First LOVE, then TEACH

Mijn hoofd gonst, ik heb de hele dag doorgebracht met Reena en Ashit, veel verhalen gehoord, veel afspraken gemaakt …

Vanmorgen eerst de Prayrona-4 school bezocht, dat is niet een van onze scholen, maar wel van Reena en Ashit en het is altijd leuk om hier even te kijken. Het valt me op dat een aantal jongens apart zitten van de rest. Dit terwijl de andere groep zowel uit jongens als meisjes bestaat. Ashit vertelt me dat deze groep jongens problemen opleverde in de klas. Daarom zijn ze apart gezet en krijgen ze apart les, zodat ze de orde verder niet verstoren. Gebeurt in de beste kringen J.

twee zussen

let op zijn rugzak !! geweldig !!

ze zien er zo onschuldig uit ...

Daarna naar de Prayrona-2 school, deze is 50 meter verderop. De kinderen laten me van alles zien, hun borduurwerk, hun tekeningen, hun kaarten, ze maken sinds kort ook tekeningen op glas, echt heel leuk om te zien hoe trots ze zijn op hun werk. Even later komt de art teacher en gaat de groep aan de slag.

het schilderen op glas, daarna doen ze er zilverfolie achter, zodat het geheel lekker blinkt

Met een lerares doe ik nog even een rondje door de wijk. Even kijken of Shanda thuis is, want ze is niet op school. Helaas zit de deur van haar huis dicht, het hele gezin is uit werken (in ieder geval de moeder, de vader ligt waarschijnlijk dronken op bed). Ik word gelijk gespot door de eigenaar van het blokje huisjes. Nou ja, het is de zoon van. Hij spreekt erg goed Engels en vraagt me waarom ik zo geïnteresseerd ben ik Shanda, ze is zo arm, wat moet ik toch met haar ? Ik probeer het maar niet uit te leggen, hij zal het niet snappen. Hij vertelt met dat er 10 families wonen in de 10 piepkleine huisjes. Met familie bedoel ik ook familie, niet gezin, de ouders en eventuele andere familieleden wonen hier allemaal bij elkaar, veel mensen dus!

een vrouw laat me de 'goden' zien die vandaag te water gelaten worden, ze worden vervangen door nieuwe ...

wachten op water, water is er hier slechts 3x per dag

Daarna nogmaals even kijken bij de spoorweg. Het blijft raar om te zien dat mensen dit gebruiken als ‘normale weg’. Ik snap het wel, eindelijk een lekker stuk kunnen lopen, zonder te hoeven kijken waar je loopt en zonder omver gereden te worden door wat dan ook. De trein komt 2x per dag langs, dus het is te doen om hiermee rekening te houden. Natuurlijk gaat dit wel regelmatig goed mis, volgens Ashit sterven er veel mensen en kinderen langs de spoorlijn door ongelukken.

Weer terug in school besluit de tekenleraar mij te gaan tekenen. Na een half uurtje is hij klaar en ik bewonder zijn werk. Hij is wel trots, maar hij vertelt me dat het nog mooier had kunnen worden als ik stil was blijven zitten … ahum … excuus … ik ben niet zo’n stilzitter !!! Ik had hem van tevoren gevraagd om me 10 jaar jonger te maken, ik weet niet of dit gelukt is … (had ik maar stil moeten zitten …).

jaaa !!! water !!!

de meiden laten hun henna-handen zien, restanten van Eid

Hierna ga ik mee met Ashit naar huis. Reena is daar ook . We lunchen gezamenlijk, rusten even lekker uit en hebben dan nogmaals een fikse vergadering. Er waren wat onduidelijkheden over het budget voor 2012 en over de bouw van de nieuwe school en die zijn gelijk opgelost.  Dan luchten Reena en Ashit hun hart over de kinderen in de Prayrona-2 school. Ach, ach, wat een ellende toch allemaal. Ik vind het echt reuze interessant om te horen, want ik wil graag weten in wat voor wereld onze kinderen leven, maar je wordt er niet echt vrolijk van. Ouders die hun kinderen verlaten, vaders die de moeders in de brand steken, kinderen die niet meer naar school mogen omdat ze uit werken moeten, alcoholmisbruik (in een moslimwijk!), etc, etc, etc.

Maar dan zegt Reena iets moois over onze leraren. ‘First love, then teach’, ze geeft de leraren mee dat ze eerst van de kinderen moeten houden, ze moeten ze ten eerste liefde geven, daarna komt het onderwijs. En het is de juiste volgorde en Reena is de eerste die dit in praktijk brengt, want in welke school ze ook komt, altijd hangen er kinderen om haar nek, altijd willen de meiden even een knuffel en een kus en vergeet de jongens niet, ook zij komen om even omhelst te worden door deze oermoeder, wat een geweldige vrouw is het toch ! Het is een voorrecht om met haar te mogen werken !!

Om een uur of acht ’s avonds ben ik terug in Sudderstreet, eerst maar eens langs de English Tailor (het is gewoon meneer Islam uit Calcutta) om mijn blouse op te halen voor bij de saree, die zou vandaag klaar zijn. Dat verwacht ik echter niet, vorige keer was het ook nog niet klaar, maar zowaar, hij pakt gelijk mijn tasje met mijn blouse. Alleen is het meneer Islam niet zelf, ook bij het opmeten was hij er niet en toen ik later mijn stofje ging brengen, was hij er ook niet. Ik informeer toch maar eens, er is toch niets mis met hem ? Maar nee, er is zeker niets mis met hem, hij is naar Mekka ! Tijdens Eid Mubarak (offerfeest) naar Mekka, wat wil je nog meer als moslim ?

Onderweg in de metro naar huis is het weer eens sardientjes-druk. Als mijn eindstop nadert, zie ik een man met twee dochters zich ook naar de uitgang ‘wurmen’. Voor de zekerheid vraag ik of hij er uit moet, en ja hoor, ik zeg ‘i will follow you’, zegt hij ‘thank you’. Nee, jij bedankt ! Maar we zijn er nog niet en ik vraag op zijn Bengaals aan zijn dochter hoe ze heet, ze stond al even naar me te staren. Ze schrikt ervan, een gekke witte westerse dame, volgehangen met tassen in een drukke metro die Bengaals praat ? Zachtjes zegt ze haar naam en daarna lacht ze me toe. Een mooi meisje. Twee minuten later wringen we ons met z’n vieren naar buiten, pfoe, soms toch wel een gedoe met die metro, maar goed, mijn hotelletje is het wel waard.

‘Thuis’ stap ik eerst onder de douche. Dan mijn blouse passen en zowaar, als gegoten, de man heeft goed gemeten en de stof is ietsje stretch, dus dat zit heerlijk. Maar oeps, mijn bovenste twee knoopjes springen bij de minste of geringste beweging open, maar eens kijken of ik kleine speldjes kan scoren, anders moet ik wel heel erg stil blijven zitten bij de trouwerij volgende week. Ik oefen ook nog wat met mijn saree, ik krijg hem min of meer wel op zijn plek, maar in je eentje valt dat toch niet mee. Ik neem hem morgen mee naar Madhu voor wat tips en trucs.

En toen was de dag echt om, als een roosje …