Vanochtend ga ik (weer) naar de Prayona-2 school, toch wel een beetje mijn favoriete schooltje. De kinderen zijn schatten, ik ken redelijk veel van hun persoonlijke verhalen, we gaan hun schoolgebouw vernieuwen en Ashit zijn hart ligt hier. Allemaal redenen om het ook mijn favoriet te laten zijn, al is dat zeker ook gevoelsmatig zo en eigenlijk niet te beredeneren.
Maar ik ben ook wel een beetje zenuwachtig, ik ga voor het eerst een lesje doen in mijn eentje en ik hoop maar dat dat gaat lukken. Ashit is er om me te helpen en ook twee leraressen, dus eigenlijk kan er niets mis gaan.
Vandaag gaan we ‘open-mond-kaarten’ maken. Maura heeft samen met haar kinderen wat voorbeelden voor me gemaakt en die hangen we op de kast. Daarna leg ik stap voor stap uit hoe de kaart gemaakt wordt, de kinderen volgen me gedwee en de kleinsten worden geholpen door de juffen of door mij. Eigenlijk gaat het best goed en redelijk snel zit iedereen te kleuren en te tekenen.
Na afloop maak ik een foto van iedereen met zijn kaart en hangen we de kaart op de kast, de oudere meiden helpen hierbij.
Zo kan iedereen van elkaar zien wat ze gemaakt hebben. Er wordt druk naar de kaarten gewezen en over de kaarten gepraat, leuk om te zien.
Pfff … missie geslaagd …
En dan gaan de kleden op de grond aan de kant, wat zou er gebeuren ? Ashit doet de deuren dicht en dan gaat de tv aan. Deze tv is niet van de school, maar van de ‘club’ die de ruimte ’s avonds gebruikt als er geen school is. Maar blijkbaar mag de school hem ook gebruiken. De zender MTV India wordt opgezocht en voor ik het weet lijkt het wel disco ! Ashit probeert eerst nog de tv af te schermen met een stuk karton, maar dat vinden de kinderen niet leuk, ze willen dansen en doen dat door de dansers op tv na te doen ! Ze moeten wel kunnen kijken dus ! En het is geweldig, de kinderen gaan helemaal uit hun dak. Twee jonge meiden (Bollywood actrices to be) dansen de benen van onder hun lijf en zijn de sterren van de ochtend. Uiteraard moet ik ook even meedoen en maak ik een paar indrukwekkende draaiingen met mijn heupen, ik gooi mijn armen een paar keer in de lucht en de kinderen vinden het prachtig. Als er een video komt waarbij een vrouw innig met een man danst, zapt Ashit dit snel weg, hij vindt dit niet gepast voor de kinderen. Maar wat een feest zeg, echt iedereen geniet!
En dan is het tijd om te gaan. Ik realiseer me ineens dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ik in dit schoolgebouw sta, strakjes wordt dit gesloopt en komt er een nieuw gebouw. Dat is fantastisch natuurlijk, maar ik zal deze oude krakkemikkige bende best missen. De tranen biggelen over mijn wangen en spontaan komen de kinderen naar me toe. Ze willen allemaal een knuffel en de meiden vegen de tranen van mijn gezicht. Erg lief, normaal zijn ze niet zo knuffelachtig, maar nu willen ze allemaal een ‘grouphug’! Daarna escorteren ze me naar de taxi en zwaaien ze me uit.
Hoe zal het er volgend jaar allemaal uit zien ? Hopelijk staat het nieuwe gebouw er dan, eind november beginnen ze met slopen en daarna wordt gelijk het nieuwe gebouw gebouwd. Deze kids verdienen het om in een schoon en licht gebouw les te krijgen. Nu is het zo vies en oud en zo donker, en als de buurt gaat ‘koken’, stik je bijna in de school, alle rook komt dan zo naar binnen door alle kieren en gaten. Dat zal straks allemaal anders zijn, ik kan haast niet wachten !!!
Daarna vraag ik of mr. Khan me nog een keer naar het Citycenter winkelcentrum brengt. Shelley heeft gemaild dat er geen 30 maar 40 kinderen zijn, dus ik moet nog wat kleurboeken en potloden erbij halen. En voor de bruiloft van aanstaande dinsdag heb ik nog wat dingen nodig, dus sla ik twee vliegen in één klap.
In het winkelcentrum is ook een soort V&D-achtig warenhuis. Binnen draaien ze muziek, Rick Astley (never gonna give you up), gelukkig zo hard dat ik gewoon mee kan zingen, zonder dat ook maar iemand dat opvalt. Lucht even lekker op. Ik loop langs de mooie glitterschoenen, maar ik vind ze net iets te duur, ik koop ze wel rondom Sudderstreet, scheelt weer wat roepies, ik draag ze thuis toch niet. Wel een nagellakje, want er zit nu paars op mijn teennagels (nou ja, voor 50 % zijn ze nog bedekt, het ziet er eigenlijk niet uit) en mijn saree is rood, dus dat vloekt. Rode nagellak dus voor mij. De verkoopster vraagt gelijk of ik nog lippenstift wil, ‘nee, hoor, heb ik niet nodig’, mascara dan ? ‘nee, ook niet’, blusher dan ? ‘neeeeeeee …..’. Ze blijft er gelukkig bij lachen, ook toen ik echt niet meer kocht dan alleen de nagellak.
Bij de kantoorboekhandel koop ik de resterende potloden en kleurboeken. Al s ik alles gevonden heb, loop ik naar de kassa. De kassier pakt mijn spullen aan en begint ze aan te slaan op de kassa. Dan komt er een man met een pen, hij moet er meer. De kassier pakt deze (ze liggen achter de toonbank) en wil deze af gaan rekenen. Ik vraag hem lachend (ik weet nu dat dat het beste werkt) of hij zich nog herinnert dat hij MIJ aan het helpen was en niet deze meneer. ‘Yes madam’ zegt hij vriendelijk en hij laat de meneer wachten. Goed zo! De ‘meneer’ kijkt mij niet blij aan, het zal wel.
Bij de metro is dit ook altijd wel een leuk spelletje. Er zijn niet veel bankjes/stoelen om te kunnen zitten, een paar slechts. Hier hangt een bordje boven dat deze zijn voor ‘oude mensen/gehandicapten/vrouwen’. Beetje raar om vrouwen op een hoop te gooien met gehandicapten en oude mensen, maar goed, daar kan ik niets aan doen. Maar als je in het metrostation komt, zitten er altijd mannen op deze stoelen ! Normaal kan ik daar niet mee zitten, maar gisteren was ik moe en wilde ik zitten. Ik keek eerst of er een oude man tussen zat, nee dus, o, oeps, eentje met een pleister om zijn vinger, deze is dus min of meer gehandicapt, dus die mag wel. Drie van de vier horen hier dus niet. Ik ga op mijn doel (de jongste van het stel, een kerel van rond de 17) af en wijs hem op het bord. Hij kijkt mij niet begrijpend aan. Ik zeg hem dat ik een vrouw ben en tenzij hij gehandicapt is, hij hier plaats moet maken voor mij, zijnde een vrouw. Hij heeft besloten mij niet te willen begrijpen, maar de buurman begrijpt het heel erg goed, hij staat op (wel een beetje met een boos gezicht) en laat mij zitten. Lekker!
Zo had ik laatst ook een gesprek bij het winkeltje hier tegenover het hotel. Ik wilde water kopen, maar er stonden zo’n vier mensen voor de ‘toog’, dus ik wachtte netjes mijn beurt af. Er komt een oude vrouw, die voorpiept, maar goed, ze is oud en ik ben jong (toch ? 40 is toch nog jong ?), dus ik vond het goed. Daarna komen er nog drie mensen die allemaal voorgaan. Ben ik soms onzichtbaar of zo ? Ik begin op zijn Nederlands te mopperen en vraag ze (nog steeds op zijn Nederlands) of dit allemaal zomaar normaal is. Ineens is iedereen stil en kijken ze om, erg grappig. Ik ga verder op zijn Engels en vertel tegen een vrouw (die duidelijk heel goed Engels spreekt) dat ik hier netjes mijn beurt sta af te wachten, dat ik hier beleefd probeer te zijn, maar dat dat blijkbaar niet helpt. Ze antwoord me : ‘O no, don’t be polite in India’. Ze zegt me dus gewoon dat je brutaal moet zijn, omdat je hier anders vannacht nog staat. Ik doe nog een poging om uit te leggen dat dat niet ‘netjes’ is, maar blijkbaar is het cultuurverschil te groot. Het leuke is wel door niet boos te worden, maar dit lachend te brengen, je wel een discussie op gang brengt.
Nou, weer even genoeg gemopperd op de Indiers, ik ga strakjes naar Madhu. Ik krijg weer een acupressuur behandeling, we gaan een yoga- en meditatieles doen en ik heb haar gevraagd me te helpen met mijn saree. Ik heb gisterenavond staan oefenen voor de spiegel en het lukte half/half, maar toen ik vanmorgen in de taxi zat en veel vrouwen met een saree rond zag lopen, zag ik ineens dat bij deze vrouwen de ‘sleep’ over de andere schouder hangt dan waar ik hem gisteren overheen gooide… oeps … er is dan toch iets misgegaan. Ik heb dus nog even les nodig en Madhu gaat me gelukkig helpen !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten