Ik slaap vannacht slecht. Gisteravond nog een paar keer
geprobeerd mijn sari aan te doen, maar dat valt toch niet mee. Het eerst stuk
gaat goed, dan nog een wikkel, werp een stuk over mijn schouder, plooitjes aan
de voorkant … maar dan hou ik op rug en aan de zijkant nog stof over. Geen idee
waar dat heen moet, maar het ziet er zo in ieder geval niet uit. Dat ga ik dus
morgen nooit voor elkaar krijgen !!!
Maar goed, vanmorgen neem ik met frisse moed mijn sari nog
een keer mee naar Madhu. Ik vraag haar het nog een keer uit te leggen. Ik doe
het nog een keer zelf en nu lukt het wel. Maar wel met hulp, alleen gaat gewoon
niet. Nu maar hopen dat er in het hotel iemand is die mij kan helpen!
Als ik terug naar mijn hotel ga, kan ik met wel voor mijn
kop slaan. Ik was/ben zo eigenwijs om een broek onder mijn sari aan te trekken,
anders moest ik weer een rok laten maken en daar had ik geen zin in, daarnaast
zit een broek veel comfortabeler. Maar ineens snap ik waarom er een rok onder
een sari gedragen wordt … dan kan je tenminste normaal naar de w.c. … Als ik
straks moet plassen en ik moet mijn broek uit doen, valt heel mijn sari uit
elkaar … stom-stom-stom-stom … vanaf nu drink ik niets meer en ook vanavond dan
maar niet meer … en anders hopen dat er een Indiase dame in de w.c. staat die
mij weer opnieuw aankleedt.
In het hotel doe ik voor het eerst de airco op mijn kamer
aan. Zo’n sari is pure stress en dus zweten en dat kan ik nu even niet hebben.
Dus hup, op naar de 20 graden! Ik neem een douche en begin te prutsen aan dan
ding. Ik kan immers moeilijk met mijn onderbroek en bloesje de gang oplopen om
hulp te vragen en zin om me eerst helemaal aan te kleden heb ik niet.
Ik wikkel het onderste stuk om, dat gaat best goed vind ik
zelf, daarna flans ik de rest om mijn lijf en loop de gang op. Twee heren
kijken me verschrikt aan, waaronder de manager, hij loenst al een beetje, maar
nu staan zijn ogen helemaal in de uiterste hoeken. Hij zegt dat ik er
fantastisch uitzie in de sari, de leugenaar! Ik vraag hem of er iemand is die
mij kan helpen, omdat ik het niet zo goed weet. Hij stuurt een hulpje naar
boven en vraagt me twee minuten te wachten.
Oef … twee minuten … dat heb ik al eerder gehoord, het
werden 2 uur … maar niet deze keer gelukkig, even later staat (ik denk de
huishoudster van boven) voor mijn neus, een jonge meid. Het gedane werk keurt
ze onmiddellijk af, alles moet weer vanaf het begin (en ik was zo trots …).
Maar even later heb ik dan toch echt een Indiase sari aan,
ik zet voor de zekerheid alles nog eens vast met spelden (dankjewel Jannie!) en
ik hoop maar dan alles zo blijft zitten (en dat ik niet hoef te plassen!!).
Ik prak een bindi tussen mijn ogen. Het moet in twee keer,
de eerste keer zat hij hartstikke scheef. Er lijkt trouwens wel bisonkit tussen
te zitten, ik hoop dat ik hem vanavond er weer af krijg!
Het is erg onwennig en ik voel me eerlijk gezegd net de
bruid. Bob is inmiddels onderweg vanaf Sudderstreet met Khan, zij komen me
ophalen. Alsof de bruidegom in een ‘mooie’ auto om de bruid komt.
Ik durf eigenlijk nauwelijks te gaan zitten, ook lopen is
niet handig want de sari’s worden hier tot op de grond gedragen. En ik heb van
die onhandige bling-bling-slippers gekocht, dus dat loopt al niet al te best.
Hopelijk is het een staande receptie, dat kan het minst kwaad denk ik.
Nou ja, nu is het dus wachten op de ‘bruidegom’… hopelijk
vind hij me mooi …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten