Joepie! Vanmorgen weer naar de Prayrona-2 school in Dakhindari, mijn favoriet (mag eigenlijk niet natuurlijk, maar ja, het blijft mijn favoriete schooltje). Het is altijd een hele rit, eerst met de metro naar Sudderstreet, waar we in de taxi van mr. Khan stappen. Al met al zijn we zeker anderhalf uur onderweg voordat we uitstappen bij het schooltje.
Net als vorige week werden we allebei met een luid en duidelijk ‘goodmorning auntie’ begroet. Hoge, schelle, lieve stemmetjes van maar liefst 82 kindjes van tussen de 4 en 8 jaar. Dat is nog eens goed je dag beginnen!
De jongste groep is bijna klaar, de bananeman komt de trap al op om de bananen onder de jongsten te verdelen, ze mogen naar huis, school zit er weer op. Het schooltje wordt even geveegd, de matten netjes recht gelegd en al snel komen de eerste kinderen binnen voor de volgende en oudere groepen.
Deze keer geven wij een lesje. In Nederland vond ik een boekje wat zowel in het Nederlands als in het Bengali was uitgegeven. Dus twee boekjes, dezelfde platen en twee teksten. Superhandig, nu kan Reena het zelf vertellen aan de kinderen, zonder dat ik het eerst in het Engels tegen Reena hoef te vertellen. En daarnaast kan ik haar wel helpen met het laten zien van de platen aan de kinderen. Dat laatste bleek al heel snel niet nodig. Een andere juf vond het veel te leuk om dit te doen (al bladerde ze soms wel iets sneller door het boek dan Reena vertelde ;-)).
Daarna zijn we lekker gaan kleuren en verven met de kinderen. Lekker de handen vies maken door een stempel van je hand met verf te maken op papier. Het was echter de bedoeling van de vlinder vleugels zou krijgen met twee stempels naast het vlinderlijfje, maar dat kreeg ik niet uitgelegd bij Reena. Nu staan de vleugels van de vlinders, de veren van de pauw en de oren van de olifant gewoon naast de dieren. Ook goed :-). (We hadden beter voorbeelden kunnen maken, realiseer ik me nu.) Maar de kinderen genoten en daar gaat het uiteindelijk om.
Het handen wassen gaat nog niet vanzelf helaas. De waterkraan, waar Ashit en Reena zo trots op waren, is afgesloten. De kraan werd elke keer gesaboteerd door buurtbewoners. Het blijft een ingewikkelde wijk om dit werk in te doen. Grote waardering voor Ashit en Reena dat ze volhouden en zich niet weg laten jagen en hun werk met de kinderen voortzetten. Bij de eerste waterpomp zijn er vrouwen kleren aan het wassen en nee, ik snap dat het wassen van geverfde handen hier niet handig is. Bij de derde waterpomp hebben ze meer geluk, daar mag het wel.
Als iedereen met zijn werkstukje op de foto is geweest (fijn dat Lyzian mee is !!), wordt het eten opgeschept. Eerst mogen de jongste kinderen eten, er wordt zo vaak opgeschept als ze willen. En sommige kinderen werken echt flinke hoeveelheden weg!
Terwijl de jongsten eten, zingen de oudere meiden nog een paar liedjes voor ons. En ze oefenen ook nog voor hun ‘mime-show’ die ze in januari op zullen voeren. Elk jaar geven deze kinderen, samen met de bewoners Prabartak een toneelvoorstelling. Wat een mooie samenwerking!
En ja, dan wordt het toch tijd om te gaan, waarschijnlijk komen we hier deze week niet meer terug. Jammer. Als we de trap aflopen wordt er met bloemblaadjes gestrooid en voelen we ons (weer al) de koningin.
Met mr. Khan rijden we naar het City Centre om te lunchen en daarna hoppa naar Maura. Ze gaat met ons mee naar Prabartak. (Beetje druk programma vandaag.) Als we staan te wachten tot Maura beneden is, komen er een aantal jongens naar Lyzian toe. Ze vinden dat ze er erg lang en sterk uitziet, net zoals een Hindoe-god!! En wie zijn wij om dit tegen te spreken!
Bij Prabartak worden we, zoals altijd, met liefde ontvangen. Prabartak is een tehuis voor mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. De jongste is circa 10 jaar en de oudste zal rond de 40 jaar zijn. Of je hier nu voor de 10e keer of voor de 1e keer komt, altijd zijn ze even enthousiast, altijd wordt je flink geknuffeld, het lijkt hier wel altijd feest.
Maura laat iedereen eerst in een kring zitten, voeten naar binnen. Dit zijn ze niet gewend, maar iedereen vindt het wel heel leuk en spannend. Het kost even tijd om de meest volhardende personen over te halen (twee bleven er in ‘hun’ hoek zitten), maar uiteindelijk is de kring compleet. Maura doet dit geweldig. Vandaag gaan we kerstversieringen maken. Zo krijgen we ondanks het warme weer en de totaal andere omgeving, toch nog een beetje het kerstgevoel mee. Maura zingt zachtjes kerstliedjes, terwijl iedereen druk bezig is met zijn werkje. Alhoewel sommigen het goed zelf kunnen, zijn er hier ook een aantal die echt geholpen moeten worden en zelfs Lyzian moet aan de bak. En zo wordt het één grote samenwerking, wat erin resulteert dat er na een tijdje van iedereen een mooi werkje aan het grote prikbord hangt. Super!
Maura leest nog een kerstverhaaltje voor en daarna wordt er uiteraard nog muziek gemaakt en gedanst. Altijd vaste prik. Er wordt ook veel geknuffeld, ‘onvoorwaardelijke liefde’ dat is wat je hier voelt, heerlijk.
Met een brok in onze keel en moe van de hele dag zitten we aan het eind van de dag in de taxi bij mr. Khan. Wat een ervaringen weer en wat een dag.
Terug bij het guesthouse vragen we of mr. Khan even op ons wacht, dan rijden we met hem terug naar Sudderstreet om te eten. Normaal gaan we met de metro, maar ja, als er toch een auto die kant op gaat … Maar we komen er ook achter dat de metro zo gek nog niet is, met de taxi doe je er toch beduidend langer over!
’s Avonds terug in het guesthouse komt er, als een plotselinge storm, een mevrouw binnen lopen. Ze kijkt verrukt, duidelijk blij me te zien. She was ‘dying to meet me’. Wow, ik voel me ineens erg belangrijk, ze is de eigenaresse van het pand en van het guesthouse en ze wil mij ontmoeten?? Huh?? Al snel blijkt dat het niet gaat om interesse in mijn ding, maar ze wil haar eigen project promoten. Ook goed, al krijgt mijn ego wel even een deukje ;-). Ze is een project gestart ‘right to light’ waarbij ze lantaarns geeft aan mensen die op zonne-energie werken. Ze vraagt een van de medewerkers van het guesthouse er een te halen om te demonstreren. Het zijn mooie flinke lantaarns met een zonnepaneeltje. Het licht (led-licht) is lekker fel en is genoeg om een klein huisje compleet te verlichten. Vrouwen kunnen deze ook gebruiken als ze ’s morgens vroeg naar het veld gaan om hun behoefte te doen (er zijn in de dorpen geen toiletvoorzieningen en dit moet kilometers verderop gebeuren in het open veld). Een groot probleem tijdens deze vroege ochtendwandelingen is dat veel vrouwen lastig gevallen en verkracht worden. Ook hieraan is gedacht bij de lampen, er zit namelijk een alarm op, wat echt heel veel herrie maakt. De lantaarn is hier bedacht en wordt hier geproduceerd. Superidee! En ze doen meer, complete systemen op zonne-energie voor scholen en ook eco-toiletten. Misschien hebben we er iets aan bij onze scholen of kan Maura er iets mee. Ik ga het van de week even meenemen in de besprekingen!
Het kost vanavond geen moeite om in slaap te komen … truste!
 |
| ook hier worden de kerstversieringen opgehangen |
Net als vorige week werden we allebei met een luid en duidelijk ‘goodmorning auntie’ begroet. Hoge, schelle, lieve stemmetjes van maar liefst 82 kindjes van tussen de 4 en 8 jaar. Dat is nog eens goed je dag beginnen!
De jongste groep is bijna klaar, de bananeman komt de trap al op om de bananen onder de jongsten te verdelen, ze mogen naar huis, school zit er weer op. Het schooltje wordt even geveegd, de matten netjes recht gelegd en al snel komen de eerste kinderen binnen voor de volgende en oudere groepen.
Deze keer geven wij een lesje. In Nederland vond ik een boekje wat zowel in het Nederlands als in het Bengali was uitgegeven. Dus twee boekjes, dezelfde platen en twee teksten. Superhandig, nu kan Reena het zelf vertellen aan de kinderen, zonder dat ik het eerst in het Engels tegen Reena hoef te vertellen. En daarnaast kan ik haar wel helpen met het laten zien van de platen aan de kinderen. Dat laatste bleek al heel snel niet nodig. Een andere juf vond het veel te leuk om dit te doen (al bladerde ze soms wel iets sneller door het boek dan Reena vertelde ;-)).
 |
| Reena leest de kinderen voor (en de hond voelt zich ook helemaal thuis in de school ... ) |
Daarna zijn we lekker gaan kleuren en verven met de kinderen. Lekker de handen vies maken door een stempel van je hand met verf te maken op papier. Het was echter de bedoeling van de vlinder vleugels zou krijgen met twee stempels naast het vlinderlijfje, maar dat kreeg ik niet uitgelegd bij Reena. Nu staan de vleugels van de vlinders, de veren van de pauw en de oren van de olifant gewoon naast de dieren. Ook goed :-). (We hadden beter voorbeelden kunnen maken, realiseer ik me nu.) Maar de kinderen genoten en daar gaat het uiteindelijk om.
Het handen wassen gaat nog niet vanzelf helaas. De waterkraan, waar Ashit en Reena zo trots op waren, is afgesloten. De kraan werd elke keer gesaboteerd door buurtbewoners. Het blijft een ingewikkelde wijk om dit werk in te doen. Grote waardering voor Ashit en Reena dat ze volhouden en zich niet weg laten jagen en hun werk met de kinderen voortzetten. Bij de eerste waterpomp zijn er vrouwen kleren aan het wassen en nee, ik snap dat het wassen van geverfde handen hier niet handig is. Bij de derde waterpomp hebben ze meer geluk, daar mag het wel.
 |
| poseren voor Lyzian |
Als iedereen met zijn werkstukje op de foto is geweest (fijn dat Lyzian mee is !!), wordt het eten opgeschept. Eerst mogen de jongste kinderen eten, er wordt zo vaak opgeschept als ze willen. En sommige kinderen werken echt flinke hoeveelheden weg!
Terwijl de jongsten eten, zingen de oudere meiden nog een paar liedjes voor ons. En ze oefenen ook nog voor hun ‘mime-show’ die ze in januari op zullen voeren. Elk jaar geven deze kinderen, samen met de bewoners Prabartak een toneelvoorstelling. Wat een mooie samenwerking!
 |
| oefenen voor de mime-show |
En ja, dan wordt het toch tijd om te gaan, waarschijnlijk komen we hier deze week niet meer terug. Jammer. Als we de trap aflopen wordt er met bloemblaadjes gestrooid en voelen we ons (weer al) de koningin.
Met mr. Khan rijden we naar het City Centre om te lunchen en daarna hoppa naar Maura. Ze gaat met ons mee naar Prabartak. (Beetje druk programma vandaag.) Als we staan te wachten tot Maura beneden is, komen er een aantal jongens naar Lyzian toe. Ze vinden dat ze er erg lang en sterk uitziet, net zoals een Hindoe-god!! En wie zijn wij om dit tegen te spreken!
Bij Prabartak worden we, zoals altijd, met liefde ontvangen. Prabartak is een tehuis voor mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. De jongste is circa 10 jaar en de oudste zal rond de 40 jaar zijn. Of je hier nu voor de 10e keer of voor de 1e keer komt, altijd zijn ze even enthousiast, altijd wordt je flink geknuffeld, het lijkt hier wel altijd feest.
Maura laat iedereen eerst in een kring zitten, voeten naar binnen. Dit zijn ze niet gewend, maar iedereen vindt het wel heel leuk en spannend. Het kost even tijd om de meest volhardende personen over te halen (twee bleven er in ‘hun’ hoek zitten), maar uiteindelijk is de kring compleet. Maura doet dit geweldig. Vandaag gaan we kerstversieringen maken. Zo krijgen we ondanks het warme weer en de totaal andere omgeving, toch nog een beetje het kerstgevoel mee. Maura zingt zachtjes kerstliedjes, terwijl iedereen druk bezig is met zijn werkje. Alhoewel sommigen het goed zelf kunnen, zijn er hier ook een aantal die echt geholpen moeten worden en zelfs Lyzian moet aan de bak. En zo wordt het één grote samenwerking, wat erin resulteert dat er na een tijdje van iedereen een mooi werkje aan het grote prikbord hangt. Super!
Maura leest nog een kerstverhaaltje voor en daarna wordt er uiteraard nog muziek gemaakt en gedanst. Altijd vaste prik. Er wordt ook veel geknuffeld, ‘onvoorwaardelijke liefde’ dat is wat je hier voelt, heerlijk.
Met een brok in onze keel en moe van de hele dag zitten we aan het eind van de dag in de taxi bij mr. Khan. Wat een ervaringen weer en wat een dag.
 |
| Maura leest voor |
 |
| muziek en dans spelen een grote rol in Prabartak! |
Terug bij het guesthouse vragen we of mr. Khan even op ons wacht, dan rijden we met hem terug naar Sudderstreet om te eten. Normaal gaan we met de metro, maar ja, als er toch een auto die kant op gaat … Maar we komen er ook achter dat de metro zo gek nog niet is, met de taxi doe je er toch beduidend langer over!
’s Avonds terug in het guesthouse komt er, als een plotselinge storm, een mevrouw binnen lopen. Ze kijkt verrukt, duidelijk blij me te zien. She was ‘dying to meet me’. Wow, ik voel me ineens erg belangrijk, ze is de eigenaresse van het pand en van het guesthouse en ze wil mij ontmoeten?? Huh?? Al snel blijkt dat het niet gaat om interesse in mijn ding, maar ze wil haar eigen project promoten. Ook goed, al krijgt mijn ego wel even een deukje ;-). Ze is een project gestart ‘right to light’ waarbij ze lantaarns geeft aan mensen die op zonne-energie werken. Ze vraagt een van de medewerkers van het guesthouse er een te halen om te demonstreren. Het zijn mooie flinke lantaarns met een zonnepaneeltje. Het licht (led-licht) is lekker fel en is genoeg om een klein huisje compleet te verlichten. Vrouwen kunnen deze ook gebruiken als ze ’s morgens vroeg naar het veld gaan om hun behoefte te doen (er zijn in de dorpen geen toiletvoorzieningen en dit moet kilometers verderop gebeuren in het open veld). Een groot probleem tijdens deze vroege ochtendwandelingen is dat veel vrouwen lastig gevallen en verkracht worden. Ook hieraan is gedacht bij de lampen, er zit namelijk een alarm op, wat echt heel veel herrie maakt. De lantaarn is hier bedacht en wordt hier geproduceerd. Superidee! En ze doen meer, complete systemen op zonne-energie voor scholen en ook eco-toiletten. Misschien hebben we er iets aan bij onze scholen of kan Maura er iets mee. Ik ga het van de week even meenemen in de besprekingen!
 |
| Santasree en Ashit demonstreren de led-lamp op zonne-energie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten