Matisse in Calcutta

Vandaag was een dag met een gouden randje. Ik zal strakjes vertellen waarom.

Vanochtend begint de dag met wat ‘boodschappen’. Aangezien ik volgende week een bruiloft heb, moest er een saree aangeschaft worden. Dit is inmiddels al gelukt, maar dan heb je nog een saree-blouse nodig. 

Meestal zit er aan de saree zelf een extra stukje, wat hiervoor gebruikt worden, maar niet bij deze saree. Dus ik moest New Market in om een stuk stof te kopen voor mijn blouse. Nu is dat niet mijn grootste hobby, New Market, maar na wat andere winkels, die toch echt ook stoffen verkochten, gevraagd te hebben, werd ik steevast doorverwezen naar New Market. Oké, oké, ik ga al, ik moest toch nog wat dingen voor de kinderen kopen.

Buiten gelijk een ‘wandelende winkelwagen en speciale New Market Tom-Tom*’ uitgekozen en op naar de stofjes, ik had geen zin om te onderhandelen, dus al vrij snel had ik mijn lapje gekocht. De tent kon natuurlijk gelijk dicht, want hij was binnen voor vandaag. Maar goed. Daarna nog even naar Jacob Mullick, die ken ik ondertussen na al die jaren wel, er is hier al veel lesmateriaal gekocht. Deze keer wat kleurpotloden en kleurboeken aangeschaft voor de kids van de school bij de steenfabriek (daar ga ik maandag naar toe). Eigenlijk ging het best allemaal gesmeerd en als je al het geroep om je heen negeert en trouw je wandelende winkelwagentje volgt, is er niets aan de hand.
* New Market is een enorme markt en buiten staan er allemaal mannen die dus de spullen voor je dragen. Daarnaast zijn ze onmisbaar als je de weg binnen niet weet en omdat het zo’n wirwar is, weet ik de weg dus niet. Als laatste is het errug moeilijk om ze te weerstaan, het lukt je eigenlijk nauwelijks om zonder zo’n mannetje New Market binnen te lopen. (Tenzij je dus de weg weet en recht op je doel af kunt gaan … )

Daarna door naar de kleermaker, waar ik gisteren al mijn saree gebracht had en nu dus het lapje stof. Nou ja, op hoop van zegen dan maar dat ze niet zo’n superstrak sareebloesje maken, zoals de meeste vrouwen hier dragen … (de man moest trouwens wel even slikken toen hij mijn borstomvang op moest meten, erg grappig om te zien!)

Dan voor een snelle lunch naar Blue Sky, Rosalie was daar ondertussen ook naartoe gekomen. Met slecht nieuws overigens, ze moet met spoed naar huis omdat er gezondheidsproblemen zijn met haar broer. Ze vliegt maandagavond al. Erg jammer natuurlijk, maar gelukkig zijn de meeste projectbezoeken en vergaderingen geweest en het overige kan ik (hopelijk) gemakkelijk alleen af.

En dan met de taxi naar Prayrona-1. Dit project is geen ‘normale’ school, maar een prevocational school. De jonge dames leren hier patroontekenen, borduren, naaien, etc. Er is ook een klas voor vrouwen. Vandaag komen de jonge dames en mogen ze op een andere manier hun creativiteit uiten. Maura is ook gekomen en zal een les geven over de kunstenaar Matisse.

Allereerst vraagt ze de meiden allerlei beroepen op te noemen. Al snel staat er een rijtje op Maura’s bord, bankier, timmerman, chauffeur, etc. Daarna schrijft Maura ook nog ‘kunstenaar’ op en dan kijken de dames toch even bedenkelijk. Is dat dan ook een beroep ? Het is leuk om ze aan het denken te zetten. Zelfs Reena (de directeur) had moeite om uit te leggen dat kunst een manier is om jezelf te uiten.

Daarna werd het verhaal over Matisse verteld, dat hij begon als ‘traditioneel’ schilder, maar dat zijn stijl al snel veranderde. Op het laatst van zijn leven, toen hij bedlegerig werd, is hij begonnen met het knippen van stukken gekleurd papier en maakte hij daarvan zijn kunstwerken.

Maura laat op haar computer hiervan een groot aantal voorbeelden zien en vertelt de meiden dat ze ieder ook zo’n kunstwerk mogen maken. Ze kijken elkaar aan … kan ik dat dan wel ?

De folie en de scharen worden uitgedeeld. De folie is gegeven door Bosman Reklame uit Rotterdam, het zijn stukken restmateriaal die anders weggegooid worden. Fantastisch dat deze nu kunnen worden ingezet bij lessen in Calcutta !

Al snel veranderen de dames in ware kunstenaars. Eigenlijk zonder enige aansporing wordt er geknipt en geplakt alsof het een lieve lust is. De kunstwerken groeien en groeien en worden mooier en mooier, fantastisch.

En dan staat er ineens bezoek voor mijn neus. Een meisje dat ik nog ken van de allereerste keer dat ik Prayrona-1 bezocht, ik denk zo’n 6 jaar geleden. Zij kende me ook nog, erg leuk. Zonder te weten dat ik er zou zijn, kwam ze even langs, dat doet ze blijkbaar wel meer. Zij is ondertussen ook lerares en geeft bijlessen en huiswerkbegeleiding aan andere kinderen. Het was heel bijzonder om haar te zien en ze zag er zo goed uit ! Het was toen ook een hele bijzondere leerling, ze sprak supergoed Engels omdat ze een paar jaar naar een (hele dure) Engelse school was geweest. Maar toen haar vader kwam te overlijden, was daar geen geld meer voor.  Erg verdrietig, want ze paste natuurlijk helemaal niet tussen het niveau van de andere kinderen. Zij was ze ver vooruit. Ze deed wel reuze haar best om er toch wat van te maken en diende ook een beetje als vraagbaak voor de overige kinderen. Het deed me goed om te zien dat ze nu als lerares haar geld verdiend en duidelijk lekker in haar vel zit !!

Ondertussen vorderen de kunstwerken en als iedereen klaar is, maken Maura en ik buiten een kleine expositie, zodat iedereen even elkaars kunstwerk kan bewonderen. Zelfs Khan, de taxichauffeur, komt even kijken.

Dus dit was mijn gouden randje, een superleuke les, waarbij de meiden echt aan het denken gezet werden. Maura is een hele goede lerares en het is leuk om haar aan het werk te zien. Daarna de kleine expositie waarbij iedereen reuze trots is op zijn eigen kunstwerk. En dan als toetje het weerzien van een oud-leerling van Prayrona-1, de allereerste school van Reena, wat wil een mens nog meer …