Trots op het R.C.F.C

Vanmorgen weer naar het R.C.F.C.! Altijd een feestje, sowieso is het een feest om daar bij die schatten van kinderen te zijn, maar ook omdat je daar met de autorickshaw (zeg maar tuk-tuk) heen moet. Mijn favoriete vervoermiddel hier!

Een beetje te laat (ik raak aardig ingeburgerd hier in India) kom ik aan bij het revalidatiecentrum. Deze keer voor een kleine vergadering met Kakali. Eerst wil ik graag weten hoe het met de kinderen gaat die wij zo’n 3 maanden terug hebben laten opereren. Van twee (Subham en Sam Sum) weten we dit ondertussen, deze kids hebben we immers pas nog gezien! De andere twee blijken het revalidatiecentrum verlaten te hebben. Ze komen binnenkort nog wel terug voor hun loophulpmiddelen, deze moeten nog aangemeten worden. Uiteraard worden ze daarna ook nog in de gaten gehouden en mogen ze regelmatig terugkomen voor een check-up en voor hulp bij hun fysiotherapie oefeningen. 

de 'directeurskamer' van het R.C.F.C.

de 'directeurskamer' van het R.C.F.C.

Kakali wil me graag spreken over de school binnen het R.C.F.C.. Ze hebben hulp nodig bij het rondkrijgen van het budget, het wordt steeds moeilijker voor ze. De prijzen worden steeds maar hoger en het is moeilijk om fondsen te verkrijgen. Na een lang gesprek besluiten we hun hiermee te helpen, voor de komende twee jaar betalen we de salarissen van de leraren en alle schoolmiddelen (boeken, pennen, etc.). Daarna zullen we het opnieuw herzien. Kakali is hier razend blij mee. Weer een klein stapje vooruit.

Daarna gaan we (uiteraard!) nog even bij de kinderen op de ziekenzaal kijken. Even kijken hoe het met de lieverds gaat die afgelopen vrijdag geopereerd zijn. Kakali zegt dat het goed met ze gaat, maar ik zie het graag met eigen ogen. Natuurlijk heeft ze gelijk, het gaat prima met ze. De stralende lach van voor de operatie is weer al terug, goed om te zien. Sania denkt nog steeds dat ik de dokter ben, ze gaat huilen als ze mij ziet. Dus ik blijf maar een beetje uit de buurt.

deze stoere kerel heeft pinnen in zijn benen, wat erg pijnlijk is
maar vandaag is er goed nieuws, ze morgen er morgen uit !!

Als we teruglopen, is de school ondertussen ‘uit’. De kinderen komen op me afgerend en willen allemaal even een hand, knuffel of een schouderklopje. Ik weet niet hoe ze het doen, maar er zijn hier werkelijk alleen maar lieve kinderen.

Daarna laten ze mij de nieuwe ‘workshop’ zien, het zit zelfs in een compleet nieuw gebouw. Hier worden de braces en andere hulpmiddelen voor de kinderen gemaakt. Inclusief een nieuwe oven, allemaal gesponsord door het Japanse consulaat in India. Tof!

De ruimte die hiermee is vrijgekomen is helemaal omgebouwd tot moderne fysiotherapieruimte. Deze ruimte wordt (ook) gebruikt voor mensen van buiten en ook het maken van hulpmiddelen in de workshop willen ze beschikbaar stellen voor buitenstaanders. Hiermee kunnen ze wat extra geld verdienen wat weer ten goede komt aan de opvang van de kinderen. Goed idee! De fysiotherapie ruimte ziet er flitsend uit, daar mogen ze echt trots op zijn. Ook dit is gesponsord door het Japanse consulaat.

de prachtige nieuwe ruimte voor fysiotherapie

de prachtige nieuwe ruimte voor fysiotherapie

Blij en trots verlaat ik het R.C.F.C. Ik hoop dat ik nog tijd heb van de week om nog even langs te gaan.

’s Middags houden we ‘ons gemak’, eten een lekker tomatensoepie (ja, ja, die heb je hier ook!) en later in de middag ga ik nog even richting Sudderstreet. De kleermaker heeft een nieuw topje voor me gemaakt en dat is vandaag klaar.

Maar wat is het donker in Sudderstreet? Mmm … al snel zie ik dat alle winkeltjes verlicht worden door een kaarsje. De stroom is (weer eens) uitgevallen. Je ziet nu ook gelijk welke hotelletjes en winkeltjes een generator hebben J. Ook de kleermaker zit achter een kaarsje. Hij herkent met niet 1-2-3 en ik grijns even naar hem met mijn hoofd boven het kaarsje. Aha, nu ziet hij wie ik ben en hij pakt het topje voor me. Het is helemaal klaar, perfekt weer, hij is echt een supergoede kleermaker!  

Daarna door naar New Market, stof kopen voor de vlaggetjes die de dames van Prayrona-3 voor ons gaan maken. Ik weet wel hoe het winkeltje heet, maar ik weet niet precies waar het is (er zitten duizenden winkeltjes in New Market). Ik loop op goed geluk New Market binnen, maar ik verdwaal al snel.  Wat een chaos is het hier toch altijd en ik kom er te weinig om mijn weg goed te vinden. Al snel komt er een wandelend boodschappenmandje op me af (eigenlijk was ik nogal verwonderd dat ze me buiten niet op stonden te wachten) en ik vertel hem waar ik heen moet. Hij knikt en leidt me verder New Market in. Mijn gevoel zegt dat ik verkeerd ga en dat klopt ook, even later staan we voor een ander stoffenkraam (waar waarschijnlijk de provisie voor hem hoger is). Ik weiger hier te kijken (dat klinkt hard, maar werkt het beste) en even later brengt hij me waar ik wel zijn moet. Hier hebben ze prachtige stoffen en ik koop een aantal metertjes. Vaste prijzen, je hoeft niet af te dingen, perfekt!

Weer buiten valt me eigenlijk pas op dat hier een parkeergarage moet zijn. Ik zie auto’s oprijden en wachten achter een slagboom. Maar hoe … ik zie even niet hoe ze in de garage moeten rijden. Al snel wordt het me duidelijk, ze moeten de auto op een soort lift parkeren, de chauffeur stapt uit, geeft zijn sleutel aan de parkeerwachter die de auto met de lift in de parkeergarage brengt. Nou ja!

Thuis drinken we nog wat en horen we spannende verhalen van onze Franse buren (3 dames), we hadden ons al afgevraagd wat ze in Calcutta zochten, ze waren op rondreis door India. Niet dat je dan niet naar Calcutta kan gaan, maar wij vonden deze dames hier niet passen. Uiteindelijk worden al onze vragen opgelost, ze hadden een verblijf in een ashram ingepland, maar na een paar uur (it was a nightmare) kregen ze het gevoel dat het een sekte was en zijn ze er min of meer gevlucht. Dus ze hadden een paar dagen over en besloten deze in Calcutta door te brengen.

Als we willen gaan slapen (morgen worden we om 6 uur opgehaald!!) begint buiten de (live) muziek. Lekker gepland … waarschijnlijk een bruiloft of een ander leuk feestje. Het klinkt nog niet eens zo verkeerd. En ach, zo lang duurde het nu ook weer niet. Welterusten, morgen weer vroeg dag!