onvoorstelbaar!

De man van Shelley komt ons ophalen en daar zijn we hem heel dankbaar voor. Samen (ik was samen met Bob) konden we eerlijk gezegd niet ontcijferen van welk perron onze trein zou vertrekken, we gokten uiteindelijk op perron 9, maar de man van Shelley nam ons mee naar perron 5. Kleinigheidje ..

stationnetje onderweg

De trein heette ‘the galloping train’ en al snel werd duidelijk waarom. Na een kwartier hobbelde de trein zo, dat we bijna los kwamen van onze bankjes ! Nee, grapje, het betekent dat het een soort intercity is die niet op elk station stopt (maar we kwamen wel echt bijna los vank onze bankjes, dat was geen grapje). En dat was best fijn, al na 1,5 uur waren we in Khamargacchi. Alhoewel zo’n treinrit ook weer wel een ervaring op zich is hoor, best leuk zo’n lokale forensentrein met allemaal verkopers (hier komt de markt naar je toe) en allemaal bijzondere mensen. Bob heeft veel foto’s gemaakt, ik zal die later een keertje plaatsen, want ik heb ze op dit moment nog niet.

Aangekomen in Khamargacchi, neemt Shelley ons gelijk mee naar de school. De kinderen zijn speciaal voor ons bezoek bij elkaar geroepen, want normaal is er geen school op zondag. Tot onze verbazing zitten ze allemaal in een tempel. Shelley legt uit waarom. Op 1 november is het nieuwe schoolseizoen gestart in een klein gebouwtje, er kwamen ca 20 kinderen. Maar al snel ging het nieuws rond over deze school en momenteel komen er 43 kinderen ! Dus de school werd te klein en toen werd het idee geopperd om school te houden in de tempel. Iedereen ging gelukkig akkoord. Het is denk ik veel fijner ook, het is lekker ‘licht en luchtig’, al zijn de kinderen misschien wel snel afgeleid omdat het om hun heen van alles gebeurd, maar goed, het is op het moment gewoon even niet anders.

de tempelschool

binnenin de tempel

De kinderen komen nu ‘schoon’ naar school. In het begin kwamen ze volledig onder het stof en de modder naar school toe, Shelley heeft ze geleerd om zich eerst te wassen voordat ze naar school komen. En het werkt, op een enkeling na, zie ik (bijna) allemaal gewassen snuitjes en haartjes.

Toen de school begin dit jaar startte, liep het helemaal niet zo lekker. Het schoolgebouwtje was niet erg comfortabel, erg donker en vochtig. Er was school van 3 tot 5 uur ’s middags, maar er kwamen steeds minder kinderen.

Shelley is toen met de kinderen en de ouders gaan praten en vanaf 1 november pakt ze het heel anders aan. Het oude schoolgebouw is met de monsoon verwoest en er werd een nieuw (beter) gebouwtje gevonden wat meer hogerop. Daarnaast werden de schooltijden aangepast, nu van half 7 tot half 9 ’s ochtends. En de kinderen krijgen een klein ontbijt. En dit werkt, de kinderen blijven komen. Het is natuurlijk nog even afwachten of dit ook de komende maanden zo blijft, maar we zijn erg hoopvol.

schoolboek

cake omdat ze speciaal vandaag (zondag) naar school zijn gekomen !

Het veranderen van de schooltijden heeft alles te maken met het feit dat de kinderen mee moeten werken in de fabriek. Vanaf 9 uur begint de werkdag en nu kunnen ze voor die tijd naar school. De eigenaar van de fabriek zegt dat de kinderen er vaak al ruim op tijd zijn, nog voordat de juffrouw er is! Hij is blij met de school (al vraag ik me soms wel af waarom, het is niet echt in zijn belang om de kinderen onderwijs te geven).

stenen, stenen, overal stenen

hier wonen de mensen

Uiteraard zien wij geen kinderen werken vandaag, daar kijken ze wel voor uit, kinderarbeid is officieel verboden in India. Maar van Shelley weten we dat het zo is. De kleinere kinderen (tot 9 jaar) helpen hun ouders met ‘lichte’ werkzaamheden, het kruien van grond en/of het oppassen op de kleinere broertjes en zusjes. Vanaf 10 jaar worden ze verwacht volledig mee te werken en vullen ze de mallen met klei, etc.

Op de website van CNN verscheen een poos terug een interessante korte documentaire en artikel over het werk op de baksteenfabrieken, het maakt veel duidelijk. Het maakt ook duidelijk waarom het zo belangrijk is om deze kinderen te leren lezen, schrijven en rekenen. Hopelijk kunnen ze dan op latere leeftijd ontsnappen aan deze slavernij. Als je nieuwsgierig bent naar deze reportage, kijk dan even hier : http://thecnnfreedomproject.blogs.cnn.com/2011/03/08/generations-pay-off-debts-through-slavery/

moeder werkt en past gelijk op haar twee kleine kinderen (zie ook de baby rechts achter)

en tussendoor 'even' borstvoeding geven

Na dit indrukwekkende bezoek, waar we ook het terrein van de baksteenfabriek oplopen en de ovens zien, gaan we naar Shelley’s huis. Hier krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. Shelley’s schoonmoeder is een ster in koken, vooral de tomatenchutney is heerlijk!

Daarna hebben we een korte vergadering, waarin we het budget bespreken en de plannen met deze school. Er komen nu immers 2x zoveel kinderen en de juffrouw kan het eigenlijk niet meer aan. Er wordt nu een juf bijgezocht voor de kleintjes, zodat de bestaande juffrouw de oudere kinderen kan onderwijzen. Ook zullen de kosten van schoolboeken en ontbijtjes omhoog gaan. Een fikse opgave voor een kleine stichting zoals ons, maar we gaan zeker ons best doen ! Tevens zou Shelley graag de kinderen regelmatig laten checken door een arts en zou ze graag (basis)medicijnen verstrekken. Plannen genoeg !

We zijn in ieder geval reuze trots op Shelley dat ze zich niet door de eerste teleurstelling uit het veld liet slaan. Ze heeft haar plannen, samen met de ouders, aangepast en het werkt. 

Shelley

Op de terugweg zet Shelley ons op de trein, het is heel wat drukker dan toen we kwamen.  Het is zo’n typische Indiase trein met uit de deur hangende mensen. Wij ‘wurmen’ ons naar het veilige middelste deel van de trein. Echt makkelijk sta je niet, je hebt eigenlijk teveel spullen bij je en de verkopers willen toch gewoon langs, hoe druk het ook is. Als er mensen uitmoeten bij een station, moet je oppassen niet meegedreven te worden richting de uitgang, de trein stopt eigenlijk maar nauwelijks, dus iedereen moet er echt heel snel uit en in. Maar, we hebben het gered, één keer moesten we wel mee naar buiten, maar gelukkig konden we op tijd weer naar binnen springen. Na een kwartier wordt het gelukkig rustiger en kunnen we zitten.

Terug in de stad laat ik alles nog eens op me inwerken. De afgelopen drie weken hebben weer enorm veel indruk gemaakt en ik heb me gerealiseerd dat wij, met onze stichting, heel veel betekenen voor de mensen en vooral de kinderen hier. Eigenlijk ben ik daar best trots op, niet zozeer op mezelf, maar zeker op onze vrijwilligers, alle mensen die ons helpen op welke manier dan ook en op iedereen die ons financieel ondersteunen! SUPERBEDANKT ALLEMAAL !!!