We zijn weer thuis en ik mis letterlijk en figuurlijk de warmte van Calcutta.
Er is een prachtige foto van Lyzian die ik jullie niet wilde onthouden.
Mr. Khan die met zijn taxi weg rijdt, nadat hij ons heeft afgezet bij het spliksplinternieuwe luchthavengebouw, in de avondschemering.
Even daarvoor hebben we afscheid genomen van hem en hem een fooitje toegestopt. Wat moesten we zonder deze betrouwbare taxichauffeur die al onze plekjes in Calcutta weet te vinden. Hoe zouden we anders bij onze scholen moeten komen in de sloppenwijken? Alhoewel we er al tientallen keren geweest zijn, weten wij niet hoe we zouden moeten rijden in de wir-war die Calcutta heet. Voor mr. Khan is dat allemaal geen probleem.
Hij vertelde ons vol trots dat hij overmorgen een weekje naar huis toe gaat. Zijn gezin woont op het platteland, enkele uren reizen van Calcutta. Hij heeft vast goed aan ons verdiend de afgelopen twee weken, maar het zij hem gegund. Een weekje naar zijn vrouw en kinderen.
We vertellen hem van onze fooi een kadootje te kopen voor zijn vrouw. Hij glimlacht ons met dichtgeknepen ogen toe, hij gaat het niet doen. Ook goed ...
De laatste dag alweer, wat is de tijd voorbijgevlogen! Omdat we pas vanavond vliegen, gaan we vanmorgen nog langs het R.C.F.C., even de iedereen gedag zeggen.
Als we aankomen is Kakali er nog niet en we lopen naar het O.T. Block waar de ziekenzaal is. De zuster hoort ons komen en loopt met ons mee. Ze vertelt ons dat Subham afgelopen vrijdag voor de 3e maal (sinds juli) geopereerd is, oef. En de pinnen van Mustafa zijn uit zijn been, dat is hartstikke goed nieuws, de arme jongen had zo'n pijn.
Mustafa is helemaal blij nu de pinnen uit zijn been zijn
Foto gemaakt door Lyzian
Subham is afgelopen vrijdag voor de 3e keer geopereerd, hij heeft nog pijn, wat een kanjer is het toch!
Foto gemaakt door Lyzian
Overzicht van de ziekenzaal
Foto gemaakt door Lyzian
Foto gemaakt door Lyzian
Nadat we langs ieders bedje zijn geweest, wordt het tijd om van deze kanjers afscheid te nemen. Wat zullen we deze lieverds missen. We lopen verder naar het residential block. Hier treffen we Khurshida, Sania en Subhojit met hun moeders. Nog meer kleine kanjers! Het gaat ze gelukkig goed.
Khurshida met haar moeder, ze had speciaal voor de foto een beetje lippenstift opgedaan
Foto gemaakt door Lyzian
Subhojit met zijn moeder
Foto gemaakt door Lyzian
Foto gemaakt door Lyzian
Vandaag krijgen de kids fysiotherapie van Sandip, de nieuwe fysiotherapeut. Wat een geweldige kerel is dat! Alhoewel de oefeningen voor de kinderen lastig en pijnlijk zijn, maakt hij een grapje om ze af te leiden of geeft hij ze even een extra knuffel. Ik weet niet hoe het R.C.F.C. het doet, maar de mensen die hier werken hebben allemaal een groot hart vol liefde voor de kinderen.
Sandip met de kleine Sam Sum
Foto gemaakt door Lyzian
Sam Sum doet zijn braces weer aan, zonder deze kan hij nog niet zelfstandig staan
Foto gemaakt door Lyzian
De kleine Sania met haar moeder
Foto gemaakt door Lyzian
En dan wordt het tijd om te gaan, met de ambulance worden we naar het metrostation gereden, had voor ons niet gehoeven (we gaan normaal met de autorickshaw), maar Kakali stond er op dat we gereden werden.
De ambulance komt uit de garage
Foto gemaakt door Lyzian
Afscheid van Kakali
Foto gemaakt door Lyzian
We worden afgezet bij de metro
Foto gemaakt door Lyzian
Met de metro gaan we naar Sudderstreet, waar we nog wat inkopen doen (wraaahhh, nog meer kilo's) en lunchen en dan wordt het toch echt tijd om te gaan. We hadden mr. Khan beloofd om op tijd klaar te zijn (en niet een kwartier later zoals gebruikelijk de afgelopen twee weken) en we willen hem deze keer niet teleurstellen.
Voor de laatste keer met de fietsrickshaw naar het guesthouse
Foto gemaakt door Lyzian
Uiteindelijk lukt het, twee minuten over vier (dus toch nog 2 minuten te laat) rijden we weg van het guesthouse.
Een spannende dag vandaag! We gaan namelijk met de trein
naar Shelley in Khamargacchi en dat is altijd een beetje een avontuur. Om kwart
voor 9 worden we opgehaald bij ons guesthouse. De taxichauffeur is zichtbaar trots
op zijn twee westerse passagiers. We worden min of meer rondgeleid door de
stad, bij elk belangrijk gebouw roept hij wat het is. Hij rijdt nog net niet om
(al twijfel ik daar eerlijk gezegd wel aan), maar gelukkig hebben we tijd
genoeg en zijn we nog ruim op tijd bij het Howrah station in Calcutta. Howrah
is het grootste en belangrijkste treinstation van Calcutta, dagelijks zouden
hier meer dan een miljoen mensen passeren!
Alhoewel het vandaag zaterdag is, is het een gekrioel van
jewelste. Lyzian kijkt wederom haar ogen uit. Het kopen van een kaartje kost
vandaag weinig tot geen moeite, er is geen lange rij en als ik mijn bestemming
(door ervaring wijs geworden heb ik de bestemming geschreven op een briefje)
laat zien, hebben we binnen no-time twee kaartjes naar Khamargacchi. Voor maar
liefst het bedrag van 30 roepies (ca 40 eurocent) mag je dan 1,5 uur in de
trein zitten met z’n tweeën.
Alhoewel je het niet zou verwachten, zijn de treinen hier
vaak wel op tijd. We vertrekken zelfs iets voor de officiële vertrektijd, wat
erin resulteert dat er op het laatst (de trein is al aan het rijden) nog mensen
in de trein springen.
Onderweg is er genoeg te zien. Al snel rijden we stad uit en
wordt de omgeving groener en groener. We verlaten een stad vol smog en de lucht
wordt dan ook al snel frisser, het is ook een stuk warmer, de zon kan hier
ongestoord schijnen. Het is rustig in de trein, geen mensen die uit de deuren
hangen, niets daarvan, iedereen kan lekker zitten en de verkopers die
langskomen hoeven geen moeite te doen om door de trein te manoeuvreren.
Foto gemaakt door Lyzian
Voor we het weten zijn de anderhalf uur voorbij en zijn we
bij het station waar we er uit moeten. Hier staan Shelley, haar man en haar
dochter al op ons te wachten. Ik schrik van Shelley, ik herken ze bijna niet. Ze
blijkt een lange periode goed ziek geweest te zijn en ze is nog steeds niet
helemaal hersteld. Arme Shelley.
Weerzien met Shelley Foto gemaakt door Lyzian
We lopen direkt naar het familiehuis toe. Hier wonen
Shelley, haar man, dochter en haar schoonouders. De twee broers van haar man
wonen (met hun gezinnen) hiernaast. Voorheen was het één groot huis, maar in
het kader van privacy is het huis nu opgesplitst. Het huis is oud, staat er al
meer dan 100 jaar en heeft een prachtige oude charme (al wil je hier als
westerling echt niet wonen L).
Naast het huis is een enorm grote vijver die ze gebruiken om zich in te wassen,
om er de was te doen en er zwemt ook vis in, die ze vangen en opeten.
Multifunctioneel vijvertje dus.
de dochter van Shelley
entertainment, terwijl wij liggen te 'rusten'
Eerst moeten we uitrusten, altijd een verplicht onderdeel
van een bezoek bij iemand thuis. Van
uitrusten komt niet veel, Lyzian wordt erg enthousiast van deze omgeving en is
al snel (veel) foto’s aan het maken en daarnaast worden we ge-entertaint door
de dochter van Shelley die hele verhalen ophangt en allerlei dansjes uitvoert.
Ze probeert ons ook Bengali te leren, want ze vindt het maar niks dat wij haar
niet verstaan.
Foto gemaakt door Lyzian
Dan gaan we lunchen, de schoonmoeder van Shelley heeft weer
eens heerlijk gekookt. Deze keer zitten we samen aan een tafeltje in de keuken
die pas gerenoveerd is. De familie eet in toerbuurten met ons mee en zit
daarbij op de grond. Het is ook ‘wastijd’, de schoonvader van Shelley wast zich
buiten aan de pomp en de man van Shelley gaat buiten naar de vijver. Een
bijzonder tafereel, het gezinsleven gaat gewoon door, alsof wij er niet zijn.
Aan het begin van de middag gaan we op pad. Shelley, haar
man en dochter en Lyzian en ik. Richting de baksteenfabriek. Maar ja, waar is
Lyzian eigenlijk? Ze is naar buiten gegaan toen de zwager van Shelley zich in
de vijver aan het wassen was, kijken of hij zich liet fotograferen. Maar daar
was ze niet meer en roepen hielp ook niet, niemand wist waar ze was. Ik pak
haar spullen alvast mee, zo ver kan ze toch niet zijn? Shelley vraagt aan de
twee buurvrouwen of ze haar gezien hebben en ze wijzen naar een huis aan de
overkant. En ja hoor, daar is ze dan. Ze was uitgenodigd door een buurman om
zijn tuin te komen bekijken!
Foto gemaakt door Lyzian
Uiteindelijk zijn we compleet en lopen we richting de
baksteenfabriek. Hier heeft Help2Help een schooltje en ook klein medisch
project. Elke twee/drie weken komt er een arts langs die de kinderen checkt. Zo
ook deze keer, het is zaterdag, er is geen school, maar dus de arts komt
vandaag wel langs.
het schooltje foto gemaakt door Lyzian
Iedereen wordt door de dokter nagekeken, het meest voorkomende probleem
hier is ondervoeding, niet zozeer in de kwantiteit, dan wel in de kwaliteit. En
hygiëne, (bijna) alle kinderen hebben ‘wormenbuikjes’ en krijgen dan ook
wormtabletten toegediend.
foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
Als de dokter komt is dat in principe voor de kinderen die
ook naar school toe komen, maar ook andere kinderen die gezondheidsproblemen
hebben, mogen langskomen en krijgen medicatie.
foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
De kinderen die al bij de dokter geweest zijn worden door Lyzian buiten 'bezig' gehouden. Er wordt heel wat afgelachen, een leuke afleiding voor deze kinderen!
foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
Als alle kinderen aan de beurt geweest zijn, worden we nog
even kort rondgeleid over het terrein van de baksteenfabriek. Deze omgeving
maakt me altijd verdrietig, het is triest, er wordt hier erg hard gewerkt, ook
door de kinderen (nu niet zichtbaar, omdat kinderarbeid officieel verboden is
en ze weten immers dat wij hier vandaag zijn) onder erbarmelijke
omstandigheden. Het is aan de andere kant dan weer extra fijn dat we hier een
school konden beginnen, zodat deze kinderen hopelijk straks zelf een toekomst (zonder
slavernij) kunnen kiezen!
foto gemaakt door Lyzian
Vanuit de baksteenfabriek lopen we richting het
treinstation, bezorgd als ze zijn, worden we door Shelley en haar man netjes op
de goede trein richting Calcutta gezet.
foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
Afscheid van Shelley foto gemaakt door Lyzian
Het is druk in de trein, er hangen nog
net geen mensen uit, maar toch. We zitten in de vrouwencoupe en het is een
herrie van jewelste. Allemaal kletsende (zeg maar gerust kakelende) vrouwen.
Hilariteit alom als Lyzian haar camera uit de tas haalt. Vooral als ze probeert
de vele verkopers die langskomen te fotograferen, de vrouwen vinden het
prachtig!
lol in de trein foto gemaakt door Lyzian
foto gemaakt door Lyzian
We hebben ook al snel een praatje, degene die Engels praten
willen weten waar we vandaan komen en wat we hier komen doen. Ook degene die
geen Engels praten zijn nieuwsgierig, maar dat converseert wat lastiger. Er
komen hier andere verkopers langs dan in de algemene (vaak mannen) coupés. Hier
worden grote bakken met oorbellen/haarklemmen/kettinkjes/etc. tussen de vrouwen
neergezet die hier dan heerlijk in gaan zitten graaien. Succes gegarandeerd,
geen man in de buurt die het de vrouw verbiedt om iets te kopen voor zichzelf!
Ook de bindi-mevrouw komt langs en ik sla mijn slag. Rondom
New Market wordt ik altijd gigantisch afgezet en hier kosten de bindi’s slechts
5 roepies per pakje. Ik kies op mijn gemak 15 pakjes uit. De ogen van de vrouw
worden steeds groter, zo leuk om te zien. Als ik klaar ben, kijkt ze me een
beetje hopeloos aan, ik begrijp het gelijk, ze kan niet rekenen. Een andere
dame in de coupe helpt haar, ik moet 75 roepies afrekenen, een bedrag wat ik
bij New Market betaal voor één pakje.
foto gemaakt door Lyzian
En zo zijn we dan toch, ongemerkt eigenlijk, vrij snel bij
Howrah Station in Calcutta. Al duurde de reis dit keer ruim 2 uur, we hadden
een stoptrein te pakken. Gelukkig is het niet druk bij de pre-paid-taxi stand
en zitten we binnen no-time in de taxi op weg naar het dichtbijzijndste
metrostation. We zijn kapot, moe van de
reis en alle indrukken van vandaag.
Maar het is nog niet voorbij, in ons guesthouse is er een
opening van een expositie en we waren uitgenodigd (en dat betekent hier dat je
dat eigenlijk niet af kunt slaan). Het begon al om 6 uur, inmiddels is het 9
uur, misschien is het feest al wel voorbij? We besluiten gelijk bij binnenkomst
maar even te kijken, want als we eenmaal gaan zitten of liggen, komen we
voorlopig niet meer overeind. Het is inderdaad al een eind klaar, er zijn nog
wat gasten, maar niet veel meer. We krijgen frisdrank en zien tot onze schrik
dat de overheerlijke chocoladetaart tot op bijna de laatste kruimel opgegeten
is. Dat is nu weer jammer natuurlijk. We kletsen nog even met de eigenaresse
van het guesthouse en haar vriendin. Gelukkig zien ze dat we erg moe zijn en
worden we na een poosje min of meer naar boven gestuurd om uit te rusten.
En dat laatste kostte ons geen moeite … welterusten ….
