Vandaag is het zondag, rustdag. Voor ons een beetje verplichte rustdag, ten eerste zeggen onze ‘lijven’ dat het tijd is om even te relaxen en daarnaast rijdt de metro op zondag pas vanaf half 3 in de middag. Niet dat we niet met de taxi wegkunnen, maar al met al zijn het prima redenen om even rustig aan te doen.
 |
| de taxi krijgt ogen :-) |
Halverwege de ochtend gaat het natuurlijk toch kriebelen … wandelingetje door ‘de wijk’? We slaan deze keer rechtsaf in plaats van het gebruikelijke links en we lopen al snel door een buurtje waar duidelijk weinig of geen buitenlanders komen. Het is gelukkig redelijk druk op straat, maar als we maar even stil staan, wordt het al snel een hele ophoping van mensen die om ons heen draaien, naar ons staren of aan ons vragen waar we vandaan komen. Heerlijk, het blijft leuk om hier doorheen te wandelen. Lyzian kan ongestoord foto’s maken, mensen vragen er zelfs om.
 |
| de man links achter krijgt een knipbeurt, waar hier in India standaard een hoofd- en nekmassage bij hoort!! |
Op de hoek is er een klein marktje, vis, kip, groente, fruit er is van alles te koop en lekker vers (uitleg hierbij is neem ik aan niet nodig). Wat bij ons achter gesloten deuren gebeurd, gebeurt hier op straat en dat is soms even wennen. We lopen ook nog even naar de ‘echte’ markt, een eindje verderop. Hier koop ik de garam masala en panch poram voor thuis, leuk, de mevrouw in het kraam is trots dat haar kruiden ‘overseas’ gaan.
 |
| het kruidenwinkeltje |
Na een uurtje zijn we weer terug en ga ik het een en ander aan administratie bijwerken. Lyzian besluit om nog een uurtje op straat te blijven om te kunnen fotograferen. Ze komt een uur later terug met allemaal enthousiaste verhalen over arbeiders op een werkplaats. Ze heeft zelfs bovenop het gebouw gestaan (wat nog volop in de bamboe-steigers staat). Aan lef ontbreekt het haar niet!
 |
| de 'oto' ofwel de autorickshaw |
Aan het begin van de middag nemen we de ‘oto’ (autorickshaw, ofwel de ‘tuktuk’) naar South City Center, dat is een hartstikke modern winkelcentrum. Ik wil even kijken of ze bij de faitradeshop leuke dingen hebben en we kunnen er gelijk lunchen. Het is weer een wereld apart, dit winkelcentrum kan ook bij ons staan, zo modern en met winkels als levis, esprit, vero moda etc. Alleen aan de sari en salwar-winkels kan je zien dat je in India bent.
Weer terug bij ons guesthouse, ga ik richting RCFC en gaat Lyzian opnieuw de straat op met haar fototoestel. Als ik bij het RCFC aankom, heerst daar volledige rust. Alleen de zusters zijn in touw om voor hun patiënten te zorgen, de rest van het personeel is vrij vandaag. Ik had van de week mijn voorleesboeken laten liggen en ik heb ze morgen nodig. Helaas kan ik ze zelf niet vinden, ik bel Kakali op en ze zegt dat ze er direkt aan komt. Oeps … dat was nu ook weer niet nodig geweest, maar het is wel fijn. Ze woont gelukkig dichtbij en is er echt met 5 minuten.
Ik loop ook nog even langs het OT Block, waar de kinderen zijn die afgelopen vrijdag geopereerd zijn. Als ik de zaal oploop, liggen de meeste te slapen en ik sluip naar binnen. Een paar zien mij binnenkomen en ik zwaai even naar ze, ze kijken me met een stralende glimlach aan. Wat een prachtige en moedige kinderen zijn dit toch. Ondanks dat ik wil dat iedereen gewoon blijft slapen, worden de meeste toch wakker van mijn plotselinge bezoek. Ik voel me superschuldig, dit was niet de bedoeling. Maar goed, als ik er nu toch ben en iedereen toch wakker is, ga ik iedereen ook maar even langs voor een knuffel en een glimlach. Ze vinden het duidelijk fijn dat ik even langskom om te kijken naar de nieuwe patientjes.
 |
| Khurshida, afgelopen vrijdag geopereerd |
 |
| Subhojit, ook afgelopen vrijdag geopereerd |
 |
| een hele stoere man, hij heeft pinnen in twee benen en daardoor veel pijn ... de pinnen moeten er nog minimaal een maand inblijven ... |
 |
| de kleine Sania, ook afgelopen vrijdag geopereerd, ze is nu bang voor me, ze denkt dat ik de dokter ben :-( |
Gelukkig gaat het goed met Khurshida, Sania en Subhojit die afgelopen vrijdag aan hun tweede klompvoetje geopeerd zijn. Ze hebben nog wel pijn en lachen niet meer zoals van de week, maar ik weet zeker dat deze stralende gezichtjes weer terug zullen komen. Wat een kanjers!
Als ik weer terugga naar de metro, blijk ik een kamikaze-rickshaw getroffen te hebben. Gelukkig gaat het goed, maar het was een spannend ritje! In het guesthouse kom ik een enthousiaste Lyzian tegen die prachtige foto’s gemaakt heeft.
 |
| de priester op Sudderstreet die onder een luide bel allerlei mantra's zingt ... |
Eten doen we vanavond in Sudderstreet bij Raj. Tot mijn verbazing heeft hij afgelopen jaar een complete pizza-oven in zijn restaurant laten bouwen! Wow! Inclusief een Italiaanse Carlo die de pizza’s bakt. Geweldig! Hij vertelt ons wel dat het dit jaar lauw is met de toeristen/vrijwilligers. Zijn er normaal om deze tijd rond de 200 vrijwilligers bij de moeder Theresa organisatie, momenteel zijn er maar 40. Dat merken zij uiteraard ook, want ze moeten het wel van de ‘toeristen’ hebben.
 |
| de pizza-oven midden in Raj zijn restaurant |
Als we ’s avonds teruglopen naar ons guesthouse worden we aangesproken door een mevrouw. Ze heeft een prachtige sari aan. Ze is op weg naar de metro om een vriendin op te halen en ze vertelt ons dat ze ons vanmorgen heeft zien lopen door haar wijkje. Ze wilde ons aanspreken, maar toen ze hiervoor eenmaal de moed bij elkaar had verzameld, waren we al weg. Ze vertelt ons dat ze heel gelovig is en dat ze tot Vishnu heeft gebeden om ons nogmaals te mogen ontmoeten. Ze is dan ook heel blij om ons nu al te zien, want ze had tot Vishnu gebeden om ons pas morgenochtend te mogen ontmoeten! Vishnu is blijkbaar ‘bij’ met de wensenlijstjes J.
 |
| Mou en ik |
Ze heet Mou (eigenlijk Moumita, maar dat vind ze te lang) en wil ons uitnodigen bij haar thuis. We vertellen haar dat we erg moe zijn (en dat is geen leugen) en dat we graag op tijd naar bed gaan vanavond. Ze vraagt mijn telefoonnummer, zodat we een andere keer af kunnen spreken. Prima, Lyzian wil graag bij de mensen thuis komen en dit is dan natuurlijk weer wel leuk. We wisselen nummers uit. Daarna vertelt ze een heel verhaal. Hoe haar man haar heeft bedrogen, wat ze jaren heeft gepikt, maar uiteindelijk vond ze het genoeg. Haar man heeft de kinderen meegenomen, die ze al geruime tijd niet meer heeft gezien, omdat haar man dit niet toestaat. Ze wonen in Orissa, niet echt in de buurt (8 uur reizen hier vandaan zei ze). Ze is daardoor ‘mentally depressed’. We steken haar een hart onder de riem en lopen verder. Als Vishnu het wil, zullen we elkaar nogmaals ontmoeten.
Vijf minuten later, we zijn net terug in het guesthouse, blijkt dat ze niet op Vishnu wil wachten. Ze belt ons in 2 minuten tijd 3 keer op. Daarna stuurt ze een sms ‘my dear elder sister, i want to talk with you’. Mmm … beetje spijt dat ik zomaar mijn nummer heb gegeven. Nou ja, eigen schuld, dikke bult… We zullen haar vast nog eens zien …. maar alleen als Vishnu het ook wil …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten