Wat is de tijd toch omgevlogen! Alsof ik gisteren aankwam,
maar helaas, we zijn drie weken verder en morgenochtend vroeg vlieg ik weer
naar huis. Natuurlijk heb ik zin om naar huis te gaan, maar ik voel me stiekem
ook hier een beetje thuis …
Vanochtend start ik met het inpakken van mijn spullen. Ik
heb veel gekocht, veel weggegeven en het is altijd spannend of alles in de
tassen past en of ‘ik’ niet te zwaar ben. Het valt mee, ik kan nog drie kilo hebben, maar ik moet nog
wel wat persoonlijke spulletjes inpakken, zoals mijn toiletartikelen. Dus het
kan allemaal net.
Daarna (het is inmiddels eind van de ochtend) rij ik naar
Sudderstreet (nou ja, ik laat me rijden) en lunch ik voor de laatste keer met
Bob. We wisselen nog wat foto’s uit en kletsen nog even na. Hij blijft nog tot
eind januari in Calcutta.
Vervolgens nog een keertje naar Sasha, de winkel waar ik de ‘beroemde’
spaarpotten vandaan heb. Ik vraag ze of ze nog meer ‘taxi-spaarpotten’ hebben,
die lopen altijd goed. Eerst vraagt de vrouw ‘hoeveel?’. Ik kijk verbaasd en
zeg snel ‘5’! Dat geeft de burger moed, de spaarpotten waren de afgelopen weken
nauwelijks verkrijgbaar en nu kan ik er 5 krijgen ? Maar nee, mijn optimisme
was te groot, ze komt er met één aanlopen en zegt me dat dit alles is. Maar
andere soorten dan ? Ze kijkt me vermoeid aan, hier heeft ze duidelijk geen zin
in. Ik moet maar wachten totdat een andere medewerker klaar is met de lunch. Na
een kwartier komt het verlossende woord, geen andere spaarpotten. Maar hun lichaamstaal
verraadt dat ze geen zin hebben om in het magazijn te gaan zoeken. (Als ik
stiekem in het magazijn kijk, snap ik ook wel waarom, staat vol met half
uitgepakte opgestapelde dozen … ze weten vast niet waar ze zoeken moeten,
alhoewel ik GRAAG zou helpen!)
Daarna heb ik nog een afspraak met Ashit. Hij komt me nog
wat laatste receipts brengen, zodat ik helemaal compleet ben. Hij kletst
honderduit. Over zijn grote droom, dat is dat ze als Prayrona scholen officiële
diploma’s mogen uitgeven. Nu mogen alleen overheidsscholen dat doen, maar Ashit
heeft een aanvraag gedaan om het ook te mogen doen. Dat zou natuurlijk helemaal
fantastisch zijn! Hij verwacht medio 2012 antwoord op zijn aanvraag.
Daarna vertrouwt hij me toe dat hij dit jaar gaat trouwen.
Ik schrik ervan, Ashit trouwen? Niet dat dat niet mag, maar hij heeft al geen
tijd om te eten, laat staan om een vrouw te entertainen. Reena en ‘uncle’
hebben inmiddels een vrouw voor hem uitgezocht. Zij komt uit Assam, spreekt Hindi,
Bengaals en Engels en is lerares. Hij heeft haar foto gezien. Als ik hem vraag
of hij blij is te gaan trouwen, knikt hij zachtjes ‘nee’. Hij wil best trouwen,
maar niet nu. Niet nu hij druk is met de bouw van de nieuwe Prayrona school,
niet nu er diverse belangrijke aanvragen lopen, niet nu er nieuw
computeronderwijs gestart wordt, niet nu er …. Volgend jaar, dan wil hij wel,
niet nu. Hij heeft hierover gepraat met Reena en ‘uncle’, maar zij luisteren
niet. Hij kijkt somber naar beneden. Kon ik hem hier maar mee helpen, maar ik
weet het ook niet. Ik probeer hem een beetje op te beuren door te zeggen dat we
dan in ieder geval een nieuwe lerares rijker zijn! Hij lacht flauwtjes. De arme
stakker, ik heb met hem te doen, want zoals hij zelf zegt ‘I don’t compromise’,
hij wil alles wat hij doet, voor 200% goed doen en daar heeft hij het nu al zo
druk mee, laat staan als hij ook nog moet gaan trouwen. Fingers crossed dat
Reena en ‘uncle’ een ‘wereldwijf’ voor hem hebben uitgezocht, want dat verdiend
hij !
Met een rotgevoel loop ik daarna naar het metrostation.
Sommige tradities en gebruiken kan en wil je gewoon niet snappen … wat maakt
dat jaar nou uit ?
Terug bij het hotel loop ik toch weer met drie tassen in
mijn hand. Onderweg nog wat ‘koopwaar’ op de kop getikt, ik had toch drie kilo
over ? Ik doe de spullen in mijn tassen en weeg alles nog een keer, te zwaar
dus … oef … hopelijk zijn ze morgen niet al te streng.
Ik betaal mijn hotelrekening en ga weer terug naar het
centrum. Het is inmiddels een uur of zeven en ik ga nog een laatste keer bij
fire & ice eten. Toch wel mijn favoriet, de ‘fresh mint cooler’ is heerlijk
verfrissend, het eten is er goed en het personeel altijd reuze aardig. Ik raak
aan de praat met Teklal, die ik al een paar jaartjes ken. Hij blijkt uit
Kathmandu te komen en heeft daar een vrouw en twee kinderen. Met nog zes
collega’s zijn ze uit Nepal om hier in Calcutta te werken. Hij zou liever
gewoon bij zijn gezin wonen en werken, maar dit verdient beter en zo kan hij
zijn twee kinderen naar school sturen. Hij gaat twee keer op een jaar naar
huis.
Daarna voor de laatste keer de metro in. Het is weer ‘sardientjes-avond’
en deze keer mag ik met mijn wangen tegen het raam. Gelukkig zijn de omstanders
reuze vriendelijk, iedereen zit immers in hetzelfde schuitje en ik verbaas me
er altijd over dat iedereen toch op tijd bij de deuren komt als het station
nadert. De metro stopt maar even, dus je moet wel.
Ik probeer bij het loket mijn metro-smartcard in te leveren,
er staat nog 50 roepies op en volgens mij 80 roepies borg, samen 130 roepies,
goed voor zo’n 2 euro. Hier veel geld.
Maar nee, het gaat niet lukken, ik moet naar de stationschef en die zit een
kilometer verderop. Daar heb ik nu eens geen zin in, het is laat, ik wil naar
bed, niet eerst nog eens 1 kilometer heen en 1 kilometer terug om 2 euro te
incasseren. Ik stop de smartcard weer in mijn tas en loop het metrostation uit.
Buiten zit een mevrouw, zijzit daar elke dag te bedelen. Ik geef haar mijn
smartcard, ze bedelt voor een roepie, dus met 130 roepies moet ze wel blij
zijn! Toch ? Nee dus, ze geeft hem terug. Ik snap het niet en vraag een
omstander haar uit te leggen dat ze dat geld kan incasseren bij de stationschef.
Maar ze begrijpt het niet, ze zegt dat ze nooit met de metro gaat en dus die
kaart niet nodig heeft. En ze geeft hem weer terug. Uiteindelijk loop ik dus
nog met die kaart naar het hotel. Die vrouw moest eens weten dat ze zojuist 130
roepies heeft afgeslagen.
In het hotel zit het personeel al met een wollen sjaal om
hun nek. Het is immers avond (de temperatuur is vast al gezakt naar 27 graden)
en de winter komt eraan. Bij mijn loopt het zweet nog steeds in riviertjes van
mijn rug af. (Zeker bij het zien van hun sjaals!)
Ik duik zo lekker mijn bedje in, de wekker staat op 4 uur …
oefff … dat zal morgen niet meevallen …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten